Asjeh-Meh-Nouh

Jaja, het kleine inimini wondertje is geboren... nu nog donkerbruin met wat wit aan de pootjes en op de borst. Een mooie brede kop, lange sterkte staart... de raskenmerken die een shih-tzu mooi maken, heb ik me laten vertellen...
Rocky (Chocolate Man off the Willacks) zijn zoon... Asjeh-Meh-Nouh. geboren op 23 juli.
Wat een droppie en wat vind ik het leuk!
Maneh-Fieh-Kah is een hele goede moeder, vol zorgen om haar kleine spruit en haar kleine spruit groeit als kool met al deze liefde.
En uiteraard niet alleen de liefde, ook de complete melkfabriek die hij tot zijn beschikking heeft zorgt er voor dat meneer niets te kort komt haha.
Asjeh-Meh-Nouh, je spreekt het uit als Asjemenou... ik ben er helemaal weg van en tja... het gemis aan puppies is aanwezig.
Steeds vaker heb ik de wens om zelf ook een fokteefje te hebben en er leuke nestjes mee te fokken.
Het lijkt me waanzinnig leuk, al besef ik me heel goed dat het ook heel veel en zwaar werk zal zijn.
Gelukkig is er voorlopig totaal geen plek voor een fokteef, dus die kriebels zal ik weg moeten krabben, en heb ik tijd om goed na te denken wat ik wil en kan.
Voorlopig kan ik zo ff naar Asjeh-Meh-Nouh...

De eerste week pillen en prik zit er al op, het dieet voldoet zeer goed en het bewegen gaat vanzelf...
Nooit geweten dat avocado's echt vies zijn, maar met een gekookt ei, zout en chili op een (spelt)boterham met komkommer zeer smakelijk worden!
Zo worden we steeds wijzer ;)
Het ging dus goed, tot gister...
Gister kwam ineens alle vermoeidheid weer dubbel zo hard opzetten en vandaag is het nog erger...
Nu zullen de pillen en prik nog geen grote verandering brengen op zo'n korte termijn, maar waarom nu al weer inklappen?
Ik heb geen idee, maar we doen het er maar mee.
Ff gas terug, lekker lui met de auto naar het centrum en tevreden zijn met de pc, tv of een boek ;)
Niemand die daar problemen mee heeft toch?
Ik niet in elk geval haha.
Al voelde ik me wel prima met het rondje fietsen in de ochtend en een stukje minder op de pc.
Maar zoals gezegd, ff rustig aan en straks weer opnieuw proberen.

druk met jezelf bezig zijn...

Ja, het kan en soms moet het gewoon.
Lekker met jezelf bezig zijn.
Jezelf eens goed onder de loep nemen en bekijken wat je veranderen wilt of wat niet
Kijken wat je veranderen kan en wat niet.

Mijn basis gedachte als iemand commentaar op mij heeft, in welke vorm dan ook, is dat het aan mij ligt.
Ik moet veranderen, iets wat ik vroeger direct deed...
Nu ga ik eerst eens nadenken en uitzoeken in hoeverre ik er beter van word :D
En op dit moment moet er wel degelijk wat veranderen om er beter van te worden.
Het gaat mij lichamelijk namelijk ff wat minder...
Last van eten, voel me dik en zwaar en daar helpen maar twee dingen bij in mijn beleving.
Voeding aanpassen en meer bewegen.
Ojaa, en het bloedonderzoek gaf een tekort aan vitamine D, B11 en B12. Ook een goeie reden voor nog gezonder eten!

Voeding aanpassen vind ik niet zo moeilijk.
Ik ga op een groente en fruit dieet, met vlees en ik mag van mezelf best wel wat lekkers op een krekker of rijstwafel. Hagelslag, pindakaas, penotti, het moet kunnen.
Maar mijn voorkeur gaat ook uit naar honing met geitenkaas... zó lekker!
Het zijn meer de producten die ik echt niet meer wil eten die de verandering moeten maken.
Koekjes, snoep, aardappelen, tarwe en E-nummers.... die komen er niet meer in!
Jha, oké, er zal echt wel eens gezondigd worden met een frietje ofzo, ik ben tenslotte ook maar een mens en het is geen drama :)

Naast het dieet ga ik meer bewegen... de oefeningen in huis zijn alleen maar wat rek, strek en balansoefeningen, daar kom ik niet verder mee.
Ik wil meer lopen en fietsen...
Meer lopen lukt maar beperkt... Rocky redt met temperaturen onder de 20 wel 2 keer per dag een half uurtje, maar zoals nu boven de 20, kan hij dat echt niet... daar zijn de shih tzu's niet op gemaakt.
Chenna is ook niet van het warme weer, dus afgelopen week heb ik mezelf aangezet om na het ontbijt de fiets te pakken.
Het weer nodigt uit, weinig wind en lekker zonnig, ik kan het!
En ja, het ging echt super. Even konijnenvoer halen in west, 7 km, boodschappen in het centrum halen en met een omweg heen en terug, dan zit je ook zo op die 7 km. Een rondje langs de boerderijen in de buurt. Het gaat prima.

Voor ik te druk werd met het opvoeden van de geleidehonden fietste ik veel, Met Nimo samen door de polder. Overal ging ik op de fiets naar toe. Heerlijk vond ik dat.
Maar geleidelijk aan ging mijn lopen slechter. Mijn benen werden slapper en op de fiets was er altijd wel 1 been dat sterker was dus trapte ik gewoon door.
Tot op een gegeven moment ik echt niet meer kon lopen na het fietsen, sindsdien ging ik meer met de auto en de boodschappen deed ik samen met de pup, lopend naar de buurtsuper.
Aangezien de pup niet naast de fiets mee kon en we toch in het centrum moesten trainen werd de fiets steeds meer verbannen.
Maar nu is alles anders... ik heb alle tijd tussen het uitlaten van de honden door.
De honden mogen niet mee de winkel in, dus op de fiets boodschappen doen werd al weer een feit.
Heel langzaam aan nam ik steeds vaker de fiets, als die thuis was dan, want ook Alicia gebruikt deze fiets.
En nu vind ik het wel tijd worden om de fiets weer als eerste te pakken... deze week ging goed, al merk ik het wel in mijn benen, komende week ga ik minder fietsen omdat Cross er is te logeren en ik dus meer moet lopen omdat Rocky niet elke keer mee kan op de lange wandelingen.
Maar het begin is gemaakt, nu doorzetten!

Ik kán het!  YESSS!

elke dag een les...

Na alle gedoe met huisarts en anderen ben ik tot inzicht gekomen.
Dat inzicht komt natuurlijk niet aanvliegen, dat kom je tegen.
En of ik dat tegen gekomen ben zeg!
Overal waar ik keek zag ik aanwijzingen.
Teksten op twitter, reacties van mensen of zomaar een opmerking die voorbij kwam.
Uiteraard, je moet ze zien en aanvoelen... en de 5555 was denk ik wel de meest waardevolle.
5555 staat voor verandering, maar die komt niet vanzelf.
Je moet er zelf wel iets mee doen.
Dus ja, ik stond, of sta nog steeds open voor teksten, opmerkingen etc. die ik kan gebruiken.
Sommige zijn in mijn verleden al heel waardevol geweest, sommigen zijn nieuw.
Ik moet aan de bak en ga dat doen ook.
De eerste stap is gezet, de rest volgt.
Of het de bedoelde uitwerking heeft is niet te voorspellen, maar daar gaat het niet om.
Ik heb mijn best gedaan en wat een ander daar mee doet is niet aan mij.
Ik kan daar wel weer op reageren, dat zien we dan wel weer.
Voor nu voelt het allemaal wel goed...

Bij mijn laatste frustratie bij de huisarts kwam steeds die brief naar boven... Ja, maar die had ik mee en daar ging het niet om. Maar met die brief bleef ik in mijn hoofd zitten. Daar moet ik iets mee.
Maar wat?
Dan een simpele tekst op twitter... ik weet de tekst niet precies meer maar het kwam er op neer dat je wel eens iemand tegen kan komen die jou verkeerd begrijpt, maar als dat regelmaat wordt moet je eens bij jezelf gaan kijken...
Die schoot me in eerste instantie in het verkeerde keelgat, want ik wil mij niet meer aanpassen bij mensen die commentaar op mij hebben.
Maar nadat de tekst was ingezakt besef ik dat ik niet hoef te veranderen, maar misschien de ander duidelijk maken wat ik wel en niet wil.
En zo volgden meerder teksten...
En viel bij mij eindelijk dat kwartje....

Ik moet duidelijker zijn en aangezien die wattenkop van mij zich niet goed in woorden weet te uiten doe ik dat in schrift...
Alleen aan diegene waarvan ik het nodig vind, gelukkig zijn dat er niet veel en weet ik bij de meesten mijzelf wel te vinden.
Dus wees gerust als je niets krijgt, dan zit het wel goed  :D

5555 weergaven...

hoe bijzonder!
5555... een magisch getal, al moet ik even googlen wat het precies betekend..

Zie je dit of valt deze combinatie van cijfers je op dan is dat een teken van een levensveranderende gedachte of gebeurtenis die net gebeurd is. Het kan zijn dat je het niet leuk vind of juist wel. Je Spirituele Gidsen vertellen je dat er een verandering in je levenspad is gebeurd en dat het tijd is om mee te veranderen. Ga mee met deze flow en gedachtenstroom.

Oké!
Nu dus even gaan uitpluizen wat die verandering dan wel gaat worden, of misschien al is. Het is op de korte termijn gebeurt dus dan hoef ik niet lang na te denken.
Ik denk wel te weten wat het is en ja, ik was al bezig met een verandering.
Of die leuk gaat worden, of misschien niet voor iedereen dat zal de toekomst uitwijzen.

Altijd mooi, die spirituele wereld!  I love it!

En ja, ik doe er ook wat mee, niet altijd en soms heel bewust juist niet.
Jaren geleden was ik er veel te diep in geraakt en dat maakte mij heel verward.
Alles klopte wat ik voorvoelde, maar wat moest ik ermee?
Ik werd bang voor mijn gevoelens en heb ze bewust naar de achtergrond gedrukt.
Ik wil niet bang leven, ik wil net als ieder ander overkomen wat er gebeurt en er dan mee dealen.
Ik leer wel naar bepaalde gevoelens te luisteren, ze komen tenslotte niet voor niets en een enkele keer roep ik ze op.
Maar dat laatste gaat niet meer zo makkelijk als een paar jaar terug en daar ben ik ook wel tevreden mee.

Maar als ze zo weer op mijn pad komen, met een nummer en dan ook nog in combinatie met mijn blog... 5555 weergaven, een mooi getal!

#essure horror stap 1

Stap 1 is gezet... de afspraak met de huisarts.
Hij is tenslotte degene die mij door moet verwijzen naar de gynaecoloog.
Omdat ik me al langere tijd nog moeier voel als normaal wil ik ook dat er bloed onderzocht wordt... Je weet het tenslotte maar nooit.
Niet dat ik denk dat er iets is te vinden, maar ik wil zekerheid... ik ben er nu toch.
Nu is deze arts nieuw, hij gaat mijn huisarts tzt vervangen en loopt al wel enkele dagen per week mee in de praktijk.
Eerder was ik al bij hem om benauwdheid klachten, ik moest gewoon weer aan de astma medicatie.
Een duidelijk ziektebeeld met maar 1 oplossing...'
Nu kon ik dus mooi kijken hoe hij omgaat met mijn chronische klachten, vage klachten die mijn leven sterk beïnvloeden.
Met mijn eigen huisarts kwam ik daar nl. niet veel verder mee, een duidelijk geval van tunnelvisie... is mijn mening...
Altijd werd het weer op de fibromyalgie geschoven en dus, stress, piekeren...
En dan kom ik dus vandaag met vermoeidheidsklachten, hoe vaag wil je het hebben.
Met een... hoe moet ik dat nu omschrijven... alles behalve geïnteresseerd gezicht luisterde hij.
'hoezo ben je moe dan?'  'Ik ben bekaf als ik maar een half uurtje met de honden heb gelopen'
zijn gezicht zegt poehé...
'Ik kan normaal maar een half uurtje lopen, maar nu ben ik bekaf', zeg ik ter verduidelijking..
'ohhh, echt?' straalt zijn gezicht uit.
'werk je? wat doe je voor werk?'
'ik ben afgekeurd voor werk dokter'.... heeft hij zich wel ingelezen? vraag ik me af...
'wat doe je dan de hele dag?'
pfffft, nee hè, beginnen we dáár weer mee!! hij had beter bij het UWV kunnen gaan werken! grrrrrr
Ik begin al te verlangen naar mijn oude huisarts die mij ook niet begreep, maar in elk geval wist met wie hij te maken had....
'Ik loop met mijn honden, lees op de computer en schrijf'.
'schrijf je voor je werk?'
'nee, ik verdien er niets mee. Ik heb ook totaal geen inspiratie'. behalve met het bloggen... de inspiratie wordt me dagelijks in mijn schoot geworpen, denk ik er achter aan.
'slaap je goed?'
'nee, ik slaap slecht'.
'waarom?'
'geen idee'.
Hij kijkt op zijn computer, 'fibromyalgie'
'pieker je veel? je klinkt wat mat'.
'nee, ik pieker niet, dat heb ik jaren geleden al afgeleerd'.
Hij kijkt me aan of hij dat echt moet geloven.
Ik voel um al aankomen en denk er het mijne van
'wat noem je slecht slapen dan?'
'rond 2 uur wakker liggen en niet meer kunnen slapen bijvoorbeeld.'  grrrr...
Kan hij zelf ook nog iets bedenken?
'Maar het slechte slapen kan ook voor mijn andere probleem komen, de essure, hebt u daar al van gehoort?'
Gelukkig, dat had hij, eindelijk een pluspunt!
Gauw op dat onderwerp verder gaan dan maar.
Ik roep meteen maar dat ik niet voor de vage klachten kom, die heb ik tenslotte al 20 jaar, maar wel omdat ik wil weten hoe die veertjes in mijn lichaam zitten en uiteraard hoop ik dat de klachten die na het plaatsen en de andere sterilisaties even teruggefloten worden. In mijn geval zou dat voelen of ik even gezond zou zijn!
Maar hij geloofde er niet in...
De pijn in mijn buik, steken in mijn lies, ja, ze horen bij de sterilisatie, maar ik wil weten dokter... weten of die sooi door mijn onderlijf zweeft.
De arts die ze geplaatst heeft, heeft er niet voor geleerd om ze eruit te halen en de ander heeft hij verhit. Twee kwaaien!  Die hadden niet gedaan mogen worden. Met mijn CVS hadden ze niet eens geplaatst mogen worden...
'Dit gaan we doen, zegt hij, bloedonderzoek op verschillende problemen en vitaminen en daarna kom je terug op spreekuur'.
'Pardon?  geen verwijzing naar de gynaecoloog?'
'Nee, die krijg je dan volgende week als we weten hoe de bloedtest is gegaan'.
'Dat heeft toch niets met de essure te maken?'
'Zo kan alle info meteen mee'
Oké, daar heeft hij een punt... maar reken maar niet dat ik zonder verwijzing weg ga volgende week... grrrr.

Met een papier in mijn handen, een wattenhoofd, moe van alle gedoe loop ik de spreekkamer uit en weet even niet meer wat ik moet... gelukkig zit daar de assistente die me verteld wat ik met dat papier moet en oja, de afspraak voor volgende week meteen maar gemaakt....
pfffffft....
Bloed geprikt en onthaasten, hoofd leegmaken, vooral die watten wegwerken...

In het tegenover liggende centrum gezellig geklept met een kennis, samen rondje centrum gedaan even opladen.
Boodschappen doen, alles lukt en eindelijk op naar huis... in een dikke regenbui, gelukkig was ik met de auto...
En dan ben je thuis en bedenkt meteen alles alweer wat je vergeten bent.... vooral dat ene wat je altijd vergeet, namelijk dat je alles vergeet!!
Ik heb een wattenkop en ben zo vergeetachtig als een lekke zeef!
Zo, dat is nu gezegd!
Nu niet vergeten om het de huisarts te zeggen, de volgende keer.... misschien moet ik de volgende keer maar een mail sturen voor ik ga... dan staat alles op schrift en kan ik niets vergeten.
Met mijn wattenkop ben ik ook niet zo adrem als ik zou willen zijn,
Op dit moment luister ik een liedje met de tekst 'with my head under water'  ja, zoiets ja... zo hoor ik en zo voel ik me....

volgende week het vervolg op dit vervolg...

#Essure horror

Tjeeeeee, waar ben ik in terecht gekomen...
Ik dacht me maar even in te lezen over het hoe en wat over de Essure, sterilisatiemethode.
Pffft, nou, daar wordt je echt niet vrolijk van.
Nou ben ik zo'n geluksvogel die de meeste van de klachten al veel langer als de laatste 5 jaar heb, dus die kunnen we helaas niet toekennen aan deze twee kleine veertjes...
Maar de overgangsklachten, dikker worden, druk op de onderbuik en die steeds erger wordende vermoeidheid... tja, die wel... of misschien toch niet?
Bij mij is er namelijk 1 geplaatst en de ander is er meteen weer uitgehaald. Dat kon niet, want het veertje draait zich meteen vast, maar het is wel gedaan.
En ja, dat doet zeer...
Afijn, de tweede poging een maand later ging niet en werd mij aangeraden om dan de klassieke manier maar te laten doen, het ringetje.
Operatie ingeplant, alsnog onder narcose en terwijl ik net aan het bijkomen was werd verteld dat het ringetje was geknapt waardoor hij nu beide eileiders maar heeft dicht gebrand.
Oké, de boel zit goed dicht... uiteindelijk was dat de opzet toch?
Bij de nacontrole was er niets meer wat hij voor me kon doen, ik was wel klaar met deze man en wilde weg.
Er waren toen al klachten over opvliegers, dag en nacht maar dit was de overgang die zich versnelt aankondigde, zo werd mij verteld.
Heb ik weer.... al die ellende voor niets!  Dacht ik toen.
Afijn, die overgang komt toch een keer, laat ik er dan maar snel mee klaar zijn...
Bijkomend voordeel is dat de menstruatie stopt  :)   dáár hoor je me niet over klagen, haha

Maar dan lees ik nu van allerlei ellende rond die Essure..
Al die klachten, tja, die heb ik... ik weet alleen niet waar die vandaan komen en of die echt van de Essure komen.
Maar waar ik wel van geschrokken ben is de opmerking dat er artsen voor moeten worden opgeleid om de Essure te verwijderen. Mijn arts heeft het gewoon gedaan. Het was weliswaar niet ingegroeid, maar zat al wel vast.. heeft hij alles wel goed verwijderd of zweeft er nog wat rond?
En als de boel verhit wordt bij het veertje, zoals bij mij met branden is gedaan, wordt het zo broos dat er mini deeltjes metaal afbreekt van het Essure veertje. Lees ik op de facebook pagina Essure problemen Nederland...

Dus tjeeeee, als het dan niet voor de klachten is, maak ik me toch lichtelijk zorgen over het rondzweven van losse onderdelen door mijn onderlijf  :/
Ik ben hier helemaal niet blij mee!
Op de laatste plaats al niet omdat er weer bezoek moet worden gebracht aan artsen en ziekenhuizen... 
Naja, het is zoals het is en verder zien we wel... woensdag iig even met de (nieuwe) huisarts in gesprek... 

wordt vervolgt....

moe, moe, moe...

Als je zoveel tijd voor jezelf hebt, ga je nadenken, nadenken over jezelf...
Want als ik eerlijk ben, had ik verwacht dat nu Alicia in Australië zit, ik meer energie zou hebben. Makkelijker dingen zou ondernemen en niet meer de hele dag in huis zou zitten.
Maar niets is minder waar...
Ik voer niets uit, op die ene keer naar de ketelbrug na dan...
En de reden?
Ik ben moe... ongelooflijk moe, ik heb totaal geen energie.
Ik voel me al uitgeblust als ik net de ogen open heb.
Ik doe wel dingen,
Ik loop met de honden, meer als anders en Rocky kan dat gelukkig goed aan.
Ik fiets, naar het centrum, naar west even een boodschap doen of zoals gister naar het centrum en met een omweg weer terug.
In de veronderstelling dat ik moe ben van het niets doen, ga ik meer bewegen.
Ook omdat ik mezelf voel groeien en dat wil ik absoluut niet! ik heb daar ook last van.
Eten doe ik dus ook heel bewust.
Ik eet weinig, maar wel groente, noten, bonen, rundvlees.
Voedingswaarde en vezels, die houd ik in de gaten.
Maar ik kan niet veel op, dan plof ik bijna...
Koekjes, snoep, chips en zelfs bier of wijn... ze behoren tot de verleden tijd, een heel enkele keer mag het, moet kunnen toch?
Maar waarom dan nog steeds zo moe?
Ik word er niet vrolijk van en merk dat het me meer bezig houd.
Er moet dus iets gedaan worden...
En dan lees ik ook nog eens dat de Essure sterilisatie ook al deze klachten geeft...
Het is dus wel slim om er met de huisarts over te hebben, maar ja... arts hè...
En mijn ervaring met artsen is niet zo goed.

Mijn allergie leeft ook lekker op de laatste tijd, kan ook een reden zijn
Heb het ook meer benauwd, zwaar gevoel op de borst....

Ik zou er bijna depri van worden...
Net als het weer...
Ook weer een reden...

Weet je, nu ik het allemaal zo opgeschreven heb en de dingen op een rijtje zie staan denk ik dat ik het nog even een tijdje aan kijk.
Mn medicatie mag ik verhogen, dus als ik het niet vergeet neem ik die gewoon 2x,
De zon gaat binnenkort weer schijnen, neem ik aan, dus als dan de klachten nog steeds aanwezig zijn is het tijd om me te laten onderzoeken...
Tot die tijd... leef!  en doe gewoon wat in je op komt ;)
Ik heb, net als met alle andere dingen u ff geen zin.
Ik pak de honden en ga nog even een rondje lopen.. daar heb ik altijd zin in  :D

van alles wat

Gister kwam er van alles op mijn pad, leuke dingen, goeie dingen!
in de mail de eerste opdracht voor #bloggersbootcamp, elke maandag in de maand juli een schrijfopdracht.
Ik vind dat helemaal leuk!
Schrijven vanuit een opdracht geeft mooie inzichten in je eigen leven, soms is dat best confronterend, maar het kan ook je ogen open maken. Zoals vorig jaar een opdracht over een zonsondergang vanuit je woonkamer.
Tjee, die had ik daarvoor nog nooit bekeken! Maar sinds die opdracht bekijk ik hem elke avond en de laatste avonden zijn er hele mooie zonsondergangen, dan baal ik wel van de buurt, alle huizen om mij heen en zou ik het liefst in een hutje op de hei willen wonen waar ik ruim zicht heb op alle moois van de natuur.
Maar ja, we kunnen niet alles hebben :/
We hebben wel weer het bloggersbootcamp, dus daar word ik heel erg blij van  ;)

Daarnaast was het eindelijk een keer droog en mooi weer, tijd om met de honden op stap te gaan en mooie foto's maken bij de ketelbrug.
Ik dacht lekker in mijn eentje met de honden langs de rand van het IJselmeer, te lopen. Allebei los, een beetje struinend door het water, poseren op de keien die tussen het riet liggen. In mijn fantasie was het geweldig!
De waarheid was dat ik niet de enige was die deze wandeling op dit tijdstip wilde gaan lopen...
Een stelletje liep net voor me met hun hond. Mijn honden konden dus niet los. Ik ben wat treuzelend gaan lopen, uiteindelijk hadden we genoeg afstand en liet ik Chenna en Rocky even lekker los, in de veronderstelling dat ze langs het water bleven lopen, hooguit over de weg langs de dijk.
Maar nee hoor... ze vlogen keihard de dijk omhoog, richting de snelweg!  Ik was dus een beetje in paniek want ineens waren ze niet alleen dol maar ook nog eens doof geworden...
Ik zag al botsende auto's en aangereden honden daar boven op de weg liggen.... pfffft.
Maar zo erg werd het natuurlijk niet, het is ook een heel eind omhoog en Rocky redde het net tot de helft.
Chenna hield alles goed in de gaten, zo is ze wel, maar mijn lol was er wel even vanaf...
Van foto's maken kwam ook niet veel.
Uiteindelijk kwam Rocky weer naar beneden en kon ik hem aanlijnen, zo blijft Chenna ook beter in mijn buurt. Onder de ketelbrug is een stukje heel ondiep, met wat keien, een leuk fotoplekje dacht ik... niet echt dus, Chenna vond het allemaal maar eng en Rocky houd niet van natte voeten.. zucht...
Verder terug gelopen, naar het strandje, De Zwolse hoek, er was niemand, dus Chenna weer los, kon ze lekker gek doen wat ze wou... toch heel nieuwsgierig bij het water kijken, afreageren door weer naar boven op de dijk te rennen, uiteindelijk bij het strandje echt niet meer weten wat ze moest... het zand voelde raar, het water bewoog... doodeng! whahahaha
Hier gelukkig toch nog wat leuke foto's gemaakt  :D
Welliswaar aangelijnt omdat er weer mensen kwamen en Chenna steeds weg schrok als er een golfje kwam hahaha, maar met de riem om was ze nergens meer bang voor en bleef mooi liggen, samen met Rocky die echt bek-af was.
Afijn, een lichtelijk teleurstellende ervaring, maar met uiteindelijk toch nog leuke foto's.
De dag is geslaagd, de rest van de dag kon ik weer lekker met mijn neus in een boek zitten.

foto's! een nieuwe hobby?

Zo af en toe krijg ik een creatieve bui en ga op pad met de camera, geïnspireerd door plaatjes op facebook en twitter.

Vlakbij mijn huis is een glooiend grasveld, waar ze een looppad tussen hebben gemaakt en waar je dus als wandelaar het gras op borsthoogte hebt.

Omdat de gemeente de randjes niet altijd, of eigenlijk nooit haha, meeneemt met maaien schiet daar het gras hoog op en krijg je een plekje met grasaren.

Elke keer als ik met de honden langsloop zie ik ze uit een bepaald perspectief en maak in mijn hoofd een plaatje waar ik best blij van wordt.

Dus de camera maar eens gepakt en er nogmaals langs gelopen en het resultaat mag er wezen, al zeg ik het zelf :D

Ook de bloemen in de tuin geven mooie inspiratie... volgens mij begint er een nieuwe hobby te groeien ;)

De plannen voor meer mooie plaatjes zitten in mijn hoofd, nu de uitvoer nog, maar die komt!
(het moet alleen even wat beter, droger weer worden)