Wat een heerlijke dag!
Zoals gewoonlijk weer veel te vroeg naast het bed na een onrustige nacht van veel wakker worden maar gelukkig wel weer snel inslapen... al is dat maar voor een uurtje ofzo.
Ik heb mijzelf aangeleerd om niet steeds te kijken hoe laat het is, dan duurt de nacht niet zo heel erg lang ;)
Maar vandaag kwam het wel goed uit om lekker vroeg te beginnen.
We zijn naar de zandverstuiving bij Doornspijk geweest.... wat is het daar heerlijk!
We waren er rond 10 uur, dus weinig mensen daar te zien, maar tegen 11 uur werd het steeds drukker en kinderstemmetjes maakten Menno allert... en dat wil ik niet.
Hij vliegt dan in volle vaart op het geluid af en daar kunnen anderen nog wel van schrikken.
Gelukkig hadden wij onze tijd al goed besteed met foto's maken en de honden hadden lekker rond gerent.. gevlogen bijna hahaha
Dus geen enkel probleem om weer richting auto te gaan en de hond en aan te lijnen...
Een heerlijke plek om vaker heen te gaan, dan wel iets eerder zodat we nog meer tijd voor onszelf hebben.

En een heerlijke dag om nog even iets leuks te gaan doen voor de komende hectische weken!
Morgen komt Janus!!
Dan is mijn energie wel aan andere dingen op denk ik en zal ik de weekenden, als Alicia thuis is en Chenna zelf doet, nodig hebben om een beetje bij te tanken.
Dan hebben wij en de honden deze wandeling in elk geval al weer gehad.
Voor Janus oud genoeg is om mee te kunnen zijn we al weer maanden verder.

Vanmiddag staat er niets geplant, lekker niets doen!
Boek erbij, zak chips, broodje, koppie soep... hmmm, zo komen we de dag wel door..

en uitzien naar Janus  :D

Oef, steun, zucht.... het luisterboek moet overnieuw... balen!
Er stond een ruis op die simpel te verwijderen was, maar daardoor kwamen er hele irritante achtergrondgeluiden tevoorschijn en mijn stem werd schel...
Niet om aan te horen, dus weg ermee....
Met het programma dat de ruis weghaalde heb ik wel een goed programma op mijn goede laptop en met de interne microfoon die daarop werk ben ik sowieso van de ruis af...
Hopelijk gaat het me nu in 1 adem lukken om het verhaal op mp3 te zetten... als het maar stil genoeg wordt in huis!

En dat is meteen de eerste tegenvaller....
vandaag komen ze een nieuwe cv kachel plaatsen, dus dat gaat niets worden...
Chenna is 's middags niet zo rustig als 's morgen, dus dat geeft mij ook minder kans om aan het luisterboek te werken.
En dan komt volgende week Janus, de Duitse herder pup van Vom Falorie...
Nog minder tijd en stille momenten....
Tenminste daar hou ik rekening mee.
Wie weet is hij wel heel rustig en stil als hij eenmaal zijn energie kwijt is.
Daar gaan we iig voor!

Tjaaaaa.... volgende week weer een pup om op te voeden!
ik heb er echt zin in!
Al besef ik me heel goed dat het hard werken wordt met twee pups in huis... en Chenna is nog niet eens echt zindelijk....
Al is ze vijf en een halve maand, ze laat het nog zo lopen als het haar niet snel genoeg gaat.
Heel irritant, maar het is niet anders...
Zo heel af en toe heb je er zo'n luie pup tussen, die het allemaal niet zo nauw neemt met de plek waar ze plast.
Hopelijk gaat dat met Janus anders en hoef ik niet hele dagen te dweilen...

En dan begin Alicia maandag ook nog eens met haar stage maandag.
In het DierenOpvancentrum in Amsterdam...
Dezelfde als waar we voor de actie 'Help ik heb een hondenleven' meegewerkt hebben om donaties te krijgen.
Hartstikke leuk natuurlijk, het is een groot en goed asiel waar ze veel zal leren.
Alleen moet ze om half zes 's morgens de deur uit en komt rond acht uur 's avonds weer thuis...
maw. Veel tijd voor Chenna heeft ze niet en ook zij komt dus op mij aan...
Hoe we dat allemaal voor elkaar gaan krijgen zien we dan wel weer... ik kan nu van alles gaan verzinnen maar het zijn toch de pups die de tijden regelen.
Alleen Menno kan ik alleen thuis laten en hij hoeft ook niet in allerijl naar buiten.... maar hij verdiend ook zijn aandacht en loopje...
Maar ach, het regelt zich wel, het gaat echt wel goed komen!
Laat eerst Janus maar komen  :D
Een herder.... YESSSSSS!!!!

Afgelopen week kreeg ik een mailtje van iemand, mijn verhaal stond in de Paravisie!
een mooi verhaal, zei ze

Ow, ja! ik had al een paar keer gedacht om eens aan de redactie te vragen of en wanneer het geplaatst zou worden en nu stond het er dus al in... wauw!

Enige tijd geleden vroegen ze via twitter een eigen verhaal over een spirituele ervaring. Nou, die heb ik wel en het verhaal van Heico, die me na zijn overlijden bezoekt is het verhaal dat mij het meest dierbaar is.
Ik kreeg een dag na het inzenden al bericht terug dat het zeker een verhaal was dat geplaatst zou worden...
weer zo'n 'wow' momentje!

ik vind het zeker nog altijd een hele bijzondere ervaring, maar denk altijd dat er meer mensen zijn die zoiets overkomt. Dus tja, of het nou zo bijzonder is weet ik niet...
maar volgens mij geld dat voor meerdere spirituele ervaringen die ik heb gehad en soms nog heb.
het hoort bij mij dus ik vind het zelf alleen maar mooi en verder niet echt bijzonder...

Maar om dan in een maandblad te mogen staan met dit verhaal is dan toch wel weer heel bijzonder hoor :)

Weer iets heel positiefs om mee te nemen

Paravisie november 2014

Daar ben je dan ineens! Nog altijd kan ik het niet geloven, maar het is echt gebeurt. Ik was alleen thuis aan het schrijven op de computer, zoals ik vrijwel elke ochtend doe. Ergens in de ochtend moet ik naar het toilet en als ik net de deur open wil doen ruik ik het.... Een bekende geur, een mannengeur, die ik nog nooit in mijn huis heb geroken. Alle herinneringen gaan richting Heico. Ik had een mini cruise gewonnen bij de inschrijving van een cursus 'creatief schrijven' en was samen met een vriendin een dagje wezen shoppen in Newcastle. Op deze boot heb ik Heico leren kennen. Onderweg in de auto naar huis kreeg ik al een sms en dit sms'en is vele maanden en jaren doorgegaan. Onze eerste afspraak was in Nederland, daarna ben ik nog een paar keer met de boot naar Newcastle gegaan om dan samen terug te varen. Een heel gecompliceerde relatie, maar voor mij was het mijn man voor het leven. Helaas verwaterde onze relatie, mede doordat het vertrouwen niet wederzijds was. Hij wilde toch nog een keer langskomen, bij mij thuis omdat hij toch langer in Nederland zou zijn. Helaas belde hij af en daarna heb ik hem niet meer gesproken. Er was teveel gebeurt en ik kreeg ook geen reactie meer op mijn berichten. Tot ik een paar jaar geleden naar het toilet moest en zijn geur in mijn neus kreeg. Ik werd helemaal warm en voelde me weer helemaal terug in zijn sterke armen. Wat was dat heerlijk! Maar tegelijk verwarrend! Dit kan toch alleen als hij overleden is? Ik ben met zijn enige foto naar een medium gegaan, zonder te vertellen waarom. Hij was meteen overtuigd, de man op de foto was overleden. Ik was verdrietig en blij tegelijk. Ik was dus niet de enige die echte liefde voelde tussen ons, als we samen waren. Heico hield echt van mij, maar was te bang om er aan toe te geven. Nu hij is overleden voel ik hem meer bij me dan hij in zijn leven heeft gedaan, maar het besef dat er nu ook nooit meer een kans bestaat dat ik hem weer echt kan voelen, doet toch wel pijn.

De dagen rijgen zichzelf met veel gemak aan elkaar... de heerlijke nazomer heeft inmiddels plaats gemaakt voor de herfst wat mij een heerlijk gevoel geeft!
Niet meer zo warm, lekker fris, heerlijk uitwaaien en 's nachts onder een lekkere warme deken... ik hou van de wisselende seizoenen!
Elke ochtend begint met een stevige wandeling samen met Menno, ook hij loopt nu stevig door... waarschijnlijk omdat er eten op hem wacht ;)
Thuis krijgen hij en Chenna, die door Alicia wordt uitgelaten, dan ook hun smakelijk hap vers vlees, de konijnen en cavia's hun hooi en dan is het tijd voor de afwas, even een stofdoek door het huis, de vloer aanvegen en we kunnen eindelijk zelf aan een ontbijt beginnen.
Ons dagelijks ritueel, en ik zou het niet anders willen!
In alle rust mijn rijstwafels met een grote mok brandnetelthee.... met de wetenschap dat de ochtendplicht al klaar is... I love it!

negen van de tien keer plof ik daarna achter de computer, lees de mails, bekijk facebook en twitter dan toch ook de digitale krant nog even napluizen en lees alles wat mijn interesse wekt.
Veel meer hoef ik niet te doen, er wordt niets van mij verwacht...

Ik verwacht echter wel wat van mijzelf...
nl. dat ik verder ga met schrijven, verder  ga met het maken van het luisterboek!
Niet elke dag weet ik mijzelf te motiveren, vooral het luisterboek vordert maar langzaam.
Het is ook een hele klus moet ik zeggen. Het is niet zomaar even het verhaal door de microfoon voorlezen, het moet ook foutloos, met niet al te veel emotie in je stem. keer op keer moet het goed zijn om aan te horen.
De stukjes moeten dus heel vaak overnieuw, ik ben niet snel tevreden. Maar ik kreeg een waardevolle tip om de stukjes te nummeren en niet te lang te maken. Goed is goed, maar als er een foutje in zit moet het hele stuk weer over... soms is het erg frustrerend en dat hoor je dan weer in mijn stem... nóg een reden om te stoppen en het later weer opnieuw te proberen.
Maar ondertussen staat meer als de helft op mp3... dus ik ben redelijk tevreden.

Hierdoor ligt wel mijn schijfwerk stil, mijn boek over het opvoeden van de pups die ik in huis heb gehad...
Ook al zo'n klus, want alle dagboeken zijn in het begin geschreven vanuit de hond... en dat is niet zoals ik het in het boek wil hebben.
Als ik het nu doorlees staat er heel veel onbelangrijke info in en gaat het helemaal nergens over, dus naast het dagboek zal ik ook weer in mijn geheugen moeten zoeken naar belangrijke en leuke info.
Als ik bij de dagboeken van de adoptiepups kom zal de tekst waarschijnlijk wel beter worden, hoop ik haha.
Maar er ligt dus nog voldoende werk op stapel, ik kom de dagen goed door en tussendoor werk ik ook nog aan mezelf...

Want ja, ik kan wel veel willen, maar dat domme lijf van mij werkt hier echt niet zelf aan mee.
Na een uurtje achter de pc wordt ik moe, komt er niets zinnigs meer op schrift, ga ik stamelen met voorlezen en is het tijd om wat anders te gaan doen.
Iets fysieks, de boodschappen, of met de honden op pad of heel soms iets extra's in het huishouden, een klus die allang gedaan had moeten worden.... het regelt zich meestal zelf wel.
Rond twaalf uur ga ik sowieso met de honden op pad, Chenna krijgt nog drie maaltijden op een dag en voor die tijd wil ik gelopen hebben.
Daarna neem ik mijn boterhammetje met uitzicht op de tv. jaja, lekker lui ;)
Helaas blijft het daar niet bij, want mijn batterij is leeg....
De tablet komt tevoorschijn en ik ga lezen, val in slaap en lees nog wat tot een uur of drie, vier...
Dan is het weer tijd voor de honden, de konijnen en de cavia's.
Ook mijn favoriete programma's op tv beginnen dan en het is etenstijd voor onszelf.
Plezier wordt afgewisseld met plicht... oftewel, tijdens tv kijken kook ik :)
Eten voor de buis is allang geen schande meer en doen we al jaren. het eten wordt er echt niet minder om!
Nu is echt mijn reserve wel aangesproken en voel ik mijn zombie weer in mij trekken.... moe, moe, moe... het is niet anders en ik verwacht ook niet dat het ooit anders gaan worden...
Het is wie ik ben en we dealen er op onze manier mee...
de tv. is mijn grote vriend, lekker met Menno warm op mijn schoot, om acht uur een warme kop thee en tegen tien uur nog een laatste rondje naar buiten.
Dan is het alweer bedtijd, het laatste programma kijk ik in bed af en voel mijn ogen al zwaar worden. Vaak mis ik net de belangrijkste stukjes in de serie, maar ach... het is maar tijdverdrijf...
Lekker warm onder de dekens en naar dromenland... dát is waar ik aan toe ben!
Droomland is niet ver weg en de nacht wordt veelvuldig onderbroken doordat ik me om wil draaien en dat doet nog altijd zeer, dus worden we wakker...
Als de pijn nauwelijks meer leuk is, is het voor mij ook wel weer tijd om eruit te gaan... rond half acht, want anders duurt de dag ook wel weer heel erg lang!
Nieuwe dag, nieuwe kansen, maar we beginnen weer zoals we elke dag beginnen...

Elke dag begint goed, goed genoeg in elk geval. Dagen zonder pijn is een illusie die ik mijzelf niet geef.
Elke dag is er wel iets wat ik wil doen en dat doe ik ook.
Elke dag is er 1

Werelddierendag....
Eigenlijk een dag als alle anderen, met dat verschil dat veel mensen hun huisdieren iets extra's geven.
En ja... ik ben ook wel zo, al hebben ze hier elke dag wel iets extra's
Een dag rust, een dag bos, een dag werk, een dag meer vrijheid, een dag extra lekker eten, een dag spelletjes, een dag kluiven....
Wat moet ik onze kanjers nu nog extra geven!

Vanmorgen waren we op tijd op, ons dagelijkse rondje met daarna eten en spelen... zoals elke ochtend.
Ik moest me douchen, dus Chenna moest even in de bench, Menno vloog snel naar boven.... het nieuwe ritueel als ik Chenna even snel naar buiten doe voor een plas...
Daarna Menno mee naar de super om nog wat boodschappen te halen.
Hierna kan Chenna weer los en is het feest tussen die twee...
Het speelgoed wordt gebruikt om elkaar lekker uit te dagen en Menno ligt regelmatig op zijn rug om Chenna te laten geloven dat ze gewonnen heeft....
Ze spelen onderhand al een uur en dat is héél lang voor Menno zijn doen!

Onze konijnen en cavia's krijgen bloemkool... net als elke keer als we verse groenten eten... wij de bloem, zij de kool :)
De hokken zijn schoon, ze hebben hun buitenren de hele dag tot hun beschikking. Voor zover ik weet vermaken ze zich prima zoals konijnen en cavia's zich kunnen vermaken.

Alicia is aan het werk bij Welgelegen, dierenpension, vanmiddag dus maar even kijken of we nog naar het bos gaan, het is tenslotte heerlijk weer!

Voor ons is het elke dag dierendag.... ze staan wat mij betreft boven mijzelf als het verwennerij aangaat.
Ik verwen hen meer dan mezelf maar we komen allemaal niets tekort.
Om nu op een bijzondere dag iets extra te doen en de rest van het jaar niet... nee, dat is niet mijn ding.

met Alicia, Hilde en onze honden zijn we naar Vom Falorie geweest.
een hele reis naar Noord Duitsland maar het was het dubbel en dwars waard.
John had ik natuurlijk al eerder leren kennen maar Saskia kende ik alleen via de mail.
wat een gezellig stel en wat hebben ze veel kennis van honden in huis.
een prachtige leefomgeving met voor de honden mooie speelweide onder de bomen, een ruime kennel met buitenkennel. ligplaatsen boven de grond en elke hond zag er tiptop uit!
vol in het leven en allen zijn ze tevreden... wat zie ik dat graag!
en niet te vergeten een geweldige groot en mooi trainingsveld!
Sas en John gaven allebei een korte demo, ook Hilde en Basco deden dat even na hahah, tja... die kennen dat natuurlijk ook.
maar daarna kregen Alicia en ik een kort lesje.
Menno kakt steeds in als we gaan lopen, hij is snel moe, hij lijkt wel een vent op leeftijd en ik weet niet meer hoe ik dat kan doorbreken. hij lijkt alle lol uit het leven te verliezen en zich te verschuilen in een tempo dat ver onder het mijne ligt en toch is hij alert!
maar na een babbeltje met kennissen van hun die ook op visite waren, kwamen we eigenlijk tot de conclusie dat Menno ook gewoon weer getraind wil worden. Hij was heel alert bij de demo van Sas en John, bij het voorkomen kon ik hem nauwelijks houden!
tijdens het lesje van John was hij ook vrolijk en bij de les.... we gaan dus meer doen tijdens onze wandelingen. Niet enkel meer lopen, maar kleine opdrachten. en wie weet wat dit ons allemaal nog brengt.
ook Alicia kreeg een lesje, Chenna springt overal op af en ze houdt maar niet op. Ook Alicia heeft goeie tips gekregen om haar aan te pakken en meer trainingsgericht bezig te gaan... ook een pup van 4 maand kun je trainen maar wel met mate natuurlijk!
daarnaast kan ze straks meetrainen met de pup die we van hen gaan opvoeden :)

want naast het sociale stukje dat je bij elke visite hebt, koffie en gebak of in ons geval, water en gebak hahaha, smaakt net zo goed hoor :)   en even elkaar bijkletsen waren er natuurlijk de pups om even te bekijken en te knuffelen...
ahhhh, ze waren zo lief! zoals puppy's kunnen zijn hè...
en 1 reutje komt naar ons :)
ze willen er graag 1 zelf houden, maar het eerste jaar mag hij in een gastgezin, dus tja.... ik zeg geen nee!
al heb ik heel vaak geroepen dat ik geen pup meer wil, deze kans laat ik toch niet lopen.
allereerst is het een herder.... en daarnaast komt John regelmatig om ons te helpen met het trainen. Ook Alicia mag dan meetrainen met Chenna.
John traint voor de sport op hoog niveau dus alles wat hij ons kan en wil leren nemen wij weer mee met onze honden en die training is zoveel leuker als de trainingen van desudo!
hier gaan we echt wat leren. daar ben ik van overtuigt!
en naast het trainen krijgt deze kerel ook de socialisatie van hulphond. dus ook mee op pad, mee de winkels in en zich netjes gedragen in drukke mensenmassa's.
ik heb er al heel veel zin in!
Chenna begint makkelijker te worden, dus ach, dan is de pup straks wel weer even lastig voor ook hij in ons ritme zit, maar dat gaat allemaal goed komen.

voor mij is het een nieuwe uitdaging op een moment dat ik eigenlijk nergens meer zin in heb en alles mij teveel lijkt.
Jarox kan niet op een beter moment komen!

het lijkt wel of er een vloek ligt op mijn positief schrijven, denken of voelen....
pffffft
denk je net dat alles wat beter gaat, druppelen we weer lekker terug naar minder fijn....
mijn armen, polsen, schouders en nek doen zeer.... zijn slecht te gebruiken en natuurlijk komt dan de vermoeidheid ook weer om de hoek kijken
dóódziek word ik ervan! grrrrr

maar goed het is niet anders en we zullen moeten werken met wat we hebben, maar het is wel duidelijk dat ik ff in een dipje zit.

over Cross heb ik nog geen bevestiging dat hij daadwerkelijk bij Fons geplaatst gaat worden, Fons had het van Service Dogs dus het zal wel goed zijn, maar het zou fijn zijn als ik het ook definitief weet... maar wie weet is er nog geen handtekening gezet, ik ga me er verder ook niet druk om maken.
Fons en Cross hebben het prima naar hun zin samen, daar gaat het om :)

Alicia is deze week weer naar school en gelukkig laat Chenna zich weer netjes in de bench zetten als ze om kwart voor 7 de deur uit gaat... ik kan dan tot half 8 blijven liggen, dat vind ik lang genoeg.
Ze blijft ook stil als ik met Menno ga lopen alleen daarna is ze wat van slag...
steeds weer even met haar naar buiten om te plassen of te poepen, ze weet echt geen ritme te pakken en doet het wanneer het haar uit komt. Maar ach, ze is nog zo jong, we moeten gewoon geduld hebben.
ik ben allang blij dat ze stil is als ik weg wil!

de dagen breng ik door met tja... wat eigenlijk...
ik heb het idee dat ik niets doe...
ik wil met foto's bewerken bezig, maar dan gooi ik het programma eraf, gelukkig vind ik het weer terug! maar dan doe ik het gewoon nog een keer.... pffffft
alsof ik niets beters te doen heb! haha, nou, dat niet direct maar dit is toch wel heel dom!
maar gelukkig vond ik het nog een keer weer terug, nu alles maar in een map opgeslagen en niet meer zo dom zijn om het weer te verwijderen...

Soms snap ik echt niets van mezelf, ik doe wel wat, maar ook weer niet...
ik wil van alles maar er gebeurt niets...
vandaag is daar wel weer een heel goed voorbeeld van.... ik heb nergens zin in, voel me duf en doe dus ook gewoon weer niets

ooit zal het toch wel weer beter gaan worden!!
als die pijn maar eens weg gaat... echt weg, dáár hoop ik op!

de zomervakantie is voorbij en het wordt tijd dat er weer een ritme komt in mijn leven, helaas is het ritme waar ik nu in zit niet erg actief...
vanochtend kon den we nog tot half 8 op bed blijven, maar vanaf morgen wordt het anders.... verwacht ik...
Alicia moet de bus van 7 uur hebben en we willen eigenlijk proberen of Chenna gewoon de bench weer in kan nadat Alicia met haar gelopen heeft.
ik hoop het maar!
de dagen zijn zo lang en ik verveel me...
ik moet mijn luisterboek nog afmaken... ik weet het, maar dat gaat ook al niet zoals ik wil...
dus ff wat knoppen omzetten
ik moet!!

mooi is wel dat Cross zeker naar Fons gaat... dat is alweer een hele zorg minder en een leuk feestje waard :D
en kan eindelijk zijn portret aan de muur!

fysiek gezien gaat het wel goed. ik merk wat meer bewegelijkheid in mijn linkerarm en ze doen minder zeer.
en dat zonder pijnbestrijding!  geen ibuprofen, geen aspirine, geen paracetamol... wel magnesium.
wie weet is dat hét middel, maakt niet uit, het werkt en is niet slecht voor de rest van het lichaam.
dus ben ik helemaal happy.
ik ben zelf ietsje minder moe... al zet dat nog geen zoden aan de dijk...
het begin is er, nu doorpakken :)

en dan zit je net weer in een goede flow krijg ik een mail van desudo...
Pieter werd tijdens zijn opleiding kreupel. de dierenarts vond een kwaadaardige tumor in zijn poot en ze hebben hem moeten laten inslapen....

tjeetje!!  dat hakte er na al die maanden nog even goed in!
onze Piet....
wat was hij belangrijk voor ons, tijdens het overlijden van Oda en na de harde woorden van desudo samen met het afpakken van Prada... hij als puppy en puber had een hart van zuiver goud en een tomeloze energie om de boel weer recht te trekken.
hij treurde met ons mee en hielp ons weer op de been, al heeft hij na zijn eigen afscheid vorig jaar niets kunnen doen... deze kanjer zit voor altijd in ons hart en zal er nooit meer uit weg gaan...
veels te jong, maar nu wel samen met onze andere kanjers Oda, Nimo, Daphne, Emely...

we misten hem al heel erg, maar nu is het weten dat we hem nooit meer gaan zien wel heel dubbel...
we hadden hem graag als geleidehond bij zijn baas gezien en dan gehoopt dat we hem bij een bekende of via een bekende nog eens terug zouden zien.
nu weten we dat we hem nooit weer gaan zien...

ik was even heel blij dat ik het bericht via desudo te horen kreeg, tot ik van het fokgezin vernam dat zij niets van desudo te horen hadden gekregen...
sjongejonge.... dat gezin had tot een paar maand terug nog een hond van hen in huis!
hoeveel moeite kost het om die mail te sturen?
als je het toch ook naar mij doet?
nu hebben ze het via mij gehoord omdat ik ervan uit ging dat zij eerder dan ik het zouden weten....
nu voelt het alsof ze mij nog even een hak willen zetten, mij extra pijn willen doen...

volgens hun was de dood van Oda voor mij ook al niet zo heel erg. Dan kan dit er nog wel even achteraan ofzo???
het blijven rare mensen daar...

Diep in mijn hart is het ook wel fijn te weten dat hij, net als Oda, niet meer bij die waardeloze mensen daar getraind wordt.... hij heeft een mooi plekkie achter de horizon waar geen leed maar enkel vreugde is...

De dagen gaan snel!
gelukkig veranderd er weinig en kunnen we elke dag nemen zoals die is :)
Cross is weer bij Fons, ze kunnen echt niet zonder elkaar haha
en voor mij weer lekker om alle aandacht aan Menno te geven. Voor je het weet is er weer een andere hond in opvang ofzo :)
en wat er ook gebeurt, hij wordt geen achtergeschoven kindje!

helaas verdwijnt de pijn niet... de schouders voelen erg waardeloos aan, mede ook omdat ik weer een jas aan moet als ik naar buiten ga en daardoor steeds de schouders moet draaien... zucht...
maar de aspirine werken wel, ik kan de ibuprofen laten staan, dus iets beter voor de maag.

we gaan vooruit, al is het met kleine stapjes... elke stap voorwaarts is er 1 toch?

pffffft, de asperine maar verhoogt, naar 2 per dag, zo kunnen we tenminste weer wat...
we moeten deze periode maar ff doorbijten...
het is niet anders

intussen is Cross weer thuis gekomen van zijn logeerpartij, dus weer een extraatje overdag erbij, dat vind ik wel lekker...
hij is gewoon dezelfde Cross als altijd dus we kunnen ook gewoon verder waar we gebleven waren, dat is wel heel fijn!
Menno begon het net weer leuk te vinden om een doelgerichtere taak bij mij te hebben, maar ik ben van plan om hem ook vaker mee te nemen... hij is tenslotte mijn eigen hulphond! dat moet hij ook niet vergeten!
hij heeft wel iets te veel genoten van zijn huishonden leventje ;)
Dus tja, nu steken we hier weer energie in, zo komen we nooit verder met schrijven of het luisterboek...
hahaha... geduld is en blijft een schone zaak.

we nemen elke dag zoals die is, proberen er genoeg actieviteiten in te proppen en te genieten van het moment... en er zitten héél veel momenten in een dag!

over Cross hoor ik alleen maar superleuke berichten... wat is dat mooi om te horen en wat ben ik blij dat ik het mag meemaken!
dat doet mijn hondenhart zooooo goed!
als een hond die bij mij in opvang is op zijn eigen plek mag komen is het mooiste wat er is... nog mooier als je eigen hond hebben :)
het is nog wel even spannend of Cross ook daadwerkelijk op zijn logeer adres blijft, het hangt van een aantal factoren af, maar dat ligt ver buiten bereik van hond en baas...
we gooien er een hele hoop positieve energie in, dan kan het toch haast niet meer mis gaan!

aan mijn lijf kan ik goed merken dat er (weers)veranderingen zijn... alles doet me zeer :(
mijn handen en benen zijn het ergst.
ik wil de ibuprofen afbouwen want  tja, die zijn wel slecht voor je maag... en ik gebruikte ze toch aardig veel.
de afbouw naar 200mg per dag ging redelijk, maar nu alleen op een aspirine of paracetamol gaat het niet echt goed.
de nachten slaap ik licht, ik voel weer pijn bij het draaien en dat gaat de hele nacht door...
dus overdag komt er maar weer weinig uit mijn handen.
ik blog wat, ik doe de noodzakelijke dingetjes in huis, maar alles doet zeer en vreet energie.
echt niet leuk meer.
en ik wil zo graag iets doen!
maar ik weet niet wat!
geen energie om te schrijven, daardoor ook geen inspiratie dus doe ik maar wat...
bloggen kan gelukkig altijd, dat is niet meer dan je gedachten op papier zetten... jaja, ik blijf het zo zeggen :)
toch nog een beetje schrijf en hersentraining haha.
maar ik vind er maar niets aan, lange werkeloze dagen... bah...

en we gaan van het ene naar het andere leuke bericht...
onze hulphond in opleiding, Cross, is al een paar dagen aan het logeren en dat gaat zoooo goed!
ik ben er helemaal blij en ontroert van...
ons ventje, met wie we zoveel hebben meegemaakt..... en zijn kans om als hulphond aan het werk te gaan steeds kleiner werden, doet het nu heel goed op zijn logeeradres.

in huis is het wel even wennen... nu loop ik alleen met Menno in de vroege ochtend en dat is van het ene uiterste naar het andere. drukke Cross is niet te vergelijken met de lome Menno.
ze doen allebei alles op hun eigen manier, maar er zit een wereld van verschil in welk tempo ze dat doen!
maar ik heb niet voor niets Menno als mijn hond en ik voel me er prima bij... lekker relaxed  :D

Chenna mist Cross het meest, ze konden superleuk spelen!
Nu haalt Chenna allerlei ondeugd uit, ze mist duidelijk het speelmoment en ravotten.
Menno laat zich soms wel even overhalen, maar niet zoals Cross het kan...
tja, ze zal er aan moeten wennen ;)

ik ben dus nu vooral bezig met puppy opvoeden en mezelf weer in een ritme krijgen met 2 honden.
maar ik kom ook genoeg toe aan mijn rust hoor...
maandag was ik op pad naar de verjaardag bij Jannie
en met Hilde en haar kat nog naar de dierenarts,
dinsdag Cross op zijn logeeradres gebracht en meteen maar een leuke zinvolle middag van gemaakt
woensdag weer met de kat naar de da...
maar verder heb ik weinig uitgespookt
het komt wel weer... het ritme....
alhoewel... Cross komt over een paar dagen ook weer terug natuurlijk!  hahaha, kan ik weer een nieuw ritme gaan zoeken
ach ja, we moeten ons gewoon even aanpassen en daar neem ik lekker de tijd voor...

het luisterboek kan ik alleen doen als er stilte is in huis en ik me niet te moe voel, want dat hoor je aan mijn stem.
het is wel heel confronterend om jezelf je eigen verhaal te horen vertellen... maar héél leuk om te doen!

hahaha, ik kan het laatste bericht bijna gaan herschrijven  :)
de Aloë heeft volgens mij toch een bijwerking... een opgeblazen vol gevoel in mn buik waar ik de laatste weken flink last van heb...
ik eet veel minder, maar voel me veel dikker... dat klopt niet...
de rampen en steken in mn benen zijn er ook weer nu het weer frisser is buiten
en de rust, lekker lui met mn neus in een goed boek uhhhhh... ik heb weer een leuke bezigheid!

ik moest afgelopen week naar de arbeidsdeskundige en tja... ik doe nog wel erg veel hè... ik zit niet stil, vermaak me snel met foto bewerken, schrijven etc.
of ik daar geen inkomen mee kon krijgen?
uhhhh, nou, dat wordt wel moeilijk, ik heb nl. nergens voor geleerd en dat is vaak een eerste vereiste.
tja, dat zag ze zelf ook wel in... maar als vrijwilliger zou het wel wat voor mij zijn...
ach ja, dat zou kunnen...
maar ik werk toch liever voor mezelf dan...
hopelijk ga ik die kans dus ook krijgen van de gemeente en gaan ze me geen verplichtingen opleggen...

intussen ben ik er wel door wakker geschud en heb me weer eens verdiept in het luisterboek...
neef Chris heeft me geholpen aan een supergaaf geluidsprogramma, waar ik nu wel met de microfoon stemgeluid op kan nemen.
de bestanden kan ik op mp3 zetten... dussss, heerlijk aan het prutsen hiermee.
enige nadeel is dat het op mijn oude laptop staat, die als hij langer aanstaat, vastloopt of er mega lang over doet

het eerste stukje staat al kaar, nu heb ik alleen problemen met het opslaan en overzetten... hij zet het hele bestand op de externe schijf, waarvandaan ik het weer op de nieuwe laptop zet en af kan spelen.
Maar nu heeft ie maar een deel overgezet!!  pfffffft
prutsen,prutsen,prutsen.... ach ja...

en natuurlijk breken die betere tijden meteen al weer aan...
ik voel me steeds minder bedrukt, ik slaap ook beter nu het minde warm is dusssss.... weg met het geklaag!!
er is genoeg om blij om te worden  :D
lekkere  muziek, honden die zich prima gedragen, Cross die heel, heel misschien een eigen plekkie gaat krijgen!!
allemaal leuke vooruitzichten
dat het met het schrijven even wat minder gaat is niet zo belangrijk... dat komt wel weer...

de pijn in mn schouders wordt ook steeds minde, ik gebruik nog aar 1 pilletje met de halve dosering. nog even en het hoeft helemaal niet meer en heeft de aloë alle werking overgenomen.
kost wat meer, maar je krijgt er dan ook wel heel veel voor terug... zonder bijwerkingen!!

ik heb nu gewoon ff mijn vakantie, met Alicia en pup en mijn 2 mannen en vooral een goed boek :)

life ain't bad

je hebt van die dagen dat gewoon alles niet loopt zoals je wilt dat het loopt....
en zo'n dag is vandaag...
opzich gaat er niets mis, alles loopt gewoon, maar toch eigenlijk niet...
ik voel me zwaar, niet fit, weinig puf...
pfffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffft... ik wou dat het anders was!

ik heb behoefte aan vrolijkheid, onbevangen gieren van het lachen.... maar het komt niet van binnenuit...
er zijn genoeg leuke, lachwekkende momenten maar meer als een glimlach krijg ik niet op mn gezicht
zo waardeloos...

ja ik ben moe, ja ik heb pijn... maar dat hoeft toch niet zoveel invloed te hebben??

ik ben niet sjagereinig... maar meer timide, emotieloos... bahbahbah :(

ik wil iets doen, maar ik weet niet wat...
ik wil met de honden naar het water... maar er is blauwalg, de pup kan niet mee en op de plekken waar we wel zouden kunnen zwemmen mogen geen honden komen.... grrrrrrrrrrrrrrr
of we moeten ver reizen dat is met de warmte ook niet fijn, plus dat ik nauwelijks geld heb om de benzine te betalen en dan is het daar waarschijnlijk ook weer heel druk met andere honden en dan heb ik met 2 labs die niet altijd vriendelijk zijn naar andere honden ook dat probleem nog eens...
dan wordt het voor mij alsnog minder leuk...

het is gewoon een dag dat niets is wat het is en toch ook weer wel...

morgen is gelukkig weer een nieuwe dag :)

afgelopen maandag een gesprek met de huisarts gehad... ik had een klacht ingediend omdat ik mij niet serieus genomen voel, wat mijn pijnen betreft.
zeker niet nadat ik met de 'frozen shoulders' met een antidepressiva naar huis werd gestuurd.
ik was op zijn zachts gezegd, niet erg blij...
zeker niet omdat er ook nog eens een rekening van de medicatie achteraan komt waar ik dus alleen maar ellende van heb gehad...
Ik voelde me best opgelaten... hij doet tenslotte ook alleen maar zijn werk en misschien had ik mijzelf wel helemaal verkeerd aan hem geuit...
Maar aan de andere kant stond ik ook wel achter mijn klacht...

De huisarts was gelukkig begripvol en nam daarmee voor mij de grootste druk weg...
Ik had hem in de eerste mail ook gezegd dat ik pijn door het hele lijf had... dat had ik ook!... daarom zocht hij naar een pil die alle pijn weg zou moeten nemen.
Hij nam mij zeker wel serieus maar kon erg weinig voor mij doen.
Afijn, we zijn dus beiden gefrustreerd dat we weinig kunnen doen en zeggen het niet hardop...
Gelukkig is dit  nu uit de wereld en hopelijk gaan we dit ook merken.

Dinsdag had ik een gesprek met de verzekeringsarts van de gemeente...
ook al weer zo leuk... niet dus...
Al die domme vragen, doe je zelf je boodschappen? kun je de kraan open draaien? kun je jezelf aankleden?
Ja meneer, ik doe alles zelf, maar met pijn en veel moeite.
Mijn hele huishouden, mijn hele leven is aangepast zodat ik vrijwel alles zelf kan doen.
Gelukkig begreep hij het... pfieuwwwwww!
De vraag of ik een fles open kon draaien kon ik wel negatief beantwoorden... die krijg ik nauwelijks los en ik was inmiddels op mijn hoede... dus een resolute NEE!
En een kraan heeft een lipje, waar je je duim tegenaan kan drukken waardoor hij makkelijk te openen is.
Dus nee, ik kan niet elke kraan open krijgen.
Aan het eind van het gesprek was hij negatief over het vinden van passend werk... tja, dat weet ik na jaren zoeken ook wel...

Na deze twee spannende gesprekken kan ik me maar weer moeizaam opstarten en duik vooral lekker met mijn neus in een boek... e-book, wel te verstaan... want lezen in een gewoon boek lukt me ook niet meer zo best, die kleine lettertjes enzo...

Lekker weekje rustig aan, geen druk, lekker met Chenna en de Menno en Cross bezig houden is voor nu druk genoeg

ik heb me aangemeld voor een on-line cursus sjamanisme.
leven zoals de indianen leefden, vanuit je hart en vanuit de energieën om ons heen.

ik heb het gevoel of ik nauwelijks meer leef...
ik voel me niet alleen fysiek behoorlijk beperkt maar zeker ook emotioneel.
ik kan nergens meer echt van genieten, niet even flink lachen, brullen, gieren.
ik heb een rem daarop en merk dat ook heel erg...
ik geniet wel, maar in stilte...

daar moet verandering in komen!

ik kan me wel altijd verschuilen achter mijn cvs en pvs maar daarmee zou ik toch ook een leuk en gezellig leven moeten kunnen lijden.... niet alleen maar voelen hoeveel pijn en vermoeidheid ik heb...
dat wil ik niet en dat ben ik niet!!

dus gaan we beginnen met het sjamanisme... ik heb goede hoop, we gaan er iig voor!

De pup hebben we afgelopen zaterdag opgehaald... een lange, warme reis naar Berlicum, vlakbij 's Hertogenbosch.
Maar ze is de lange reis waard!
Wat is ze leuk en lief... én pittig!!
Echt een maatje voor Alicia, ze ligt bij haar naast de bank en als Alicia thuis is krijg ik haar nauwelijks mee naar buiten,
Zoals gister toen Alicia ziek thuis was... hahaha, geweldig!
Alicia doet alles zelf, behalve als ze moet werken natuurlijk.... dan mag ik met haar naar buiten en oppassen als ze wakker is.
Chenna is een echte levensgenieter, ze vind het wakkere leven heel leuk en is dan ook megadruk met alles te onderzoeken en bekijken.
Cross en Chenna hebben elkaar ook gevonden. Samen spelen met de floss is superleuk om te zien. Cross blijft gewoon staan, terwijl Chenna alles uit de kast trekt om te winnen... zo lief!
Het enige probleem is nu nog dat ze de bench heel vervelend vindt en af en toe geeft ze luidkeels protest, vooral als ze hyperdruk is... dan heeft ze ook nog een hoge, piepblaf... auw!
maar dat gaat wel over, net als het zindelijk worden... ze is niet snel, maar het gaat elke dag beter.

verder is het alleen maar genieten van deze kleine meid en al haar heerlijk, onschuldige energie die ze onbevangen deelt met ons...
Ze geeft kracht en nieuwe energie in ons huisje :)
Al kost het natuurlijk ook een beetje nachtrust... later erin, eerder eruit en dan heeft de pup er niet eens schuld aan!
Menno en Cross schuiven het hekje van de kamerdeur naar de gang open en rennen naar boven, springen op mijn bed en er is voor mij geen houden aan.
Resultaat... pup wakker en we kunnen net zo goed opstaan... kwart voor 7.
Pfffffft.... hadden we een keer uit kunnen slapen!!
Maar goed, die mannen doen steeds meer hun best om ons vroeg op te laten staan, het zal wel ergens goed voor zijn...
Ik weet alleen nog niet wat hihi
Ik vind het eigenlijk maar niets dat ze elke ochtend boven komen... al dat enthousiasme op de vroege ochtend!  Als ze nu een paar uurtjes later komen, dan ben ik ook echt wakker... pfffft
Dus voorlopig lange dagen...

Die vullen we dan maar met schrijven, lezen en lopen... komt helemaal goed :D

de linker schouder blijft zeer doen, maar ondanks dat is er weinig verandering in mijn leventje...

weer leuke ideeën voor het schrijven opgedaan, Cross is weer heel positief bezig en Alicia heeft binnenkort een eigen puppie!
Zo leuk! eindelijk heeft ze een hond voor haarzelf waar niemand iets over te zeggen heeft... die nooit bij haar weggehaald kan worden en waar ze mee kan doen wat ze graag wil...
super!
alleen is ze zelf nog wel zo onzeker na alle negatieve ervaringen in haar leven dat ze bang is dat ook deze hond weer bij haar weggehaald wordt, hoe dan ook en ze is bijna niet te overtuigen dat dit nooit gaat gebeuren!
ze laat zich bang maken dat de pup zich met mij gaat binden omdat zij weinig thuis is...
Met de andere pups is dat ook niet gebeurt, dit ligt echt aan haarzelf!
Als zij de hond negeert, zal de hond haar negeren... zo werkt het
Als zij lekker bezig is met hem en de dingen doet die hij moet doen komt het helemaal goed.
Ik wil geen band met die hond, dus die gaat er niet komen
Ik zal blij zijn als de pup er is, dan merkt ze het vanzelf wel...
En er komt weer gezelligheid in huis!

eindelijk weer eens geslapen... al heb ik het wel moeten bekopen met wat extra pijn :(
niet in mijn schouder maar in mijn heupen!
gelukkig was die pijn vanmorgen wel weer weg....

die schouders bezorgen me dips.... wil ik gisteravond  mijn jas aan doen om de honden uit te laten verdraai ik mijn schouder!  Auwwwwww!!!
en die pijn die blijft wel hangen... echt waardeloos...
dus wordt weer even terug, weinig doen... vooral geen fysiek werk...
de tuin en de klusjes in huis blijven liggen...
af en toe doe ik wel wat maar wordt toch ook al wel weer snel terug gefloten... bah!
maar het is niet anders....

gelukkig zijn er altijd dingen die mij weer positief houden... :)
ik heb namelijk wel geslapen!!  hahaha
en heb plezier van de honden en de knagers buiten...
de zon schijnt en ik heb weer mooie spreuken op het internet mogen lezen...
ik kan nog altijd typen en mijn blogs bijhouden
ik kan lezen en leren over hoe ik mijn boek kan promoten
alles op zijn tijd, alles komt een keer bij elkaar

fijne dag, wij  maken er weer wat van xx

tja, en zoals het meestal gaat.... als je drukker bent komen de fysieke tegenwerkingen vanzelf....
mijn schouders doen weer meer pijn :(
ik ben zóóóó moe!!!
slapen gaat nog altijd zeer slecht.... blêhhhhhhh
waarom kan iets leuks niet echt leuk blijven!!
ik zat zo lekker in een opwaartse flow!
maar niet getreurd hoor.... ik ga door.... no matter what

na het e-book heb ik ook een paperback aangemaakt. de volgende uitdaging is een luisterboek.
ik heb een microfoon op de laptop, daarmee kan ik opnemen. dan hoef ik alleen nog een goed programma te zoeken waar ik dit weer mee kan bewerken.. knippen van al die hapermomentjes van mij hihi.

daarna is het echt tijd om verder te gaan met het vervolg van Aleida en het verder afwerken van het boek van de pups.
korte verhalen schrijven, reisverslagen van Engeland en Canada uitwerken... plannen genoeg!

tussen al die fysieke ellende door heb ik me wel bezig gehouden met wat ik nog altijd het leukste vind om te doen en nog goed kán doen... schrijven!
en dan is het ineens een feit dat mijn eerste boek, Aleida, gevonden geluk, vanaf nu bij Bol.com te koop is...

Niet te geloven en al helemaal niet te beschrijven hoe dat voelt!
Wauw!!!
ik voel me trots, zenuwachtig, gespannen, maar owww zo happy!! hahahaha
een droom die uitkomt!
wie had dat ooit nog gedacht... een boek van mij dat zomaar in de webshop ligt... te koop voor iedereen!
wauw wat een ervaring!!
er zitten heel wat uurtjes in.... met de pen geschreven, daarna op de computer gezet en daarna nog zo vaak gelezen, gecorrigeerd, weggelegd en weer opgepakt....
schrijfcursussen gevolgd en dan nu eindelijk de stap gezet om te publiceren...
wauw, wat voelt dat lekker!!

http://www.bol.com/nl/p/aleida-gevonden-geluk/9200000029876159/

zeg nou zelf.... dit is gewoon kicken!!!

voor de pijn ben ik begonnen met beturca, een kruidenmiddel dat de ibuprofen zou kunnen vervangen.
de eerste dagen elk uur, daarna 4 keer per.
de eerste dagen hielp het redelijk goed. ik kon met een ibuprofen voor de nacht, de rest van de dag goed doorkomen. maar elk uur in nemen is wel heel veel!
met 4 keer per dag was de werking weg... en heb ik de ibuprofen weer nodig... het is niet anders.
wel ga ik weer met de Aloë Vera beginnen... duurt lang voor het werkt, maar dan helpt het echt!  die ervaring weet ik en aangezien ik nu al vele euro's heb weggegooid aan het proberen van middeltjes is dit wel het beste alternatief.

nu zit ik wel ff in een dipje... ik ben futloos, heb nergens zin in...
ik wil wel maar toch ook niet echt...
ik ben dan ook wel erg moe, van de pijn, van frustratie, van het niet slapen...
de dagen gaan rustig voorbij met niets doen, op het gebruikelijke na, maar ik zou zo graag weer met plezier en fit aan mijn boek willen werken!
mijn boek Aleida, is nu helemaal af... voor mij iig.
via Bol.nl kun je die zelf verder afwerken voor publicatie, dus daar ben ik nu mee bezig.
een mooi leertraject en wie weet verkoop ik er zelfs een paar :)

zoals gezegd zal ik de komende jaren door moeten zien te komen... maar dan wel graag zonder chemische medicatie.
ik ben begonnen met een natuurlijke pijnstiller Beturca, dit zou de ibuprofen moeten vervangen
ik ben heel benieuwd!
ik was laatst door de ibuprofen heen, net op de zaterdag avond en was vergeten nieuwe te halen, de zondag ging nog wel goed, maar zondag op maandagnacht en de maandag ochtend was de pijn in mn schouders, nek en knieholtes verschrikkelijk!
nu blijkt dus dat daar ook pijn zit en die hebben niets met de 'frozen shoulders' te maken....
als zonder de ibuprofen deze pijn wel blijft zal ik weer naar de huisarts moeten.... want wat is dát dan nou weer ??
mijn nek en schouders knakken er af en toe flink op los haha,
zolang de pijn te houden is doe ik ook gewoon mijn ding. inmiddels ben ik aardig gewent aan een andere houding van mijn handen en wordt al weer creatief als ik boven schouderhoogte moet.
Cross helpt me als ik een vest of jas lastig uit krijg :)  dat is wel een voordeel van een hulphond!
Al met al beginnen de dagen weer vorm te krijgen en leef ik weer gewoon, welliswaar met beperking en pijn, maar ach... het is goed te doen zo

Met Nanne had ik het al een paar keer over PJ gehad en we waren wel nieuwsgierig hoe het inmiddels met hem gaat. Ik heb hem maar gewoon een mailtje gestuurt met die vraag
De rest van de avond hebben we gechat en de volgende dag kwam hij zelfs gezellig een kop koffie halen!
heerlijk om de ouwe PJ weer terug te hebben.
Hij zit vol plannen en heeft mooie ideeën met hulphonden en geleidehonden.
en ja... als ik zijn verhaal hoor over Desudo vallen bij mij ook wel de stukjes op hun plek... jammer van de school, maar om iedereen die anders denkt als hen nu maar zonder pardon de laan uit te sturen... ongeacht hoe...
ik verwacht dat Desudo geen lang leven meer heeft.... al vind ik dat wel heel sneu voor de klanten
ik ken er genoeg en allen hebben ze een groot hart voor de school, maar ook hun vraagtekens bij het voortbestaan.
maar komt tijd, komt raad... ik ben heel gelukkig bij Vom Falorie, ik hoop daar nog lang mee te kunnen helpen met het socialiseren van hun honden
het is echt tijd om aan een mooie toekomst te werken en het verleden los te laten... alleen heel af en toe om nog ff lekker te klagen en te zeiken, zoals PJ het mooi omschreef ;)

na het bezoek bij de specialist niets nieuws te melden....
het is zoals we al zeiden. rechts is meer beperkt als links, maar in beide schouders is de diagnose 'frozen shoulder'
er is niets aan te doen behalve de tijd uitzitten. de beperkingen zijn niet versneld te herstellen, de pijn blijft en over de grenzen gaan is een nono
geen idee of me dit gaat lukken, volgens mij ga ik elke dag over de grenzen van de beperking
we zullen zien hoelang we het volhouden...
ik vind er iig niets aan... er is weinig wat ik kan, alles wat ik met mn armen doe gaat heel erg moeizaam en in de hoogte kan ik nergens bij
slapen is waardeloos, het blijft bij dutten tussen de pijnlijke omdraai bewegingen door...
ach ja, 2 jaar is niet eeuwig zullen we maar denken...

langzaam aan verdwijnt de ergste pijn uit mijn schouders... maar de boel zit nog goed vast en als ik iets over de grens ga voelt het alsof er een spier scheurt... echt niet leuk...
maar ik kan beter slapen, al lig ik nog veel wakker met pijn, en de dagen gaan iets makkelijker voorbij.
niet dat ik meer kan, maar ik doe wel meer
ik voel me ook fitter... :)

afgelopen vrijdag heb ik de collega van mijn huisarts gesproken. zij voelde wel meteen dat alles vast zat en zelfs de pezen in mijn nek zitten vast volgens haar.
eindelijk heb ik een verwijzing naar de specialist... de orthopeet
wat is het fijn om serieus genomen te worden!
vrijdag kan ik al naar de polie, er worden foto's van beide schouders gemaakt en daarna het gesprek met de arts.
ik ben benieuwd

de dagen gaan voorbij, we sukkelen ons er gewoon doorheen.
alles wat gedaan moet worden doen we, het huishouden, de was, de boodschappen... alleen gaat alles langzamer en bedachtzamer dan voorheen.
nu Cross in de opleiding is mag Menno zijn werk overnemen en mij door de winkels heen helpen. hij is nu officieel mijn hulphond. het is wel even wennen voor ons allebei...
Menno moest de eerste keren natuurlijk overal zijn neus even indrukken, nieuwsgierig als hij is maar hij neemt zijn werk al snel serieus en werkt al bijna weer als vanouds... wat een knappert hè  :)
Maar voor mij is het ook wel wennen dat ik nu, na jarenlang een hond voor iemand anders te hebben gesocialiseerd, een eigen werkhond nodig heb... voelt toch ook wel een beetje als een tegenvaller in mijn fysieke toestand

Maar ja, dat is het natuurlijk ook...
inmiddels ben ik weinig meer dan ik was en heb ik gewoon hulp en steun nodig. Ik ben allang blij dat Menno dat voor mij  mag zijn! Ik ben Vom Falorie heel dankbaar voor deze mogelijkheid!

inmiddels zijn ook de hulptroepen op het financiële vlak opgeroepen... of te wel, ik heb aanvullende bijstand aangevraagd... zucht....
al gaat het dit keer heel wat makkelijker als jaren geleden.
het blijft altijd vervelend als je moet vragen om hulp en je daarvoor op je knieën moet, maar ach ja, er zijn ergere dingen.... in de schulden komen bv. en zover wil ik het niet laten komen
al met al zijn het roerige tijden.... hopelijk komt er snel rust.

wat ik met mijn lichamelijke klachten moet weet ik nog niet...
de kruiden werken wel, maar dat duurt langer voor ik er baat bij heb.
de ibuprofen werkt wel, maar niet afdoende... slapen blijft erg vervelend en ook de opvliegers met daarna de kou werken in alles tegen.
eigenlijk moet ik naar de huisarts voor een diagnose die past bij mijn klachten, maar dit heb ik jaren geleden ook al eens geprobeerd en toen er eenmaal fibromyalgie werd geopperd was er ook niets anders meer wat mijn klachten kon verklaren volgens de huisarts.
hij wist niets meer en tja, wie ben ik?  ik heb het maar te accepteren volgens hem
nu zitten we weer in zo'n situatie en ik ben er zo flauw van!
en tegelijk weet ik natuurlijk niet waar ik het zoeken moet
al zou het mij niet verbazen als het reuma is...
een dagje zonder de ibuprofen omdat ik vergeten was het te halen en dacht met een paracetamol ook wel de pijn te kunnen beheersen, leerde mij dat ik echt niet zonder de ontstekingsremmer kan!
niet alleen mijn schouders deden weer veel meer zeer, ook de rest van mijn lijf... mijn benen, mijn rug en een heel algemeen belabberd gevoel... oeffff... dat is schrikken!
nu gebruik ik de ibuprofen wel weer maar de pijn is toch weer erger dan daarvoor... of ik heb weer iets teveel gedaan.

in overleg met Francien, de fytotherapeute, neem ik nu ook duivelsklauw. dat moet pijnstillend gaan werken en de ibuprofen overnemen.
het is een hele boel aan hulpmiddelen en ik zie uit naar de dag dat alles op zn plek komt en ik weer iets normaler kan leven.
eerst die pijn onder controle en dan hopelijk ook de beweeglijkheid in mijn armen weer terug.

ik had me helemaal ingesteld op een manuele behandeling voor mijn  nek en schouders.... maar dat liep helemaal anders.
Jacco las de intake terug en bekeek mijn beperking op mijn armen en kwam tot een heel andere conclusie..
nl. een frozen shoulder...
en daar ben ik niet blij mee...
er is weinig tot niets aan te doen, behalve proberen dat het niet erger wordt, en de behandeling duurt 10 maanden tot 2 jaar en Jacco schatte mijn situatie in dat ik op die 2 jaar moest rekenen
dus echt dikke shit dit!!
de pijn verdwijnt wel naar een minder intense achtergrond pijn, maar als ik iets te veel strek of draai voelt het alsof er iets scheurt in mijn schouder. links of rechts maakt geen verschil
links is wel veel beweeglijker gelukkig.
omdat ik mij dit jaar voor niets bijverzekerd heb wordt de behandeling ook niet vergoed en met mijn zeer slechte financiële situatie vrijwel niet te betalen.... kan er ook nog wel bij...zucht...
maar goed, we gaan over tot de aanval van de ontstekingen met ibuprofen, samen met de gel msm en de kruidenthee...
de beperkte beweeglijkheid ben ik onderhand wel gewent en doe gewoon zoveel mogelijk wat ik kan zonder over de pijngrens heen te gaan... dit was wel heel belangrijk
daar zal ik wel rekening mee moeten houden want ik ben gewent om juist net over de pijngrens heen te gaan... al moet ik zeggen dat de pijn die het bij deze klacht geeft zelfs mij wel binnen de grenzen houd haha

het slechte slapen heb ik opgelost door de mp4 met een muziekje op te zetten... echt slapen doe ik niet maar ik ben wel rustig en val tussentijds wel even weg..
we zullen de huisarts per mail inlichten en ik ben benieuwd wat hij ervan zal vinden.. of hij überhaupt wat vindt! de vorige mail heeft hij ook niet beantwoord.. hopelijk wel gelezen!

2 weken verder,
ik ben bij de fysio geweest en die schrok wel een beetje dat ik hier zolang mee doorgelopen heb..
maar ja, als de huisarts je met een anti depressiva weer naar huis stuurt en ikzelf zo moe en vol van pijn was dat ik nauwelijks meer weerstand kon geven. bijna te zot voor worden... hij had me meteen door moeten sturen!
gelukkig werd ik gewezen op het zinloos innemen van die pillen en heb ik het idee dat ik nu wel op de goede weg ben

bij de intake kwam ook naar voren dat de pijn waarschijnlijk wel door spanning komen, maar wel reële pijn is en ook als zodanig behandeld moet worden.
allereerst zijn beide schouders ingetaped en kan ik een week later terecht bij de manueel therapeut.

de tape gaf al een heleboel verlichting, maar helaas kreeg ik een grote blaar onder de tape en heb ik hem eraf moeten halen. de andere kant raakte los bij het douchen, maar iig wel 2 redelijke nachten gehad... wat een opluchting.

de nachten daarna zijn weer een stuk minder, ik heb het bloedheet 's nachts, terwijl het echt nog niet zo heel warm is. dus lig ik alsnog wakker te woelen en daardoor weer zo ongelooflijk veel pijn in mijn schouders en omdat ik zweet en weer afkoel is de pijn door mijn hele lijf...
geen idee of dit aan de thee ligt, dat moet ik ff uitzoeken... maar leuk is dit niet...
het gebruik van de ibuprofen is wel weer minder... dus toch wel weer opstekertjes..

morgen naar de manueel therapeut en hopelijk weer meer verlichting....

een weekje verder en ik drink nu 2x daags heermoes thee, en 2x citroen melisse in de avond... aangevuld met 3x daags een theelepel honing, 3x daags een capsule ginko en (als ik ze kan vinden) 6x daags een jeneverbes....

dit moet het gaan doen voor mij en ik ben heel benieuwd....
deze eerste week merk ik weinig verschil, maar de advil is nu een ibuprofen en 1tje minder :)
dat is toch al een verbetering
overdag is het minst erg, de pijn in mijn schouders is er wel maar het is te doen...
het eerste gedeelte van de nacht ook nog wel maar dan, rond een uur of 2 komt er een sidderende, gillende pijn in beide schouders.... ongelooflijk! zo erg...
door de thee, of omdat ik gewoon bekaf ben... wil ik slapen, maar door de pijn lukt dit niet...
afgelopen nacht heb ik geprobeerd op de bank, rechter op, te slapen... maar die bank ligt zo slecht en mijn stoel is weer te rechtop, dan klapt mijn hoofd opzij en krijg ik weer pijn in mn nek... ik kan wel janken!!!
uiteindelijk maar weer terug in bed met 2 kussens onder mn hoofd... de slaap is hardnekkig, maar de pijn ook...

gister heb ik een afspraak gemaakt bij de fysiotherapeut... had ik volgens mij veel eerder moeten doen, maar dat is achteraf gepraat...
ik kan vandaag al komen en ik ben heel benieuwd wat eruit gaat komen, als ze maar kunnen helpen!!

en als je dan helemaal niet meer weet wat je moet... de huisarts enkel maar denkt in neuropatische pijnen en de pijn alsmaar ondraaglijker wordt.... is er ineens hulp vanuit een heel ander inzicht....

ik had al eerder contact met Francien Kuunders, maar ik durfde de stap nog niet te zetten om iets met haar werk als therapeut op natuurlijke basis, vanuit je hart en met kruiden, te doen...
maar als je leven zo wordt beïnvloed door pijn en je niets krijgt van de reguliere arts wordt de stap steeds kleiner.
ik ben zeker voor genezen op natuurlijke wijze en ook het helen vanuit een gezond en rustige geest, maar ik ben al zo vaak op een verkeerd pad beland waardoor ik weer niet verder kwam, maar wel weer genoeg geld kwijt was, dat ik huiverig ben geworden voor weer een tegenvaller.
Francien gaf mij de optie van fytotherapie.
Na wat gegoogle en gepeins heb ik me aangemeld en het eerste gesprek was al héél verhelderend!
ze vertelde mij dat de pillen (anti depressiva) de ziel blokkeren...
hmmm, tja, ik voelde me steeds zieliger en zieker worden, naast de steeds erger wordende pijn.
ik ben gestopt met het nemen van de pillen, vooral ook omdat ik zelf niet meer wist waarom ik ze nog nam, behalve de huisarts tevreden houden...
en tot mijn stomme verbazing was ik binnen twee dagen weer helemaal mezelf...
ik had genoeg pijn, die was niet weg, maar veel minder intens... en bovenal, ik voelde me niet meer zielig maar fris en strijdlustig, zoals altijd!
sjonge, wat zo'n rotpilletje dan al niet doet!!
ik heb mijn lesje wel geleerd en stel dat ik met de fytotherapie niet verder kom... dan is het nu al waard geweest om me aan te melden hiervoor.

niet alleen ben ik gestopt met dit pilletje, ook ben ik begonnen met het nemen van advil, een pijnstiller met ontstekingsremmer.... nu gaan de pijnen wel weg, alleen die stekende, brandende pijn in de schouders blijft met de beperkingen van het gebruik...
maar ik zie uit naar het begin van de fytotherapie en wat dit me gaat brengen....

en net als je denkt dat het niet erger kan worden, wordt het dat wel...
ik weet onderhand niet meer hoe ik moet slapen... dubbel kussen? of toch maar niet... kussen onder het matras zodat ik toch meer steun heb onder mijn schouders...
dat laatste was een hele grote fout... kolere, wat een pijn!!
vooral in mijn onderrug en ja hoor... ook mijn schouders... parasetamolletjes hielpen pas na de 4e keer en vele uren later
ziek terug mijn bed in maar wel zonder kussen onder het matras
gelukkig werd ik daarna wel ietje beter wakker, maar dan nog... stekende pijn en bij elke stap na het opstaan lijkt er wel een mes in mijn heup te zitten... vooral rechts

het bewegen en toch doorgaan met alle handelingen lijkt in elk geval de pijn in de spieren wat te verminderen, maar als ik maar iets te veel doe komt die 's nachts knallend hard terug.
de ochtend gebruik ik vooral om alles wat gedaan moet worden te doen, na 12 uur ga ik languit in de stoel voor de buis hangen... ben dan ook doodop.
na half vier is het weer tijd voor de honden en het eten. meestal voel ik me dan wel weer iets beter.

de bewegingen rechtuit naar voren gaan wel redelijk met de armen, al kan rechts niet zo ver naar voren.
de zijdelingse beweging knakt meteen in mijn schouder en heb ik ook geen kracht meer.
iets van een hoogte pakken lukt met rechts helemaal niet, links tot iets boven de schouder en op mijn tenen... lekker creatief worden dus...

lopen gaat met pijn in beide heupen en benen maar daar loop ik doorheen
opstaan gaat meet veel pijn en gaan zitten is niet echt charmant, dat is meer neerploffen

hopelijk krijg ik vandaag goeie pijnstillers, tot dan slik ik zoveel mogelijk paracetamol.. het is niet anders...

ik wordt knettergek van die pijn....
het gaat maar niet over en echt 24 uur per dag pijn is echt niet leuk meer....
mijn dagen worden gevult met nix doen.... beetje pc werk, maar niet teveel want zelfs het tikken doet zeer..
met de honden lopen en dan tv aan, achterover in de stoel en half slapend de tijd uitzitten...
alles wat ik wil pakken doet zeer, alles wat ik met mijn armen doe doet zeer...
aankleden, slapen, mezelf verzorgen.... pijn!!!

de andere pillen hebben wat mij betreft geen (bij)werking... ik merk weinig...
of ik vergis me en is het niet het wennen en omgaan met de pijn, maar toch een verbetering
ik kan in elk geval niets meer dan eerst en ook de pijn is er nog steeds en slapen doe ik ook nog niet goed, al heb ik het idee dat ik wel dieper slaap.
het slapen op de rug went ook wel natuurlijk. al blijven mijn schouders erg veel pijn doen.
ik wordt vroeg in de nacht wakker en ga dan maar even mn bed uit want ik ben dan echt wakker.... neem nog een paracetamol en duik dan mn bed weer in.
dan slaap ik wel weer wat.
mijn rechter arm krijg ik nog steeds niet boven mijn schouder uit en is dus erg beperkt, mijn linker arm is gelukkig nog wel bruikbaar... maar niet zoals het hoort, hij komt alleen net iets verder.
mijn heupen en benen doen zeer, vooral de achterkant van mijn benen.
het gaat in elk geval niet slechter... dat is ook positief :)

en het houd maar niet op... de pijn wordt alleen maar erger, de slaap steeds minder en tja... het heeft uiteraard zijn uitwerking op mijn 'zijn'
ik weet niet hoe ik het anders moet zeggen....
ik ben er niet sjagereinig van, ik doe nog altijd wat ik wil doen maar het moet wel van heel ver komen.
24 uur per dag pijn... nauwelijks slapen, niet weten hoe ik moet zitten of liggen of lopen... en toch moet het allemaal gewoon doorgaan
rust roest... dat weet ik, maar bewegen geeft pijn, dus rusten zal toch moeten!
de pillen werken totaal niet en nu gaan we aan iets zwaardere pillen... al zijn deze ook weer voor neuropathische pijn.
ik ben benieuwd en hoop echt dat ze iets gaan doen. ik voel me nu zo beperkt!
nauwelijks lopen, nauwelijks mezelf kunnen aankleden of verzorgen is wel een hele grote stap de verkeerde kant op...
ik dacht juist mezelf weer wat te trainen om weer meer te kunnen ipv minder...
nu ik toch geen pups meer heb wilde ik weer gaan fietsen, rustig aan beginnen en langzaam opbouwen zodat ik op de fiets naar het centrum zou kunnen en niet overal de auto voor hoef te pakken.
maar nu lukt me dat absoluut niet
bah!  de cold turkye afkick methode van desudo is zo waardeloos!!!
zou ze bijna alsnog aanklagen... grrrrrr....

Een maand later en de pijn is alleen maar erger geworden.
Ik ben intussen bij de huisarts geweest en tja, zoals verwacht is er weinig aan te doen. Een slijmbeursontsteking in mijn rechterschouder en ook die is alleen maar te verhelpen door rust...
Ik heb een pilletje meegekregen om beter te kunnen slapen
Door de slijmbeursontsteking weet ik nu dat ik niet op mijn schouder moet gaan slapen, maar dat kan nog wel op de linkerschouder...
Maar de pijn blijft, ook in mijn heupen en bovenbenen
Nu heb ik in de linkerschouder diezelfde pijn en is rechts nog veel erger geworden, slapen kan alleen nog op mijn rug en dat ligt absoluut niet fijn...
De dagelijkse verzorging gaat steeds moeizamer, 's morgens kan ik bijna niets... aankleden is een ellende, schoenen vastmaken, jas aantrekken.... auw, auw, auw.... en dan moet ik lopen met de honden.... nog meer auw
De ochtend verloopt afwisselend met oefeningen voor de schouders en heupen,  huishoudelijke karwijtjes, wat computerwerk.
Rond 12 uur ga ik weer met de honden lopen, soms met Cross de boodschappen halen en daarna ben ik op....
Ik eet wat, neem paracetamol en dan is het op de stoel, tv aan en val ik maar zo in slaap.
Rond een uur of 3 voel ik me weer wat beter en begin aan de namiddag routine... honden, knaagdieren, eten maken en wat er nog meer te doen is....
Opstaan, lopen en mijn armen hoger brengen dan mijn hoofd is en blijft moeilijk...

Na alle ellendige en emotionele ervaringen van december begint er langzaam aan mentale rust te komen.
Desudo heeft gehandeld en ik of beter gezegd, wij, hebben onze wonden gelikt, onze emoties een plek gegeven en zijn doorgegaan met ons zelf neerzetten voor wie we zijn..
Makkelijk??
Nee, absoluut niet!
Het heeft tijd en inzicht nodig... maar gelukkig hebben we daarvan een hele doos ervaring en weten we ook dit keer die ervaring weer te gebruiken.
Maar de nasleep op het fysieke vlak is wel heel wat heftiger...

Voor mij zijn de fysieke klachten op rug, bene, nek en schouders.... de pijn is nauwelijks te harden en gaat dag en nacht door... slapen is er nauwelijks meer bij...
Overdag doe ik ook niet meer dan nodig is...
De honden zijn gelukkig makkelijk, eerst een opvanghondje die na 4 weken herplaatst is, maar waar ik fysiek weinig werk aan had en nu een hulphond van Vom Falorie, ook een redelijk makkelijke hond die rustiger moet worden maar uitstekend luistert.
Mijn beweging heb ik wel, maar als ik uit bed kom wordt het elke ochtend moeizamer om me aan te kleden, op staan uit een stoel, schoenen aan doen, boodschappen doen...
Mijn rechter arm kan ik nauwelijks gebruiken, mijn hand komt net op schouderhoogte en alle kracht lijkt er uit te zijn... met heel veel moeite lukt het wel, maar het kost zo veel energie...
Alles wat ik ooit geleerd en gebruikt heb om de pijn te verminderen werkt nu niet...
Ik ben weer aloë gaan drinken, ik smeer vooral mijn schouders en nek goed in met de aloë en msm gel, ik doe de oefeningen van de fysio, ik houd de boel zo warm mogelijk en blijf in beweging.
Maar hoe frustrerend als mijn arm steeds minder wil en bukken en zelfs het lopen langzaam aan zijn tol eist... Ik ben een beetje uitgepuzzelt wat ik nog meer kan doen....
Het voelt alsof het spieren zijn die niet meewerken, dus veel water drinken was de volgende toevoeging...

Maar vandaag lijkt het allemaal hopeloos.... voel me zo zwak!

Ik kijk het nog maar even aan... wie weet wordt het toch nog weer dokteren maar daar heb ik totaal geen zin in! Het heeft de laatste 20 jaar ook nergens voor geholpen, behalve dingen uitsluiten....
En pillen voor de pijn? nee, dank je.. te veel ongewenste bijwerkingen
En pillen voor het minder zwak worden van armen en benen bestaan er volgens mij niet....

We zien wel... wie weet is het een kwestie van de langste adem en dus heel veel rust....
dan doen we dat maar...

langzaam maar zeker gaan de scherpe randen van het plotseling verliezen van onze pups in opleiding weg...
de woorden die gezegd zijn doen minder zeer door alle lieve reacties die ik van vrienden, buren en bekenden kreeg....
het geloof in mijn, ons, kunnen en het geloof in onszelf is sterker terug gekomen
dat is waar levenslessen voor bedoeld zijn...
maar eerlijk is eerlijk... het had allemaal wel op een andere manier gemogen...
maar dat zegt meer over de school als over mij...

ik weet mij geliefd en gesteund... en dat is vele malen meer waard dan het mogen opvoeden van pups voor een school die niet open staat om een volwassen gesprek aan te gaan, enkel hun eigen mening en oordeel velt.

voorlopig is alle tijd aan mijzelf en die tijd wil ik goed benutten...
hoe en wat er allemaal gaat gebeuren weet ik gelukkig niet :)
maar dat ik het met een goed gevoel tegemoet ga is zeker!

schrijven!  dat is wat ik met 100% zekerheid kan zeggen!
zo veel ideeën, zoveel verhalen!