Afgelopen week kreeg ik een mailtje van iemand, mijn verhaal stond in de Paravisie!
een mooi verhaal, zei ze

Ow, ja! ik had al een paar keer gedacht om eens aan de redactie te vragen of en wanneer het geplaatst zou worden en nu stond het er dus al in... wauw!

Enige tijd geleden vroegen ze via twitter een eigen verhaal over een spirituele ervaring. Nou, die heb ik wel en het verhaal van Heico, die me na zijn overlijden bezoekt is het verhaal dat mij het meest dierbaar is.
Ik kreeg een dag na het inzenden al bericht terug dat het zeker een verhaal was dat geplaatst zou worden...
weer zo'n 'wow' momentje!

ik vind het zeker nog altijd een hele bijzondere ervaring, maar denk altijd dat er meer mensen zijn die zoiets overkomt. Dus tja, of het nou zo bijzonder is weet ik niet...
maar volgens mij geld dat voor meerdere spirituele ervaringen die ik heb gehad en soms nog heb.
het hoort bij mij dus ik vind het zelf alleen maar mooi en verder niet echt bijzonder...

Maar om dan in een maandblad te mogen staan met dit verhaal is dan toch wel weer heel bijzonder hoor :)

Weer iets heel positiefs om mee te nemen

Paravisie november 2014

Daar ben je dan ineens! Nog altijd kan ik het niet geloven, maar het is echt gebeurt. Ik was alleen thuis aan het schrijven op de computer, zoals ik vrijwel elke ochtend doe. Ergens in de ochtend moet ik naar het toilet en als ik net de deur open wil doen ruik ik het.... Een bekende geur, een mannengeur, die ik nog nooit in mijn huis heb geroken. Alle herinneringen gaan richting Heico. Ik had een mini cruise gewonnen bij de inschrijving van een cursus 'creatief schrijven' en was samen met een vriendin een dagje wezen shoppen in Newcastle. Op deze boot heb ik Heico leren kennen. Onderweg in de auto naar huis kreeg ik al een sms en dit sms'en is vele maanden en jaren doorgegaan. Onze eerste afspraak was in Nederland, daarna ben ik nog een paar keer met de boot naar Newcastle gegaan om dan samen terug te varen. Een heel gecompliceerde relatie, maar voor mij was het mijn man voor het leven. Helaas verwaterde onze relatie, mede doordat het vertrouwen niet wederzijds was. Hij wilde toch nog een keer langskomen, bij mij thuis omdat hij toch langer in Nederland zou zijn. Helaas belde hij af en daarna heb ik hem niet meer gesproken. Er was teveel gebeurt en ik kreeg ook geen reactie meer op mijn berichten. Tot ik een paar jaar geleden naar het toilet moest en zijn geur in mijn neus kreeg. Ik werd helemaal warm en voelde me weer helemaal terug in zijn sterke armen. Wat was dat heerlijk! Maar tegelijk verwarrend! Dit kan toch alleen als hij overleden is? Ik ben met zijn enige foto naar een medium gegaan, zonder te vertellen waarom. Hij was meteen overtuigd, de man op de foto was overleden. Ik was verdrietig en blij tegelijk. Ik was dus niet de enige die echte liefde voelde tussen ons, als we samen waren. Heico hield echt van mij, maar was te bang om er aan toe te geven. Nu hij is overleden voel ik hem meer bij me dan hij in zijn leven heeft gedaan, maar het besef dat er nu ook nooit meer een kans bestaat dat ik hem weer echt kan voelen, doet toch wel pijn.