Met kindlief weer thuis komen we al snel weer in ons eigen ritme... zij in het hare, ik in het mijne.
De boodschappen worden weer verdeeld in haar en mijn hahaha. en dat is maar goed ook, ik zou alle kilo's er zo weer bij snoepen als ik met haar mee zou snoepen!
Het samen zijn went snel, samen de honden uitlaten, samen boodschappen doen, samen naar opa en oma etc... toch stiekum wel weer heel gezellig.
Maar het is ook een stuk drukker...
Ik voel me direct weer meegenomen in haar energie en tja... dat heeft z'n weerslag :/
En ook dat voelt heel dubbel...
Aan de ene kant is het weer fijn om de druk te hebben meer te willen doen, aan de andere kant werkt het averechts omdat ik gewoon de energie niet heb om me die luxe te permitteren.
Dus.... ik kom mezelf weer fijn tegen en zal ergens pas op de plaats moeten maken...
(kutlijf!)
Het is niet anders...
Het eerste waar ik merk dat ik ver over mn grenzen ben is het niet willen schrijven en nu ik dan eindelijk toch begonnen ben weet ik meteen waarom.
Ik ben meer aan het verbeteren als aan het doorschrijven en dat is echt niet leuk meer...
En iets leuks heb ik ook niet echt te melden...
Afgelopen week is zeer onverwacht mijn oom overleden... Het jongste broertje van mijn vader met wie hij regelmatig op de snorfiets mee op pad was de afgelopen jaren.
Sinds mijn oom met pensioen was is hun broederband flink aangescherpt en waren ze vaak samen, genietend op de (snor)fiets van de natuur, een sigaar en hun samenzijn.
Nu is dat zomaar weg....
Dan wordt je weer eens heel hard met de werkelijkheid van het sterfelijk zijn geconfronteerd...
En ja, dat zet mij weer meteen aan het denken, want het kan ook mij zomaar gebeuren en dan wil ik niet dat alles aan kindlief overgelaten wordt... ik wil dat er een pakket klaar ligt zodat ze dat alleen maar rond hoeft te bezorgen.
Geen gebemoei van wie ook...
Mensen die je nauwelijks kennen zullen dan wel even vertellen wie je was....
No way!!!
De enige die weet wie ik ben is kindlief. Punt.
Dus ja, daar wil ik nu toch echt mee bezig.
Het overlijden van mijn oom heeft ook een positieve kant geopenbaard...
Mijn vader moest de dag nadat we het bericht hadden gehoord naar het ziekenhuis en was bij mijn moeder thuis. Ik had het idee om eerst bij moeders langs te gaan en daarna naar het ziekenhuis bij paps, maar paps mocht eind van de middag weer naar huis en zo kwam mijn schoonzus op het idee dat ik dan samen met mijn broer paps op zou halen.
Goed plan!
En zo kom je na 10 jaar weer eens in gesprek met je broer, opgesloten in een auto :p
Ik had er totaal geen probleem mee en het was gewoon goed, geen gedoe en vooral geen gezeik over wat, waarom en hoe u verder.
Nee, het was goed zo en we gaan ook gewoon weer verder. Punt.
Ook is mijn oudste broer weer met zijn vrouw bij onze ouders geweest....
Niet dat alles u koek en ei is, maar de scherpe randen zijn eraf, meer hoeft van mij ook niet.
Gewoon met elkaar kunnen communiceren is heel wat belangrijker als bij elkaar door de deur komen ;)
Soms heb je tijd nodig in plaats van een gesprek...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten