Mijn moeder kreeg een uitnodiging om op 1 februari mee te lopen met de rondleiding die op Stellendam gegeven werd. en mijn broer en ik wilden wel graag mee.
Ik had het boek al eens gelezen over de ramp en was daar best van onder de indruk, hoeveel er in 1 nacht fout kan gaan door eerder foute beslissingen... al kwamen die fouten beslissingen daarna pas uit natuurlijk. er is heel veel te vinden over de ramp, in woord en beeld.
Deze rondleiding was speciaal voor de Bijdevaate's, georganiseerd door een Bijdevaate die dit op verzoek vaker doet.
De opa en oma van mijn vader woonden daar met hun kinderen, alleen mijn opa en oma waren net een jaar eerder naar de Noordoostpolder verhuist.
Dus als de ramp alleen al niet indrukwekkend genoeg was, dan is het feit dat daar familie was tijdens die ramp het wel..
Vandaar dus onze aanwezigheid.
Stellendam is weer geheel opgebouwd, maar op sommige plekken is nog altijd de schade te zien.
Het lopen van de route die toen onder water stond, in vele gevallen tot 3,5 meter! is bizar... en dan komen de verhalen uit het boek ook wel weer boven... het ongeloof, de ontkenning met daarna het besef dat het toch echt helemaal fout gaat en dan niets meer kunnen doen...
Mensen die op de zolder van hun huis alsnog in het water staan, roepend om hulp... hulp die pas de volgende dag komt en dan nog is er weinig hulp die daadwerkelijk iets kan doen. Het was wachten op amfibievoertuigen van het leger en helikopters... die kwamen maandag pas...
Er zijn mensen gered die vanaf die zondagochtend in het water lagen, zich vasthoudend aan een boom, of op een huis stonden... Er zijn velen verdronken in hun huis, in hun slaap overvallen door het water, niet op tijd weg kunnen komen. Of onderweg naar een veiligere plek waar het water hen inhaalde...
Het verhaal van mijn overgrootouders is ook zeer triest... er was hulp, de wagen stond al voor de deur, maar het water kwam er aan... nog even iets willen halen is hen fataal geworden.. de reddings auto kon nog maar net op tijd wegkomen... de hele boerderij werd meegenomen door het water... en dit trieste verhaal was geen uitzondering..
Op internet is heel veel te vinden over de ramp, video's, foto's en verhalen... google het maar eens...
Dus ja, ik wilde wel eens naar Stellendam waarvan ik enkel nog weet dat ik er als heel klein meisje eens ben geweest, bij de overgrootvader van mijn oma Bijdevaate, die hebben het allemaal wel overleefd tijdens de ramp. Dat was voor ons een extra leuke bijkomstigheid om die plek nog weer eens terug te zien. Mijn broer had daar meer herinnering aan als ik, maar ja... die is ouder hè
Al met al een mooie en indrukwekkende dag, het is eigenlijk niet te beschrijven...
Leuk was het ook om een paar Bijdevaate's te leren kennen, die ik verder enkel op fb eens langs zag komen. En jaaa, je ziet en hoort wel wat herkenning hahaha. DNA verloochend zich niet hè.
Ook een bij de Vaate, jaja... anders geschreven vanwege een foutje van een van mijn voorouders in de late jaren 1800 (ik weet niet precies wanneer) Het foutje is van mijn tak... van origine hoort het los van elkaar met hoofdletter V.
Maar alle Bijdevaat's of bij de Vaate's zijn verbonden, een leuk weetje ;)
Cornelia nog bedankt voor de foto's! onderstaande foto's zijn van haar.
een select gezelschap Bijdevaate's
het aantal slachtoffers ... niet te geloven 😢
gedenktegels in de wandelroute, de letter is voor de wandelroute. De kleine driehoek naast de blauwe streep geeft aan of het water daar in de straat hoog stond... bij deze tegel dus hoog...
het rvs bord onder het raam geeft aan hoe hoog het water stond in de nacht van 31 januari/ 1 februari 1953....
overzichtsfoto, zo kun je echt zien hoe hoog het water stond...
watersnoodmonument Stellendam 62 slachtoffers
waaronder opa en oma Bijdevaate, van mijn vader
en een tante van mijn vader, met haar jongste zoon van 1 jaar. Zij waren op visite vanuit Canada
Stellendam na de ramp
monument watersnoodramp 1953, Stellendam
