Zo op het eerste gezicht is er niets mis mee maar onder achter mijn muurtje is het onrustig... en dat heeft een reden...
Het duurt altijd even voor ik besef wat de reden nu weer is van de ontrust maar afgelopen week werd ik me er weer van bewust...
De altijd en eeuwige strijd om me te moeten bewijzen...
Zoals het normaal is ga je begin januari langs bij familie om de nieuwjaarswens over te brengen, dit jaar niet alleen bij moeders maar ook bij de broers.
Leuk en gezellig! (al heb ik ze nog niet allemaal gehad, maar geen twijfel dat die ook nog gezellig gaat worden)
Maar ondanks dat het nu leuk en gezellig was, ga ik onbewust toch terug naar de tijd dat het allemaal heel wat minder leuk en gezellig was.. het is onomkoombaar...
Je kan niet verder zonder terug te denken aan het verleden, al hoeft dat verleden niet mee het heden in..
Dan volgt er deze week een evaluatie gesprek met de consulente van de gemeente..
We kenden elkaar nog niet, eerdere consulentes hadden geen behoefte om mij op gesprek te vragen en waren schijnbaar ook al weer weg.
Deze dame wilde echter alles weten en zo beland je weer in het verleden... vooral medisch..
Nu is de angst er sowieso als ik op een evaluatiegesprek moet komen hoe ze deze keer mijn ziekte inschatten.
Ik bedoel, de herkeuringen van het UWV gingen van 100% afgekeurd naar 100% goedgekeurd, zonder reden en zeker zonder dat ik ook maar enig idee had dat ik met mijn (toentertijd) sleepbeen en vallen in zijn ogen prima lopend werk kon verrichten... en geen advocaat die me kon helpen..
Ik snap er tot op heden nog niets van... behalve dat ik flink besodemieterd ben..
Maar goed... die angst zit er dus diep in..
Gelukkig geheel ongegrond, ze heeft geen twijfel bij mijn medisch dossier.
Maar ondertussen moet ik wel vertellen over wat ik heb, wat ik heb gedaan en wat de artsen zeggen...
Hoe mijn huisarts reageert en hoe mijn band met hem is...
Tja... die is niet best helaas.
Volgens haar moet ik toch terug om meer te weten te komen wat ik wel of niet heb... nou, na zo'n 12 jaar zoeken en niets vinden en artsen die tegenwerken en er duidelijk een heel andere kijk op hebben als ik ben ik het wel zat...
Als de huisarts blijft geloven in mijn mentale zwakte, ik hem al heel vaak heb verteld dat dat niet zo is, heb ik geen idee meer hoe ik verder moet.
En het is mij onderhand ook om het even... wat ik héb is niet interessant meer, wat ik kán is interessant.
En wat ik nu na deze eerste 3 weken van januari heb doorgemaakt ga ik ombuigen naar wat meer positiviteit.
Al dat gewroet in het verleden is voor mij geen oplossing om er mee om te gaan, het brengt me enkel weer terug in een tijd waar ik niet weer in wil.
Die tijd was leerzaam en schijnbaar nodig maar nu is het tijd om verder te gaan.
Ik ben niet van plan om 2018 te laten verpesten door gebeurtenissen die toch niet meer te veranderen zijn.
Alleen de toekomst kan ik veranderen door keuzes die ik nu maak, gebaseerd om de lessen die ik in het verleden heb geleerd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten