frustraties, frustraties...

Met ongeloof bekijk ik mijn mailbox...
Een bericht van de overheid, snel even kijken en ik blijf maar kijken....
Een aanmaning voor de gemeentebelastingen...
Wat??!!
Ik krijg, al zolang ik hier woon kwijtschelding voor de gemeentebelastingen... logisch als je op bijstandsniveau zit...
En nu ik ook nog eens te maken heb met de kostendelersnorm, heb ik er nog meer recht op lijkt me...
En ja, ik heb de kwijtschelding aangevraagd maar nog niets op gehoord...
Maar om dan nu een aanmaning te sturen?
Waar zijn ze daar mee bezig??
Elk jaar vul ik braaf in dat e automatisch die kwijtschelding kunnen inplannen... ik bedoel... mijn inkomen gaat echt niet positief veranderen, tenzij er een wonder gebeurt en ik geloof wel in wonderen, maar die zal toch eerst moeten gebeuren voor we die kwijtschelding niet meer nodig hebben!
Wat is hun probleem daar bij de GBLT?
Dus maar een klacht ingediend... daar ben ik goed in de laatste weken.. zucht..
En na nogmaals alles doorgelezen te hebben ook maar een bezwaarschrift ingediend.
Op hoop van zegen dat het goed afloopt... want betalen... waarvan??

Dan hadden we ook de frustratie van de huisarts weer eens... en tja, die heb ik toch echt nodig om met mijn klachten mijn leven zo leuk mogelijk te houden.
Niet dat hij daar aan mee werkt, maar hij zal toch zeker de verwijsbrieven moeten sturen ;)
Ware het niet dat hij de laatste keer naar de oogarts een brief geschreven had die niets met mijn klachten te maken had....
En dat hoorde ik nadat ik een klacht naar de oogarts had ingediend.
De huisarts stuurt namelijk zijn brieven digitaal en dan kan ik hem niet eerst lezen... wat dus, zoals nu is gebleken behoorlijke misverstanden met zich mee brengt.
Dus tja... ook maar weer een klacht naar hem ingediend..
Lekker bezig zo!
De ene frustratie na de andere...
pfffft...

Ik ben er gewoon zo ongelooflijk klaar mee... altijd overal zelf achteraan gaan. Van het kastje naar de muur gestuurd worden. Niemand die even met je mee denkt of je wel de goeie weg ingeslagen bent of dat we het misschien in een andere richting moeten zoeken.
Ja, buiten de medische wereld wel maar als ik dan met mijn zelfonderzoek kom en een bepaalde richting op wil krijg ik meteen te horen; dat kan niet. Dat heb je niet.
Wat ik dan wel heb?
Tja, daar hebben ze dan geen antwoord op...
Vooral die diagnose fibromyalgie... ik kan daar helemaal niets mee.
ik weet nog dat ik er toentertijd heel blij mee was. Eindelijk kregen mijn klachten een naam en kon ik serieus genomen worden. Maar wat een deceptie...
Al toen ik zelf op het internet ging kijken werd ik niet blij... ik herkende me helemaal niet in de klachten en zeker niet in het feit dat je 's ochtends stijf bent...
Pijn en moe; heel erg ja... en van die vermoeidheid komen ook heel veel klachten...
Maar stress en depressief wat ook toegewezen wordt als oorzaak... zoals iedereen heb ook ik daar wel eens last van, maar ik kan die dingen altijd goed op een plek zetten en dan gaan we weer verder.
Dat heb ik nog nooit gehad...
Zeg ik dat tegen de dokter; ach ja... niet iedereen is hetzelfde. Het kan dat jij daar geen last van hebt...
En bewegen, fysiotherapie en gedoseerde krachttrainingen maken je leven een stuk aangenamer...
Dus niet!
Ik ben jaren onder behandeling van de fysio geweest, met fitness en dat werkte averechts... na een paar maanden zei mijn lijf... dit doe ik niet meer en was ik verder terug als ik ooit was geweest.
Met gevolg dat ik nauwelijks kon lopen, behalve met een stok...
Fietsen is nauwelijks mogelijk, ja, korte stukjes.. even snel boodschappen doen...
Mijn lijf takelt af, zonder dat ik daar iets aan kan veranderen...
En als ik dan terug kom met mijn toegenomen klachten, omdat de artsen mij dat adviseren kijken ze me aan; ja en?  wat moet ik daarmee?

Precies... wat moet IK daarmee?
Ik weet het niet meer, hij ook niet...
Maar ik zit thuis,  mezelf af te vragen waarom kan ik dit of dat niet meer?
Ik vraag me af of ik werkelijk wel genoeg gedaan heb om mezelf beter te maken...
Stel ik me niet gewoon aan?  zoals de buitenwereld dat zo makkelijk zegt?
Want tja.. Ik doe wel alles en ik zie er niet uit of ik altijd pijn heb... of moe... dat is toch iedereen wel eens?
En dan krijg ik zoveel last van een bepaalde klacht dat ik me toch weer over die drempel zet om naar de huisarts te gaan... weet hij het weer niet...
Zelfs niet als ik met een zwaar ontstoken schouder en een frozen shoulder bij hem kom... dan nog wordt het onder ; ik weet het niet neem maar een antidepressiva ( die oplossing van hem doet nog altijd pijn)
En met zoveel pijn neem je alles aan...
Tot ik merk dat ik meer pijn krijg en depressief begin te worden!
Eindelijk sta ik op mijn strepen en via mijn fysio die me eerder altijd goed geholpen heeft vind ik de weg naar de specialist en komen er frozen shoulders uit... niets belasten en alleen maar rusten...
En nu stuurt ie me met een verwijsbrief die niet over mijn klachten gaat naar de specialist...
Ow,ow, ow...
Je zou er toch bijna depressief van worden!
Krijgt ie uiteindelijk toch nog gelijk  grrrrr.

Afijn... we gaan hem alsnog even pesten en hebben voor volgende week een afspraak met het verzoek om een verwijzing naar de reumatoloog.
Misschien kan hij me medisch overhalen de fibro te accepteren of wie weet kan hij zich, net als mij zich er ook niet in vinden.
Aangezien we dit jaar toch al een aardig bedrag voor het eigen risico moeten betalen, kunnen we het er dit jaar maar beter helemaal door jassen... en wie weet komen er wel mooie antwoorden!
Antwoorden waar we wat mee kunnen!

Zo, na dit schrijfwerk ben ik even van mijn frustratie af 😅
Kan ik weer verder tot de orde van de dag...