De dagen rijgen zichzelf met veel gemak aan elkaar... de heerlijke nazomer heeft inmiddels plaats gemaakt voor de herfst wat mij een heerlijk gevoel geeft!
Niet meer zo warm, lekker fris, heerlijk uitwaaien en 's nachts onder een lekkere warme deken... ik hou van de wisselende seizoenen!
Elke ochtend begint met een stevige wandeling samen met Menno, ook hij loopt nu stevig door... waarschijnlijk omdat er eten op hem wacht ;)
Thuis krijgen hij en Chenna, die door Alicia wordt uitgelaten, dan ook hun smakelijk hap vers vlees, de konijnen en cavia's hun hooi en dan is het tijd voor de afwas, even een stofdoek door het huis, de vloer aanvegen en we kunnen eindelijk zelf aan een ontbijt beginnen.
Ons dagelijks ritueel, en ik zou het niet anders willen!
In alle rust mijn rijstwafels met een grote mok brandnetelthee.... met de wetenschap dat de ochtendplicht al klaar is... I love it!

negen van de tien keer plof ik daarna achter de computer, lees de mails, bekijk facebook en twitter dan toch ook de digitale krant nog even napluizen en lees alles wat mijn interesse wekt.
Veel meer hoef ik niet te doen, er wordt niets van mij verwacht...

Ik verwacht echter wel wat van mijzelf...
nl. dat ik verder ga met schrijven, verder  ga met het maken van het luisterboek!
Niet elke dag weet ik mijzelf te motiveren, vooral het luisterboek vordert maar langzaam.
Het is ook een hele klus moet ik zeggen. Het is niet zomaar even het verhaal door de microfoon voorlezen, het moet ook foutloos, met niet al te veel emotie in je stem. keer op keer moet het goed zijn om aan te horen.
De stukjes moeten dus heel vaak overnieuw, ik ben niet snel tevreden. Maar ik kreeg een waardevolle tip om de stukjes te nummeren en niet te lang te maken. Goed is goed, maar als er een foutje in zit moet het hele stuk weer over... soms is het erg frustrerend en dat hoor je dan weer in mijn stem... nóg een reden om te stoppen en het later weer opnieuw te proberen.
Maar ondertussen staat meer als de helft op mp3... dus ik ben redelijk tevreden.

Hierdoor ligt wel mijn schijfwerk stil, mijn boek over het opvoeden van de pups die ik in huis heb gehad...
Ook al zo'n klus, want alle dagboeken zijn in het begin geschreven vanuit de hond... en dat is niet zoals ik het in het boek wil hebben.
Als ik het nu doorlees staat er heel veel onbelangrijke info in en gaat het helemaal nergens over, dus naast het dagboek zal ik ook weer in mijn geheugen moeten zoeken naar belangrijke en leuke info.
Als ik bij de dagboeken van de adoptiepups kom zal de tekst waarschijnlijk wel beter worden, hoop ik haha.
Maar er ligt dus nog voldoende werk op stapel, ik kom de dagen goed door en tussendoor werk ik ook nog aan mezelf...

Want ja, ik kan wel veel willen, maar dat domme lijf van mij werkt hier echt niet zelf aan mee.
Na een uurtje achter de pc wordt ik moe, komt er niets zinnigs meer op schrift, ga ik stamelen met voorlezen en is het tijd om wat anders te gaan doen.
Iets fysieks, de boodschappen, of met de honden op pad of heel soms iets extra's in het huishouden, een klus die allang gedaan had moeten worden.... het regelt zich meestal zelf wel.
Rond twaalf uur ga ik sowieso met de honden op pad, Chenna krijgt nog drie maaltijden op een dag en voor die tijd wil ik gelopen hebben.
Daarna neem ik mijn boterhammetje met uitzicht op de tv. jaja, lekker lui ;)
Helaas blijft het daar niet bij, want mijn batterij is leeg....
De tablet komt tevoorschijn en ik ga lezen, val in slaap en lees nog wat tot een uur of drie, vier...
Dan is het weer tijd voor de honden, de konijnen en de cavia's.
Ook mijn favoriete programma's op tv beginnen dan en het is etenstijd voor onszelf.
Plezier wordt afgewisseld met plicht... oftewel, tijdens tv kijken kook ik :)
Eten voor de buis is allang geen schande meer en doen we al jaren. het eten wordt er echt niet minder om!
Nu is echt mijn reserve wel aangesproken en voel ik mijn zombie weer in mij trekken.... moe, moe, moe... het is niet anders en ik verwacht ook niet dat het ooit anders gaan worden...
Het is wie ik ben en we dealen er op onze manier mee...
de tv. is mijn grote vriend, lekker met Menno warm op mijn schoot, om acht uur een warme kop thee en tegen tien uur nog een laatste rondje naar buiten.
Dan is het alweer bedtijd, het laatste programma kijk ik in bed af en voel mijn ogen al zwaar worden. Vaak mis ik net de belangrijkste stukjes in de serie, maar ach... het is maar tijdverdrijf...
Lekker warm onder de dekens en naar dromenland... dát is waar ik aan toe ben!
Droomland is niet ver weg en de nacht wordt veelvuldig onderbroken doordat ik me om wil draaien en dat doet nog altijd zeer, dus worden we wakker...
Als de pijn nauwelijks meer leuk is, is het voor mij ook wel weer tijd om eruit te gaan... rond half acht, want anders duurt de dag ook wel weer heel erg lang!
Nieuwe dag, nieuwe kansen, maar we beginnen weer zoals we elke dag beginnen...

Elke dag begint goed, goed genoeg in elk geval. Dagen zonder pijn is een illusie die ik mijzelf niet geef.
Elke dag is er wel iets wat ik wil doen en dat doe ik ook.
Elke dag is er 1