Tisjeboyjay in gesprek met Tim Douwsma

 

Holy sjit...
Ik had al zo'n vermoeden dat dit een hele mooie uitzending zou worden, maar ik had niet verwacht dat dit gesprek zoveel herkenning zou geven...

Absurd!
Ik heb Jay natuurlijk in Nunspeet al ontmoet en voelde toen al dat hij meer was dan alleen maar een bijzondere jongen met een hele mooie positieve vibe.
Zijn knuffel aan mij gaf mij kracht, het voelde alsof we even 1 waren, mijn gevoel zei dat ik dat maar 1 keer eerder mee had gemaakt en dat was met Heico, de man die mij echt liefde heeft gegeven en waar ik mijn liefde aan kwijt kon.
Maar mijn hersenen zeiden dat dit niet zo'n liefde was, ik bedoel... Jay is net zo oud als kindlief hè...

Door alles wat afgelopen zomer gebeurt is, weet ik dat hij en zijn spirits of misschien beter gezegd, dat via hem mijn spirits, mij de kracht hebben gegeven om met al die ellende afgelopen zomer om te gaan.
Ik heb die ellende nl gewoon laten komen en laten gaan zoals het ging, wel met een beetje mijn eigen sausje erover van mijzelf verklaren, mijzelf verdedigen. Maar wat mij voornamelijk opviel was dat ik de woede al heel snel een plek kon geven en die achter me kon laten.
Alles stond in het afwachten en oplossen, verder gaan.
Dáár had ik alle kracht voor nodig die ik krijgen kon en heb gekregen...
Ik snap nu ook waarom ik naar Jay zijn show moest, want ik ga nooit naar zulke dingen, zelfs niet voor Jay, sorry Jay... er zijn gewoon té veel mensen...
Maar nu moest ik en ik ga maar niet vertellen hoeveel tegenslag ik alsnog had haha... goede plaatsen met een hulphond en dan mijn geklungel om die te bestellen... Maar tegelijk ook die drang om er wel te komen!
En dat ik moest was waarschijnlijk omdat ik niet meer om kracht durfde te vragen... normaal gesproken doe ik dat onder de douche, wanneer ik open sta en het stromende water mij alles geeft wat ik nodig heb.
Als ik om kracht vroeg, onbewust vroeg, had ik die ook altijd nodig op korte termijn... dat mijn simpele brein dat daardoor niet meer durfde te vragen dwong mijn spirits om een andere weg te zoeken, want ja... ze weten het altijd beter en eerder wat ik nodig heb.
Ik ben ze dus ook heel dankbaar voor deze weg die ze mij hebben laten gaan...🙏

Wat in het gesprek van Jay en Tim ook herkenbaar was, was de uitspraak over jezelf (niet)mogen zijn...
dat had ik als kind al, misschien wel onbewust hoor, maar ja, als open kind, want dat ik open ben is echt niet later pas gekomen, voelde ik dat natuurlijk wel aan.
Praat niet zo hard, je hebt zulke grote handen, zulke grote voeten, je bent met een bobbel op je neus geboren, je had had meteen al een cyste in je keel, moest geopereerd worden, je bent dik, er was altijd wat, ik weet niets positiefs over je te vertellen.
Later bij mijn  ex... lach eens een keer, wees vrolijk, kijk niet zo saggerijnig (die kreeg ik mn hele leven al te horen) Logisch dat hij mijn ex is hè... Ik mocht gewoon niet mijzelf zijn!  
Ik had echt alles wat ik wilde, een geweldig leven op de boerderij met mijn kind en onze dieren, maar ja.... ook die man...
Ik kon niemand vertellen waarom ik weg wilde, het was een heel sterk onderbuik gevoel, maar door de jaren heen viel alles een beetje op zn plek, realistisch gezien... maar jij Jay, hebt mij de echte waarheid verteld...

Ik mocht niet mijzelf zijn... Voorbeelden genoeg, achteraf gezien..
Dankzij mijn echtscheiding ben ik wel heel spiritueel open gaan staan en heb mijzelf (weer) helemaal gevonden, ik ben ook vrijwel alles kwijtgeraakt mijn dieren, familie, materiaal, geld... maar er uiteindelijk zo veel voor terug gekregen, dat ik alleen nog maar dankbaar kan zijn voor die zware tijd...

Jouw spirituele kant ken ik dus ook bij mijzelf, helaas ben ik daarmee ook eens ongelooflijk mee beledigd en eigenlijk totaal het vertrouwen in de mens kwijt geraakt... (dat vertrouwen is en was al zo slecht)
Hij wilde mij wel eens testen.... hij bedacht iets en ik moest zeggen wat.
Meteen kwam 'rood' in mij op, en dat zei ik hem, maar dat was het niet zei hij...

ik heb heel wat moeite gedaan, maar overal kwam 'rood' terug

Ik stuurde zelfs een mail aan hem waarin ik al begon met 'geen idee waarom ik moet mailen, maar ik stuur het je toch maar' en ja, het ging over rood....
Ook die snapte hij niet.
naja, toen was ik er wel klaar mee...

Later vertelde hij mij dat het 'rood' was... 

Ik had hem eerder de groeten gebracht van zijn oma en vertelde dingen die ik niet kon weten, ik had zelfs een helicopterview gehad over zijn huwelijk en toekomst... Voor mij was het toen een nieuwe beleving, ik kende die wereld nog niet zo heel lang en zeker niet zo duidelijk, best eng ook, zeker zonder bevestiging en al helemaal met ontkenning van de ander...
Alles klopte achteraf waar hij het glashard ontkende...

Maar goed, hierdoor dus mijzelf afgeschermd voor anderen en af en toe durf ik weer te vertrouwen op mijzelf.
De coronatijd heeft mijn onderbuikgevoel gelukkig weer hersteld!
Maar ja, wat ben je dan eenzaam, al kom je ook wel gelijkgestemden tegen... die zitten toch het meest online en op spiritueel niveau toch net weer niet gelijk

Dus ja Jay, wat ben ik blij met jou...

Je geeft mij mijzelf weer terug, laat me weer inzien dat ik niet zo raar ben als mijn omgeving mij vind en daarmee ook het vertrouwen in mijzelf beetje bij beetje weer terug
En nu kan ik Tim er ook bij laten komen
Zo dankbaar voor jullie!🙏💕

chronische pijn

 Nekklachten hebben vaak te maken met onbewust het gevoel hebben niet gehoord te voelen of heel veel dingen doen die je eigenlijk niet wilt. Als iemand jou iets vraagt en je wilt het niet, gaat jouw nek al die nee beweging maken. Op het moment dat jij dan toch ja zegt forceer jij onbewust je nek. Je nek gaat dan vanuit de nee-beweging ineens in de ja-beweging. Vaak doordat jij ja zegt, ga je daarbij over je eigen grens om anderen niet teleur te stellen.

Schouderklachten komen vaak voor bij mensen die onbewust afwijzing hebben meegemaakt, of onbewust het gevoel hebben dat uitreiken niet veilig is, waardoor je brein een slot op je arm zet om jou te beschermen.

Jouw brein creëert deze pijn omdat het denkt dat het voor jou minder erg is om lichamelijke pijn te hebben, dan om die pijnlijke emotie, van afwijzing of vernedering nogmaals te voelen. Jouw brein zorgt er dus voor dat je bijvoorbeeld niet meer kan uitreiken, of dat door de migraine die je hebt dingen niet hoeft te doen die je eigenlijk niet wilt.

Dit bericht kwam ik tegen op fb...

Wat een eyeopener is dat!

Bizar en prachtig tegelijk....

Life is a lemon, and I want my money back

Mijmerend kijk ik naar de foto's aan de muur van alle pups die ik in huis heb gehad voor de opleiding tot assistentiehond... en de laatste jaren de nestjes met Skai en Bliss...
Wat een mooi en dankbaar werk en wat heb ik genoten van elke pup...
Wat een mooi leven had ik om dit werk te mogen doen en alles wat er bij kwam kijken.

Want ja, als ik ergens een passie voor heb en ik krijg de kans verdiep ik mij heel graag in zo'n stichting en help mee waar ik kan.
Demonstraties, om te laten zien wat onze honden kunnen en gaan leren...

Voorlichting geven op scholen of met een stand ergens in het land

Ik vond niets te gek, alleen maar leuk...

Maar helaas, is het me voor de 2e maal niet gegund om dit werk netjes en in alle rust gedag te zeggen... Het moet weer met de nodige drama, beschuldigingen op mijn adres, geen feiten, slechts aannames en roddel, maar wel de rigoureuze stap om er per direct een eind aan te maken...

Naja, als je het zo wilt, dan doen we het zo... ik ben het mijzelf verdedigen moe

Voor mijzelf was ik al bezig om richting 'weg gaan' te gaan, maar het had geen haast, maar blijkbaar zij wel... so be it...

Het leven is niet leuk, mensen zijn niet leuk maar samen zouden we er het beste van moeten maken...

Helaas kunnen sommigen dat niet opbrengen en kiezen enkel voor zichzelf.

Ik zet een dikke zwarte streep onder mijn tijd met de pups in opleiding, het is voorbij, geweest, verleden tijd... Deze foto's gaan weg van mijn muur en tzt echt weg, want ik denk niet dat ik nu al alles weg kan gooien...

Ik ben een stuk wijzer geworden, ik heb mijn kracht via spirituele wegen gevonden en zal ook dit echt wel overleven.
Levenslessen komen niet voor niets en zijn altijd pittig, ik leer daar uit, maar ik voel nog wel een strijd tussen mijn hart en mijn verstand.

Mijn hart zegt, let it go

Mijn hoofd zegt, slaan! en niet mis!

Dus daar moet nog wat balans in komen, maar dat gaat me wel lukken...

Life is a lemon and I want my money back...
dat zei ik jaren geleden,,,

Nu zucht ik alleen maar en zie wel wat er weer op mijn pad komt

🎶🎶🎶Always look at the bright side off life, pompom, pompompompompompom 🎶🎶🎶

de voorlopige vervanging... ♥️

 

Tisjeboy Jay

Soms komt alles samen... Een vraag, een post en een beslissing...

Dit keer was het het beste wat me in lange tijd is overkomen

Naja, naast Mannus en de nestjes met Bliss dan 😉

De buuf vroeg mij nl. of ik mee wilde naar de show van Tisjeboy Jay in Nunspeet. 

Wij volgen hem op fakeboek (wie niet 😅) en dit zou toch een kadootje zijn!

Maarrrrr zoals gewoonlijk had ik al weer meer dan genoeg excuses klaar om nee te zeggen..

Ik en mensen massa, of massa mensen, gaan niet erg goed samen. 

Al helemaal niet in de voorbereiding ernaar toe... 

Na mijn afzeggen bij de buuf kwam er een post van Jay op zijn fakeboek voorbij... Niets bijzonders, een opname na een show met de woorden 'voel de vibe' daarbij...

En toen ging ik om... 

Want wat houd je in deze tijd op de been? Juist! Gelijkgestemden! 

En Jay! Als gelijkgestemde met een goed gevoel voor humor en een puur mens..

(Onder ons gezegd... Ik zou verliefd kunnen worden haha en dát wil wat zeggen!)

Dus buufje maar weer terug geappt en gezegt dat we gaan... hoe dan ook!

De eerste stap is gezet... 

Waarom ik zoveel moeite heb om ergens heen te gaan? 

Dat is niet zomaar uit te leggen.. Het komt van ver... Heeft alles te maken met vertrouwen in mensen, het altijd afgeschaald worden door anderen en dat loopt als een rode draad door mijn leven, al van kinds af aan... 

Nu heb ik het geluk dat ik jaren geleden al heel veel van mijzelf en mijn trauma's geleerd heb. Vooral op spiritueel vlak. 

Daarbij heb ik ook het geluk dat ik al jaren als gastgezin betrokken ben bij de hulphonden. 

Eerst jaren bij de blinden, van hen leerde ik hoeveel een hond kan betekenen voor iemand... Alsof ik dat met mijn ervaringen met honden al niet wist, maar als je je verdiept in de hulphond gaat dat nog een forse stap verder... 

Nu ik de laatste jaren gastgezin ben voor de psychiatrische hulphond in opleiding is het besef van dat belang van de hond nog groter geworden. 

Maar wat de pups in opleiding mij ook geleerd hebben is dat ik in mijn eentje helemaal niet zo zeker ben... 

In de tijd dat ik geen pup in opleiding had en dus in mijn eentje op pad moest voor boodschappen etc. ging dat niet zo soepel. 

In het begin deed ik het af met 'het is even wennen' maar hoe meer ik 'tussen 2 pups in' alleen de boodschappen moest doen, hoe meer het mij opviel dat ik bijna terug vlucht naar huis.. Veilig tussen mijn eigen muren.. 

Een pup in opleiding om mee te nemen werd dus essentieel. 

Gelukkig had ik die kans en mogelijkheid, dus werd mijn angst weer wat op de achtergrond geschoven... 

Maar toen kwam er een verandering... Geen pup in opleiding maar een moederhondje! 

En tja, die kon in eerste instantie ook mee, dus ik zag nog steeds geen drama... 

Ook niet toen ze drachtig was en niet meer mee kon, want tja... Snel even op en neer verbloemde mijn vluchtgedrag

Tot (en daar is tie weer) er problemen kwamen met de school, mijn angst dat de hond mij van de een op de andere dag zou worden afgepakt gaf de opening voor alle trauma's... Ik was weer terug bij af... 

Dag vertrouwen! Hallo onzekerheid, paniek en angst.. 

Ik moest een eigen hond hebben zodat dit nooit weer zou gebeuren! 

Gelukkig was de drama met school snel op opgelost en bleven de honden (moeder en pup in opleiding) gewoon bij me... maar ik was gewaarschuwd, die eigen hond moest er komen! 

En gelukkig kwam Mannus op mijn pad... Meteen vanaf het eerste moment liefde op het eerste gezicht.. Ik kreeg hem in mijn armen en hij sloeg zijn pootjes om mijn hals, als in een echte knuffel, recht mijn ❤️ in... 

En nog gelukkiger dat hij als pup in opleiding mee mag! 

En owww, wat heb ik hem nodig gehad met  de tweedeling in ons 'ow zo gave land'... Ik had een hele andere energie gehad als hij er niet altijd voor mij was geweest! Geen van de andere honden kon doen wat hij deed... 

En zo komen we weer terug bij Jay, zijn show en de beslissing om daarheen te gaan... 

Mannus is nog in opleiding en behalve de gewoonlijke activiteiten heeft hij nog niets groots meegemaakt. Maar zonder hem gaan is eigenlijk geen optie. 

Hij moet er dus aan geloven, ik vertrouw op mijn onderbuikgevoel dus het moet goed gaan... 

Het theater werkte heel fijn mee om voor ons een mooie en veilige plek te vinden.. Helemaal vooraan met alle ruimte voor Mannus

Holy shit! Ik met mijn hond in het volle zicht van groot hondenliefhebber Jay... 

Mannus gedroeg zich gelukkig héél netjes (op de eerste schrik van hard geluid en applaus na 🙈) 

En Jay liet zien dat hij een echte hondenliefhebber is en liet Mannus ook met rust... Tot het laatste filmpje van het publiek 😅(👇) 

Dus zo kwam ik uiteindelijk toch terecht bij de show van de man die door zijn puurheid, zijn humor  en vooral zijn zelfdenkend vermogen en daar voor te staan veel betekend voor veel mensen...

Dankzij wie hij is en Mannus deed de rest

Ennuuuh, de knuffel achteraf bij de meet en greet gaf mij het bewijs dat hij puur is... Nog maar 1 keer eerder had ik zo'n fijn gevoel bij iemand... 2 pootjes om mijn hals, recht mijn hart in... 

En nee, geen romantische ideeën in je hoofd halen, komop hij is echt te jong! 

(al zou ik hem nooit weigeren 😎) 

Dat gevoel pakt niemand mij af, net als de fluisterende vraag of ik genoten had.. (vroeg hij vast aan iedereen 😅) 

Uiteraard heb ik genoten! Nogmaals mijn dank hiervoor! 

Mijn aanwezigheid bij de show was veel meer dan een uitje, voor mij was het een stap over een drempel, herkenning in zijn woorden, teksten, verhalen... 

Ik ben zo dankbaar dat ik de kans heb gekregen en gepakt... al ging het met een zijweg... 

En weet je, dit gevoel wat ik had met de knuffel van Jay geeft mij ook de hoop dat er misschien toch nog wel ergens een menselijke liefde voor mij rond loopt... I just haven't met him jet ❤️

Mijn houten hart is misschien gewoon een omhulsel van het goud...

 

life goes on in 2022

Even een leven zonder nutteloze maatregelen, het lijkt alsof alles weer normaal is.

Maar er blijft die ondertoon van dreigementen door sudderen. 

Ik wil graag geloven dat er echt een einde is aan de waanzin, daarintegen hebben die elite criminelen het nog steeds over boosters voor een volgende 'pandemie' en gaan ze Europees iets tekenen waardoor we onder de EU wetgeving gaan vallen... Iets wat mij heel veel zorgen baart..

Wat voor toekomst gaan we in?! 

Gelukkig heb ik mijn nestje van Bliss waar ik me mee bezig kan houden, verder wachten we het maar af

Lets pray for a future in freedom 🙏

leven alla 2022

Het leven in 2022 is nog altijd ruk...

Ja, nu richting de gemeenteverkiezingen evengeen corona maatregelen, maar die komen vast weer terug... dat maakt het leven dus ruk.

Je weet niet waar je aan toe bent, kan ik straks nog gewoon mn boodschappen doen of wordt alles nog erger dan het was?

Als de elite criminelen in Den Haag ondertekenen dat de EU onze grondrechten gaan bepalen, wat betekent dat inhet echte leven?

Is er dan nog te leven?

Of is er geen ontkomen meer aan voor het gros medelanders dat dat prikje wel degelijk een ware moordaanslagen was? En er eindelijk een massale burgerlijke ongehoorzaamheid komt?

Ik hoop het! 

Ondertussen houden ze onze aandacht op een zelf gecreëerde oorlog in Oekraïne, waarvan ze alle schuld op Rusland schuiven... 

Wederom een vies spel van die walgelijke wef lui... 

We kunnen alle kanten op... qr code voor de gezondheid, voor het klimaat of we worden een oorlog in gesleurd waar we niets mee te doen hebben..

Leven is vooral overleven, mentaal vooral...

nog altijd in crisistijd

Die klote regering bijft maar volhouden aan de belachelijke beperkende maatregelen en het gros van de o zo zelfstandige kut medelanders doen braaf mee.

Allemachtig, wat heb ik een hekel aan deze medelanders. 

Ooit dacht ik dat. Nederlanders trots waren en een goed zelfstandig denkvermogen hadden

Deze hele kutcrisis bewijst het tegendeel en wat een deseptie is dat... 

Gelukkig zijn er online genoeg medestanders te vinden en mn buufje is ook trots wakker net als de nicht van mn vader

Maar jeetje... Je zou toch meer verstand verwachten van de personen dichter bij mn persoonlijke zone, maar helaas...

Te triest voor woorden

Zo sneu om je broer te horen zeggen dat hij niet bij je wil komen omdat je niet gevaxt bent, maar ja, het zegt meer over hem als over mij

Gelukkig heb ik al jaren lang kunnen wennen om geen contact met de rest van de familie te hebben, dus wat dat betreft, geen nieuws...

Contact met kindlief en moeders is gelukkig niets veranderd, ondanks ons verschil van mening (blijft me verdrietig maken :(  )  maar je kan niet alles hebben en moet blij zijn met wat je hebt... en het koesteren!