Jippie! 21 jaar! #kostendelersnorm

Afgelopen week werd kindlief 21 en ondanks dat ze in het verre Australië zit heb ik het toch gevierd ;)
Met een zelfgebakken appeltaart naar mijn ouders, want deze heugelijke dag laten we niet stilletjes voorbij gaan toch?
En met een lekkere fles wijn weer terug naar huis om 's avonds bij het eten het feestje nog even door te zetten.
21 worden is toch weer een mijlpaal, mijn kind volwassen... ik voel me zó trots!
En ja, het gaat vanzelf, maar toch... ;)

Tot op dat moment er geen seconde bij stil gestaan wat een 21 jarig kind, inwonend 21 jarig kind zonder baan in de praktijk betekend voor een moeder in de bijstand, volledig afgekeurd voor werk in de bijstand... en geloof me, je wordt niet zomaar afgekeurd, daar heb je wel een aantal beperkingen voor nodig :/

Toen ze 18 werd werd ik al gekort doordat de kinderbijslag verdween en was ik geen alleen staande ouder meer voor de bijstand maar een alleenstaande.
Dat was al even slikken maar ach, even een tandje terug en we redden het wel weer.
Kindlief werd niet meegerekend, dus ook haar eigendommen niet.
Lager als dit kan je niet, dus we wenden aan deze financiële situatie en we deden, doen het nog steeds, prima.
Ik zag geen donkere wolken meer, Kindlief zou na haar cursus en haar avontuur in Australië nog harder achter werk aan, want dat was tot nu toe nog niet gelukt, en na anderhalf jaar ingeschreven te staan bij de woningbouw zou er ook snel een huisje voor haar vrij komen.... zo dachten we aan de toekomst...

Tot er een dag na haar verjaardag, na aanleiding van een verzoek van de gemeente om haar stukken van de studie financiering in te dienen, een gesprek is met de consulente en ze me doodleuk verteld dat ik voor bijna €300,- per maand gekort ga worden.
Enkel en alleen omdat mijn kind 21 is geworden.
Dat ze geen studie financiering krijgt en door haar cursus geen kans op een baan maakt, maakt niet uit.
Omdat ze nu niet kan aantonen dat ze heel actief naar werk zoekt maar nergens wordt aangenomen heeft ze ook geen recht op een eigen bijstandsuitkering.
Dit financiële gat hebben we maar te vullen, met spaargeld bijvoorbeeld.
Uiteraard heb ik een hele vette spaarrekening!  Want je houd echt zoveel over van die uitkering joh! Als alleenstaande met inwonend kind...
Niet dus!!
Dat beetje wat ik spaar, wat ik bewust op de spaarrekening zet, is voor het betalen van mijn eigen risico voor de zorg... want anders kan ik die straks niet betalen.

Maar goed, ondanks dat deze nieuwe uitdaging eerst wel even wat paniek veroorzaakte komt ook mijn strijdlust al weer naar boven.
Waarom wist ik hier niets van?
Hadden ze mij hier niet een paar maand eerder op moeten wijzen? Ze weten toch alles? Ze wisten me toch ook te bereiken toen ik een dag na haar verjaardag die brief kreeg voor haar studiefinanciering?
Ze wisten dat ze 21 werd en dat ik gekort ging worden, waarom dan niet even een berichtje sturen?
Waarom hebben ze mij na mijn inschrijving nooit meer op een gesprek uitgenodigd?
Dan hadden ze namelijk ook kunnen wijzen op deze aanstaande verandering en hadden we actie kunnen ondernemen.
Nu kunnen we niets.
Kindlief kan vanuit Australië niet solliciteren, ze kan zich niet van mijn adres uitschrijven en ik kan en mag dat ook niet voor haar doen.
Ze is tenslotte volwassen en dan kan je als ouder niets meer voor haar wijzigen.

Dus eerst maar eens een brief richting de consulente die mijn financieringen bij houdt, met het verzoek om uitstel en haar gewezen op haar nalatigheid....
Want dit is geen menselijke manier om iemand op z'n plichten te wijzen...
Het zal me benieuwen wat ik voor reactie terug krijg en anders gaan we een stapje verder met een klacht, of een juridische aanpak....
Een paar maanden de tijd om iets te regelen is toch wel het minste wat ik kan krijgen!

Regels begrijp ik, en zoals elke andere Nederlander heb ik daar maar mee te leven, maar even een berichtje vooraf, zodat je niet voor onverwachte verrassingen komt te staan en daardoor in de problemen dreigt te komen is niet te veel gevraagd toch?

Dus, vanavond een proost op geluk en recht... met appeltaart en wijn  ;)

8 oktober...

De computer is opgestart en het eerste waar mijn oog op valt is de datum... 8 oktober...
Het is ook nog eens zaterdag en om alles rond te maken, rond 10 uur in de ochtend...

39 jaar geleden had ik op dat moment paardrijles en reden we met een groep in het bos rond de manege in Emmeloord.
Me totaal niet bewust wat er me 2 uur later verteld zou worden wat mijn leven totaal heeft veranderd.
En niet alleen het mijne, maar van mijn hele familie...

Op dat moment verongelukte mijn broer, 19 jaar oud en als oudste de enige met een rijbewijs en een eigen auto.
Een dag die tot op de minuut nog in mijn geheugen staat, waar ik was, hoe ik me voelde.
Het beseffen van de impact die het overlijden van Rene had kwam pas vele jaren later.
Op dat moment was ik 11, ik zat nog op de lagere school en zoals het nu eenmaal gaat, ga je door met je eigen leven al mis je altijd wel die ene broer die toch anders was als de andere 4 broers.
Er waren altijd wel triggers die me in tranen uit lieten barsten en waar ik pas later van besefte waarom die tranen kwamen.
Ik stond toen zo heel anders in het leven als nu, ik leefde, niet meer en niet minder.
Maar wat wil je op die leeftijd....
De onschuld zelf en zo lekker zorgeloos!

Een tijd geleden was ik begonnen met mijn levensverhaal op te schrijven, alles wat ik nog weet of van mijn ouders heb gehoord of door foto's uit mijn jeugd weet te herleiden.
Vanaf mijn geboorte tot nu, was de bedoeling...
Toen ik op het punt kwam om deze dag, 8 oktober, te herleven wist ik pas echt welke impact zijn overlijden heeft gehad op mijn leven.
Het zorgeloze leven was ineens weg... niets en niemand kun je vertrouwen, ze kunnen zo uit je leven verdwijnen...

Deze dag, 8 oktober, heeft een levende herinnering, met de altijd terugkomende vraag...
Hoe zou het nu geweest zijn als hij had mogen blijven leven....
Gone to soon.... forever in our heart...


https://www.youtube.com/watch?v=HpJ6gkI-bXw