Afgelopen week kreeg ik een mailtje van iemand, mijn verhaal stond in de Paravisie!
een mooi verhaal, zei ze

Ow, ja! ik had al een paar keer gedacht om eens aan de redactie te vragen of en wanneer het geplaatst zou worden en nu stond het er dus al in... wauw!

Enige tijd geleden vroegen ze via twitter een eigen verhaal over een spirituele ervaring. Nou, die heb ik wel en het verhaal van Heico, die me na zijn overlijden bezoekt is het verhaal dat mij het meest dierbaar is.
Ik kreeg een dag na het inzenden al bericht terug dat het zeker een verhaal was dat geplaatst zou worden...
weer zo'n 'wow' momentje!

ik vind het zeker nog altijd een hele bijzondere ervaring, maar denk altijd dat er meer mensen zijn die zoiets overkomt. Dus tja, of het nou zo bijzonder is weet ik niet...
maar volgens mij geld dat voor meerdere spirituele ervaringen die ik heb gehad en soms nog heb.
het hoort bij mij dus ik vind het zelf alleen maar mooi en verder niet echt bijzonder...

Maar om dan in een maandblad te mogen staan met dit verhaal is dan toch wel weer heel bijzonder hoor :)

Weer iets heel positiefs om mee te nemen

Paravisie november 2014

Daar ben je dan ineens! Nog altijd kan ik het niet geloven, maar het is echt gebeurt. Ik was alleen thuis aan het schrijven op de computer, zoals ik vrijwel elke ochtend doe. Ergens in de ochtend moet ik naar het toilet en als ik net de deur open wil doen ruik ik het.... Een bekende geur, een mannengeur, die ik nog nooit in mijn huis heb geroken. Alle herinneringen gaan richting Heico. Ik had een mini cruise gewonnen bij de inschrijving van een cursus 'creatief schrijven' en was samen met een vriendin een dagje wezen shoppen in Newcastle. Op deze boot heb ik Heico leren kennen. Onderweg in de auto naar huis kreeg ik al een sms en dit sms'en is vele maanden en jaren doorgegaan. Onze eerste afspraak was in Nederland, daarna ben ik nog een paar keer met de boot naar Newcastle gegaan om dan samen terug te varen. Een heel gecompliceerde relatie, maar voor mij was het mijn man voor het leven. Helaas verwaterde onze relatie, mede doordat het vertrouwen niet wederzijds was. Hij wilde toch nog een keer langskomen, bij mij thuis omdat hij toch langer in Nederland zou zijn. Helaas belde hij af en daarna heb ik hem niet meer gesproken. Er was teveel gebeurt en ik kreeg ook geen reactie meer op mijn berichten. Tot ik een paar jaar geleden naar het toilet moest en zijn geur in mijn neus kreeg. Ik werd helemaal warm en voelde me weer helemaal terug in zijn sterke armen. Wat was dat heerlijk! Maar tegelijk verwarrend! Dit kan toch alleen als hij overleden is? Ik ben met zijn enige foto naar een medium gegaan, zonder te vertellen waarom. Hij was meteen overtuigd, de man op de foto was overleden. Ik was verdrietig en blij tegelijk. Ik was dus niet de enige die echte liefde voelde tussen ons, als we samen waren. Heico hield echt van mij, maar was te bang om er aan toe te geven. Nu hij is overleden voel ik hem meer bij me dan hij in zijn leven heeft gedaan, maar het besef dat er nu ook nooit meer een kans bestaat dat ik hem weer echt kan voelen, doet toch wel pijn.

De dagen rijgen zichzelf met veel gemak aan elkaar... de heerlijke nazomer heeft inmiddels plaats gemaakt voor de herfst wat mij een heerlijk gevoel geeft!
Niet meer zo warm, lekker fris, heerlijk uitwaaien en 's nachts onder een lekkere warme deken... ik hou van de wisselende seizoenen!
Elke ochtend begint met een stevige wandeling samen met Menno, ook hij loopt nu stevig door... waarschijnlijk omdat er eten op hem wacht ;)
Thuis krijgen hij en Chenna, die door Alicia wordt uitgelaten, dan ook hun smakelijk hap vers vlees, de konijnen en cavia's hun hooi en dan is het tijd voor de afwas, even een stofdoek door het huis, de vloer aanvegen en we kunnen eindelijk zelf aan een ontbijt beginnen.
Ons dagelijks ritueel, en ik zou het niet anders willen!
In alle rust mijn rijstwafels met een grote mok brandnetelthee.... met de wetenschap dat de ochtendplicht al klaar is... I love it!

negen van de tien keer plof ik daarna achter de computer, lees de mails, bekijk facebook en twitter dan toch ook de digitale krant nog even napluizen en lees alles wat mijn interesse wekt.
Veel meer hoef ik niet te doen, er wordt niets van mij verwacht...

Ik verwacht echter wel wat van mijzelf...
nl. dat ik verder ga met schrijven, verder  ga met het maken van het luisterboek!
Niet elke dag weet ik mijzelf te motiveren, vooral het luisterboek vordert maar langzaam.
Het is ook een hele klus moet ik zeggen. Het is niet zomaar even het verhaal door de microfoon voorlezen, het moet ook foutloos, met niet al te veel emotie in je stem. keer op keer moet het goed zijn om aan te horen.
De stukjes moeten dus heel vaak overnieuw, ik ben niet snel tevreden. Maar ik kreeg een waardevolle tip om de stukjes te nummeren en niet te lang te maken. Goed is goed, maar als er een foutje in zit moet het hele stuk weer over... soms is het erg frustrerend en dat hoor je dan weer in mijn stem... nóg een reden om te stoppen en het later weer opnieuw te proberen.
Maar ondertussen staat meer als de helft op mp3... dus ik ben redelijk tevreden.

Hierdoor ligt wel mijn schijfwerk stil, mijn boek over het opvoeden van de pups die ik in huis heb gehad...
Ook al zo'n klus, want alle dagboeken zijn in het begin geschreven vanuit de hond... en dat is niet zoals ik het in het boek wil hebben.
Als ik het nu doorlees staat er heel veel onbelangrijke info in en gaat het helemaal nergens over, dus naast het dagboek zal ik ook weer in mijn geheugen moeten zoeken naar belangrijke en leuke info.
Als ik bij de dagboeken van de adoptiepups kom zal de tekst waarschijnlijk wel beter worden, hoop ik haha.
Maar er ligt dus nog voldoende werk op stapel, ik kom de dagen goed door en tussendoor werk ik ook nog aan mezelf...

Want ja, ik kan wel veel willen, maar dat domme lijf van mij werkt hier echt niet zelf aan mee.
Na een uurtje achter de pc wordt ik moe, komt er niets zinnigs meer op schrift, ga ik stamelen met voorlezen en is het tijd om wat anders te gaan doen.
Iets fysieks, de boodschappen, of met de honden op pad of heel soms iets extra's in het huishouden, een klus die allang gedaan had moeten worden.... het regelt zich meestal zelf wel.
Rond twaalf uur ga ik sowieso met de honden op pad, Chenna krijgt nog drie maaltijden op een dag en voor die tijd wil ik gelopen hebben.
Daarna neem ik mijn boterhammetje met uitzicht op de tv. jaja, lekker lui ;)
Helaas blijft het daar niet bij, want mijn batterij is leeg....
De tablet komt tevoorschijn en ik ga lezen, val in slaap en lees nog wat tot een uur of drie, vier...
Dan is het weer tijd voor de honden, de konijnen en de cavia's.
Ook mijn favoriete programma's op tv beginnen dan en het is etenstijd voor onszelf.
Plezier wordt afgewisseld met plicht... oftewel, tijdens tv kijken kook ik :)
Eten voor de buis is allang geen schande meer en doen we al jaren. het eten wordt er echt niet minder om!
Nu is echt mijn reserve wel aangesproken en voel ik mijn zombie weer in mij trekken.... moe, moe, moe... het is niet anders en ik verwacht ook niet dat het ooit anders gaan worden...
Het is wie ik ben en we dealen er op onze manier mee...
de tv. is mijn grote vriend, lekker met Menno warm op mijn schoot, om acht uur een warme kop thee en tegen tien uur nog een laatste rondje naar buiten.
Dan is het alweer bedtijd, het laatste programma kijk ik in bed af en voel mijn ogen al zwaar worden. Vaak mis ik net de belangrijkste stukjes in de serie, maar ach... het is maar tijdverdrijf...
Lekker warm onder de dekens en naar dromenland... dát is waar ik aan toe ben!
Droomland is niet ver weg en de nacht wordt veelvuldig onderbroken doordat ik me om wil draaien en dat doet nog altijd zeer, dus worden we wakker...
Als de pijn nauwelijks meer leuk is, is het voor mij ook wel weer tijd om eruit te gaan... rond half acht, want anders duurt de dag ook wel weer heel erg lang!
Nieuwe dag, nieuwe kansen, maar we beginnen weer zoals we elke dag beginnen...

Elke dag begint goed, goed genoeg in elk geval. Dagen zonder pijn is een illusie die ik mijzelf niet geef.
Elke dag is er wel iets wat ik wil doen en dat doe ik ook.
Elke dag is er 1

Werelddierendag....
Eigenlijk een dag als alle anderen, met dat verschil dat veel mensen hun huisdieren iets extra's geven.
En ja... ik ben ook wel zo, al hebben ze hier elke dag wel iets extra's
Een dag rust, een dag bos, een dag werk, een dag meer vrijheid, een dag extra lekker eten, een dag spelletjes, een dag kluiven....
Wat moet ik onze kanjers nu nog extra geven!

Vanmorgen waren we op tijd op, ons dagelijkse rondje met daarna eten en spelen... zoals elke ochtend.
Ik moest me douchen, dus Chenna moest even in de bench, Menno vloog snel naar boven.... het nieuwe ritueel als ik Chenna even snel naar buiten doe voor een plas...
Daarna Menno mee naar de super om nog wat boodschappen te halen.
Hierna kan Chenna weer los en is het feest tussen die twee...
Het speelgoed wordt gebruikt om elkaar lekker uit te dagen en Menno ligt regelmatig op zijn rug om Chenna te laten geloven dat ze gewonnen heeft....
Ze spelen onderhand al een uur en dat is héél lang voor Menno zijn doen!

Onze konijnen en cavia's krijgen bloemkool... net als elke keer als we verse groenten eten... wij de bloem, zij de kool :)
De hokken zijn schoon, ze hebben hun buitenren de hele dag tot hun beschikking. Voor zover ik weet vermaken ze zich prima zoals konijnen en cavia's zich kunnen vermaken.

Alicia is aan het werk bij Welgelegen, dierenpension, vanmiddag dus maar even kijken of we nog naar het bos gaan, het is tenslotte heerlijk weer!

Voor ons is het elke dag dierendag.... ze staan wat mij betreft boven mijzelf als het verwennerij aangaat.
Ik verwen hen meer dan mezelf maar we komen allemaal niets tekort.
Om nu op een bijzondere dag iets extra te doen en de rest van het jaar niet... nee, dat is niet mijn ding.