langzaam maar zeker gaan de scherpe randen van het plotseling verliezen van onze pups in opleiding weg...
de woorden die gezegd zijn doen minder zeer door alle lieve reacties die ik van vrienden, buren en bekenden kreeg....
het geloof in mijn, ons, kunnen en het geloof in onszelf is sterker terug gekomen
dat is waar levenslessen voor bedoeld zijn...
maar eerlijk is eerlijk... het had allemaal wel op een andere manier gemogen...
maar dat zegt meer over de school als over mij...

ik weet mij geliefd en gesteund... en dat is vele malen meer waard dan het mogen opvoeden van pups voor een school die niet open staat om een volwassen gesprek aan te gaan, enkel hun eigen mening en oordeel velt.

voorlopig is alle tijd aan mijzelf en die tijd wil ik goed benutten...
hoe en wat er allemaal gaat gebeuren weet ik gelukkig niet :)
maar dat ik het met een goed gevoel tegemoet ga is zeker!

schrijven!  dat is wat ik met 100% zekerheid kan zeggen!
zo veel ideeën, zoveel verhalen!