dit is zo lastig....
vanmiddag weer bij de therapeut geweest en nu een hypnotherapie erbij gehad
onder een hele lichte hypnose moest ik in mezelf blijven en mijn aurakleuren opzoeken
ik zag grijs, zwart en erg veel beweging
die bewegingen hielden op toen ik ze buiten mijn energieveld bracht, dit gaf ook rust
toen moest ik de verbinding met Alicia opzoeken
ik zag eerst een loshangende, zoekende lijn, later een dikke zwarte bundel die erg  stevig en vast overkwam.... ik moest het oplichten door er een zon op te zetten, maar er gebeurde weinig
zwart en grijs geven geen positief beeld
het lijkt te zeggen dat ik Alicia niet kan bereiken (de zoekende lijn )  en de andere die dik en zwart is dat ik er alles aan doe dat ik haar onder mijn controle hou, maar niets duidt op liefde of plezier of houden van...
dat staat geheel averechts op wat ik voel en beleef!! ik snap er niets van...
ze is op het moment een dwarse, eigenwijze tiener...... maar dat was ik vroeger ook
ik neem haar niets kwalijk, ik ben niet boos op haar, ik wil haar zeker niet uit mn leven!
ik heb dus eigenlijk geen idee waar dit negatieve beeld naar toe moest leiden
er is negativiteit om me heen, maar dat link ik niet aan haar
en ja, ze kost me veel energie, maar als alleenstaande moeder krijg je alles op je dak..
we weten van elkaar wat we van elkaar kunnen verwachten en er zijn goeie en slechte dagen.... ik zie niet hoe we dit moeten veranderen en waarom
ze hoeft van mij niet de rol van partner over te nemen en ze moet vooral gewoon kind kunnen zijn, zonder mijn sores om over in te zitten
dan ben ik liever nog die vermoeide, sjagereinige moeder..... die kent ze tenslotte

we hebben het ook gehad over dit schrijven, hier op het blog
ik voel me er niet beter bij
jazeker ik ben een hoop kwijt, maar er komt ook weer zoveel boven
ik besteed die tijd liever aan mn studie, aan schrijven met een missie
de dagboeken van de honden,
bloggen over belangrijkere dingen dan mijn verleden en vervelende ervaringen met wie dan ook
ik schrijf graag maar ik schrijf het liefst positief!!!!
niet zoals nu de negatieve, energievreters opschrijven zodat ze me nog meer energie kosten
ik denk er sterk aan om te stoppen met de therapie... gewoon omdat ik dit niet als een oplossing zie
de massage is lekker, maar waar het nu naar toegaat voelt niet prettig
het voelt alsof ik weer terug ga naar af en voor de zoveelste keer de kasten die ik op een plek had gezet moet verschuiven, uitpakken en opnieuw inpakken om daarna weer op dezelfde plek weg te zetten en merken dat er niets, maar dan ook niets veranderd.
ik kan mijn verleden niet veranderen, ik wil het er niet steeds weer over hebben
ik weet dat er negatieve invloeden in mijn leven zijn maar daar kan ik prima mee dealen
ik heb de fout gemaakt haar deze info te geven en zij gebruikt het om aan mij te gaan puzzelen...
maar ik pass ervoor... ik word er alleen maar sjagereiniger en vermoeider van
ik ging voor een fysieke oplossing, niet voor dit mentaal gesleutel
ik heb dus ook netjes en beleeft afgezien van een vervolg afspraak
ik kan in alle rust mijn negatieve invloeden weer proberen te vinden en wegstoppen op een plek waar ze niet steeds weer vandaan kunnen komen
me inzetten voor leuke dingen in het leven, dingen die er toe doen
liever moe van teveel gedaan te hebben dan moe van gezeik aan mn kop...
lekker uitruzieën met mn tienerdochter, geen energie verspillen aan negatieve gedachten van andere, in mijn ogen onbelangrijke mensen richting mij
ik leef en leef gewoon volgens mijn eigen normen en waarden... take it or leave it!

aan mezelf de taak om mezelf weer op mijn eigen pad e zetten
maar zoals altijd lukt me dat echt wel :)

gelukkig zijn we in wat rustiger vaarwater beland... wel zo prettig
af en toe elkaar weten wat bij de ander leeft is niet verkeerd, als het maar geen gesleep wordt en het liefst dat er iets uit geleerd en meegenomen wordt.
de tijd zal het leren..

wat mij wel tegen gaat staan is het steeds weer terughalen van dingen die zijn geweest
ik weet dat mn therapeut wil zoeken naar een oplossing voor mijn lichamelijke ongemakken en is me steeds aan het polsen hoe ik in het leven sta en wat ik er mee doe.
maar het blijft aanvoelen als een vorm van kritiek, alsof ze niet helemaal geloofd dt ik niet leef met mn beperkingen, maar me er wel bewust van ben
maar al dat gewroed brengen bij mij weer zoveel vervelende herinneringen boven..... en dat wil ik niet meer, ik ben klaar met het verleden en kijk enkel nog maar vooruit
al de HSP gevoelens die ik heb maken mij het rustig en onbekommerd leven toch al lastig genoeg
en ja, ik ben ook iemand die wil zoeken en oplossen..... maar wel in en voor de toekomst!
al met al bedenk ik me nu dat dit blog schrijven me meer voldoening geeft dan ik gister had gedacht... toch maar ff volhouden :)

ik had me zo voorgenomen om vaker te schrijven... heel egoïstisch over mezelf...
maar he kost me moeite
ik kijk niet graag terug op dingen die me tegenstaan en vergeet het liefst wat er allemaal om me heen gebeurt waar ik toch geen invloed op kan uitoefenen
maar... mn therapeut vind toch dat ik het moet doen
niet omdat het niet goed met me gaat, maar ik heb geen idee wat ik wel of niet goed doe
de behandelingen die ik van haar krijg ( Dorn therapie en Breuss massage) zouden toch enigszins verschil moeten geven, maar ik merk niets... niet helemaal waar, ik heb wel het idee dat mn benen nu even lang zijn :)
ik merk dat er vanalles in mn lijf gebeurt maar kan het niet linken aan de behandelingen en dit vind ik eigenlijk best wel teleurstellend
vooral ook omdat ze het ook niet begrijpt...
ik merk tijdens de behandeling wel dat er iets gebeurt... mn benen voelen doof, ik ben duizelig
maar dit is vrijwel altijd als ik op mn rug lig en zeker als ik langere tijd stil lig
na de behandeling ben ik moe en voel me zwak, wel fit!
gister had ik het heel koud... het weer was ook kouder dan andere keren...
en ik heb niet echt goed geslapen...
vandaag voel ik net als anders als het iets kouder is dan ik gewend ben en voor mijn doen meer gedaan heb
( de nieuwe vriezer werd gebracht, oude opgehaald dus schoonmaken en opruimen van het schuurtje)
maar verder niets wat ik anders niet heb
ik ben moe, ik heb zere benen en een gevoelige plek aan de linkerkant van mn rug...
voel me rusteloos en leeg
ik wil van alles en er komt nergens iets van
ik wil graag verder met mijn cursus korte verhalen schrijven maar de inspiratie ontbreekt....
ik begrijp niet wat er van me verwacht wordt al begin ik heel enthousiast
het wordt gewoon tijd dat ik de rust en tijd krijg om te doen wat ik wil gaan doen...
geen akties en uitjes meer plannen???
uhhhh, dat dacht ik niet!!
ik ga niet alle dagen alleen maar achter mn pc zitten en niets anders doen dan voor mn honden zorgen....
zo heel af en toe wil ik ook iets leuks voor en met mezelf doen
hoe ik me erna ook voel!!  dat is totaal onbelangrijk!!

dus nu ga ik de pc afsluiten, de honden uitlaten en me lekker met een boek installeren....

ik kom net terug van mijn afspraak voor Dorn therapie en Breus massage, een behandeling voor beenverschil, gewrichtscorrectie en wervelmassage.
de eerste afspraak ging samen met een intake gesprek, dus daar had ik verwacht om het over van alles en nog wat te hebben met Coby
mijn relaties met de familie, vrienden, kind en hoe ik in het leven sta
hoe ik mijn pijnen ervaar en hoe ik met mijn pijn omga
dit is mij niet vreemd en zelf ben ik ook altijd wel aan het puzzelen wat en waarom en vooral waarom ik!
reflectie is mij bekent, maar daar kom ik niet verder mee
ik ga onbevangen overal naar toe en toch kom ik terug met zeer negatieve ervaringen...
zoals vorig jaar met mijn sterilisatie..
de eerste behandeling lukt maar voor de helft, de andere helft doet hij een maand later... mislukt ook... dan onder narcose een bandje erom... dit mislukt ook...
uiteindelijk veel langer onder narcose, en alle methodes gebruikt om mij te steriliseren...
dit geloof je toch gewoon niet?
waarom gebeurt dit?
de eerste vraag is ... waar ben je bang voor?
tja, om zwanger te worden en ik had weinig zin om onder narcose te moeten omdat de vermoeidheid zich dan nog erger uitbreid...
maar die gedachtes neem ik niet mee!
mijn gedachte is... dit gaan we even doen en dan kunnen we weer verder met ons leven!!
geen sprake van reflectie..

maar door dit zo te bespreken met Coby word ik wel wijzer, ik weet heel goed wie ik ben en waar ik mee bezig ben
ik doe zoveel goed!

heb ik gister nog een blog geschreven waarom ik altijd alles zelf moet doen, steeds die reactie krijg dat ik me wel red... en dat als negatief ervaarde
vandaag denk ik daar heel anders over
ik red me omdat ik een sterk mens ben!
ik kan het zelf
ik hoef niet te twijfelen of het me wel of niet lukt, ik weet dat het me lukt
niet dat ik dan nu ineens de andere kant op moet gaan denken dat ik alles kan en dit de wereld in moet gooien, maar geloof nu zelf ook eens dat wat ik doe goed is en de enige die dat ook moet vinden IK ben!!

het maakt niet uit hoe een ander over me denkt, ik kan voor mezelf besluiten of ik deze persoon langer in mijn leven wil hebben of niet
ik kan zelf besluiten om deze reacties te accepteren van bepaalde personen en deze personen voor andere belangrijke momenten in mijn leven houden

ieder mens heeft zijn eigenwaarde.. laten we dat ook zo houden!

vragenvragenvragen....

het gaat niet altijd even makkelijk, maar soms moet je even jezelf onder de loep nemen
normaal gesproken heb ik er weinig problemen mee, maar de laatste tijd voel ik me waardeloos...
waardeloos als mens, als vrouw en als moeder...
het enige waar ik me niet druk om maak zijn mijn honden...die hebben het prima
zoals het altijd is met dieren.. ze oordelen niet, ze houden onvoorwaardelijk van je, ze zijn eerlijk en oprecht
en dat kan ik niet altijd van mezelf zeggen
soms weet ik niet meer wat goed of fout is
had ik het anders moeten doen?
ben ik te streng?
of niet streng genoeg?
is er nog iets wat ik goed doe??
zeg deze woorden hardop en je krijgt een 'natuurlijk doe je nog wel iets goed!!'
maar waarom voel ik dat dan niet?
het enige wat ik voel is vermoeidheid...
ik voel me moe, maar ik voel ook vermoeidheid van anderen...
alsof ik me even niet met hun moet bemoeien, ze met rust moet laten... los dat lekker zelf op!!
ik heb het gevoel of ik alles en dan ook echt alles zelf op moet lossen...
van grote dingen tot kleine futiliteiten...


toen ik gescheiden was en alles voor mezelf moest regelen, ging het net zo... waarom moeten we je helpen?
JIJ RED JE WEL
zo niet, dan kun je altijd vragen...
zo'n dooddoener hè...
die keren dát ik gevraagd heb gaven ze niet thuis...
of er was al eerder een opmerking geweest zodat ik het al niet eens meer durfde te vragen
en jazeker.. IK RED ME WEL
voor hoelang nog? ik heb geen idee
ik voel me alleen maar steeds moeier worden...
geen puf om leuk te zijn, geen puf om leuke dingen te doen... geen puf om ook maar iets aan energie te verspillen aan het vragen om hulp
het komt altijd weer op hetzelfde neer...JIJ RED JE WEL


iedereen in mijn omgeving weet dat ik niet veel te makken heb, dat ik fysiek de nodige beperkingen heb en dat ik overal alleen voor sta...

de tijd om hulp te vragen is voor mij allang voorbij
ik ben het moe om 'nee' te horen, of om het nogmaals te vragen omdat het steeds is van 'we moeten een keer afspreken, dan help ik je wel'... nee, ik los ze zelf wel op, of niet en laat ik het maar bij wat het is
gewoon omdat ik te moe ben om...