het perfecte plaatje 3

Dit keer waren de 'corona' en 'naakt' de onderwerpen voor een mooi plaatje.
En dit keer kon ik echt niet kiezen en dus gebruik ik beide winnende plaatjes...

(foto's gemaakt van beeld in de uitzending)

Een eenzaam mondkapje, fladderend op een leeg Malieveld is de ongeremde naakte waarheid zoals ik, en waarschijnlijk velen met mij de coronatijd ervaren...
Eenzaam, alleen, leeg, niets te doen, alles om je heen staat stil...
Treffender als deze foto had niemand het kunnen verwoorden.
Het beeld maakt mij ook stil

En dan kom je op foto 2 waar de naakte waarheid in beeld is gebruikt en nu letterlijk...

Wat een lef!
Ik zou het al nooit figuurlijk doen, dus laat staan letterlijk!
Ik durf iemand wel de naakte waarheid te zeggen hoor, maak je niet ongerust haha

Maar mezelf zo bloot geven?

Hmmm, dan moet je wel van bijzondere goede huize komen... en die ben ik nog niet tegengekomen :p

Prachtig zoals deze 2 foto's in elkaar overlopen...

De stille naakte waarheid met de letterlijke naakte waarheid...

Beiden zeggen duidelijk hoe het is

#hetperfecteplaatje week 2

(bron foto; uitgeknipt uit de aflevering op videoland)

Deze week een lastigere opdracht om iets te schrijven over de foto's uit de aflevering.

Uit de foto's van de roofvogels kon ik niets kiezen waar ik een verhaal van kan maken, dus toch de historische foto maar gebruikt en dan met name deze duistere, spannende foto van Stefano.

Als het buiten donker is en de stroom is uitgevallen zit ik met de kaarsen aan op de bank, opgesloten in mijn huis want naar buiten durf ik niet.
Buiten voelt het alsof er iets rondloopt wat ik niet kan zien.
Wanneer een windvlaag plots om het huis giert duik ik met mijn hoofd onder de deken die ik angstvallig vast houd. Wat ik niet zie kan mij ook niet pakken!
De vlammen van de kaarsen gaan bijna uit van de windvlaag... ik heb het niet meer!
Dan wordt alles rustig, de kaarsen zijn blijven branden en staan nu vier rechtop in al hun glorie te branden, ik zucht opgelucht... 

Het is voorbij, ik heb het zwaarste moment doorstaan.
De deken laat ik voorzichtig zakken...

Ja, het is echt rustig, er beweegt niets meer...

Dan zie ik vanuit een ooghoek ineens iets bewegen achter het raam... een man met een brandende kaars voor zijn gezicht staat ineens voor mijn raam...

Ik gil en duik onder de tafel, wachtend op wat komen gaat...

Het blijft stil, maar ik durf niets meer...

#hetperfecteplaatje

Via mijn facebook groep, Schrijversclub gaf Peerke mij de uitdaging

Iedere week een verhaal te schrijven bij een van de gemaakte foto's. Dit leek mij een leuke uitdaging... Hier deel 1  Ik heb gekozen voor de foto van Art Rooijackers, of eigenlijk de twee foto's waar hij tussen heeft gekozen en daarbij de slechtste keus maakte.

(bronfoto; gefotografeerd uit het stilstaand beeld van de uitzending)

Keuzes maken... het lijkt zo makkelijk maar niets is minder waar.
Er gaat vaak een lang proces aan vooraf. Alle 'goeds' worden tegenover  de 'slechts' gehouden en dan nog kun je twijfelen tot je er niet meer uitkomt.
Art had het met deze twee foto's, waarvan ik de andere optie toch echt veel beter vind, maar ja... ik hoef niet te kiezen, ik hoef enkel te volgen...

Keuzes maken in het leven, dat doen we allemaal wel eens.

Ook daarin kun je blijven twijfelen tot je een ons weegt, maar dat is eigenlijk nooit de beste oplossing.

Wanneer ik een keuze moet maken is dat vaak ineens, een onderbuik gevoel.

Dat onderbuik gevoel moet het voor mij gaan doen. Klopt dit niet, tja, dan heb ik pech en waarschijnlijk niet goed geluisterd.
9 van  de 10 keer klopt mijn onderbuikgevoel beter dan de keuze die ik met mn verstand zou maken.
En kan ik meteen met schaamte vertellen dat ik mijn onderbuikgevoel ook wel eens aan de kant heb geschoven, waardoor ik dus een rationele keuze maakt en er al snel achter kwam dat die keuze niet de goeie was. Gelukkig heb ik door de jaren heen wel geleerd beter naar mn onderbuikgevoel te luisteren... mijn 6e zintuig.
Had Art dat nu ook maar gedaan...