We zijn het jaar bijzonder gestart... het is nog maar 8 januari, maar het voelt alsof ik al zoveel stappen heb gezet dat een half jaar me al reëel lijkt.
Maar dat zal meer met mijn geheugen te maken hebben hahaha 😂
Maar er zijn wel degelijk drastische veranderingen!
Allereerst ben ik, na anderhalf jaar bijna dagelijks mijn tv en modem resetten dankzij de draadloze verbinding, eindelijk geholpen aan een goede, vaste oplossing... pfffft.
Wat een luxe ineens om gewoon de tv aan te zetten en meteen beeld te hebben.
En ja, ik had veel eerder een vast lijntje kunnen leggen, ware het niet dat ik daar een hele lange kabel voor nodig heb, die langs allerlei hoekjes gelegd moest worden, mij dat de nodige fysieke problemen en klachten oplevert en het geen gezicht is.
Nu kreeg ik de kabel terug betaald en tjee... in de winkel zie ik een veel mooiere oplossing om de kabel langs de muur te krijgen. Verder hielp een kleine verhuizing van wat spulletjes ook mee om de draad weg te werken 😊
De fysieke klachten had ik toch al, dus het viel niet heel erg op dat die na het leggen weer wat verergerden. Ik ben immers nog aan het herstellen.
Het gevoel van luxe werd nog eens versterkt door het besluit om Rocky te laten verhuizen.
Het heeft me bijna een jaar gekost om het daadwerkelijk te doen, maar nu was mijn grens met hem wel bereikt.
Erg jammer, want ondanks dat hij klein en lelijk is, is het ook een grappig en sociaal hondje waar ik naast zijn gepies in huis weinig last van had.
Zijn gepies had niets te maken met zindelijk zijn... maar alles met, tja met wat eigenlijk...
Soms dacht ik onzekerheid, soms gewoon omdat hij het er niet mee eens was of gewoon omdat hij overal lak aan had en het zo gewend was...
Het maakt ook geen verschil, hij pieste in huis en nooit waar we bij waren en dat is zo ongelooflijk frustrerend!
Bij een pup zit er een logica achter, bij een herplaatser ook. Ik heb zwerfhonden in huis gehad die binnen een week gewoon zindelijk waren, dus waarom kon dit kleine ventje dat niet?
Ik heb echt vreselijk de pest aan pissen in huis...
En sinds mijn operatie had meneer zijn poot weer vaker omhoog en aangezien niet ik maar kindlief het eerst beneden was waren we nu allebei wel klaar met hem.
Ook begon hij weer achter de meiden aan te lopen en onder de staart te likken, zelfs zij werden er vervelend van.
Dus op een goede maandag, de eerste van het jaar, maar naar de buuf gegaan met de shih-tzu's.
Ze wist van de irritaties en aangezien Rocky bij mij was om haar teefjes te dekken moesten we samen een oplossing bedenken.
Ik uitte mijn beslissing op facebook en ineens kwamen er reacties van mensen die hem wel wilden.
Wow... Die heb ik uiteraard warm gehouden, maar tot ik met de buuf tot een goede beslissing was gekomen kon ik nog niets echt doorzetten.
Uiteindelijk gaf het belang om hem als dekreu te blijven gebruiken toch de doorslag, hij schijnt zeer mooi te zijn voor een shih-tzu, dus heeft ze besloten om hem zelf in huis te nemen.
Ze heeft er lang genoeg over nagedacht, ze kent het ras als geen ander en heeft alle kennis in huis die nodig is om het goed te laten verlopen.
Dus, meneer ligt nu prinsheerlijk op stoelen en bank, voelt zich prima tussen de andere soortgenoten en zo lijkt het nu de ideale oplossing.
Hij heeft het jaar hier blijkbaar nodig gehad om in te zien dat hij tussen zijn eigen soort thuis hoort. Alle ellende die we met hem hebben gehad was ergens goed voor en nu het voor mij klaar was, was het bij de buuf rustig genoeg om hem daar tussen te zetten.
Zo kan hij zijn roedelgedrag zoals wij het hier ervaarden gewoon voortzetten, wordt hij gecorrigeerd zoals hij het begrijpt en verder mag hij gewoon een lief klein schatje zijn...
De eerste berichten zijn heel goed, dus ik heb er alle vertrouwen in dat het goed blijft gaan.
En voor ons?
Wat een rust....
Gewoon de kamer uit kunnen gaan en weer binnen komen zonder eerst de vloer af te scannen of er weer ergens een plas ligt.
Niet meteen als je dat ziet uit je dak gaan en voor de rest van de dag sjagereinig zijn omdat je niet weet of hij, als je even de boodschappen gaat doen, weer de boel (lees stoel) onder piest.
Geen gepoep op straat, al vond ik dat niet heel erg, dat ruimt veel makkelijker op als in het gras 😉
En geen gesleur omdat hij die ene paal zeer zeker moest besnuffelen en natuurlijk beplassen.
Afgelopen jaar, met hem, was een goed leerjaar... zo een wil ik nooit weer!
Ik verhuis niet snel een hond die mij niet echt past, als ik er voor gekozen heb blijft hij, hoe dan ook maar wat ben ik blij dat ik met Rocky toch de keus heb gemaakt.
Lekker verder met Laika en voor nu Chenna nog zolang kindlief nog thuis woont.
Er komt vanzelf wel weer iets op m'n pad.
Een maatje of een hondje in opleiding... ze zijn zeer welkom!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten