Dat was het dan...
Vanmorgen zou ik met mijn huisarts nog bespreken over de klachten aan mijn linkerbeen. Maar ach, daar hebben we het niet eens over gehad.
Hij had de brieven van de neurologen gelezen en ze kwamen allemaal overeen dat er geen duidelijke aanwijzing voor mijn klachten is.
Dus dat boek doen we dicht... ik ben er wel klaar mee.
Dat het alleen maar slechter wordt en nergens een verbetering is beseft hij, maar dat kan volgens hem ook bij fibro.
Hij miste alleen een doorverwijzing naar een revalidatiearts.
Tja... daar ben ik wel geweest maar die beoordeling heb ik laten verwijderen uit mijn dossier.
(blij dat dat dus ook gebeurt is!)
Met die psycholoog heb ik een prima gesprek gehad, maar ze had niets toe te voegen aan mijn manier van leven. Ik leefde met pijn en vermoeidheid zoals ze het iedereen aanleren.
Maar de arts was een heel ander verhaal!
Hij had geschreven dat ik MS wilde hebben, ik werkte met paarden en ik trainde honden.... uhhhhh...
In die tijd reed mijn dochter nog pony en ging ik met haar mee ja en hadden we onze eerste pup voor Desudo.
En dan... MS willen??? Denk je nu echt dat ik dat wíl??
Als al je klachten in het ziektebeeld passen en niet bij de diagnose die ze je gegeven hebben is het geen kwestie van willen toch?
Maar goed...
Mijn huisarts blijft ook bij de fibro, want alles past er wel onder...
En ik ben er wel klaar mee nu... je kunt blijven porren tegen muren maar als je er niet doorheen komt dan houdt het op, voor mij wel in elk geval...
En zoals hij nu tegen mij gezegd heeft dat fibro niets met stress te maken hoeft te hebben houd ik dat in mijn achterhoofd.
We gaan dus verder zoals we bezig waren, geen twijfel meer,
accepteer het nu een keer!
Want ja... mijn klachten en levenspatroon accepteer ik wel, de rol die de artsen daarin gespeeld hebben heel wat minder.
Zolang er geen arts meer langskomt die mijn beperkingen in twijfel trekt en ik zo mijn uitkering weer kwijt kan raken is het allemaal ook makkelijker te accepteren...
Toen ik in 2006 te horen kreeg dat ik volledig goedgekeurd was voor elk aannemelijk werk kreeg ik de bibbers... Die conclusie was gebaseerd op een aanname van de arts dat ik 'angst voor pijn had' mijn lopen 'normaal' was. Terwijl ik met een sleepbeen binnen kwam :/
En dat het mij in de 4 volgende jaren niet gelukt is om dat medisch terug te draaien verklaart voor mij wel mijn wantrouwen richting artsen en het willen zoeken naar 'wat ik dan heb'.
Wat mij betreft is nu de laatste poging geweest....
Wat ik ook heb, ik kom er niet meer van af en zal er mee moeten leven. Punt.
Dat het erger zal worden is een feit, hoe snel alles gaat is een vraag en daar hoef ik geen antwoord op.
En gelukkig heb ik er al lang geleden mee leren leven, in het dagelijkse leven bedoel ik dan... Ik doe wat ik wil en wat ik kan.
Voor elk andere klacht of serieuze verslechtering mag ik weer terug komen bij ome dokter... das toch wel fijn haha
Nu is het enkel nog afwachten wat er over mijn zicht wordt gezegd bij de oog deskundige. Kan ik mijn eigen risico van dit jaar betalen en kan ik verder met mijn leven.
De leuke dingen van het leven wel te verstaan ;)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten