afgelopen maandag een gesprek met de huisarts gehad... ik had een klacht ingediend omdat ik mij niet serieus genomen voel, wat mijn pijnen betreft.
zeker niet nadat ik met de 'frozen shoulders' met een antidepressiva naar huis werd gestuurd.
ik was op zijn zachts gezegd, niet erg blij...
zeker niet omdat er ook nog eens een rekening van de medicatie achteraan komt waar ik dus alleen maar ellende van heb gehad...
Ik voelde me best opgelaten... hij doet tenslotte ook alleen maar zijn werk en misschien had ik mijzelf wel helemaal verkeerd aan hem geuit...
Maar aan de andere kant stond ik ook wel achter mijn klacht...

De huisarts was gelukkig begripvol en nam daarmee voor mij de grootste druk weg...
Ik had hem in de eerste mail ook gezegd dat ik pijn door het hele lijf had... dat had ik ook!... daarom zocht hij naar een pil die alle pijn weg zou moeten nemen.
Hij nam mij zeker wel serieus maar kon erg weinig voor mij doen.
Afijn, we zijn dus beiden gefrustreerd dat we weinig kunnen doen en zeggen het niet hardop...
Gelukkig is dit  nu uit de wereld en hopelijk gaan we dit ook merken.

Dinsdag had ik een gesprek met de verzekeringsarts van de gemeente...
ook al weer zo leuk... niet dus...
Al die domme vragen, doe je zelf je boodschappen? kun je de kraan open draaien? kun je jezelf aankleden?
Ja meneer, ik doe alles zelf, maar met pijn en veel moeite.
Mijn hele huishouden, mijn hele leven is aangepast zodat ik vrijwel alles zelf kan doen.
Gelukkig begreep hij het... pfieuwwwwww!
De vraag of ik een fles open kon draaien kon ik wel negatief beantwoorden... die krijg ik nauwelijks los en ik was inmiddels op mijn hoede... dus een resolute NEE!
En een kraan heeft een lipje, waar je je duim tegenaan kan drukken waardoor hij makkelijk te openen is.
Dus nee, ik kan niet elke kraan open krijgen.
Aan het eind van het gesprek was hij negatief over het vinden van passend werk... tja, dat weet ik na jaren zoeken ook wel...

Na deze twee spannende gesprekken kan ik me maar weer moeizaam opstarten en duik vooral lekker met mijn neus in een boek... e-book, wel te verstaan... want lezen in een gewoon boek lukt me ook niet meer zo best, die kleine lettertjes enzo...

Lekker weekje rustig aan, geen druk, lekker met Chenna en de Menno en Cross bezig houden is voor nu druk genoeg