afscheid zonder afscheid...

Minstens 1 keer per dag loop ik langs zijn huis.. het huis dat elke keer stiller en leger lijkt...

Jaren geleden leerde ik Erik kennen via de fitness fysio, we zaten samen in een groepje van vier.
Hij moest vanwege zijn ms bewust blijven bewegen en ik moest leren mn balans te vinden.
We hadden met ons 4en meteen al een leuk groepje en een leuke fysiotherapeut die ons begeleide.
Omdat deze therapie voor mij niet werkte ben ik na een jaar proberen ermee gestopt maar toen kwam ik ineens Erik op straat tegen, tijdens het wandelen met de honden.
Toen bleek dat hij vlakbij woont, in een straat waar ik vrijwel dagelijks loop.

Na deze hernieuwde kennismaking volgden meerdere toevallige gesprekken, nooit zo lang want ik kan niet zo lang stil staan en hij liep op krukken en bleef dus ook nooit zo lang staan.
Ik had groot respect voor Erik, hij was heel vastberaden om niet in de rolstoel te komen, of eigen niet weer in de rolstoel terecht te komen. Hij wilde naast zijn vrouw blijven lopen en met zijn doorzettingsvermogen en juiste therapieën is hem dat ook gelukt.
Tot voor hem het noodlot toesloeg....
Zijn vrouw was ook ziek, maar elke keer krabbelde ook zij weer op, maar deze keer niet.. en Erik moest dus fysiek veel meer doen, niet te vergeten welke aanslag dit mentaal voor hem betekende.
Hij ging zijn grenzen ver voorbij, maar dat deerde hem niet...
Na het overlijden van zijn vrouw kwam hij alsnog in de rolstoel terecht, maar stoer als hij was... hij redde zich prima. Hij kocht een bus zodat hij zelf met rolstoel en al via de achterklep achter het stoel kon komen. Ging overal heen en leefde weer op... voor zover als dat ging.
Altijd bekeek hij de wereld positief, niets leek hem klein te krijgen.

Onze gesprekjes werden gesprekken... altijd toevallig en altijd op straat. Soms liep ik hem bewust voorbij als voor mij het lopen niet zo lekker ging en daar was altijd begrip voor... als de ene chronisch zieke tegen de ander...
En zo nodigde hij me ook eens uit op de koffie.... oeiiiii
Dat is voor mij een van hele orde, niet omdat hij, een nu vrijgezelle, man is maar ik ga nergens op de koffie. Dat is echt heel zelden...
Maar toch bleef het altijd in mijn achterhoofd rommelen... waarom niet? er zit niets achter en hij is een gezellige man.
Maar het kwam er nooit van... Als ik met mijn honden langsloop denk ik er aan maar als ik dan thuis kom ben ik het alweer vergeten.. tja, zo werkt het nu eenmaal bij mij, die wattenboel hierboven werkt minimaal.
Maar toch bleven onze gezellige gesprekjes toevallig en op straat, altijd leuk en altijd positief... een pracht mens.

Afgelopen zomer hadden we weer 1 van onze toevallige gesprekjes, maar met een total andere lading...
Uitgezaaide kanker, niets meer aan te doen...
Alsof er een ballon in mij leegliep...
Tja, zegd hij dan ook nog tegen mij... 'wat zeg je dan hè'...
Inderdaad, wat zeg je dan nog...
Nou ja, we zijn niet in cliché's gevallen en ik zeg stoer dat we dan nu die koffie maar eens moeten halen.
Afscheid heb ik niet van hem genomen, ik zou immers nog langskomen.

Dus vanaf die dag bedenk ik elke keer als ik langs zijn huis loop wanneer ik die afspraak na ga komen en elke keer is er een excuus.
Eerst de hitte, daarna de logee, goeie excuses echt waar want als ik dan op de koffie kom wil ik er niet bij zitten alsof het me allemaal teveel wordt en ik honden thuis heb zitten die wachten of dat ik me beroerd voel door de hitte... en ja, hij begrijpt me wel, zover kent hij me wel.
Maar als dan de hitte weg is en de logee bijna zie ik veranderingen in en rondom het huis...
Thuiszorg?  Veel stilte, het lijkt allemaal zo anders als anders?
Tot ik een ziekenhuisbed in de kamer zie en de volgende dag is het er wel heel erg stil....

Ik ben te laat... en dat wringt in mijn hoofd...
Had ik nu toch maar eerder langs gegaan...
Diep in mijn hart wist ik dat het niet lang zou duren...
Hij vertelde dat zijn dochter in september zou komen, die woont in het buitenland, en ik kreeg meteen info dat die dat niet zou redden... maar dat vertel je niet want hoop doet leven!
En ik wilde dat hij zou leven!
Buiten dat... wie geloofd die info zoals ik die krijg, als je niet weet dat ik info op die manier krijg en we het er nooit over gehad hebben....
Een advertentie in de krant heeft mijn vermoeden bevestigd... net als de stilte in zijn huis...

Het is niet anders...
En nog loop ik elke dag langs zijn huis en denk... zal ik?  misschien heb ik het wel mis...
Want tja, buiten Erik zelf heb ik nooit iemand uit zijn omgeving gesproken, weet niemand van onze gesprekjes, weet niemand dat we elkaar kenden.
En ondanks dat onze gesprekjes altijd toevallig waren en op straat, en soms heel lang niet zal ik ze missen...
Hij was een inspirerende man, zoals hij in het leven stond...
tegenslag?  ach joh, gewoon een hobbel die je moet nemen...

Rust zacht lieve Erik, en wees blij en vrij samen met jou Petra, ik denk dat ze niet langer op je wilde wachten...

#schrijven... het moet toch gewoon weer eens lukken!

Ik was zo positief, ik had mijn eigen #woensdagschrijfdag in het leven geroepen en kijk eens wie de eerste is die zich er niet aan houd?  ce moi..
En dan het excuus, ik heb geen inspiratie, ik weet gewoon niets, ik ben leeg zo gauw als ik achter de pc ga zitten om te schrijven... geklets!
Wat was er mis met die tip van mijzelf om te schrijven om het schrijven? Maakt neit uit waar je over schrijft, ALS je maar schrijft!
Ik weet het zo goed te vertellen maar doen is tegenwoordig een heel ander verhaal..
Maar vandaag dus toch mijn eigen tips maar eens opgepakt en zie hier... we schrijven weer eens haha

Maar eerlijk is eerlijk... ik heb niet echt iets om over te schrijven, mijn leventje draait soepeltjes door ( niet fysiek denken hoor) maar er gebeurt gewon weinig interessants en wat er gebeurt is al eens eerder gebeurt en beschreven.
Moet ik het nog steeds over mn honden in opleiding hebben?
Ze beheersen mijn leven wel natuurlijk, elk jaar weer een nieuwe uitdaging, een nieuw karakter een nieuwe ervaring. Dat is nooit saai.
Maar er altijd over schrijven? nou nee... we weten het intussen wel.
De rest van mijn dagindeling is niet zo erg bijzonder... eten, drinken, lezen, schrijven maar vooral kijken zijn de hoogtepunten en af en toe een stukje diamond painting...
Ook al saai haha
Of mijn andere dieren.. cavia's en 1 konijn. Dat was tot voor kort niet heel erg saai. We hebben (kindlief en ik) bedacht dat we met 1 van haar cavia's een nestje willen en aangezien zij een beertje had aangeschaft, die overigs sinds hun vakantie bij mij woont, hebben we Mella en Rambo samen gezet. Ze kenden elkaar al via het gaas, dat als voorbehoedsmiddel prima werk heeft gedaan dus nu konden ze de daad bij het woord voegen.
Ik heb ze extra in de gaten gehouden, want we wilden wel weten hoe en vooral of er iets zou gebeuren maar behalve wat pirren en spelen gebeurde er in het zicht weinig.. ze waren gewoon een heel leuk koppeltje hahaha.
Wat ik wel zag is dat Mambo achter Mella aan ging en dat zij dan de kont omhoog gooide en het daarna weer rustig was.
Dus ze gaan ons verrassen!
Gister was er een grote verhuizing...
Een van mijn andere cavia's is niet zo fit meer en ik merkte al langere tijd dat ze niet zo vlot meer liep, maar zolang het nog warm was kon ze het beste bij haar maatje blijven, anders zat die weer alleen. Maar nu met de weersomslag moest ze toch naar binnen.
Kindlief kwam om te kijken hoe het met haar Mella was, die zou dan weer bij mijn Painted komen en Mambo, tja helaas voor de mannen met ballen... die moest weer alleen zitten. Net als mijn konijn met ballen. Maar ze hebben wel contact door het gaas ;)
Maar tot onze verbazing voelde Mella wel erg dik en niet dik van veel eten... zou het dan toch?  en zou het dan misschien al meteen gelukt zijn? 
Mella kan de jonkies niet buiten krijgen dus die ging mee met kindlief... Dan zit Painted alleen, Mambo alleen, Woody alleen en Astid  in haar eentje binnen.
Tja, dan moeten we nadenken... Astrid met Mella mee... samen binnen... maar dan moet Mella toch waarschijnlijk al snel afscheid nemen van Astrid, die leeft niet zo lang meer...
We hadden ook al bedacht dat als er jongen zijn de meisje hier komen en de jongens bij kindlief, dus dan moeten de dames die kindlief heeft ook hierheen.
Dan moeten die maar meteen verhuizen en zit Painted niet meer alleen.
Gaan we uit van een groot nest en kan Mambo straks met zijn zonen oud worden, Mella met een dochters hier heen en houden we eindelijk eens op met alle verhuizingen hahaha
Waar je al druk mee kan zijn hè
En ik kan iedereen geruststellen dat alle verhuizingen prima zijn verlopen, ze vinden elkaar leuk, eten en drinken allemaal goed en Astird heeft het niet meer koud... gister was mooi op tijd, het was misschien net een uurtje te koud voor haar.

Dus nu gaan we afwachten welke beauty's Mella en Mambo voor ons hebben geproduceerd.... en óf ze wel wat hebben geproduceerd! haha
Over een maand weten we het ;)

En helaas... fotogeniek zijn ze ook niet... ze duiken allemaal weg voor de camera