met Alicia, Hilde en onze honden zijn we naar Vom Falorie geweest.
een hele reis naar Noord Duitsland maar het was het dubbel en dwars waard.
John had ik natuurlijk al eerder leren kennen maar Saskia kende ik alleen via de mail.
wat een gezellig stel en wat hebben ze veel kennis van honden in huis.
een prachtige leefomgeving met voor de honden mooie speelweide onder de bomen, een ruime kennel met buitenkennel. ligplaatsen boven de grond en elke hond zag er tiptop uit!
vol in het leven en allen zijn ze tevreden... wat zie ik dat graag!
en niet te vergeten een geweldige groot en mooi trainingsveld!
Sas en John gaven allebei een korte demo, ook Hilde en Basco deden dat even na hahah, tja... die kennen dat natuurlijk ook.
maar daarna kregen Alicia en ik een kort lesje.
Menno kakt steeds in als we gaan lopen, hij is snel moe, hij lijkt wel een vent op leeftijd en ik weet niet meer hoe ik dat kan doorbreken. hij lijkt alle lol uit het leven te verliezen en zich te verschuilen in een tempo dat ver onder het mijne ligt en toch is hij alert!
maar na een babbeltje met kennissen van hun die ook op visite waren, kwamen we eigenlijk tot de conclusie dat Menno ook gewoon weer getraind wil worden. Hij was heel alert bij de demo van Sas en John, bij het voorkomen kon ik hem nauwelijks houden!
tijdens het lesje van John was hij ook vrolijk en bij de les.... we gaan dus meer doen tijdens onze wandelingen. Niet enkel meer lopen, maar kleine opdrachten. en wie weet wat dit ons allemaal nog brengt.
ook Alicia kreeg een lesje, Chenna springt overal op af en ze houdt maar niet op. Ook Alicia heeft goeie tips gekregen om haar aan te pakken en meer trainingsgericht bezig te gaan... ook een pup van 4 maand kun je trainen maar wel met mate natuurlijk!
daarnaast kan ze straks meetrainen met de pup die we van hen gaan opvoeden :)

want naast het sociale stukje dat je bij elke visite hebt, koffie en gebak of in ons geval, water en gebak hahaha, smaakt net zo goed hoor :)   en even elkaar bijkletsen waren er natuurlijk de pups om even te bekijken en te knuffelen...
ahhhh, ze waren zo lief! zoals puppy's kunnen zijn hè...
en 1 reutje komt naar ons :)
ze willen er graag 1 zelf houden, maar het eerste jaar mag hij in een gastgezin, dus tja.... ik zeg geen nee!
al heb ik heel vaak geroepen dat ik geen pup meer wil, deze kans laat ik toch niet lopen.
allereerst is het een herder.... en daarnaast komt John regelmatig om ons te helpen met het trainen. Ook Alicia mag dan meetrainen met Chenna.
John traint voor de sport op hoog niveau dus alles wat hij ons kan en wil leren nemen wij weer mee met onze honden en die training is zoveel leuker als de trainingen van desudo!
hier gaan we echt wat leren. daar ben ik van overtuigt!
en naast het trainen krijgt deze kerel ook de socialisatie van hulphond. dus ook mee op pad, mee de winkels in en zich netjes gedragen in drukke mensenmassa's.
ik heb er al heel veel zin in!
Chenna begint makkelijker te worden, dus ach, dan is de pup straks wel weer even lastig voor ook hij in ons ritme zit, maar dat gaat allemaal goed komen.

voor mij is het een nieuwe uitdaging op een moment dat ik eigenlijk nergens meer zin in heb en alles mij teveel lijkt.
Jarox kan niet op een beter moment komen!

het lijkt wel of er een vloek ligt op mijn positief schrijven, denken of voelen....
pffffft
denk je net dat alles wat beter gaat, druppelen we weer lekker terug naar minder fijn....
mijn armen, polsen, schouders en nek doen zeer.... zijn slecht te gebruiken en natuurlijk komt dan de vermoeidheid ook weer om de hoek kijken
dóódziek word ik ervan! grrrrr

maar goed het is niet anders en we zullen moeten werken met wat we hebben, maar het is wel duidelijk dat ik ff in een dipje zit.

over Cross heb ik nog geen bevestiging dat hij daadwerkelijk bij Fons geplaatst gaat worden, Fons had het van Service Dogs dus het zal wel goed zijn, maar het zou fijn zijn als ik het ook definitief weet... maar wie weet is er nog geen handtekening gezet, ik ga me er verder ook niet druk om maken.
Fons en Cross hebben het prima naar hun zin samen, daar gaat het om :)

Alicia is deze week weer naar school en gelukkig laat Chenna zich weer netjes in de bench zetten als ze om kwart voor 7 de deur uit gaat... ik kan dan tot half 8 blijven liggen, dat vind ik lang genoeg.
Ze blijft ook stil als ik met Menno ga lopen alleen daarna is ze wat van slag...
steeds weer even met haar naar buiten om te plassen of te poepen, ze weet echt geen ritme te pakken en doet het wanneer het haar uit komt. Maar ach, ze is nog zo jong, we moeten gewoon geduld hebben.
ik ben allang blij dat ze stil is als ik weg wil!

de dagen breng ik door met tja... wat eigenlijk...
ik heb het idee dat ik niets doe...
ik wil met foto's bewerken bezig, maar dan gooi ik het programma eraf, gelukkig vind ik het weer terug! maar dan doe ik het gewoon nog een keer.... pffffft
alsof ik niets beters te doen heb! haha, nou, dat niet direct maar dit is toch wel heel dom!
maar gelukkig vond ik het nog een keer weer terug, nu alles maar in een map opgeslagen en niet meer zo dom zijn om het weer te verwijderen...

Soms snap ik echt niets van mezelf, ik doe wel wat, maar ook weer niet...
ik wil van alles maar er gebeurt niets...
vandaag is daar wel weer een heel goed voorbeeld van.... ik heb nergens zin in, voel me duf en doe dus ook gewoon weer niets

ooit zal het toch wel weer beter gaan worden!!
als die pijn maar eens weg gaat... echt weg, dáár hoop ik op!

de zomervakantie is voorbij en het wordt tijd dat er weer een ritme komt in mijn leven, helaas is het ritme waar ik nu in zit niet erg actief...
vanochtend kon den we nog tot half 8 op bed blijven, maar vanaf morgen wordt het anders.... verwacht ik...
Alicia moet de bus van 7 uur hebben en we willen eigenlijk proberen of Chenna gewoon de bench weer in kan nadat Alicia met haar gelopen heeft.
ik hoop het maar!
de dagen zijn zo lang en ik verveel me...
ik moet mijn luisterboek nog afmaken... ik weet het, maar dat gaat ook al niet zoals ik wil...
dus ff wat knoppen omzetten
ik moet!!

mooi is wel dat Cross zeker naar Fons gaat... dat is alweer een hele zorg minder en een leuk feestje waard :D
en kan eindelijk zijn portret aan de muur!

fysiek gezien gaat het wel goed. ik merk wat meer bewegelijkheid in mijn linkerarm en ze doen minder zeer.
en dat zonder pijnbestrijding!  geen ibuprofen, geen aspirine, geen paracetamol... wel magnesium.
wie weet is dat hét middel, maakt niet uit, het werkt en is niet slecht voor de rest van het lichaam.
dus ben ik helemaal happy.
ik ben zelf ietsje minder moe... al zet dat nog geen zoden aan de dijk...
het begin is er, nu doorpakken :)

en dan zit je net weer in een goede flow krijg ik een mail van desudo...
Pieter werd tijdens zijn opleiding kreupel. de dierenarts vond een kwaadaardige tumor in zijn poot en ze hebben hem moeten laten inslapen....

tjeetje!!  dat hakte er na al die maanden nog even goed in!
onze Piet....
wat was hij belangrijk voor ons, tijdens het overlijden van Oda en na de harde woorden van desudo samen met het afpakken van Prada... hij als puppy en puber had een hart van zuiver goud en een tomeloze energie om de boel weer recht te trekken.
hij treurde met ons mee en hielp ons weer op de been, al heeft hij na zijn eigen afscheid vorig jaar niets kunnen doen... deze kanjer zit voor altijd in ons hart en zal er nooit meer uit weg gaan...
veels te jong, maar nu wel samen met onze andere kanjers Oda, Nimo, Daphne, Emely...

we misten hem al heel erg, maar nu is het weten dat we hem nooit meer gaan zien wel heel dubbel...
we hadden hem graag als geleidehond bij zijn baas gezien en dan gehoopt dat we hem bij een bekende of via een bekende nog eens terug zouden zien.
nu weten we dat we hem nooit weer gaan zien...

ik was even heel blij dat ik het bericht via desudo te horen kreeg, tot ik van het fokgezin vernam dat zij niets van desudo te horen hadden gekregen...
sjongejonge.... dat gezin had tot een paar maand terug nog een hond van hen in huis!
hoeveel moeite kost het om die mail te sturen?
als je het toch ook naar mij doet?
nu hebben ze het via mij gehoord omdat ik ervan uit ging dat zij eerder dan ik het zouden weten....
nu voelt het alsof ze mij nog even een hak willen zetten, mij extra pijn willen doen...

volgens hun was de dood van Oda voor mij ook al niet zo heel erg. Dan kan dit er nog wel even achteraan ofzo???
het blijven rare mensen daar...

Diep in mijn hart is het ook wel fijn te weten dat hij, net als Oda, niet meer bij die waardeloze mensen daar getraind wordt.... hij heeft een mooi plekkie achter de horizon waar geen leed maar enkel vreugde is...

De dagen gaan snel!
gelukkig veranderd er weinig en kunnen we elke dag nemen zoals die is :)
Cross is weer bij Fons, ze kunnen echt niet zonder elkaar haha
en voor mij weer lekker om alle aandacht aan Menno te geven. Voor je het weet is er weer een andere hond in opvang ofzo :)
en wat er ook gebeurt, hij wordt geen achtergeschoven kindje!

helaas verdwijnt de pijn niet... de schouders voelen erg waardeloos aan, mede ook omdat ik weer een jas aan moet als ik naar buiten ga en daardoor steeds de schouders moet draaien... zucht...
maar de aspirine werken wel, ik kan de ibuprofen laten staan, dus iets beter voor de maag.

we gaan vooruit, al is het met kleine stapjes... elke stap voorwaarts is er 1 toch?