Geen inspiratie, geen motivatie, geen energie...
En dat, terwijl er zoveel goeds om me heen gebeurt.
Het contact met de familie voelt gewoon weer goed... al schrikt het me nog wel af om in groot gezelschap erbij te gaan zitten...
Maar dat geld niet alleen voor de familie, dat geld voor elke uitnodiging.. de buuf stuurde een uitnodiging voor haar 60e verjaardag. 35 man! Dan denk ik meteen 'ik blijf wel thuis!' Haha
Ik ben een beetje mensenschuw geworden geloof ik haha
Ik hou er gewoon niet van, tussen al die mensen leuk en vrolijk doen...
Maar goed, wat ik daarmee ga doen is aan mij... ik zie wel
Maar afgelopen week ben ik toch naar een verjaardag geweest, weliswaar niet met alle familie en vrienden, maar gewoon, 's morgens op de koffie.
Niet dat ik ervan uit gegaan was dat er niemand anders zou zitten, dat was dus ook niet zo, maar het was goed zo... je moet ergens beginnen hè.
Maar de quality-time hadden we toen iedereen weg was en we aan het praten gingen.
De tijd vloog om en zo zat ik er om 3 uur nog.
Eigenlijk moest ik broerlief ook nog spreken en aangezien hij onderweg waas naar huis, nog maar even gebleven.
Zo ben ik een hele dag onder de pannen en bij familie geweest!
Hoe kan alles ineens anders lopen als verwacht...
Maar ja... nu is die dag geweest en komen de herinneringen die ik zo ver mogelijk weg had gedrukt toch weer naar boven.
Je kunt de jaren wel overleven, beleven en verder gaan met je leven... vergéten doe je ze niet.
Ook al heb ik alles verwerkt, het een plek gegeven en maak ik me er niet druk meer om er zijn in die jaren echt dingen gebeurt die op het randje goed gingen, of heel erg fout en die vergeet je niet.
Die komen dan weer boven drijven, nu ik daar totaal geen boodschap meer aan heb...
Ik zie de afgelopen jaren vooral als een hele goeie les. Ik heb zoveel geleerd over mezelf. Voor mezelf en aan mezelf.
Ik ben mezelf tegengekomen, heb met haar samen gewerkt, haar een spiegel voorgehouden,we zijn samen terug gegaan naar ons verleden en hebben daar zoveel moois uit gehaald.
Zonder die tijd en soms strijd, was ik nooit geworden wie ik nu ben.
Ik voel me alsof ik de wereld aan kan... welke ellende kan me nu nog om blazen?... en nee, ik zoek geen uitdaging!!
Ik weet gewoon, dat wát er ook op me af komt ik daar wel weer mee door weet te gaan...
Het komt goed, hoe dan ook!
En dat motto neem ik voor de rest van mijn leven mee en geef ik mee aan diegenen die dat nodig hebben...
Ik heb nu zelfs een hele andere uitdaging, die begon al te leven toen het slechter ging met mijn vader...
Want tja... dan zit je toch ineens op ruim een half uur rijden. Je kunt niet even om het hoekie kijken en weer weggaan...
Kindlief wil het huis uit, wat moet ik met dit 'grote' huis in mn eentje...
Wat moet ik in dit gat?
Ik heb wel wat te peinzen ja....
Wat wil ik?
Wat kan ik?
Neemt een andere gemeente me zomaar op?
Dusssss.....
Gaat hier nu die slechte inspiratie, motivatie en energie in zitten? hahaha
Ik ga maar eens een mailtje naar de gemeente sturen, eens kijken wat die me aan wijsheid mee kunnen geven 😇
Geen opmerkingen:
Een reactie posten