de dagen gaan voorbij, we sukkelen ons er gewoon doorheen.
alles wat gedaan moet worden doen we, het huishouden, de was, de boodschappen... alleen gaat alles langzamer en bedachtzamer dan voorheen.
nu Cross in de opleiding is mag Menno zijn werk overnemen en mij door de winkels heen helpen. hij is nu officieel mijn hulphond. het is wel even wennen voor ons allebei...
Menno moest de eerste keren natuurlijk overal zijn neus even indrukken, nieuwsgierig als hij is maar hij neemt zijn werk al snel serieus en werkt al bijna weer als vanouds... wat een knappert hè  :)
Maar voor mij is het ook wel wennen dat ik nu, na jarenlang een hond voor iemand anders te hebben gesocialiseerd, een eigen werkhond nodig heb... voelt toch ook wel een beetje als een tegenvaller in mijn fysieke toestand

Maar ja, dat is het natuurlijk ook...
inmiddels ben ik weinig meer dan ik was en heb ik gewoon hulp en steun nodig. Ik ben allang blij dat Menno dat voor mij  mag zijn! Ik ben Vom Falorie heel dankbaar voor deze mogelijkheid!

inmiddels zijn ook de hulptroepen op het financiële vlak opgeroepen... of te wel, ik heb aanvullende bijstand aangevraagd... zucht....
al gaat het dit keer heel wat makkelijker als jaren geleden.
het blijft altijd vervelend als je moet vragen om hulp en je daarvoor op je knieën moet, maar ach ja, er zijn ergere dingen.... in de schulden komen bv. en zover wil ik het niet laten komen
al met al zijn het roerige tijden.... hopelijk komt er snel rust.

wat ik met mijn lichamelijke klachten moet weet ik nog niet...
de kruiden werken wel, maar dat duurt langer voor ik er baat bij heb.
de ibuprofen werkt wel, maar niet afdoende... slapen blijft erg vervelend en ook de opvliegers met daarna de kou werken in alles tegen.
eigenlijk moet ik naar de huisarts voor een diagnose die past bij mijn klachten, maar dit heb ik jaren geleden ook al eens geprobeerd en toen er eenmaal fibromyalgie werd geopperd was er ook niets anders meer wat mijn klachten kon verklaren volgens de huisarts.
hij wist niets meer en tja, wie ben ik?  ik heb het maar te accepteren volgens hem
nu zitten we weer in zo'n situatie en ik ben er zo flauw van!
en tegelijk weet ik natuurlijk niet waar ik het zoeken moet
al zou het mij niet verbazen als het reuma is...
een dagje zonder de ibuprofen omdat ik vergeten was het te halen en dacht met een paracetamol ook wel de pijn te kunnen beheersen, leerde mij dat ik echt niet zonder de ontstekingsremmer kan!
niet alleen mijn schouders deden weer veel meer zeer, ook de rest van mijn lijf... mijn benen, mijn rug en een heel algemeen belabberd gevoel... oeffff... dat is schrikken!
nu gebruik ik de ibuprofen wel weer maar de pijn is toch weer erger dan daarvoor... of ik heb weer iets teveel gedaan.

in overleg met Francien, de fytotherapeute, neem ik nu ook duivelsklauw. dat moet pijnstillend gaan werken en de ibuprofen overnemen.
het is een hele boel aan hulpmiddelen en ik zie uit naar de dag dat alles op zn plek komt en ik weer iets normaler kan leven.
eerst die pijn onder controle en dan hopelijk ook de beweeglijkheid in mijn armen weer terug.