frustraties, frustraties...

Met ongeloof bekijk ik mijn mailbox...
Een bericht van de overheid, snel even kijken en ik blijf maar kijken....
Een aanmaning voor de gemeentebelastingen...
Wat??!!
Ik krijg, al zolang ik hier woon kwijtschelding voor de gemeentebelastingen... logisch als je op bijstandsniveau zit...
En nu ik ook nog eens te maken heb met de kostendelersnorm, heb ik er nog meer recht op lijkt me...
En ja, ik heb de kwijtschelding aangevraagd maar nog niets op gehoord...
Maar om dan nu een aanmaning te sturen?
Waar zijn ze daar mee bezig??
Elk jaar vul ik braaf in dat e automatisch die kwijtschelding kunnen inplannen... ik bedoel... mijn inkomen gaat echt niet positief veranderen, tenzij er een wonder gebeurt en ik geloof wel in wonderen, maar die zal toch eerst moeten gebeuren voor we die kwijtschelding niet meer nodig hebben!
Wat is hun probleem daar bij de GBLT?
Dus maar een klacht ingediend... daar ben ik goed in de laatste weken.. zucht..
En na nogmaals alles doorgelezen te hebben ook maar een bezwaarschrift ingediend.
Op hoop van zegen dat het goed afloopt... want betalen... waarvan??

Dan hadden we ook de frustratie van de huisarts weer eens... en tja, die heb ik toch echt nodig om met mijn klachten mijn leven zo leuk mogelijk te houden.
Niet dat hij daar aan mee werkt, maar hij zal toch zeker de verwijsbrieven moeten sturen ;)
Ware het niet dat hij de laatste keer naar de oogarts een brief geschreven had die niets met mijn klachten te maken had....
En dat hoorde ik nadat ik een klacht naar de oogarts had ingediend.
De huisarts stuurt namelijk zijn brieven digitaal en dan kan ik hem niet eerst lezen... wat dus, zoals nu is gebleken behoorlijke misverstanden met zich mee brengt.
Dus tja... ook maar weer een klacht naar hem ingediend..
Lekker bezig zo!
De ene frustratie na de andere...
pfffft...

Ik ben er gewoon zo ongelooflijk klaar mee... altijd overal zelf achteraan gaan. Van het kastje naar de muur gestuurd worden. Niemand die even met je mee denkt of je wel de goeie weg ingeslagen bent of dat we het misschien in een andere richting moeten zoeken.
Ja, buiten de medische wereld wel maar als ik dan met mijn zelfonderzoek kom en een bepaalde richting op wil krijg ik meteen te horen; dat kan niet. Dat heb je niet.
Wat ik dan wel heb?
Tja, daar hebben ze dan geen antwoord op...
Vooral die diagnose fibromyalgie... ik kan daar helemaal niets mee.
ik weet nog dat ik er toentertijd heel blij mee was. Eindelijk kregen mijn klachten een naam en kon ik serieus genomen worden. Maar wat een deceptie...
Al toen ik zelf op het internet ging kijken werd ik niet blij... ik herkende me helemaal niet in de klachten en zeker niet in het feit dat je 's ochtends stijf bent...
Pijn en moe; heel erg ja... en van die vermoeidheid komen ook heel veel klachten...
Maar stress en depressief wat ook toegewezen wordt als oorzaak... zoals iedereen heb ook ik daar wel eens last van, maar ik kan die dingen altijd goed op een plek zetten en dan gaan we weer verder.
Dat heb ik nog nooit gehad...
Zeg ik dat tegen de dokter; ach ja... niet iedereen is hetzelfde. Het kan dat jij daar geen last van hebt...
En bewegen, fysiotherapie en gedoseerde krachttrainingen maken je leven een stuk aangenamer...
Dus niet!
Ik ben jaren onder behandeling van de fysio geweest, met fitness en dat werkte averechts... na een paar maanden zei mijn lijf... dit doe ik niet meer en was ik verder terug als ik ooit was geweest.
Met gevolg dat ik nauwelijks kon lopen, behalve met een stok...
Fietsen is nauwelijks mogelijk, ja, korte stukjes.. even snel boodschappen doen...
Mijn lijf takelt af, zonder dat ik daar iets aan kan veranderen...
En als ik dan terug kom met mijn toegenomen klachten, omdat de artsen mij dat adviseren kijken ze me aan; ja en?  wat moet ik daarmee?

Precies... wat moet IK daarmee?
Ik weet het niet meer, hij ook niet...
Maar ik zit thuis,  mezelf af te vragen waarom kan ik dit of dat niet meer?
Ik vraag me af of ik werkelijk wel genoeg gedaan heb om mezelf beter te maken...
Stel ik me niet gewoon aan?  zoals de buitenwereld dat zo makkelijk zegt?
Want tja.. Ik doe wel alles en ik zie er niet uit of ik altijd pijn heb... of moe... dat is toch iedereen wel eens?
En dan krijg ik zoveel last van een bepaalde klacht dat ik me toch weer over die drempel zet om naar de huisarts te gaan... weet hij het weer niet...
Zelfs niet als ik met een zwaar ontstoken schouder en een frozen shoulder bij hem kom... dan nog wordt het onder ; ik weet het niet neem maar een antidepressiva ( die oplossing van hem doet nog altijd pijn)
En met zoveel pijn neem je alles aan...
Tot ik merk dat ik meer pijn krijg en depressief begin te worden!
Eindelijk sta ik op mijn strepen en via mijn fysio die me eerder altijd goed geholpen heeft vind ik de weg naar de specialist en komen er frozen shoulders uit... niets belasten en alleen maar rusten...
En nu stuurt ie me met een verwijsbrief die niet over mijn klachten gaat naar de specialist...
Ow,ow, ow...
Je zou er toch bijna depressief van worden!
Krijgt ie uiteindelijk toch nog gelijk  grrrrr.

Afijn... we gaan hem alsnog even pesten en hebben voor volgende week een afspraak met het verzoek om een verwijzing naar de reumatoloog.
Misschien kan hij me medisch overhalen de fibro te accepteren of wie weet kan hij zich, net als mij zich er ook niet in vinden.
Aangezien we dit jaar toch al een aardig bedrag voor het eigen risico moeten betalen, kunnen we het er dit jaar maar beter helemaal door jassen... en wie weet komen er wel mooie antwoorden!
Antwoorden waar we wat mee kunnen!

Zo, na dit schrijfwerk ben ik even van mijn frustratie af 😅
Kan ik weer verder tot de orde van de dag...

de zomer begint

Hebben we al een winter gehad?

Ik heb het gevoel of we al maanden deze snikhete dagen moeten verdragen...

Maar nee, een blik op de kalender en die zegt mij meteen dat dit niet waar is.

Warme dagen, ze mogen me gestolen worden...

Ik vind er helemaal niets aan. Ik zit dus binnen, niets te doen want zelfs dáár is het te warm voor.

En ik ben niet de enige in huis... de honden vinden het ook niets..

Lagen Chenna en Laika vorige week nog languit in de zon te bakken, nu zijn ze nauwelijks buiten te krijgen.

En pupje Sparky vind het al helemaal niets... hij plas en wil meteen weer naar binnen. De tong al helemaal op de grond... 

Nee... rond de 20 graden is genoeg.

Dan kan de zon er ook nog bij, lekker zonder jas naar buiten en niet meteen zweten zonder dat er ook maar een inspanning voor nodig is.

Zelfs nu ik zit te tikken groeit mn hoofdpijn en staat het zweet me bijna op de rug...

Ik ga me weer terug trekken... niets doen, met een boek in de hand die weg zakt naar beneden... net als mijn oogleden...

O, nee... ik word alweer gewaarschuwd... het is etenstijd voor de honden, we gaan dus eerst een rondje lopen in de zon, we moeten toch ook een beetje aan onze zomertint werken.

En aan iedereen die wel van dit weer houdt... Geniet ervan!!

oogaandoening...

Nee, schrik maar niet zo erg is het allemaal niet. Maar goed is het ook niet. Al was me laatst door de huisarts en de oogarts dát nou juist verteld...

Een paar weken geleden ging ik naar de huisarts omdat ik met mijn rechter oog wazig zie en als ik moe word krijg ik pijn in dat oog wat vaak uitliep tot hoofdpijn... zo'n lekkere stekende pijn achter je oog die doortrekt.
Afijn, ik vond dat er wel eens serieus naar gekeken mocht worden.
Er is macula degeneratie in de familie, daar kon dan ook meteen naar gekeken worden....
Tenminste, zo dacht ik!

Bij de oogarts word ik naar huis gestuurd met een kunsttraan en de diagnose, computer oog...
Niets aan doen, op die druppels na.
Die druppels geven niets geen verlichting dus daar stop ik al snel mee, maar de klachten blijven...
Ik bedenk me dat ik ooit eens een brilletje aangemeten heb gekregen, die ga ik dus maar eens proberen en wauw! ik zie een stuk helderder!
Het kijkt alleen niet fijn.

Met brilletje dus maar eens naar de opticien, kijken wat hij me kan vertellen.
Volgens de oogarts had ik geen afwijking, eerdere oogtests bij de opticien waren ook altijd goed, ik had niets nodig, dus veel hoop op een andere uitslag had ik niet.
Tot ik met beide ogen kijkend naar een vierkant met een ring in het midden moest aangeven wanneer de haken bij elkaar kwamen....
Uhhhh, welke haken?
Ik zag de openingen niet in het vierkant....
Daarna een stip met een pijl naar beneden en een pijl naar boven...
Uhhhh, welke stip?  Ik zie een streep van pijlpunt naar pijlpunt....
Als laatste een kruis
Nee, ik zie twee strepen boven elkaar en halverwege gaan twee strepen horizontaal....
Oeps.... hier klopt iets niet....
Dan moet ik 2 vakken die naast elkaar staan boven elkaar plaatsen. Hij draait aan een knoppie tot ik zeg dat ze boven elkaar staan...
Dat lukt, maar als ze staan waait de rechter zo weer naar rechts.... hahaha

Er is dus toch iets aan de hand...
Iets wat alle klachten van de afgelopen jaren waar ik mee bij de huisarts ben geweest worden verklaard...
Mijn rechteroog kijkt anders als mijn linkeroog. Mijn rechteroog moet continu bijstellen, waardoor hij moe wordt en ik dus die pijn voel.
Omdat ik ook een dagje ouder word trekt het oog minder goed bij en zie ik dus wazig...

Nu de behandeling...
Ik kan mijn rechteroog gaan trainen of ik neem een bril....
Dat kan dan alleen als de bijzondere bijstand die vergoed, die kost nl. een paar centen.

Maar ik weet nu iig dat ik niets verzin, mijn klachten reëel zijn en er gewoon niet verder is gekeken dan hun neus lang is....

Weer wat geleerd!

Mijn #orakelkaart....

Mijn orakelkaart is weer eens getrokken... elke week gebeurt dat bij Paravisie op facebook en een enkele keer doe ik mee... wanneer het goed voelt bij 1 van de kaarten.

Deze keer voelde ik me aangetrokken tot kaart 1, precies de goede, als ik het zo lees..

AUGUR

MEESTERSCHAP

In oude beschavingen werd vaak een wijze, zoals een augur, geëerd om inzichten en boodschappen te krijgen, zodat ze de juiste daden konden stellen. Jij hoeft dat echter niet te doen, want de Geest roept je op om in je eigen heilige ruimte te stappen en de augur daar op te roepen. Hier zal je de kracht en de wijsheid vinden om meesterschap over jezelf te krijgen. Aanaard de gaven die je aangeboden worden als je als een van de weinige uitverkorenen deze weg volgt. Ontwikkel je natuurlijke vermogens om de boodschap te delen die de Geest voor jou en voor anderen heeft. Dit is jouw roeping. Het is tijd om de strijd te staken en te erkennen wie je bent. De augurs verstaat het meesterschap van de aanvaarding – het is tijd voor jou om hetzelfde te doen.

SPREUK

Eindelijk laat ik mijn ego gaan!

Het heeft geen nut, ik heb verstaan:

Mijn trots komt eerdaags voor de val.

Dit inzicht komt nu voor al.

 

ANDERE BETEKENISSEN

Je bent een getalenteerd medium. Wees niet bang voor je natuurlijke verbintenis met de Geest. Luister naar je roeping. Het is tijd voor zelfontplooiing. Beoefen transcendente meditatie. Je hebt een natuurlijke zesde zintuig en het is tijd om daarop te vertrouwen.

 

Vooral de spreuk vind ik heel mooi...

En als ik me dan bedenk welke stappen ik op dit moment doe, tja... dan past het precies..

Ik heb mijn ego nu echt laten gaan... al dacht ik al dat die weg was

en tja... dat medium, dat heeft iemand (een paragnost)  mij ook al eens verteld.. en ik luister steeds meer naar mijn gevoel, zo bereik ik steeds meer en komt er steeds meer op zn plek..

Het blijft prachtig als dingen zo mooi bij elkaar komen, zonder dat je daar enig invloed op hebt...

                                                    

Ik zit weer eens in zo'n periode waar ik zelf eigenlijk niet weet wat ik allemaal wil, moet of ga doen....
Geen inspiratie, geen motivatie, geen energie...
En dat, terwijl er zoveel goeds om me heen gebeurt.
Het contact met de familie voelt gewoon weer goed... al schrikt het me nog wel af om in groot gezelschap erbij te gaan zitten...
Maar dat geld niet alleen voor de familie, dat geld voor elke uitnodiging.. de buuf stuurde een uitnodiging voor haar 60e verjaardag. 35 man!  Dan denk ik meteen 'ik blijf wel thuis!'  Haha

Ik ben een beetje mensenschuw geworden geloof ik haha
Ik hou er gewoon niet van, tussen al die mensen leuk en vrolijk doen...
Maar goed, wat ik daarmee ga doen is aan mij... ik zie wel

Maar afgelopen week ben ik toch naar een verjaardag geweest, weliswaar niet met alle familie en vrienden, maar gewoon, 's morgens op de koffie.
Niet dat ik ervan uit gegaan was dat er niemand anders zou zitten, dat was dus ook niet zo, maar het was goed zo... je moet ergens beginnen hè.
Maar de quality-time hadden we toen iedereen weg was en we aan het praten gingen.
De tijd vloog om en zo zat ik er om 3 uur nog.
Eigenlijk moest ik broerlief ook nog spreken en aangezien hij onderweg waas naar huis, nog maar even gebleven.
Zo ben ik een hele dag onder de pannen en bij familie geweest!
Hoe kan alles ineens anders lopen als verwacht...

Maar ja... nu is die dag geweest en komen de herinneringen die ik zo ver mogelijk weg had gedrukt toch weer naar boven.
Je kunt de jaren wel overleven, beleven en verder gaan met je leven... vergéten doe je ze niet.
Ook al heb ik alles verwerkt, het een plek gegeven en maak ik me er niet druk meer om er zijn in die jaren echt dingen gebeurt die op het randje goed gingen, of heel erg fout en die vergeet je niet.
Die komen dan weer boven drijven, nu ik daar totaal geen boodschap meer aan heb...

Ik zie de afgelopen jaren vooral als een hele goeie les. Ik heb zoveel geleerd over mezelf. Voor mezelf en aan mezelf.
Ik ben mezelf tegengekomen, heb met haar samen gewerkt, haar een spiegel voorgehouden,we zijn samen terug gegaan naar ons verleden en hebben daar zoveel moois uit gehaald.
Zonder die tijd en soms strijd, was ik nooit geworden wie ik nu ben.
Ik voel me alsof ik de wereld aan kan... welke ellende kan me nu nog om blazen?... en nee, ik zoek geen uitdaging!!
Ik weet gewoon, dat wát er ook op me af komt ik daar wel weer mee door weet te gaan...
Het komt goed, hoe dan ook!

En dat motto neem ik voor de rest van mijn leven mee en geef ik mee aan diegenen die dat nodig hebben...

Ik heb nu zelfs een hele andere uitdaging, die begon al te leven toen het slechter ging met mijn vader...
Want tja... dan zit je toch ineens op ruim een half uur rijden. Je kunt niet even om het hoekie kijken en weer weggaan...
Kindlief wil het huis uit, wat moet ik met dit 'grote' huis in mn eentje...
Wat moet ik in dit gat?
Ik heb wel wat te peinzen ja....
Wat wil ik?
Wat kan ik?
Neemt een andere gemeente me zomaar op?
Dusssss.....
Gaat hier nu die slechte inspiratie, motivatie en energie in zitten?  hahaha
Ik ga maar eens een mailtje naar de gemeente sturen, eens kijken wat die me aan wijsheid mee kunnen geven  😇