Af en toe kom ik tot inzichten die me verbazen, maar me eigenlijk wel heel vertrouwd voorkomen...
Ik las een blog van iemand die zichzelf en daardoor door anderen altijd bestempelde als introvert.
Ze kon zich daardoor niet op een eigen manier in het leven mengen, altijd voerde ze een toneelstukje op... omdat iedereen dat van haar verwachtte, anders hoorde ze er niet bij... ze moest zich meer extrovert gedragen..
Ik heb dit ook een tijdje gedaan, meedoen in de massa omdat je er anders niet bij hoorde.
Ik trouwde, kreeg een kind en dacht oud te worden met huisje, boompje beestje.
Maar dat was niet zoals ik diep in mijn hart wilde leven.
Ik leefde, zoals het van me verwacht werd en zoals ik dacht dat ik het zou moeten leven.
In die tijd kreeg ik na 5 jaar tobben met rugklachten, een rugoperatie. Mijn leven in en met de paarden hield op, ik kon het fysiek niet meer volhouden.
Als ik op dat moment mijn huidige ex-man leer kennen met een boerderij en paarden, met ook de goeie humor etc. was het niet zo moeilijk om om te schakelen... op dat moment niet!
Ik kon met een eigen paard en jonge paarden op de boerderij in mijn eigen tijd in mijn eigen tempo aan de gang.
Daarnaast hadden wij het heel fijn samen.
Dit ging jaren goed, maar uiteindelijk komt toch dat moment waarbij je bij jezelf denkt... waar ben ik mee bezig!
Ik voelde me levend dood gaan... ik was ik niet meer en herkende diegene die me in de spiegel aan keek ook niet.
Het roer ging om en van iemand die leefde voor de buitenwereld werd ik weer steeds meer diegene die ik echt was... iemand die leeft voor zichzelf!
Zonder bemoeienissen van anderen, alles wat ik doe, doe ik voor mezelf en uiteraard voor mijn kind ;)
Maar nu zij op eigen benen staat, komt er steeds meer Petra naar boven.
Ik heb geen behoefte aan mensen om me heen, wel af en toe aanspraak, sociaal ben en blijf ik wel. Maar in mijn privé-leven ben ik het liefst alleen.
Lekker alleen in mijn eigen huis, met mijn beesies, mijn eigen spullen en niemand die me ergens in de weg zit, zich bemoeid met hoe en wanneer ik iets doe.
Heel egoïstisch!
Maar zo heel erg mijzelf!
Dit is iets wat ik de afgelopen tijd, met kindlief in het buitenland heb ontdekt, ik vind het heerlijk in mn uppie, maar ik kan ook niet wachten tot kindlief weer thuis is...
De moeder in mij is echt niet weg en zal ook nooit weg gaan, ze is en blijft mijn meisie!
In deze tijd heb ik van anderen wel veel bemoeienissen gekregen in mijn privé-leven en die stoorden mij, stoorden mij heel erg zelfs.
Dat heeft mij wakker geschud... ik dreigde weer meegesleept te worden en dat mag echt niet meer gebeuren.
Alsof mijn leven en wie ik ben niet goed genoeg is, alsof ik niet goed genoeg ben.
Hoe ik leef is aan mij en aan niemand anders. Punt.
Het geeft wel strubbelingen, maar tja... dan kunnen ze kiezen, dealen met wie ik ben of wegblijven, zo simpel is het.
Soms pakt het niet goed uit, uit je comfort-zone gaan :/
Je moet op tijd de rem erop zetten en je eigen pad weer opzoeken....
Ik zat al weer op mijn eigen spoor, maar nu wordt het tijd om me daar ook weer stevig op te settelen...
Zoals zoveel dingen in het leven, zal ook dit echt wel weer gaan lukken en zal ik ook weer dingen tegen komen waaruit blijkt in welk stadium ik zit.
Het blijft mooi, om je eigen leven zo uit te pluizen en op het spoor te zetten ;)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten