oudjaarsdag 2019

Het is me tot nu toe nog niet eerder overkomen.... en nu ik het op wil schrijven klinkt het wel heel erg bizar...
Maar ik was bang!
Ik stond lekker warm onder de douche, de douche geeft me altijd veel rust maar nu vlogen de enge gedachtes door mn hoofd, niet normaal meer...
Ik zag mezelf lopen met Skai over straat, er komen jochies aan en die gooien vuurwerk naar ons toe, ik werd woest! greep een jochie bij zn nek en schold um helemaal verrrot...
Owow... dit is totaal niets voor mij!
Ook zie ik Skai wegschieten voor vuurwerk, de lijn glipt uit mn handden en daar gaat ze...
NEE!  Dit kan niet hè...
Ik spreek mezelf eens even goed toe,
Stel je niet aan muts, doe ff normaal... er gaat hier helemaal niets gebeuren..
Hoe kom ik in vredesnaam aan zulke bizarre gedachten, op de vroege ochtend, als er niets aan de hand is...
Gelukkig werkt het toespreken naar mezelf wel... haha
Tja, vuurwerk hè... ik hou ervan!  Ik vind het prachtig, dat gegil van de vuurpijlen die uit elkaar spatten in prachtige kleuren en sterren... Daar geniet ik echt van!
Maar wel in de nacht van 31 december/ 1 januari...
De rest van het jaar hoeft het van mij niet.
En al dat geknal hoeft van mij al helemaal niet meer...
Vroeger waren het leuke knalletjes, maar tegenwoordig niet meer, er is echt niets leuks aan en het gaat ook nog eens de hele dag door, niemand die er iets aan doet en tja... je bent je leven niet meer zeker als je er wel iets over durft te zeggen...
Wat is er mis mensen?!
Ik lees over mensen en dieren waar bewust vuurwerk naar gegooid wordt, dan ben je toch niet goed bij je hoofd??   bewust letsel aan (willen) brengen is toch strafbaar?  Maar blijkbaar niet tussen kerst en oud en nieuw... zucht...
Mensen die jongeren aanspreken over hun geknal worden in elkaar geslagen...
Wie heeft die jongeren opgevoed?
Ik niet, want dan deden ze dat niet!
Waar zit het gezonde verstand?
Waarom de jeugd pamperen en alles maar goed praten...
Ach joh, vroeger deden we dat ook... het zal best, maar niet zoals het tegenwoordig gaat...
En ik deed het echt niet hoor, braver als mij zijn ze bijna niet te vinden ( uhhh, ik moest ook meestal werken en had geen geld, geen vrienden die dit deden en was altijd al met dieren in de weer, dus me heel bewust van de angst van de dieren)
En na al die berichten die ik lees zit er bij mij dus echt de schrik in, terwijl het hier reuze mee valt, maar ja... je hebt maar 1 gek nodig hè...

Ik heb net een poging gedaan om met Skai een rondje te lopen, maar we kwamen de straat niet uit...
In huis hoor ik weinig geknal, maar eenmaal buiten was het net of iedereen ineens begon...
Ik had al een extra riem aan mn gordel vast gemaakt, mocht Skai hard schrikken en mn handen doen het weer eens niet, hield die haar wel vast ;)
Maar Skai schrok bij elke knal meer, dus we zijn omgedraaid... ze doet dan toch niets, dus hopelijk later vandaag nog eens een poging wagen...

Deze ene dag maak ik me er niet zo druk om, Skai vind het echt niet leuk en zolang ze zich stil houd is het wel te doen... de afgelopen dagen sloeg ze overdreven hard aan bij een knal in de steeg... is ze lastig weer stil te krijgen maar we hopen er maar het beste van vanavond...
Muziek maar wat harder aan, spelletjes staan klaar voor haar, beetje afleiding helpt ook en verder ga ik toch hopelijk wel genieten van de sterrenregens na 12 uur  ;)

De regering hoopt op een rustige jaarwisseling, maar van mij mag het eigenlijk wel escaleren.... weten ze meteen waarom er al jaren over een verbod op consumenten vuurwerk nagedacht wordt...
Jammer voor al die goeierds, die net als ik gewoon willen genieten van de traditie maar schijnbaar hoort het schoppen tegen tradities er tegenwoordig bij en nee, dan is het dit keer niet  de schuld van diegenen die het verbod wil, maar die groep die het onmogelijk maakt om een traditie in stand te houden... met normaal vuurwerk, gezelligheid, ondeugd en alleen op oudjaarsdag/avond... met respect naar iedereen... rotte appels zijn er altijd, maar die kun je er ook uit halen...

Ik hoop dat ik mn eerste en laatste bizarre angstaanval heb gehad.... dat gun je niemand...

Dus, gebruik je verstand, heb respect, de hulphonden scholen komen zonder vuurwerktrauma's ook wel aan hun klanten... een veilig en gezellige jaarwisseling gewenst!

                       

Kerst 2019

De kerst is alweer voorbij, naja, niet echt natuurlijk op de 25e van de 12e maand, maar voor mij wel... en ik vind het heerlijk!
Kerstavond, die avond vind ik veel leuker...
Gisteravond waren kinderslief er en samen hebben we de gourmet of eigenlijk de bakplaat, en de fondu aangezet.
Meer dan genoeg vlees, broodjes, sausjes en drank. En bovenal, het was erg gezellig 💖
En als dan de tafel weer leeg is, kinderslief naar hun eigen stek en de keuken vol met afwas staat voel ik me goed.. heel goed...
Nog naziteen en mn hoofd leegmaken met een Agata op BBC1... alles beter dan een kerstfilm of Robert ten Brink ... en met gevoel dat de kerst zeer goed is verlopen, naar bed...
Kerstochtend kan niet beter beginnen dan in alle rust en stilte met de honden, Chenna logeert hier met de kerst, de ochtendwandeling lopen... Zalig!
Om dan thuis te komen, de konijnen en caafs vrolijk horen fluiten, rondhuppen, wachtend op hun maaltje en ze hun kerstmaal van overgebleven groentes,brood etc te geven... happy animals haha
De hondjes smullen van hun eten, die worden elke dag verwend met vers vlees en ach ja... die verkregen hapjes tussendoor..
En dan zie ik dat mn aanrecht nog volstaat...
Dat was nou nog eens een kerstkado geweest!  Een vol aanrecht achterlaten en dan 's morgens alles opgeruimd, net als die blijvende geur van de gourmet/fondu van de avond ervoor hahaha
Maar helaas... die klus mag ik nog even doen, eerlijk gezegd vind ik het helemaal niet erg, het is lekker opstarten en nadien is het opgeruimde huis weer een verdienste.
Dan is het alweer tijd om met de honden te wandelen, en weer is het heerlijk rustig, droog en vrijwel windstil... beter kan haast niet...
Alweer een mooi moment
Afgesloten met het schrijven van dit blog... gelukkig lukt het vandaag een beetje..
Radio 2 op de achtergrond, al gaf dat wat problemen... schijnbaar is er iets veranderd met mijn radio. Die pakt enkel Sky radio en Radio 10. Nu luister ik verder graag Radio 10, maar die kerstmuziek van vandaag ben ik na een half uurtje wel zat. Maar geen radio 2 op mn radio te vinden... dan maar luisteren op de laptop, geen punt van maken... tot het geluid ineens wegvalt en nergens meer terug te vinden... zucht... wat is dat nu weer...
Gelukkig is er nog een tv in huis waar ook de radio op afgespeelt kan worden... radio 2, de top 2000.
Kunnen we die nog nog beluisteren.
Na de top 4000 van Radio 10 is het gewoon weer lekker genieten.
De rest van de kerst benutten we met gewone dingen, een serie kijken, lekkere hapjes die over zijn of nog in de kast liggen te wachten
Kerst, niets moet, alles kan... zo hoort kerst te zijn...
De reden dat ik die kerstmuziek al snel zat ben is mede door die contante tekst dat je kerst niet alleen mag zijn, met familie of vrienden moet zijn, er duidelijk gefeest moet worden...
Ik wil dat al jaren niet meer, laat mij maar...
Geen gedoe en niet ineens mensen om me heen...
Nee, ik voel met prima op mn gemak met myself... me myself and I, we kunnen heel goed met elkaar.
Als er maar een hond is LOL

Geniet van je eigen ingeplande kerstdagen, zoals je dat zelf graag doet  🎄🎅🎵💻🐶🐰

goed, beter best...

Schrijven... het moet lukken, anders komt er niets van...
En het is weer eens zover, niets waar ik over zou willen schrijven...
De laatste post zijn van de pups en tja... alles daarna is saai, niet interessant en dan ga ik wel iets anders doen.
Maar aan de andere kant... schrijven is ook een uitlaatklep dus vandaag toch maar weer eens wat proberen te posten..

Over me, myself and I is weinig te vertellen, de dagen volgen elkaar op, we gaan er af en toe op uit, we wandelen met Skai, we winkelen met Skai en soms samen met kindlief... het leven is goed!
Er is eindelijk iets waar de pijn in mn voeten misschien mee verholpen kan worden, dus ook daar worden we positief van
Ik zei al... er is eigenlijk weinig interessants te vertellen..

Ik heb net een heel relaas weer gedeletet... want die politiek van tegenwoordig haalt het slechtste in mij boven... dat past niet bij mij om daar over te schrijven...
Maar weet je wat het is? Ik maak me zorgen...
Ik hoef hier niet te zeggen waar het over gaat, je kunt geen facebook of twitter meer openen zonder er iets over te lezen, ik niet in elk geval... zeker niet als je fb vrienden hebt die zich ook zorgen maken...
Hier in mn hutje is alles nog rustig en geniet ik ook echt wel van al het mooie dat er is, de kleine dingetjes... mn tuintje die er dit jaar gezellig bij staat, met al die konijnen en cavia's die zich vermaken, rondhuppelen/struinen, blij zijn als ze weer wat extra aan groente krijgen, het gezellige fluiten van de caafs, de blije konijnen die eigenlijk heel schuw waren...
Caafs die uit mn hand eten die dat nog niet eerder zo makkelijk deden maar met de komst van Jasmin, die bij kindlief erg mak is geworden, nu wel durven te komen...
Wandelen met Skai, de steeds langere routes ondanks de pijn in mn voeten, maar die er niet veel erger van wordt en de wetenschap dat er waarschijnlijk een eind aan de pijn komt!
Lekker het hoofd leegmaken en gaan!
De frisse neus die bij thuiskomst meteen weer lekker warm wordt, dan op de bank kruipen en heel relaxt een leuke serie kijken, mijn nieuwe hobby het schilderen met mijn favoriete muziek op de achtergrond en zo mn huisje voorzien van steeds weer nieuwe kunst aan de muur.
Ach, binnen mijn eigen  m² is het prima vertoeven, altijd al zo geweest

rust...

Tja, de pups het huis uit geeft rust...
Naja, eerst even wat uitjes inhalen dan haha
Kindlief kwam met het idee van een wandeling op de hei, helemaal goed natuurlijk!
Skai moet leren om met ander honden om te gaan en zolang de pups in huis waren kon dat niet, dan zouden altijd die pups nog in haar gedachten zijn.
Maar nu kon het dus...
En het was even heel erg fijn!
Even niets om aan te denken dan waar je bent en wat nu te doen.
Wandelen, bakkie koffie en weer naar huis, daar was ik echt wel aan toe.
Top plan van kindlief!
De dag erna maar weer eens naar moeders, dat was ook lang geleden dat ik daar was.
Ach ja, we spraken elkaar natuurlijk wel en moeders is ook bij mij geweest maar weer even lekker ouderwets op bezoek... heerlijk! haha
Skai wist de snoeppot nog te staan, die was helemaal blij , ook fijn om te zien
Ondertussen nog even bij vriendin Jannie geweest, een hocker opgehaald die ik graag van haar over wilde nemen en bijgekletst, Skai ondertussen bij moeders gelaten.
En dat ging gelukkig ook goed.
Vanaf nu gaat Skai overal met me mee naar toe, ze is weer terug de opleiding in en mag zich (weer) leren aanpassen.
Drachtig en als moedertje was ik niet zo streng, nu wel...
Nu moet ze echt gaan leren dat haar plaatst niet boven of naast me is, die plek moet ze verdienen...
En verder doen we het eerst maar even rustig aan....
Mijn lijf moet weer wennen aan de nieuwe instellingen... zucht....
Ik wordt helaas niet fitter van de nachten doorslapen, wel wakkerder.
Mijn voeten doen nog erg zeer, mijn knieën beginnen mee te zeuren en omdat het elke keer weer anders is heb ik geen idee wat ik moet... dus stel ik de huisarts steeds uit en slik mn ibuprofen maar weer...

een nestje 4

Aan al het mooie komt een eind...
Silver is al een week in haar gastgezin en ik hoor leuke berichten, zie mooie foto's, ze vermaakt zich daar prima.
Smokey gaat maandag naar zijn gastgezin, dan zit het er voor mij op en kan ik terug kijken op een waanzinnig mooie ervaring!
Ik dacht te weten hoe het zou zijn, een nestje puppy's, ik had al van meerdere fokkers meegekregen hoe het was in mijn tijd dat ik gastgezin bij Desudo was.
En daar ging het om grote nesten... 8, 9 of 10 pups was geen uitzondering.
Ik was dus van te voren al goed bewust van de hoeveelheid werk dat me te wachten zou staan.
Dan zijn 2 puppy's natuurlijk peanuts!
En ik moet zeggen dat ik het zo ook heb ervaren.
2 puppy's is echt geen werk, het houd je bezig, dat wel.
De eerste 4 weken is het enkel maar genieten, moeders doet alles nog, ze ruimt de drollen en de plasjes op, ze voedt ze, ze speelt met ze en knuffelt met ze.
Ik mocht toekijken hoe het wonder van volledig onbeholpen zich ontwikkelde naar pups die zichzelf kunnen redden...
En ik denk dat je daar met maar 2 pups ook écht van kan genieten.
Wanneer het opruimen dan uiteindelijk toch voor mijn rekening komt is het nog altijd geen werk en het voeren, het spelen en het knuffelen uiteraard al helemaal niet haha.
Al liet ik dat ook veel over aan henzelf. Ze speelden samen, ze sliepen samen, ze aten samen...
Het was echt 8 weken puur genieten van deze 2 kleine wondertjes.
Was er dan helemaal niets wat tegen viel?
Jawel... het niets doen!
Ik ben niet van het toekijken, ik wil wat te doen hebben!
En ondanks dat het echt genieten was om toe te kijken hoe moeder natuur het allemaal geregeld heeft, niets kunnen doen en wel thuis moeten blijven is echt geen hobby van me.
Ik was blij toen ik na die eerste 4 weken taken van Skai over kon nemen.
De eerste papjes, de brokjes... het opruimen vind ik nog altijd niet leuk haha
Maar ik was weer wat bezig, al was het heel bescheiden...
Toen ze eenmaal de kamer en de tuin tot hun terrein mochten rekenen kwam er bij dat Skai moest leren om met zulke kleine wezentjes om te gaan.
Ze is een super goeie moeder, maar spelen met hulpeloze pups is wat anders als met rond rennende pups..
Er kwam dus een afscheiding in de kamer, pups aan de ene kant, moeders aan de andere kant.
Alleen even samen om te drinken, maar als het spelen weer te hard ging, dan weer time-out.
Zo leren ze allemaal wat, maar mijn droombeeld was dat ze gewoon allemaal samen konden haha
Ach, je kunt niet alles hebben.
En nu met alleen Smokey nog thuis is het bijna zoals je elke pup van 8 week in huis hebt.
Met 1 pupje loop je makkelijk even aan de riem naar buiten om te ontlasten, al is het verder nog hetzelfde als met Silver samen. De tuin is nog altijd een makkelijke en veilige plek...
En dat is nu dus ook een nadeel haha
Mijn tuin is net als de huiskamer, die moet schoon blijven van uitwerpselen, maar met een nestje pups ontkom je er niet aan.
Met 1 pup op de arm de deur door is al een dingetje, met 2 pups voor mij ongeveer onmogelijk haha
Ik kan nu zeggen dat 8 weken pups in huis ook wel genoeg is...
Het was prachtig, maar genoeg.
Ik ben toe aan nachten door slapen, een schoon huis, de meubels weer op hun normale plek en alle hekwerken weg... al die oefeningen om daar meerdere keren per dag overheen te stappen pffffft LOL
Ik bedoel, het hekwerk in huis om moeders en pups te scheiden en hekwerk in de tuin om het stukje rotzooi te beschermen van pups, of andersom, maar waar ik wel steeds overheen moest als de cavia's verzorgt moesten worden en ik in het schuurtje moest zijn.
Ik ga na maandag me op Skai richten, ze gaat weer terug de opleiding in, kijken wat de toekomst ons verder weer geeft.
Alles heeft zn charme... deze 2 boevies hebben een eigen plekje in mn hart veroverd en gaan uiteindelijk weer het verschil maken in een mensenleven als psychiatrische hulphond...

een nestje 3

ow ow ow...  wat is dit genieten!!
Sjors en Sjimmie zijn inmiddels 6 weken en lekker actief. Uiteraard kon ik niet lang toekijken hoe ze gefrustreerd over de ingang van hun kist hingen en ik heb bedacht dat er maar een ren voor moest. Zo zijn ze toch op hun eigen terrein en kunnen ze de hele kamer doorkijken, krijgen alle geluiden en bewegingen mee. Veel beter al de afgesloten kist.
En tja, dat Skai er nu niet zomaar bij kan is eigenlijk wel prima. Vind ze zelf ook ;)
Overdag krijgen de pups hun papje van geweekte brokjes, dan spelen ze samen en vallen samen weer in slaap. Doen hun behoefte keurig in de ren, ongeveer op de mat die daar nu ligt en houden hun slaap/speelplek mooi schoon.
Zo makkelijk dit! hahaha
Wat ik zie dat ze doen ruim ik zo snel mogelijk op, tot groot plezier van vooral Sjors die mijn arm echt het leukste speelgoed van de wereld vindt :D
Dus tja... tijdens dat opruimen stampen ze alsnog door de sooi heen ... jak  hahaha
s'Nachts houd ik de kist dicht en doe de ren open zodat Skai er weer bij kan, zij kan met gemak over de rand springen... Maar ja, toen kwam het probleem dat de pups halverwege de nacht moord en brand schreeuwden!  Ze willen niet hun nest vies maken dus die ren moest er weer voor.
Pffft, naja, voor mn nachtrust heb ik wel wat over.
Dus ren er weer voor, een opening voor Skai gemaakt dat ze er wel in kon komen. Maar ik merkte dat ze dat helemaal niet deed, s'nachts naar de pups gaan...
Wat ze wel deed is overdag door die opening springen en dan spelen met de pups, naja, spelen.... iets te veel corrigerend naar mijn zin.
Dus ook die opening weer weggewerkt... zo blijf je wel bezig!
Ondertussen gingen de pups van papje met puppymelk naar papje met water, en van papje met water naar droge brokjes.
Ze zijn geen schrokkers, maar keurige eters... tenminste, ze vreten niet snel, ze maken er wel een sooitje van. Meteen de poten in de bak als ik het eten neerzet om daarna de hele vloer te bestrooien met brokjes. Ach... ze eten en zo kan het ook.
De eerste keren hadden ze beiden hun eigen bakje, maar dat vonden ze niet leuk... gewoon samen uit 1 bakje is net zo makkelijk... zeker als ze het toch meteen omgooien... zucht....
Nu Skai niet meer bij de pups kan, gaan de pups af en toe even buurten bij Skai.
De ren open zodat die meteen de kamer van de keuken scheidt en maak er maar van van jeugd!
Nou, dat doen ze!
Ze pissen en poepen meteen overal, Skai wordt leeggetrokken en dan begint rustig aan de ontdekking door de kamer.
Dus tja, loop ik dus eerst weer fijn met mn wc-rolletje achter de jeugd aan.
Dekn ik dat het klaar is, komt er nog wat bij... en zo gaan we door...
Na een kwartiertje kruipt Sjors de kist al weer in en Sjimmie volgt al snel. De ren kan weer dicht, het is rust...
Maar ja, het weten dat de ren open kan, dat moeders dan weer lekkers heeft en een stukje extra vrijheid.... je snap het al, als ze wakker worden staan ze meteen te jengelen en te schreeuwen dat ze er weer uit willen!
Sorry jeugd... een keer per dag is eerst wel genoeg, en zoals je dat leert met een pup opvoeden... niets toegeven als ze schreeuwen. Net als een kind hè, eerst stil en rust dan mag het , misschien.
De eerste week nog niet zo vaak, maar hoe actiever ze worden, hoe vaker ze de kamer in mogen.
Ze zijn ook al een keer mee naar de tuin geweest, dat is nog leuker!
De cavia's hebben ze nog niet echt ontdekt, al hebben ze er beiden wel bij gestaan.
Skai leert ook om rustig met haar kids om te gaan, het hoeft allemaal niet zo streng ;)
Nu wordt het echt elke dag leuker, ze spelen en ravotten samen, slapen samen... puur genieten van deze boefjes 💖

 

een nestje, 2

4 weken zijn Sjors en Sjimmie intussen... en wat een verschil met de eerste 3 weken!
Kon ik toen enkel maar toekijken, eens per week de matten verschonen en verder niets, kan ik nu aan de bak.
Al is het nog altijd heel rustig hoor, 2 pups maken niet zo heel veel sooi haha
De matten zijn vervangen door een ruw vinyl met daarin een stukje mat waar ze hun behoefte op kunnen doen... en dat doen ze!
Ik had echt geen idee hoe ik ze dat moest leren, maar ze doen het gewoon zelf!  Wéér niets te doen!
Naja, deze mat moet wel elke dag, soms vaker verschoont worden. even onder de tuinslang afspoelen, drogen en hup die kan weer gebruikt worden. Dan is het warme weer wel weer fijn.
Het meeste werk is de tuinslang in de keuken aansluiten 😁
Het toekijken hoe ze zich ontwikkelden was ook een ervaring op zich... het tijgeren ging ineens over op staan, ineens trokken ze een achterpoot onder het lijf en drukte zich op Sjors was de eerste... teefje hè haha
En was waar ineens een wankel stapje, dat ene stapje werden er steeds meer en tja, broer Sjimmie, groot en sterk, kon niet achterblijven... helaas, dat deed hij wel 😅
Met veel frustrerend gepiep en gehuil tot gevolg, ach jochie toch... LOL
Niet dat Sjors niet piepte, ook zij werd wel moe van al het proberen en weer vallen en ook zij kan een keel opzetten.
Maar nu lopen ze echt goed en is het frustrerend piepen wel over... maar heb ik het ze zelf weer aangeleerd...
Ik heb ze een keer buiten de kist gezet, in de veronderstelling dat ze wel dicht bij de kist zouden blijven en ik even snel kon schoonmaken.
Niet dus! meteen de hort op, meteen de keuken in en onderzoeken. Niets zitten kijken wat het allemaal was, nee, hup, kijken en ontdekken!
Zo gaaf!!  Hier hou ik van!
Kleine boefjes... en toen ging het lopen nog niet zo makkelijk als nu en heb ik best een gladde vloer, daar hadden ze helemaal geen last van haha
Wat leuk!
Maar ja, dat smaakt wel naar meer en nu hangen ze steeds over de ingang heen en willen weer die ruimte in..
Nu moet ik bedenken hoe ik dit wil oplossen. Een ren is een oplossing maar dan kan Skai niet meer zomaar in en uit lopen, ze moeten toch drinken en soms wil ze met ze spelen. En het is niet dat ze geen ruimte hebben, de kist is mega groot!
Ach, we vinden wel een oplossing.
Op naar de volgende stap, vaste eettijden met een papje, minder moedermelk, beetje regelmaat van eten, spelen, slapen er in te krijgen.
Ondertussen blijft het genieten... zo leuk deze kleine boefjes... even gezellig knuffelen, ze leren mijn stem al kennen, al die nieuwe fases... zucht... zo leuk... 💖

een nestje

Een grote wens is in vervulling gegaan.... een nestje puppies wat bij mij geboren is...
Skai is de uitverkoren moeder en komt 7 weken voor de geplande bevalling bij mij... of 2 weken na het dekken kun je ook zeggen haha
In eerste instantie dus gewoon een herplaatser in huis, die zich even aan mijn regels moet aanpassen, maar verder een prima hondje is om bij je in huis te hebben.
Samen leven we toe naar dé dag... de dag van de bevalling.
En als je nu denkt dat dat leuk is... nou, het is anders hahaha!
Met de pups in opleiding ben ik natuurlijk gewend om bezig te zijn, samen bezig met het leren van van alles...
Met Skai ben ik bezig om haar rustig en vertrouwd te maken... ze gaat niet mee boodschappen doen of mee naar kindlief. Een enkel uitje naar moeders waar ze mee kan. Meer niet..
Dus als ik iets wil moet ze thuis blijven en dan ben ik niet op mn best...
Ik vind het niet fijn om alleen op pad te gaan en ik weet dat zij niet graag alleen thuis is...
Dus ik stel alles uit... Als de kasten echt leeg zijn ga ik wel boodschappen doen, maar ben snel weer terug... In het centrum heb ik niets te zoeken en een bezoekje naar kindlief wordt een stuk korter als normaal.
In mijn beleving is dit vooral een stukje beperkter leven, maar hé, het is voor een goed doel Puppies!!
En tja, hoe dichter we bij dé datum komen, hoe beperkter ik wordt...
Skai hoeft niet zo veel meer te lopen, dus de rondjes worden korter...
Ze kijkt nu bijna paniekerig als ik even weg moet... dus ik blijf meer thuis
Daarbij wil ik ook snel weer naar huis want stel je voor dat er iets gebeurt thuis! Ik wil niets missen!
En dan komt de onrust... Ze eet een stuk minder... ze begint op bepaalde donkere, kleine plekjes te krabben dat het een lieve lust is... zou het nu beginnen??
Maar nee, vals alarm we gaan weer rustig liggen las eind van de middag het eten op is...
Dé datum komt steeds dichterbij... ze hijgt, de krabt, ze eet niet... tot eind van de middag, dan eet ze en wordt ze rustig... weer een rustige nacht verder...
Dag 57 breekt aan... en weer begint de dag met niet eten, krabben... en uiteindelijk weer gewoon eten en rust...
Pfffffft, hoe frustrerend is wachten!
Alles duurde al langer dan gepland... haar buikje werd pas na 7 weken dikker en toen ook nog niet eens zo heel erg dik... gelukkig was er het doorzichtige vloeien, anders was schijndracht in mijn hoofd blijven spoken.
Al die verkeerd afgelopen verhalen en ervaringen spoken sowieso al door mijn hoofd... die pony die zelfs aan het bevallen was, in haar beleving dan maar gewoon schijndrachtig was... echt hè, schoppend veulentje was gewoon beweging in de darmen, echt dik, echt volle uier...
Maar gelukkig had Skai die doorzichtige slijmdraad... zeker weten pups!  Maar toch hè... hahaha
Of ik merk niet dat ze weeën krijgt en lig boven te slapen terwijl zij de pups er uit drukt.... NEE! dat wil ik niet!  Stel je voor dat het niet goed gaat, net als die hond van mn baas die zichzelf dood gebaart heeft... of hun andere teef die de pups begroef... doodeng!
En dan schiet je ineens heel snel je bed uit omdat madame in de lege mand zit te krabben... gewoon omdat ze een lekker plekje voor zichzelf wilde maken...
Elk onrustig gebaar van Skai wekt verwachting, om daarna weer afgedaan te worden met .. nix...
Owwww, zó frustrerend!
En die spoken in mijn hoofd!  whahahhaha
Ach, ik ken mezelf... altijd doemscenario's in het hoofd maar ervan uit gaan dat alles volgens de normale standaard verloopt  ;)
En net als ik denk, het kan zo nog wel een week duren, dan zijn we ver over de uitgerekende datum en moet ik alles nog beter in de gaten houden, komt mijn moeder langs, want tja... ik kan niet weg en anders zien we elkaar wel heel erg lang niet. En ja, de dag begint weer net als die de hele afgelopen week al begint... niet eten, krabben, hijgen...
Maar het lijkt nu wel onrustiger... en het blijft de hele dag zo doorgaan...
Niet willen eten, ook niet 's avonds...
Nu heb ik goede hoop...
Slapen de ik dus ook niet, ik lig op de bank en luister.. slaapt ze nu?  o nee, daar gaat ze weer... slaapt ze nu wel dan?  jha, nu slaapt ze dan kan ik ook wel even slapen... alleen dát lukt dus niet... En als ik wat indommel hoor ik weer wat, ow nee, dat is Skai niet... nee, dat is Skai ook niet, die slaapt rustig... Gaat het toch weer over? kan ik nu alsnog gewoon slapen?  Ik doe het maar niet... Ik pak mn boek en ga maar wat lezen... Moe genoeg, maar de slaap blijft weg. Elk geluidje maakt me weer klaarwakker.
Om 6 uur is Skai ook weer wakker en we gaan maar een rondje lopen...
Ze wil niet eten, wordt weer wat onrustig dus ik blijf maar rustig liggen, zitten op de bank...
De cavia's verzorgen, weer op de bank met wat eten... dat voelt zelfs gek...
Maar Skai blijft onrustig dus nu moet het toch echt wel doorzetten...
Maar alsnog kan het úren duren!
En dat doet het ook... al wordt die onrust steeds groter... Ik vind dit maar lastig om aan te zien hoor... je ziet de onrust maar je kunt niets doen... alleen af en toe een hand op de kop leggen als ze bij me komt... het komt goed meisje, het hoort er even bij...
Nog een laatste keer naar buiten, ik let goed op dat ze gewoon gaat plassen en er niets geks gebeurt, heb ik namelijk ook al eens gehoord...
Die doemscenario's hè....
Ze duikt weer in een klein hoekje en ineens hoor ik geslobber.... jhaaaaaa! nu is het water gebroken dus nu geen gezeur meer, je gaat in de kist en je blijft daar...
En dat doet ze ook in alle rust... alle onrust is ineens weg, ik zie nauwelijks iets aan haar maar ineens komt er een donkere beweging onder haar staart vandaan...
Ze is er snel bij, likt het vlies van de kop, snoept de moederkoek op en is op en top bezig met haar eerste pupje te verzorgen.... alle zorgen weg, alle doemscenario's de prullenbak in.
Rust bij haar is rust bij mij.
Nummer 2 volgt al snel al was Skai er zelf nog niet direct van bewust, die was nog bezig met pupje 1
Maar ze had het snel door en ook die werd hartelijk verwelkomt.
Wat een prachtige ervaring zeg!
Wat heerlijk dat mijn eerste bevalling zo 'simpel' verlopen is!
Nu zal ik wel meer te doen hebben... whahahahaha
Nou, niet dus.. ja druk met bekijken en genieten, me verbazen haha   owja en foto's en filmpjes maken.
Verder doet Skai alles, ze houdt ze goed in de gaten, verzorgt ze super en ik heb dus wederom niets te doen behalve thuis blijven en er zijn...
Tja... want Skai vind het eerst maar niets als ik ook maar een teen buiten de deur heb... Dat hebben we dus rustig opgebouwd en nu kan ik in elk geval even een snelle boodschap doen.
Al kon ik haar wel meteen de eerste nacht alleen laten zodat ik gewoon in mn bed kon slapen... wel 2 x nog wezen kijken hoor haha
Dus enkel maar wegen, de kist schoonmaken, naja van Skai haar haren ontdoen... dat is voor nu alles...
Gewoon ontspannen, wachten op wat komen gaat, de ontwikkelingen goed in de gaten houden en bovenal genieten van deze 2 wondertjes en hun fantastische moeder

puppies! waar blijven ze!

Jaja, ik weet het... geduld, ze komen vanzelf!
Maar ondertussen begint het behoorlijk saai te worden. Een dikke moeke als hond, wel heel lief en kroelig maar verder is het steeds minder lopen, minder het huis uit want stel je voor dat er iets gebeurt terwijl je weg bent en maar wachten....

Het is echt niets voor mij, zo saai leven haha
Maar ik weet het, dit is de stilte voor de komende tijd..
Wanneer de pups er eenmaal zijn wordt het vanzelf weer druk en vooral niet saai!
Maar jeetje... dat wachten!
Ik zie moeders groeien, ik zie zelfs al wat bewegen.. jhaaaa, dat was een héél mooi momentje! 😍
En dan hoop je dat het komt... die bevalling!
Schiet maar op, ik ben nieuwsgierig, ik wil weten!
Hahahahaha
Ja, ik ben erg... en ondertussen wachten we het rustig af en doe ik net of ik totaal geen haast heb...
Want eerlijk is eerlijk, lekker groeien bij moeders binnen is nog best wel even goed voor ze.
Moedertje natuur weet het best.

Dus zet ik NPO start weer aan, of Videoland. Series genoeg om te volgen en de saaie tijd binnenshuis door te komen. Een goeie serie is als een goed boek hè.
Ondertussen beetje regelen voor de stichting, is nu genoeg tijd (energie) voor.

Maar laat die pups nu maar komen!  Alles is klaar, werpkist, warmtelamp IK!

Zo, mijn frustratie van het wachten is er weer ff uit 😅
Ik ga weer wat doen


                                                

een totaal andere wereld... van pup naar puppies!

Het is wel even wennen hoor... geen pup in opleiding maar een moederhondje in huis..
Van drukke puber naar tuttig dametje...
Van overal opletten naar uhhhh, waar ben je?

Boodschappen die ik nu in mn eentje moet gaan doen en tja... na zoveel jaar altijd samen met een pup, altijd in alle rust en tegelijkertijd bezig zijn met je pup, nu even tussendoor... omdat het toch  moet. Ik vind het maar niets...
En omdat ik niet gewend ben om een hond thuis te laten vergeet ik de helft van wat ik eigenlijk wil halen, daar ben ik sowieso al een ster in maar nu is het wel heel erg haha
Ik wil naar huis!
Waar ik weliswaar niets te doen heb, ik bedoel, Skai heeft de hele opleiding doorlopen weet na 2 weken echt wel wat ze bij mij niet mag en nestelt zich dus braaf op haar favo plekje onder de stoel en ik merk niets van haar.
En toch heb ik die vreselijke behoefte om zo snel mogelijk naar huis te gaan... het is toch wat haha
Ook het wandelen gaat veel te makkelijk, ze loopt rustig naast me, een los lijntje. Alleen even opletten als er een andere hond aankomt, drachtige teef hè die wil niets in de buurt hebben, maar meer als opletten hoef ik niet. Ik verschuif haar van links naar rechts en we lopen door.
Niets te trainen, niets te corrigeren... we lopen ons rondje en komen tevreden weer thuis.
Saai!!  hahhaha
Maar een welkome saaie periode moet ik zeggen.
Even pas op de plaats en niet te vergeten, het is de stilte voor de storm als het goed is ;)

Ook mn lijf heeft ontwenningsverschijnselen... onrustig, pijntje hier, pijntje daar... het is gewend om ergens doorheen geholpen te worden en nu moet het alles zelf doen...
Een puber pup heeft een hoger wandeltempo als ik, dus behalve de pup duidelijk maken dat hij zich iets moet inhouden wordt ik ook gedwongen om net iets harder te lopen als ik wil... dat is juist heel goed voor me, net even over de grens van wat ik eigenlijk kan geeft net dat stukje meer stabiliteit in mijn lopen. Daar zijn wel een paar voorwaarden aan verbonden uiteraard, het moet niet overdreven worden!
Maar nu terug op eigen benen merk ik ook wel weer, het hoeft niet persé verkeert te zijn maar ik merk wel verschil.

Het lopen zal sowieso rustiger worden, als Skai dikker wordt, meer rust wil... ach ik fantaseer er al lekker op los...
Met een volle, tuttige muts naast me, lekker op ons gemakkie rond slenteren omdat we allebei in afwachting zijn  wat ons te wachten staat haha
In gedachten al het hele huis op de kop gehaald om de perfecte plek voor de werpkist te vinden, spulletjes verzamelen wat ik misschien nodig zou kunnen hebben, allerlei berichten op internet lezen van wat me te wachten staat met de bevalling en daarna, als de pups er zijn hahahaha.
Ach, je kunt niet voorbereid genoeg zijn, waarschijnlijk gaat het heel anders als het zover is.
Dan heb ik gelukkig een fokker als buurvrouw die alles al heeft meegemaakt en dus precies weet wat te doen... en hopelijk mn gezond verstand waar ik ook op vertrouw.
Samen met school, hetzij op afstand of misschien alsnog erbij... dat hangt er natuurlijk vanaf hoe snel alles gaat en of het haalbaar is...

Ik ga net als Skai lekker nestelen haha
We laten alles heerlijk op ons afkomen, genieten van elkaar en onze tijd samen, doen wat we moeten doen en ondertussen is er alleen nog maar de HOOP dat er pups komen!
Zekerheid nog langer niet!  Al heeft mijn onderbuikgevoel helemaal geen twijfel ;)
Ach, wat kun je als mens toch heerlijk fantaseren
                                
                                     (bron google afbeeldingen)

soms hè...

Er zijn van die dagen die je liever over zou slaan.... vandaag is zo'n dag...
Omdat het toch een keer moet gebeuren had ik bedacht dat Pepsi maar eens gewassen moest worden, die laag stof die ze de laatste weken op en in haar vacht had verzameld mocht er wel eens uit.
Het is heel leuk en lekker om de tuin als slaapplaats te nemen, ze wordt er ook best vies van.
En met de komende slechte dagen in het verschiet en het naderend afscheid leek het me een prima dag om haar onder de douche te zetten.
Zo gezegd, zo gedaan.
Uiteraard gaat dit echt niet zonder problemen, gelukkig kan ze wel traplopen, 30 kilo zeul je niet even omhoog haha, en de douche liep ze ook vanzelf in...
Maar dan hè... stromend water over je poten, iejl!!  eng!! wegwezen!!
Helaas, de riem voorkomt dit en het lukt me prima om haar te wassen.
Toppie gedaan dacht ik zo, ik heb haar gewassen, zij heeft mij lekker ondergespetterd haha
Afijn, afgedroogd en verkleed kunnen we weer naar beneden... tot zover niets aan de hand..
Maar dan moet ik nog even boven zijn en bij de laatste treden boven voel ik het helemaal mis gaan.... weer die rotrug in gruzelementen! grrrrr
Mn rechterbeen zwak en owowow die pijn in de onderrug.. kolere... niet nu, niet vandaag, niet dit weekend... zucht, ik heb er niets over te zeggen...
Vanmiddag komt namelijk Chenna een paar dagen logeren... op zich niets aan extra werk, zij loopt lekker rustig mee en kan prima met mij en kruk lopen... maar er was nog een behoorlijke tegenvaller vanmorgen...
Toen ik 1 van de cavia's beter bekeek vanmorgen zag ik tot mijn grote schrik een kale plek verstopt onder een dikke pluk vacht... Ik pak haar op en jha hoor... schimmel... kolere nummer 2
Of eigenlijk was het nummer 1...
Ik had me al helemaal ingesteld op het wassen van de cavia's als het grote binnenhok hier is samen met Chenna, dan kunnen de 5 dames gewassen worden, binnen opdrogen, kan ik hun buitenhok grondig schoonmaken en kan alles wat niet echt schimmel heeft weer naar buiten. De rest blijft binnen tot alles onder controle is.
Ik had/ heb dus een druk weekend voor de boeg, want zo makkelijk als ik het opschrijf gaat het echt niet gebeuren... en dát had ik al bedacht zonder die rotrug... grrrr
Naja, je krijgt niets wat je niet kan dragen zeggen ze dus de ibuprofen weer ff flink binnen gehaald en we zien wel hoe we dit allemaal goed krijgen...
Shit happens... en ja, het is donderdag... mijn minst favoriete dag van de week...


                                               

het vervolg...

Het vervolg van ' ik wil wel maar weet niet wat'  is er... en hoe!
Ga er maar eens stevig voor zitten...

Allereerst de bonje met de buurman, of eigenlijk zijn bonje met mij...
Zijn begeleidster is hier geweest om er over te praten, alleen viel er niet veel te praten...
Ze wist niets van de brief, die had hij duidelijk niet zelf geschreven en schijnbaar is er iemand die nog meer hekel heeft aan mij.
Naja, als ze me met rust laten maakt het mij allemaal niet uit.
De buurman wil geen gedoe en in mijn beleving ontwijkt hij mij al jaren, rookt voornamelijk bij het bezigheidscentrum, zijn andere buren of gaat wandelen.
Ik heb na de aanvaring 2,5 jaar geleden geen last meer gehad en zo kan het dus blijven.
Het grote verschil met 2,5 jaar geleden is de begeleiding van de buurman.
Hij gaf mij 2,5 jaar geleden, gewoon terug dat de buurman mag roken waar hij wil en ik daar niets over te zeggen had. het feit dat ik astma heb kon hem niets schelen en vergat hij gewoon.. Dat maakte mij pissig dus tja, daar was de buurman wel een beetje de dupe van...
Dit heb ik deze nieuwe begeleidster ook gezegd... de buurman wordt wel een beetje opgestookt.
Deze nieuwe begeleidster vind ook dat mijn astma wel een reden is om rekening met elkaar te houden, ze is dus wat je noemt een betere buur.
Ik klaag ook niet over elk wolkje rook dat ik ruik, maar wel als het de hele dag bij mij naar binnen waait.
Afijn, ze zou het met de buurman bepreken, hij doet goed zijn best en ik heb niets te klagen. Laten we het vooral zo houden.
Hopelijk heeft ze intern ook uitgepuzzeld wie hem beïnvloed, dan kan daar ook een eind aan gemaakt worden.
Wat mij betreft is het opgelost al blijft in mn achterhoofd wel dat spookje dat er een tijdbom naast me woont....

Dan is er de uitslag van de ziekenhuis bezoekjes... de MRI voor mn enkels en voeten en een botdichtheidsmeting... pffft, wat duren 2 weken dan lang. Ik had het komende jaar al helemaal ingepland want tja, je kunt wel willen dat er op de MRI niets te zien is, als er op de foto's al ellende zichtbaar is verwacht je toch duidelijkheid hè!
Nou, daar was dan het bezoek aan de orthopeed... met steun en toeverlaat Pepsi aan mijn zijde kon het me niet erger worden dan ik al had bedacht...
Ellende kan je hebben als je het zelf hebt bedacht!
Nou had ik deze uitslag wel benoemd, maar absoluut niet bedacht!
Er was namelijk niets aan ellende te zien op de MRI... een minimale slijtage, maar dat mocht geen naam hebben...
Pfffffft... nou vraag ik je! Wat moet ik hiermee??
Ik ben er stil van... en ja, het is fijn om geen ellende te hebben maar tegelijk wordt er ook niets opgelost. De pijn gaat er echt niet weg van..
Haar advies was om misschien een stevigere steun in de zooltjes te zetten, zodat ik minder afdraai... maar dan loop ik met stijve voeten dus lijkt mij geen oplossing... en zo dacht de podotherapeut er ook over. De huisarts dacht aan aangepaste schoenen... dat is ook geen oplossing volgens de podotherapeut...
Met andere woorden, we gaan door zoals we deden... ibuprofen blijft mijn oplossing, al is die geminderd naar 1 pilletje in de ochtend en alleen in nood later op de dag nog 1. Zo kom ik de dag wel door en kan ik de pijn wel verdragen... iets van mindsetting ofzo...

Dan was er de uitslag van het botdichtheidsonderzoek nog...
Die was niet goed, niet heel erg slecht maar het begin van osteoporose is er en die moet dus wel gestopt worden. Daar is een pil voor en uiteraard de nodige aandacht voor gezonde voeding met calcium (groene groentes, zuivel verdraag ik niet) en een pilletje calcium erbij
Over 5 jaar gaan we de stand van zaken weer bekijken.
Vooral geen dingen doen waar ik bij kan vallen en de minste botdichtheid zit in mn onderrug... daar ben ik sowieso al voorzichtig mee

Al met al niets opgeschoten al heb ik wel een pilletje erbij, alleen merk ik niets van enige werking daarvan...

Ik dacht echt dat ik nu dan eindelijk iets had dat opgelost kon worden, al had dat geen voorkeur... pijn krijgen en dan te horen krijgen dat ze niets kunnen verklaren is zó frustrerend!
Niet om de laatste plaats dat die gedachte dat het tussen je oren zit bijna op de gezichten is af te lezen grrrrr
Alleen al het idee dat ik die dokters zo graag aandacht wil geven met iets wat mij in mijn dagelijkse bewegingen beperkt, dan verzin ik echt niet iets wat met lopen te maken heeft... ik bedoel; hoe moet dat met de honden dan??
Die zijn mijn dagelijkse doel in het leven, het opvoeden, het socialiseren, het lopen met hen...
Ik WIL lopen!
Ik wil alleen graag pijnloos lopen....
Opgelucht dat het hele rampscenario van de baan is... deze pijn kan gewoon aansluiten bij al die andere onopgeloste pijn... een kwestie van mindsetting... als je er niets aan kan veranderen, verander je zelf... oftewel, de pijn wordt niet anders dus loop gewoon en denk er niet aan...
                                                   

#Ajax

Jaja, ik heb ook gekeken en ik moet zeggen, met plezier!
Voetbal, van huis uit meegekregen en in de tijd dat ik maar 3 zenders op tv had in mijn vakantiewoning in 2003, de draad en de competities weer opgepikt.. (tot grote frustratie van kindlief LOL)
Voetbal is leuk om naar te kijken, als ze tenminste een beetje pittig spelen en ik hou van competitief spel, het houd je lekker alert en op zijn tijd ook fel of gefrustreerd. Met andere woorden; je kunt er heel wat in kwijt enkel om er naar te kijken.
Nu is mijn ploegje al jaren PSV, en ben ik dus altijd voor de tegenstander van Ajax... gewoon omdat iedereen altijd voor die club is... ik dus niet.
Maar tja, nu ze de enige Nederlandse club in de Champions League zijn ga ik toch kijken... al ben ik toch onbewust of misschien toch gewoon bewust, voor de tegenstander.
Was het de vorige keer Real Madrid, dit keer Juventus.
Ze hebben het geflikt om Madrid naar huis te sturen en dat ook nog in Madrid... hoe arrogant kun je zijn!  Maar ze hebben het toch maar gedaan.
Ook toen had ik iets van;  oké, dat is toch best wel goed gedaan... hmmmm
Maar nu tegen Juventus en niet te vergeten Ronaldo dat zal toch niet lukken...
Maar tot mijn stomme verbazing begint Juventus al met zulke stomme ballen... volledig naar niets  een bal weg  trappen, lekker dan!
Ronaldo weten ze niet te vinden en Ajax krijgt kans op kans en is veel en pittig aan de bal... wel leuk om te kijken zal ik eerlijk bekennen.
Als dan vlak voor rust de wereldspeler zich eindelijk laat zien is het meteen raak, yes!
Maar in de eerste minuut na rust komt Ajax al weer terug met een doelpunt haha
Dit is leuk om te kijken en ondertussen ben ik een klein beetje om en begin ik het Ajax te gunnen, al durf ik het bijna niet hardop te zeggen en zal me er ook altijd tegen blijven verzetten hahaha
Afijn, het was een spelletje waar ik veel meer van verwacht had, vooral van Juventus, maar het was een leuk potje om naar te kijken. Volgende week de return en eens kijken hoe ze het er dan afbrengen
Het fanatieke van Ajax mag er zijn, daar hou ik wel van en ach, als ze nu hun focus op deze competitie houden laten ze in de Eredivisie misschien een steekje vallen, kunnen wij (PSV) ze weer voorbij hahaha
                                                        

Ik wil wel maar weet niet wat...

Er is zoveel aan de gang tegenwoordig en tegelijkertijd is er niets waar ik echt over kan schrijven...
Maar al die ellende zit wel in mn koppie en dan is schrijven juist zo'n heerlijke uitlaatklep om de spoken een beetje weg te jagen...
Dus begin ik maar... er komt sowieso een vervolg ;)

De verhuizing van kindlief is voorbij, alles uit het vorige huis is in het nieuwe huis, het vorige huis is terug bij de woningbouw en ze hebben zelf een heerlijk paleisje, een hele zorg minder!
De verhuizing en het helpen daarbij was wel een beetje confronterend voor mijn persoontje... ik wil helpen en kan ook wel wat maar owee.... daarna hè haha
De pijn in mn voeten helpt daar ook niet echt aan mee... dan besef je maar weer hoe belangrijk ledematen zijn en dat ze vooral pijnloos meedoen...
Zonder pijnstillers is het geen doen, met gelukkig wel en verder maar doorbijten.
Ik wil lopen, Pepsi moet lopen dus samen slepen we ons er wel doorheen.
Intussen is het eerste bezoek bij de orthopeed een feit en de uitkomst was niet om erg vrolijk van te worden... Artrose, osteoporose en een vergroeiing in de tenen... en dat was enkel op de foto te zien.
Een MRI en een botdichtheidsmeting moeten meer duidelijkheid geven, afwachten dus maar.
Maar ik zou mezelf niet zijn als ik het een en ander op internet ging uitzoeken... dáár word ik helemaal niet vrolijk van!
Operatie, in 6 weken in het gips zonder dat je er op mag lopen en daarna 6 weken loopgips... en dat voor beide voeten!
Ik zie de krukken en rolstoelen al komen! 
Naja, krukken heb ik al haha
En hoe moet het met mn beestjes?  De hond kan naast de rolstoel, die zal de minste problemen geven maar de cavia's en konijn?   Die moeten 2 x per dag eten, dan moet ik het hok in... dat wordt stunten! hahaha
Ach ja, voor elk probleem is een oplossing en ik heb het doemscenario in mn hoofd, dan kan het alleen nog maar meevallen. Gewoon wat prikjes met pijnstiller ofzo.
De orthopeed was geen fan van mijn pijnstiller, ibuprofen... die moest ik minderen, dat kon zo niet... oeps...
Ik heb geluisterd, ik neem de helft minder dan kan ik de 1e 2 rondjes netjes lopen, de latere rondjes bijten we op wat paracetamol die volgens mij niets doen, of maar heel kort..
De medicatie van de huisarts hielp ook al niet veel en ik ga niet aan de tramadol ofzo...
Maar goed, we moeten in elk geval nog 2 weken wachten tot we echt weten wat er aan de hand is en hoe het aangepakt gaat worden.
Dan gaat het nog uitgesteld worden want ik ga eerst een nestje puppies hier in huis krijgen en die laat ik me niet afnemen. Jhaaaaa, ik weet het, ik ben eigenwijs en dat laat ik me ook niet afnemen hahaha

Naast het hele fysieke gedoe is mijn buurman een mentaal spelletje met mij begonnen....
Ik kreeg vorige week een brief van hem...
Zoals hij schrijft kunnen we niet met elkaar praten, bepaal ik waar, of en wanneer hij rookt en hij is het zat! Als ik er nog 1 keer over begin staat hij niet voor zichzelf in. Hij is namelijk woedend.
Dit kwam wel even heel bizar bij mij binnen...
Het feit is dat ik 2,5 jaar geleden hem gevraagd heb om zijn sigaar ergens anders te roken, in elk geval zo dat ik niet de hele dag die rook in mijn huis had...
Het was zomer, warm en de ramen staan open. Hij had vakantie en rookte echt de hele dag sigaren naast zijn voordeur, en dus bijna naast de mijne en mijn openstaande keukenraam en boven een slaapkamerraam...
Ik heb astma en kan niet tegen rook, dan begin ik te hoesten. Het laatste waar ik op zat te wachten is de rook van een buurman die niet met me wil praten.
Moet ik ook nog zeggen dat deze buurman onder begeleiding woont en dus beperkt is... is geen probleem voor mij, zolang we elkaar niet in de weg zitten...
Maar deze rook zat mij wel degelijk in de weg dus heb ik er wat van gezegd, gevraagd of het anders kon maar meneer werd boos..
Dus met zijn begeleiding gepraat, alles uitgelegd maar helaas die vond dat ik niet moest zeuren en hij op eigen terrein mag roken waar hij wil...
Voor mij was dit klaar zo.... alleen in mijn hoofd had ik al wel zoiets van 'als jullie geen rekening met mij houden hoef ik dat ook niet meer' dus de honden mogen nu gewoon de hele dag met hun speelgoed spelen, lekker laten vallen, want dat klinkt door en daar had hij last van... (doen ze niet vaak hoor en daarbij heb ik daar zelf ook een hekel aan als dat te lang duurt LOL)
Hierna heb ik eigenlijk nergens geen last meer van gehad, een enkele keer als hij naast zijn deur rookte en ik in een walm net naar buiten ging, dan hoest ik... en loop door.
Hij ging wel vaker ergens anders zitten om te roken, heeft coniferen geplaatst tussen onze voordeuren, ik kon weer verder met mijn leven, hij ook dacht ik...
Tot afgelopen vrijdag waarin hij zichzelf als tijdbom bestempeld en ik zijn trigger ben...
Al 2,5 jaar dus!
En ik ben me nergens van bewust... behalve dat ik moet hoesten, maar ja... kan ik het helpen...
Die brief heb ik even laten sudderen, ik had geen idee wat ik er mee moest.... ik kan me niet voorstellen dat hij het zelf geschreven heeft en het zal toch niet dat zijn begeleiding hiervan weet?
Alsnog maar een mail naar de instantie gedaan, met het verzoek voor een gesprek...
Ik hoor niets alleen dat het doorgestuurd is naar de betreffende persoon....
Dan maar eens bij de woningbouw informeren wat ik moet...
Die schrok en maakte er meteen melding van en adviseerde melding te doen bij de politie...
Oef!  Jha, ik had het al wel in mn hoofd, maar ik wil toch eerst die begeleiding spreken...
Afijn, de buurtagent van de woningbouw belde de volgende dag en samen werden we het eens dat de begeleiding eerst gesproken moest worden, hij zou er ook nog achteraan.
Intussen weer een mail naar de instantie dat ik nog niets gehoord had, daar kreeg ik op terug dat hij nu een dringend verzoek had gestuurd naar die persoon.... dit voelt niet erg lekker meer...
Afijn, eindelijk een mail van de begeleiding met data waar zij kon praten.... pfffffft
Ik hoop echt dat ze niets weet van deze brief, als ze er wel van wist gaat de brief alsnog naar de politie en er gaat een verslag naar het hoofdkantoor....
Maar ook voor dit gedoetje moet ik nog geduld hebben tot ik tot daden over kan gaan...

Adem in, adem uit en doooorrrrrrrrrrrrrrrrrrr
wordt vervolgd....

                                                  

hoe dubbel weer...

Ik kijk naar buiten, de regen stroomt over de ramen en de wind is echt niet fijn.. en het is al dagen zo...

Normaal gesproken vind ik fris en herfstig weer niet erg maar nu ben ik er wel een beetje klaar mee, ik wil ook wel weer eens zonder nat te worden de hond uit laten.

Ik merk zelfs dat ik er een beetje vervelend van begin te worden... nergens zin in, geen inspiratie om iets te gaan doen en al helemaal geen zin om een lekkere wandeling te gaan maken..

Owow... dat is niets voor mij!

Ik was de laatste tijd juist mijn wandelgebied aan het uitbreiden, nieuwe routes, lekker lang en met genoeg pijnstillers ging dat prima, daarna lekker met de voetjes omhoog voor de nodige rust dan konden we het prima volhouden.

Maar nu met elke ochtend wakker worden met vieze regen en harde wind, meteen al nat worden bij de eerste stap die je buiten zet, de regen de hele ochtend zien vallen en weten dat je straks weer zo'n ronde te wachten staat nodigt niet uit en ik word er ook absoluut niet vrolijker van.

Gelukkig is het wel een dankbaar onderwerp om over te schrijven haha

Muziekje op de achtergrond, hondjes aan mn voeten (Chenna logeert ;) )

Wat heb ik nou te zeuren?!

Weet je, dit is nu precies wat schrijven voor me doet... ik zeur en schrijf het op en dan komen vanzelf de prettige dingen in mij boven en bezorgen me direct weer een goed gevoel, een glimlach om mn mond.

Chenna die stiekum op de bank gaat liggen omdat die achter mijn computerscherm is en ik het niet door had... tot ik opstond en haar lekker zag liggen.. ondeugd! haha
En gewoon nog een keer proberen hè! Die had ik wel door whahaha

Pepsi is gister gesteriliseerd en voelt zich een beetje zielig, niet dat ze zich daar nu naar gedraagt maar ze laat het wel horen... dwaze pup...

En dan wel het mooiste nieuws, gister hebben kindlief en vriend de sleutel van hun nieuwe woning gekregen! Een prachtig huis, lekker ruim, duurzaam en weer terug in de buurt.

Wat wil ik nog meer!

Vandaar dat Chenna hier is, kindlief is druk met 2 huizen samen met haar lief natuurlijk, ik hoor wel wanneer ik nodig ben..

En dan bedenk ik me dat het vandaag de 14e maart is.... 2 jaar geleden dat mijn vader is overleden, een dag die elk jaar weer zijn herinnering meebrengt, ik toch weer even terug ga naar die dag, de momenten die in mn geheugen gegrift staan...

Eigenlijk zou ik even naar mn moeder toe willen, maar met een pas geopereerde hond gaat dat nu niet.

Je kunt niet elke dag naar je hand zetten, we hebben het er wel een keer over...

Ondertussen had ik de hoop dat het toch nog droog zou worden, maar helaas... het waait, het regent en het is tijd om een rondje te lopen... dan is het toch een voordeel dat Pepsi geopereerd is, we hoeven niet zo ver, voor Chenna hoeft dat sowieso niet, de lekkere luilak haha

                                           (bron google)