zoveel lezers.... het maakt me bijna bang

Mijn blog over mijn pappie is echt heel veel gelezen, als ik de blogger statistieken mag geloven...
En daar moet ik als schrijver eigenlijk wel wat mee doen.
Wat leer ik hieruit?
Mijn allereerste liefde natuurlijk!  Schrijven vanuit je hart...
Hoe je het ook bekijkt, recht vanuit je hart schrijven doet wat met de lezer... mij wel in elk geval.
Een echt goede schrijver kan elk gevoel vanuit zijn hart opschrijven, zo ben ik niet... ik schrijf zoals ik me op dat moment voel, uit mijn hart maar nauwelijks technisch ondersteund...
Het zou samen moeten kunnen...
Ik voel een leermomentje!

Aan de andere kant benauwen mij al die lezers, al zal een volgend blog echt niet weer zoveel lezers geven  ;)
Maar omdat ik zo dicht bij mezelf blijf met wat ik schrijf en nu namen bij lezers heb vind ik het behoorlijk confronterend worden om uit mezelf te schrijven.
Die drempel zal ik dus over moeten en net als de bloggers die ik lees, doorgaan met wat ik doe.
Niet nadenken over het oordeel wat anderen over mij zullen hebben, gewoon schrijven zoals ik het voel en het persoonlijk en dicht bij mezelf houden..
Als de lezer zich er niet in kan vinden, kan ik alleen maar zeggen.... lees het dan niet...
Het is en blijft mijn blog, mijn gevoel, mijn inzichten en dat moet ik gewoon tegen mijzelf blijven zeggen... hoeveel lezers ik ook krijg, of juist niet...

Ik heb deze uitlaatklep nodig en moet me niet (weer) laten leiden door oordelen van anderen...
Die tijd moet definitief voorbij zijn...

Een gewaarschuwd mens telt voor twee, dus wil je mijn waarheid niet lezen moet je nu stoppen en dit blog afsluiten... Ik heb daar geen enkel probleem mee!

Want ik zit nog wel met wat vragen die mijn hoofd uit  en weg geschreven moeten worden, anders blijf ik maar malen en dat is niet de bedoeling...

In de afgelopen weken is er nogal een rollercoaster van emoties door mij heen gegaan namelijk en die beginnen langzaamaan hun plekkie op te eisen en ik zet ze graag direct op de goeie plek.
Geen gezoek wat ik er nou wel of niet mee moet.
Ik heb mij voor het eerst in heel lange tijd weer eens belangrijk en nuttig gevoeld, alsof ik er ineens wél toe doe.
En ik heb dat op dat moment gewoon toegelaten en er weinig tot geen aandacht aan besteed, slechts gemerkt.
Maar nu weet ik niet of dat iets was waar ik meer mee moet doen of dat ik eigenlijk weer lekker terug wil, blijven in mijn eigen, veilige eigen haventje waar ik precies weet wat me te wachten staat.

Ik las vanmorgen een mooi artikel;

Wat doe je als je beseft dat je bewust afstand houdt, omdat je bang bent om weer volledig lief te hebben?

Toegeven dat je angst hebt om weer door dezelfde kenmerken als de vorige keer geraakt te worden en te vallen en de strijd ermee aangaan.

Toegeven dat de angst om weer iemand kwijt te raken jou dit keer misschien onherstelbaar kan doen breken in het kwetsbaar durven zijn.   ~Mitch Peters~

Tja... wat doe ik?

Ik geef toe dat ik bang ben dat ik weer gekwetst wordt, niet op dezelfde manier, wel op een manier dat mij liever veilig in mijn eigen haventje houdt...
Ik durf geen verwachting te hebben omdat die wel eens heel erg tegen zou kunnen vallen...
Ik weet niet eens of ik wel verwachtingen wil hébben, want het gaat eigenlijk/eindelijk gewoon goed met me.
Ik had geen verwachtingen meer, maar nu staat die deur weer open die ik voor mezelf juist had afgesloten. Sleutel omgedraaid en knip erop.

Maar als ik dan heel eerlijk tegen mezelf ben weet ik ook dat ik bij het evenement van de sjamaan mijn ritueel heb gedaan met de woorden 'mijn deur staat weer open'... 

http://eenonderwerpmetverhaal.blogspot.nl/2016/04/24-april-was-het-zover.html

Met waarschijnlijk in mijn achterhoofd dat die toch niet gebruikt zou worden.
Maar waarom zou ik het zeggen als ik niet de hoop zou hebben om die deur weer open te kunnen zetten en dat er wél gebruik van zou worden gemaakt?
Ik weet zeker dat ik mijn gevoel toen heb gevolgd en dat me dat een heel goed gevoel gaf.

Dus eigenlijk zeg ik nu dat ik die deur lekker open moet houden en zien wie er daadwerkelijk doorheen gaat komen....

Pffffft, weg dus zekerheid van het onder controle staande leventje van mij...

Ik zal nog wel even in dilemma blijven waar ik goed aan doe... de tijd zal het leren.

En of dit blog mij iets geholpen heeft vandaag?  Nou nee... ik voel me net zo warrig als dit hele stuk geschreven is

in ieder geval, geschreven vanuit mijn hart :p

mijn pappie

Niet te bevatten, maar vorige week hebben wij als familie en gezin een knop om moeten zetten....
Het gaat al langere tijd niet goed met mijn pappie, maar hij heeft nog altijd zijn goede momenten en samen met mama ploegen ze door...
Het is net zo zwaar als dat het mooi is...
Twee mensen die tot het laatst er voor elkaar zijn en dat met alles in hen willen blijven, maar het lot beslist heel anders....
Wanneer het leven lijden wordt is er een moment én een beslissing die de waardigheid van de mens in takt houd.
Hoe zwaar die voor de nabestaanden ook is....
Net zo zwaar als dat het mooi is....

Het gaat niet langer zo, pappie wil slapen, rusten....
Nog een laatste keer naar het overdekte terras, waar het bijna 20 graden is, om een sigaar te roken, nog even samen zitten, een kop soep, een smakelijk toetje en nog wat laatste foto's samen met mama ... omdat het moment gewoon heel mooi was.

Dan is het moment daar....
Hij mag slapen, hij mag rusten....

Die dag ga ik nergens heen en blijf bij hem en bij mijn moeder, samen met mijn broers en schoonzussen.
De nacht blijf ik ook om samen met mijn moeder bij pappie te blijven... we laten ze nu niet alleen.
Dinsdagmiddag is hij in alle rust overleden...
Net zo mooi als dat het zwaar is....

We wassen hem, we trekken hem mooie kleren aan en brengen hem naar een bed in de slaapkamer, hij ligt er mooi en vredig bij... hij is en blijft mijn pappie...

's Avonds zitten we allemaal bij elkaar en komen de herinneringen al boven...
Pa, die vorige week nog een uitje had naar de loods om de nieuwe zaaimachine van Nico te bekijken, trots en met kennis heeft hij die bekeken, hij genoot!
Wat mooi dat hij dat nog heeft mogen meemaken!
Papa, met al zijn herkenbare karaktereigenschappen, die hem maakten wie hij was.
Zijn eigen loonbedrijf heeft opgestart met een zwager, later alleen heeft gehad en overgedragen aan zijn zoons....
Papa, die altijd op gezette tijden bij mama kwam voor koffie en het eten, altijd om dezelfde tijden... 9 uur koffie, 12 uur warm eten, kwart voor 6 eten en 8 uur koffie... die tijden zijn nooit veranderd...
Er kwam alleen om 11 uur een soepje bij...
Papa, die heerlijk kon genieten in zijn stoel in de serre, met een sigaar in de mond...
Papa die zo smakelijk kon genieten van een visje...
In de zomer lange fietstochten maakte met mama, of samen met zijn jongste broertje op de scooter rondreed....
Papa, die altijd thuis was als ik kwam...

Papa, de herinneringen zullen zich nog wel veel meer gaan uitbreiden....

Jou kadootje aan mij toen ik nog een klein meisje was, een Spaanse danseres, is mijn hele leven met mij mee verhuisd en staat nu al jaren bij mijn bed...
Nooit zal je vergeten worden...

Ik ben dankbaar voor wat ik de afgelopen week voor jou en mama heb mogen doen....
Mijn pappie, met niemand te vergelijken...
Het fysieke afscheid, de uitvaart is prachtig geweest...
Het is goed zo, al zal het gemis er zijn....

Het is net zo zwaar als dat het goed is.....

(dank voor de foto Mirq)