2017... wat een jaar

Zoals gewoonlijk en zoals velen neem ook ik deze tijd van het jaar om eens even terug te kijken op 2017.
ik merk gelijk mijn grootste voordeel van een slecht geheugen, volgens mij was er niet veel bijzonders het afgelopen jaar... maar dan komt die grijze massa van mij op gang en schrik ik me de pleurus...
Hoezo er was niets bijzonders?
De eerste maanden van 2017 waren heftig.. mijn vader steeds zieker en ik wíst dat hij er niet lang meer bij zou zijn.. zoiets voel je.. ik wel in ieder geval.
Je vader zo af zien glijden valt niet mee en wanneer het dan ook zover is dat ook hij dit beseft is het snel gebeurt...
Wat achterblijft is onwerkelijk met een duidelijk besef dat het goed is zo...
Een mooie begrafenis een mooi samen zijn van de familie... dat is het goede dat hieruit voort is gekomen.
Dat het goed is blijkt ook doordat we allemaal verder gaan... we blijven niet staan kniezen over wat we missen.
De dood hoort tenslotte bij het leven... hoe triest dit ook kan zijn...

In de maanden daarna ben ik zelf verder het contact met mijn broers gaan opzoeken... niet overdreven maar even 'voelen' hoe we verder gaan.
Dus een ochtend, middag of avond op visite en het hebben over... van alles en nog wat. Luchtig en gezellig. Helemaal goed!
Wat gebeurt is is gebeurt en kunnen we toch niet meer veranderen. We gaan door!
En zo zijn we het jaar verder gegaan... op een gezellige leuke manier. Met de een wat meer contact als met de ander maar weet je, als het goed is is het goed.. dan hoef je daar niet steeds mee bezig te zijn.
Het weten dat ik welkom ben om te komen is voor mij genoeg... en tja... zoals zo velen om mij heen weten... al kom ik 1 keer in het jaar, het is gewoon weer gezellig!

Het jaar ging duidelijk om veranderingen want ook kindlief is haar eigen pad gaan wandelen...
Een eigen huisje met haar vriend.
En tja... verhuizen doe je niet zomaar daar komt wel het een en ander bij kijken en met haar spullen eruit is mijn huisje bijna 2 keer zo groot haha. Zeker sinds de laatste maanden haar kast en bank in mijn woonkamer stonden.
Dus na haar verhuizing kwam bij mij in huis de verandering... alhoewel die wel meevalt eigenlijk.
Alleen boven heb ik nu een slaapkamer en een kamer voor mijn kleding, een hele echte inloopkast! hahaha
De overgang van samen naar alleen was ook niet lastig... buiten het feit dat we genoeg contact hebben vind ik het ook wel fijn om alleen te zijn. Mijn eigen ding te doen en even nergens rekening mee hoeven houden...
Doen wat ik wil, vooral éten wat ik wil!
Aangezien we beiden onze problemen hebben met eten en allebei met andere producten...
Maar het was al met al toch een grote verandering, maar positief!

Daar vloeit dan weer uit voort dat eindelijk ook de bankrekening eens iets positiefs laat zien... Belachelijk eigenlijk dat je samen minder te behappen hebt als in je eentje... maar goed, ik klaag niet! Ik kan het gebruiken en anders weet ik wel een heel goed doel!

Want ook daarmee was ik het afgelopen jaar zoet... Stichting Vom Falorie Hulphonden.
Een leerzaam jaar op gebied van promoten en marketing.
Daar ben je veel drukker mee als je denkt.
Teksten schrijven, lezingen voorbereiden en houden, op stap naar een braderie.
Maar we hebben ook wel wat donaties binnen gehaald dus het resultaat is wederom positief!

Al met al kijk ik terug op een positief jaar... al is het overlijden van mn vader natuurlijk niet positief te noemen... er is wel iets positiefs uit voort gekomen...

Ik neem met een goed gevoel afscheid van 2017 en verwelkom 2018 met positiviteit en liefde
Wie weet wat er dan allemaal weer gaat gebeuren.
Laat maar komen!

Het wachten is voorbij, de realiteit is er

Mijn huis is leeg... tenminste, zo voelt het nu even.
Vooral toen net de grote bank en de kast van kindlief weg waren... een kleine bank en een groot gat bleef over.
Had ik eerder gezegd dat het kleine bankje prima zat, die eerste avond kon ik mn zit niet vinden en vond dat ie maar zo snel mogelijk weg moest...
Maar de volgende dag was dat gevoel al weg en zat ik weer prima, haha... soms ben ik ook zo'n muts...
Het verschil van vol naar leeg huis was net even te groot waarschijnlijk...
Nu begin ik de ruimte wel te waarderen en creëer ik steeds meer ruimte.
Alle spullen die verhuist zijn geven mij ruimte om er andere spullen terug te zetten.
Aangezien kindlief haar uitzet in de kasten waren opgeslagen.
En zo kan ik een rommelkast leeg halen en die rommel achter een deurtje kwijt. uit het zicht.
Mijn geliefde 'oma stoeltjes' kunnen weer terug, met een vrolijke kleurprint om de kussens om de verandering maar eens door te zetten.
Een grote slaapbed voor de honden lag in de schuur, maar daar was het nu te koud en ik was bang dat het weer erin zou trekken, dus die maar naar binnen en ja hoor... dat wordt meteen zeer gewaardeerd.
Chenna ligt er languit op te snurken, als een ware diva!
Ayla doet het met een mand of op de grond... ik denk dat het voor haar te warm is ;)

En zo bedenken we maar heel rustig wat er nog meer anders kan, wat ik wil, hoe het kan...
Ik heb eindelijk eetkamerstoelen gekregen, daar ben ik héél blij mee!
Dank neef!!
Altijd fijn als iemand spullen weg doet en ik er nog wel wat mee kan!
Boven heb ik een kamer over met een logeerbed, altijd handig en nu kan ik ook de rommelkamer eens doorspitten. Wat moet blijven, wat kan echt wel weg en wat ligt er eigenlijk allemaal??
Heel gestaag hou ik mezelf zo wel even bezig want ondertussen veranderd er aan de dagelijkse dingen niets
Ayla is een echt geweldig leuke pup en naast de wandelingen trainen we uiteraard ook gewoon door... niet bijster fanatiek, maar ze gaat wel mee waar ik heen ga.
Alleen tijdens het verhuizen van kindlief liet ik haar hier, benchtraining waar ze echt een hekel aan heeft. Maar ook dat hoort er bij. In een huis waar iedereen druk is en overal iets ligt is een pup niet handig..
En uiteraard is Chenna ook nog hier. Omdat zij een zeer gevoelige hond is moet alles eerst tot rust komen. Geen grote klussen meer bij kindlief, wat meer regelmaat en bovenal een veilige plek voor haar konijnen en valkparkiet... de eerste kennismaking ging op zn zachts gezegd niet zoals we gedacht hadden. Maar daar wordt al aan gewerkt. Ze krijgen een mooi grote verblijf en Chenna gaat er geleidelijk aan wennen dat ze een ander thuis krijgt.
Daar gaan we voor!
Als het echt niet gaat blijft ze hier... maar dat is niet de opzet.
Maar ja, soms heb je je maar aan te passen. Als ze het niet trekt om te verhuizen zullen we onze plannen wel moeten wijzigen. Maar dat is ons noodsenario...

Voor nu voeren we de wijzigingen heel rustig en subtiel in, zowel in huis als richting het verhuizen... het komt goed! Hoe dan ook!

en dan is het afwachten...

Tja, het ene moment zit je te juichen dat kindlief op zichzelf gaat, maar nu is het afwachten begonnen...
En wachten duurt lang!
Ik zit me te bedenken hoe ik straks mijn nieuw gewonnen ruimtes ga inrichten en kom... tot niks :/
Ik heb nu totaal geen zicht op wat ik heb en wat ik straks overhoudt hahaha
In grote lijnen wel natuurlijk, maar die details... en eigenlijk wil ik alles wel veranderen...
Maar dat heeft weinig zin als ik toch naar Emmeloord ga verhuizen...
En dan slaat er twijfel toe.... wil ik echt wel verhuizen?
Op zich zit ik hier, tussen mn 4 muren prima. Weinig hinder van de buren, wel wat herrie en die vieze sigarenrook naast mn voordeur, maar ach.. is dat de reden om weg te gaan?
(Eigenlijk wel... zeker nu er steeds meer bewoners onder begeleiding in de buurt komen wonen en ze veel in het centrum naast me zitten)
Maar nu de ramen en deuren weer dicht zijn hoor ik enkel de buurjongen over de trap rennen.. ach, dat is niet de hele avond.
En ik heb leuke buufjes...
Maar aan de andere kant heb ik hier helemaal niets...
Op straat spreek ik wel eens een buur, ik kom nogal eens buiten met de hond natuurlijk.
En in de buurtsuper spreek ik wel eens iemand...
Maar de leuke buufjes zijn altijd druk, zelfs als we eens iets samen doen moet dat altijd snel haha.
Nou weet ik ook wel dat mijn leeftempo heel laag ligt, ik gebruik elke minuut van het uur maar zo zijn de buufjes geen reden om hier te blijven...
Wat mij het meest stoort aan hier wonen is het dorp zelf...
Ik voel niets positiefs en als straks kindlief hier ook niet meer woont en ik voor iedereen waar ik heen wil de auto in moet...
Zal ik dan toch gaan verhuizen?
Gelukkig heb ik nog een jaar voor er iets aan een woning vrij komt dus lang genoeg om er over na te denken.
Wie weet wat er allemaal nog gaat gebeuren.
Ik verheug me nu op het alleen zijn met Ayla samen en de cavia's + konijnen.. of gaan die ook met kindlief mee? haha
Ik ben heel benieuwd hoe mij dat gaat bevallen of niet...
Wie weet val ik wel in een groot gat, ga ik me heel zielig eenzaam voelen en weet ik me met de tijd geen raad!
Whahahaha, nee hoor! Dát zie ik echt niet gebeuren
Op naar een tijd vol veranderingen!
De grootste verandering is nog wel dat mijn inkomen fors omhoog gaat zonder inwonend kind... en meteen is dat zo zuur omdat ik het liever sámen wat minder krap had gehad.
Maar die luxe zal wel heel snel wennen!!

joehoe!!

Eindelijk ook weer eens wat goed nieuws te melden!
En dat alles heeft met kindlief te maken :D

Ineens ging alles in sneltreinvaart... we konden het zelf nauwelijks bijhouden.
Schreef ik eerder nog dat ze geen eigen woning kon krijgen, mag ik nu vertellen dat ze een huisje heeft!
Jaja... een leuke eengezinswoning waar ze samen met haar lief en Chenna vanaf november in kan.
Dat was ook meteen de oplossing... samen met haar lief krijgen ze wel een gewone woning en hoeven ze niet eerst op een kamertje ergens tenenkrommend te vertoeven. Maar ik kan je zeggen... we hielden ons hart vast of het echt zo zou uitpakken...
Meteen ging ze ook op zoek naar een andere, beter betaalde baan... bij de post is namelijk heel leuk en vooral heel vrij werk, maar het levert geen drol op en dat is nu echt wel nodig.
Dus in de tijd dat ze hoorden dat ze een huisje mochten bekijken kreeg ze ook te horen dat ze aangenomen was...
Om de spanning nog maar wat op te voeren moest er ook nog naar een autootje gekeken worden want de nieuwe baan is niet in de woonplaats... iets te ver voor de fiets ;)

Nu 2 weken later na alle nieuws is het even rust in de kop.. de woning is toegezegd maar wordt nog gerenoveerd, dus ze mogen er nog niet zelf in bezig.
Het nieuwe werk is leuk en goed te doen met leuke collega's, het autootje is een ander verhaal aar mijn auto staat anders toch maar te niksen... ik pas me wel even aan...

Ondertussen komt mijn huis voller te staan, vooral in háár slaapkamer gelukkig, met nieuwe aankopen...
Ze zijn druk doende met van alles bekijken en er is al heel wat binnen via familie/ kennissen die het anders toch weg zouden doen...
Kortom... Dit is leuk!!
Dit is toekomst muziek!

En ja, ik zit straks in mn uppie samen met Ayla... ik kan niet wachten!!
Het huis gaat half leeg, dus kan ik ook aan het shoppen hahaha
Mijn tijd is aangekomen!
En alleen dé tijd zal leren hoe dat gaat verlopen.

Ik zie er naar uit!

 

je eerste verjaardag zonder jou pappie

7 september 2017... het zou je verjaardag zijn, nu is het je geboortedag...
Maar ook die houden we in ere...
Al die jaren dat deze datum een reden was voor gebak en een bezoekje, hoeft jouw afwezigheid dat nu niet te veranderen...
Dus ook dit jaar kwamen Alicia en ik op bezoek, bij mams thuis, met gebak en gezelligheid zoals dat er altijd is..
Het enige verschil... dat ik eerst even bij je graf ben geweest.
Het voelt nog altijd vreemd, maar op een bizarre manier toch ook goed, dat zal voornamelijk liggen aan het feit dat je een goed leven hebt gehad en je het laatste jaar steeds minder kon.
Kwaliteit van leven is in mijn beleving het belangrijkste wat er is in het leven...

Na je overlijden is het gevoel dat het goed is ook gebleven en zo voelt het nog steeds...

Natuurlijk hadden we je liever nog ouder zien worden, natuurlijk missen we je, maar het is zoals het is en dus 'vieren' we geen verjaardag maar houden we je geboortedag in ere.

Een gebakje bij de thee en 's avonds een wijntje... gewoon omdat het kan.

Proost pappie!

Lieve, lieve Laika....

Ik zit hier achter de pc en wil schrijven... schrijven wat jij voor mij, ons, hebt betekend en weet je?
Ik kan alleen maar bedenken; alles!
Je was lief, een schatje, een trut, een zeikerd, een maatje, niet weg te denken...
En toch ben je nu weg en laat je een grote leegte achter.
Leger dan ik voor mogelijk had gehouden...'
Jou energie was meer aanwezig dan je in zicht was... altijd lag je lekker te snurken in je mand, tot je door had dat we gingen lopen, dan was je er als de kippen bij...

Terug denkend aan jou puppy tijd hier bij ons... dat kleine puppy die vol bravoure rondliep tussen Kim en Nimo in. Recht op Alicia af en geen oog voor iets of iemand anders.
Alicia was jou maatje, daar liet jij geen twijfel over bestaan...
Kleine puppy met je veels te lange oren..
Maar achter je ongelooflijk lieve koppie school best wel een pittige tante.
Kim had haar poten vol aan je, vooral toen Nimo ons had verlaten...
Nadat Kim in training op school was had je alles voor jezelf en de logé's werd dat ook echt wel duidelijk gemaakt..
Waren ze te druk? Ging je er gewoon met je dikke billen op zitten!
Zo hield je de pups wel onder de duim, dwaze meid.
Ondertussen was je zelf ook ondeugend genoeg. Je was een echte tuinier, plantjes die net in de grond zaten bracht jij trots weer naar binnen, post kwam je brengen maar niet direct.. eerst even rondlopen met een bek vol kranten.
Laten we het maar niet over de speelpartijen hebben met je zussen Lotus en Lilly!
Maar je trainingen deed je geweldig!
Zelfs zo goed dat met een dik pak sneeuw nog netjes de stoepranden aan gaf, maar was de sneeuw eenmaal weg had je genoeg gedaan en mocht ik het zelf weer doen...
Meisje, meisje... ik kan nog uren zo doorschrijven...
Je was bijzonder en dat zal je altijd blijven.
Samen met Ludo een twee eenheid... wat een mooi koppeltje waren jullie!
Ik heb jou met trots bij school ingeleverd, want jij ging het wel redden als geleidehond... al was je af en toe ook een ongelooflijke muts haha.
Marko leerde ik op internet kennen voor hij met jou werd gematcht... het heeft gewoon zo moeten zijn..
En wat een mooie jaren hebben jullie gehad!
Weer een mooie twee eenheid... al had je in die jaren ook je 'Laika momentjes'.
Maar die maakten jou ook bijzonder...
Ik ben blij dat ik jullie al die jaren heb mogen volgen en je nog regelmatig even terug zag...

Vorig jaar augustus mocht je met pensioen en kwam je weer terug waar je bent begonnen... Bij Alicia en mij...
Onze heerlijke Muppie...
En je nam je pensioen.. wandelen en meegaan daar kwam je je mand wel voor uit, maar de rest van de dag lag je heerlijk te snurken. Af en toe even een knuffel halen, zelfs op de bank even rollen en tegen of over ons heen schurken. Maar al snel weer terug in je mandje.
Je werd weer een twee eenheid, nu met Chenna...
De andere honden deden je niets al leerde je ze wel dat ze op hun plaats gingen als er schoongemaakt werd in huis... hoe deed je dat??
Het was gewoon bizar! Geen enkele hond deed dat meer toen jij je opleiding inging en je komt terug en ze volgen meteen je voorbeeld!

Maar sinds je hier was zagen we ook je 'mankementjes'... Je liep niet echt goed maar ach, je ging graag mee en kreupel was je nooit..
Tot afgelopen zaterdag waren er zorgen, maar niets in het bijzonder...
Zaterdag werd je ziek, overgeven en misselijk en het hield maar niet op...
Een echo liet geen afwijkingen zien, net als de bloedwaarden...
Maar je kon bijna niet meer lopen en eten wilde je niet...
Een beetje drinken ging dan nog wel...
Het was ineens helemaal niet goed meer met je...
En er was geen oorzaak te vinden...
Een laatste poging om je weer op de been te helpen, aan het infuus met medicatie en vocht, hielp ook niet...
En dan is er het moment dat je moet beslissen dat het zo niet verder kan en we je hebben laten inslapen....
Moegestreden, na een geweldig mooi leven aan de zijde van Marko waar Alicia en ik een mooi begin en een heel mooi eind van mochten mee beleven...

Lieve, lieve Laika... we missen je...
Maar er is rust omdat we weten dat je nu je echte rust hebt...
dag lieverd, ondeugende en ongelooflijke muts....
Dag Muppie....

mijn wereld veranderd... en ik ga mee

Dat klinkt wel mooier dan het in werkelijkheid is hoor!
Mijn wereld veranderd zeker, in vele opzichten en of ik het nu leuk vind of niet, ik zal mee moeten...

Ik ben al weken bezig om te wennen aan een bril. In dat opzicht veranderd de wereld om me heen behoorlijk haha
Niet eens in het beter zien, wel in het zoeken waar ik het beste zicht heb. Vooral met het lezen van een gewoon boek vind ik het nog geen vooruitgang... maar wie weet is het nog gewoon wennen.
Het grote voordeel van de bril is het pijnloos kijken... daar word ik dan wel weer heel blij van.
Je kijkt wat af hoor, elke dag! LOL
Ik verbaas me enkel over het feit dat maar weinig mensen reageren op het feit dat ik nu met een bril loop... alsof ik hem altijd al droeg.
Het past dus blijkbaar goed bij me ;)

Met het ophalen van Ayla heb ik met John en Sas ook over de stichting gesproken uiteraard en hoe we daar mee moeten werken, hoe we donateurs binnen moeten halen.
Want eerlijk is eerlijk.... het is niet mijn ding... vragen om geld...
Maar het antwoord was snel en simpel... hier heb je een boek, lees het en ga ermee aan de slag!
Whahahahaha.
Een dik boek en ik dacht; daar ga ik thuis wel aan beginnen  ;)
Dus tussen het zindelijk maken en de benchtrainingen van Ayla door zat ik met mijn neus in dat dikke boek.
En dan kom je in een wereld van vragen, uitleggen, cijfertjes, promoten, en het mag niet in mijn eigen taal maar in de taal die keurig netjes is, een taal die professioneel overkomt
AHHHHH!!   Ik dacht dat ik gillend gek werd!
Maar al doende leert men, dus ik ook.
En een hulpvraag naar mijn medestrijders van de stichting helpt ook!!
#Samensterk werkt in zo'n geval heel goed en altijd.
Ver buiten mijn comfortzone, maar eigenlijk toch best wel dichtbij als je bedenkt dat het veel schrijfwerk is.
De rust weer terug in mn hoofd, de voorbeelden gebruiken en we gaan er voor!

Gelukkig geeft Ayla de nodige afwisseling...
Mijn sleeping beauty die zich ontpopte tot een ware draak maar inmiddels haar rust weer wat terug vindt...

Never a doll moment!
En dan moet de grootste verandering nog komen!
Maar daarover later ;)

Ik schrijf omdat...

Ik schrijf omdat ik niet weet wat ik denk, totdat ik lees wat ik wil zeggen

Zo vergaat het mij maar al te vaak... 

Vaak begin ik maar wat te tikken, in de hoop dat er iets zinnigs komt uit rollen.

Dan zit er 'iets' in mn hoofd wat eruit moet.

En zo vormt er zich vanzelf een leuk verhaal, of niet maar die verwijder ik dan ook meteen natuurlijk haha

Schrijven is ook heel therapeutisch, schrijven vanuit je hart... schrijven zoals je je voelt en niets achter houden. Deze zijn niet altijd bestemt voor het delen op de sociale media, maar geven wel rust... rust in het hoofd en omdat het geschreven staat is het nog na te lezen en herhaal je in je hoofd alles keer op keer... totdat je het eigenlijk alleen nog maar leest en dan zijn de scherpe randjes van je probleem af.  Het is niet meer zo groot als het was en zo kun je relatieveren.

Kortom... schrijven doe je voor jezelf en soms heeft een ander er ook wat aan en is het gewoon leuk om te delen. De reacties zijn hartverwarmend en nodig om mij als schrijver het gevoel te geven dat het goed is... zelfs een 'like' is genoeg  ;)

Maar anders zijn er altijd nog de statistieken en wanneer die een stijgende lijn blijven geven ben ik blij.

En zo hebben we weer geschreven omdat ik niet weet wat ik denk en nu ik het lees gaat het nergens over en had ik dit niet willen zeggen... LOL

We zullen het er maar op houden dat ik weinig gedachte heb op dit moment en dan komt er dus ook weinig zinnigs uit! 

Ik dacht dat ik met de tekst wel een mooi stukje op kon bouwen, maar helaas... we zullen het hiermee moeten doen.

Maar wel leuk voor de leescijfers!

Doe maar normaal

Had ik het laatst over het ontzuren?
Daar gaan we dus mooi niet mee door...
Ik hoor je denken; watje!
Dat zal best. Haha
Ik voel me er gewoon waardeloos bij.
En hoe meer ik lees over de voeding die zorgt voor het ontzuren hoe meer ik besef dat ik die al vrij vaak eet. Alles waar wel zuren in zitten zijn goede tegenhangers. Die heb je ook nodig.
Zoals ik me nu voel, als een dikke zwangere muts, wil ik niet en bij het zoeken naar een goed dieet hiervoor lees ik dat eiwitten juist zorgen voor minder spierpijn.
Dus wat is nu waarheid?
Eiwitten eten of juist minderen om de pijn in de spieren tegen te gaan?
Ik kies voor míjn waarheid.
En ga weer eten zoals ik deed. Daar voel ik me prima bij. Dan maar meer pijn... al heb ik dat verschil nog niet gemerkt en zal dat zeker meer tijd nodig hebben.
Zoals ik me de laatste weken voel kan ook niet goed zijn

Dus weer lekker, gewoon gezond eten.. zonder gedoe 😄

makkelijker gezegd dan gedaan....

Na mijn vorige blog kreeg ik lieve berichten en links over misschien wel een oplossing voor de fibro klachten...
Tja, ik weet het, ik zou het er niet meer over hebben maar het is zoals het is...
Ik werd getriggert en daar doe ik dan wat mee hè haha
Een van de links vertelde dat je met fibro meer zuren in je lijf hebt, dus dan moet je ontzuren.
Het klonk mij heel logisch en ik ging op pad naar een goeie thee.
Die was makkelijk gevonden maar ze stelde voor om eerst even te kijken of mijn zuurgehalte wel daadwerkelijk te hoog was.
En ja, we kregen het over mijn klachten en het is niet te geloven... maar ze zei dat mijn klachten niet bij fibro passen.
AHHHHHHHH!!!!
Hier word ik zó gek van! haha
Afijn, stripjes mee om mijn zuurgehalte te testen en een ontzuringsthee..
De PH waarde is wat laag, dus we gaan weer met de voeding bezig;
We gaan mn lijf aanpakken!

Hoppa!

En we verwachten verschil!  😊

Qua dieet hoef ik niet veel te veranderen... alleen het vlees er weer uit of in elk geval fors minderen.
Dat is wel te doen.
Het blijkt dat vooral rundvlees je zuren flink omhoog gooit en laten we nou net meer rundvlees zijn gaan eten...
Eigenlijk wel weer leuk om hier mee te beginnen. Leuke gerechten opzoeken en uitproberen
en even mn blogs van vorig jaar erbij pakken... (hmmm, daar staat dus niets in over recepten ofzo)

Net als in mijn vegetarische maand, groente, fruit, noten en zaden + mn thee.
Ik ben benieuwd!

laatste medische update

Dat was het dan...
Vanmorgen zou ik met mijn huisarts nog bespreken over de klachten aan mijn linkerbeen. Maar ach, daar hebben we het niet eens over gehad.
Hij had de brieven van de neurologen gelezen en ze kwamen allemaal overeen dat er geen duidelijke aanwijzing voor mijn klachten is.
Dus dat boek doen we dicht... ik ben er wel klaar mee.
Dat het alleen maar slechter wordt en nergens een verbetering is beseft hij, maar dat kan volgens hem ook bij fibro.
Hij miste alleen een doorverwijzing naar een revalidatiearts.
Tja... daar ben ik wel geweest maar die beoordeling heb ik laten verwijderen uit mijn dossier.
(blij dat dat dus ook gebeurt is!)
Met die psycholoog heb ik een prima gesprek gehad, maar ze had niets toe te voegen aan mijn manier van leven. Ik leefde met pijn en vermoeidheid zoals ze het iedereen aanleren.
Maar de arts was een heel ander verhaal!
Hij had geschreven dat ik MS wilde hebben, ik werkte met paarden en ik trainde honden.... uhhhhh...
In die tijd reed mijn dochter nog pony en ging ik met haar mee ja en hadden we onze eerste pup voor Desudo.
En dan... MS willen???   Denk je nu echt dat ik dat wíl??
Als al je klachten in het ziektebeeld passen en niet bij de diagnose die ze je gegeven hebben is het geen kwestie van willen toch?
Maar goed...
Mijn huisarts blijft ook bij de fibro, want alles past er wel onder...
En ik ben er wel klaar mee nu... je kunt blijven porren tegen muren maar als je er niet doorheen komt dan houdt het op, voor mij wel in elk geval...
En zoals hij nu tegen mij gezegd heeft dat fibro niets met stress te maken hoeft te hebben houd ik dat in mijn achterhoofd.
We gaan dus verder zoals we bezig waren, geen twijfel meer,
accepteer het nu een keer!
Want ja... mijn klachten en levenspatroon accepteer ik wel, de rol die de artsen daarin gespeeld hebben heel wat minder.

Zolang er geen arts meer langskomt die mijn beperkingen in twijfel trekt en ik zo mijn uitkering weer kwijt kan raken is het allemaal ook makkelijker te accepteren...
Toen ik in 2006 te horen kreeg dat ik volledig goedgekeurd was voor elk aannemelijk werk kreeg ik de bibbers... Die conclusie was gebaseerd op een aanname van de arts dat ik 'angst voor pijn had' mijn lopen 'normaal' was.  Terwijl ik met een sleepbeen binnen kwam :/
En dat het mij in de 4 volgende jaren niet gelukt is om dat medisch terug te draaien verklaart voor mij wel mijn wantrouwen richting artsen en het willen zoeken naar 'wat ik dan heb'.
Wat mij betreft is nu de laatste poging geweest....
Wat ik ook heb, ik kom er niet meer van af en zal er mee moeten leven. Punt.
Dat het erger zal worden is een feit, hoe snel alles gaat is een vraag en daar hoef ik geen antwoord op.
En gelukkig heb ik er al lang geleden mee leren leven, in het dagelijkse leven bedoel ik dan... Ik doe wat ik wil en wat ik kan.
 Voor elk andere klacht of serieuze verslechtering mag ik weer terug komen bij ome dokter... das toch wel fijn haha

Nu is het enkel nog afwachten wat er over mijn zicht wordt gezegd bij de oog deskundige. Kan ik mijn eigen risico van dit jaar betalen en kan ik verder met mijn leven.
De leuke dingen van het leven wel te verstaan ;)

Toch fibro?

Vandaag was het zover... de afspraak met de huisarts stond gepland en zoals altijd had ik een papiertje mee met mijn verhaal.
En zoals altijd had ik niets aan het verhaal op mijn papiertje...
Klein detail... Ik had afgelopen woensdag telefonisch contact met hem gehad omdat ik het verhaal met zijn verwijsbrief en de oogarts in een mail had gezet.. en ik had niets overgeslagen!  Hij was geschrokken en bood zn excuus aan 😄.
Hij wist nog wie ik was en hij was meer geïnteresseerd dan anders.
Maar ja... Ik wilde voor de fibro naar de reumatoloog.
En hij wilde mij eerst zelf verder onderzoeken. Ik moest weer vragen beantwoorden waar ik geen antwoord op wist.
Hij heeft het over stijf zijn, ik over kramp.
Afijn.... Hij blijft bij fibro, eerlijk gezegd heb ik ook mijn twijfels of ik bij een reumatoloog verder kom.
Zijn uitleg dat niemand echt weet wat het is, net als bij CVS en ME, klinkt wel weer logisch.
Maar het blijft mij een ontevreden  gevoel geven... Vervelend...
Ik heb te vaak meegemaakt dat de klacht waar ik mee kom onder de fibro gedumpt wordt en dat wil ik niet meer.
Aan de andere kant als de klacht dan weer onder mogelijke MS, dat staat in mijn dossier in het Antonius zh, gedumpt wordt ben ik net zover.
Hij praat iig wel over reële klachten van pijn door het hele lichaam én dat het wel degelijk kan verergeren. Dat er weinig herstel is.
Kortom... Ik zal moeten gaan accepteren dat fibro een reële ziekte is en er mee verder leven.
Weg met de twijfel!
Het is wat het is...
Maar.... Wat hem wel opviel was mijn linkerbeen wat niet doet wat ie hoort te doen en niet onder de fibro geschoven kan worden.
Dus het krijgt een vervolg... Hij wilde eerst alles wat de neurologen hebben geschreven lezen... en dat is nogal wat.

bericht uit het verleden...

Soms haalt het verleden je in en wil je er alles aan doen om de dingen anders te doen...
Maar ja.... het verleden is geweest... daar is niets meer aan te veranderen.
Het verleden is alleen goed om er van te leren.
Fouten die toen gemaakt zijn zul je niet snel weer maken.
Goede dingen neem je mee en kan je verbeteren.

Waarom zijn er dan altijd nog mensen die het verleden gebruiken om een ander te laten inzien hoe verkeert ze toen wel niet bezig waren?
En waarom gebruiken ze het verleden in de tegenwoordige tijd?
Wat geweest is, is voorbij!
Niets uit dat verleden kun je aanvoeren om in de tegenwoordige tijd te gebruiken.
Er zijn altijd de gevoelens die op het specifieke moment meespreken....
Er zijn altijd andere omstandigheden....
Mijn herinneringen aan het verleden zijn anders als de jouwe.... over hetzelfde onderwerp...
Niets uit het verleden is een garantie voor de toekomst...

                                         


Dus leef!  in het heden!
Alleen NU is belangrijk...

frustraties, frustraties...

Met ongeloof bekijk ik mijn mailbox...
Een bericht van de overheid, snel even kijken en ik blijf maar kijken....
Een aanmaning voor de gemeentebelastingen...
Wat??!!
Ik krijg, al zolang ik hier woon kwijtschelding voor de gemeentebelastingen... logisch als je op bijstandsniveau zit...
En nu ik ook nog eens te maken heb met de kostendelersnorm, heb ik er nog meer recht op lijkt me...
En ja, ik heb de kwijtschelding aangevraagd maar nog niets op gehoord...
Maar om dan nu een aanmaning te sturen?
Waar zijn ze daar mee bezig??
Elk jaar vul ik braaf in dat e automatisch die kwijtschelding kunnen inplannen... ik bedoel... mijn inkomen gaat echt niet positief veranderen, tenzij er een wonder gebeurt en ik geloof wel in wonderen, maar die zal toch eerst moeten gebeuren voor we die kwijtschelding niet meer nodig hebben!
Wat is hun probleem daar bij de GBLT?
Dus maar een klacht ingediend... daar ben ik goed in de laatste weken.. zucht..
En na nogmaals alles doorgelezen te hebben ook maar een bezwaarschrift ingediend.
Op hoop van zegen dat het goed afloopt... want betalen... waarvan??

Dan hadden we ook de frustratie van de huisarts weer eens... en tja, die heb ik toch echt nodig om met mijn klachten mijn leven zo leuk mogelijk te houden.
Niet dat hij daar aan mee werkt, maar hij zal toch zeker de verwijsbrieven moeten sturen ;)
Ware het niet dat hij de laatste keer naar de oogarts een brief geschreven had die niets met mijn klachten te maken had....
En dat hoorde ik nadat ik een klacht naar de oogarts had ingediend.
De huisarts stuurt namelijk zijn brieven digitaal en dan kan ik hem niet eerst lezen... wat dus, zoals nu is gebleken behoorlijke misverstanden met zich mee brengt.
Dus tja... ook maar weer een klacht naar hem ingediend..
Lekker bezig zo!
De ene frustratie na de andere...
pfffft...

Ik ben er gewoon zo ongelooflijk klaar mee... altijd overal zelf achteraan gaan. Van het kastje naar de muur gestuurd worden. Niemand die even met je mee denkt of je wel de goeie weg ingeslagen bent of dat we het misschien in een andere richting moeten zoeken.
Ja, buiten de medische wereld wel maar als ik dan met mijn zelfonderzoek kom en een bepaalde richting op wil krijg ik meteen te horen; dat kan niet. Dat heb je niet.
Wat ik dan wel heb?
Tja, daar hebben ze dan geen antwoord op...
Vooral die diagnose fibromyalgie... ik kan daar helemaal niets mee.
ik weet nog dat ik er toentertijd heel blij mee was. Eindelijk kregen mijn klachten een naam en kon ik serieus genomen worden. Maar wat een deceptie...
Al toen ik zelf op het internet ging kijken werd ik niet blij... ik herkende me helemaal niet in de klachten en zeker niet in het feit dat je 's ochtends stijf bent...
Pijn en moe; heel erg ja... en van die vermoeidheid komen ook heel veel klachten...
Maar stress en depressief wat ook toegewezen wordt als oorzaak... zoals iedereen heb ook ik daar wel eens last van, maar ik kan die dingen altijd goed op een plek zetten en dan gaan we weer verder.
Dat heb ik nog nooit gehad...
Zeg ik dat tegen de dokter; ach ja... niet iedereen is hetzelfde. Het kan dat jij daar geen last van hebt...
En bewegen, fysiotherapie en gedoseerde krachttrainingen maken je leven een stuk aangenamer...
Dus niet!
Ik ben jaren onder behandeling van de fysio geweest, met fitness en dat werkte averechts... na een paar maanden zei mijn lijf... dit doe ik niet meer en was ik verder terug als ik ooit was geweest.
Met gevolg dat ik nauwelijks kon lopen, behalve met een stok...
Fietsen is nauwelijks mogelijk, ja, korte stukjes.. even snel boodschappen doen...
Mijn lijf takelt af, zonder dat ik daar iets aan kan veranderen...
En als ik dan terug kom met mijn toegenomen klachten, omdat de artsen mij dat adviseren kijken ze me aan; ja en?  wat moet ik daarmee?

Precies... wat moet IK daarmee?
Ik weet het niet meer, hij ook niet...
Maar ik zit thuis,  mezelf af te vragen waarom kan ik dit of dat niet meer?
Ik vraag me af of ik werkelijk wel genoeg gedaan heb om mezelf beter te maken...
Stel ik me niet gewoon aan?  zoals de buitenwereld dat zo makkelijk zegt?
Want tja.. Ik doe wel alles en ik zie er niet uit of ik altijd pijn heb... of moe... dat is toch iedereen wel eens?
En dan krijg ik zoveel last van een bepaalde klacht dat ik me toch weer over die drempel zet om naar de huisarts te gaan... weet hij het weer niet...
Zelfs niet als ik met een zwaar ontstoken schouder en een frozen shoulder bij hem kom... dan nog wordt het onder ; ik weet het niet neem maar een antidepressiva ( die oplossing van hem doet nog altijd pijn)
En met zoveel pijn neem je alles aan...
Tot ik merk dat ik meer pijn krijg en depressief begin te worden!
Eindelijk sta ik op mijn strepen en via mijn fysio die me eerder altijd goed geholpen heeft vind ik de weg naar de specialist en komen er frozen shoulders uit... niets belasten en alleen maar rusten...
En nu stuurt ie me met een verwijsbrief die niet over mijn klachten gaat naar de specialist...
Ow,ow, ow...
Je zou er toch bijna depressief van worden!
Krijgt ie uiteindelijk toch nog gelijk  grrrrr.

Afijn... we gaan hem alsnog even pesten en hebben voor volgende week een afspraak met het verzoek om een verwijzing naar de reumatoloog.
Misschien kan hij me medisch overhalen de fibro te accepteren of wie weet kan hij zich, net als mij zich er ook niet in vinden.
Aangezien we dit jaar toch al een aardig bedrag voor het eigen risico moeten betalen, kunnen we het er dit jaar maar beter helemaal door jassen... en wie weet komen er wel mooie antwoorden!
Antwoorden waar we wat mee kunnen!

Zo, na dit schrijfwerk ben ik even van mijn frustratie af 😅
Kan ik weer verder tot de orde van de dag...

de zomer begint

Hebben we al een winter gehad?

Ik heb het gevoel of we al maanden deze snikhete dagen moeten verdragen...

Maar nee, een blik op de kalender en die zegt mij meteen dat dit niet waar is.

Warme dagen, ze mogen me gestolen worden...

Ik vind er helemaal niets aan. Ik zit dus binnen, niets te doen want zelfs dáár is het te warm voor.

En ik ben niet de enige in huis... de honden vinden het ook niets..

Lagen Chenna en Laika vorige week nog languit in de zon te bakken, nu zijn ze nauwelijks buiten te krijgen.

En pupje Sparky vind het al helemaal niets... hij plas en wil meteen weer naar binnen. De tong al helemaal op de grond... 

Nee... rond de 20 graden is genoeg.

Dan kan de zon er ook nog bij, lekker zonder jas naar buiten en niet meteen zweten zonder dat er ook maar een inspanning voor nodig is.

Zelfs nu ik zit te tikken groeit mn hoofdpijn en staat het zweet me bijna op de rug...

Ik ga me weer terug trekken... niets doen, met een boek in de hand die weg zakt naar beneden... net als mijn oogleden...

O, nee... ik word alweer gewaarschuwd... het is etenstijd voor de honden, we gaan dus eerst een rondje lopen in de zon, we moeten toch ook een beetje aan onze zomertint werken.

En aan iedereen die wel van dit weer houdt... Geniet ervan!!

oogaandoening...

Nee, schrik maar niet zo erg is het allemaal niet. Maar goed is het ook niet. Al was me laatst door de huisarts en de oogarts dát nou juist verteld...

Een paar weken geleden ging ik naar de huisarts omdat ik met mijn rechter oog wazig zie en als ik moe word krijg ik pijn in dat oog wat vaak uitliep tot hoofdpijn... zo'n lekkere stekende pijn achter je oog die doortrekt.
Afijn, ik vond dat er wel eens serieus naar gekeken mocht worden.
Er is macula degeneratie in de familie, daar kon dan ook meteen naar gekeken worden....
Tenminste, zo dacht ik!

Bij de oogarts word ik naar huis gestuurd met een kunsttraan en de diagnose, computer oog...
Niets aan doen, op die druppels na.
Die druppels geven niets geen verlichting dus daar stop ik al snel mee, maar de klachten blijven...
Ik bedenk me dat ik ooit eens een brilletje aangemeten heb gekregen, die ga ik dus maar eens proberen en wauw! ik zie een stuk helderder!
Het kijkt alleen niet fijn.

Met brilletje dus maar eens naar de opticien, kijken wat hij me kan vertellen.
Volgens de oogarts had ik geen afwijking, eerdere oogtests bij de opticien waren ook altijd goed, ik had niets nodig, dus veel hoop op een andere uitslag had ik niet.
Tot ik met beide ogen kijkend naar een vierkant met een ring in het midden moest aangeven wanneer de haken bij elkaar kwamen....
Uhhhh, welke haken?
Ik zag de openingen niet in het vierkant....
Daarna een stip met een pijl naar beneden en een pijl naar boven...
Uhhhh, welke stip?  Ik zie een streep van pijlpunt naar pijlpunt....
Als laatste een kruis
Nee, ik zie twee strepen boven elkaar en halverwege gaan twee strepen horizontaal....
Oeps.... hier klopt iets niet....
Dan moet ik 2 vakken die naast elkaar staan boven elkaar plaatsen. Hij draait aan een knoppie tot ik zeg dat ze boven elkaar staan...
Dat lukt, maar als ze staan waait de rechter zo weer naar rechts.... hahaha

Er is dus toch iets aan de hand...
Iets wat alle klachten van de afgelopen jaren waar ik mee bij de huisarts ben geweest worden verklaard...
Mijn rechteroog kijkt anders als mijn linkeroog. Mijn rechteroog moet continu bijstellen, waardoor hij moe wordt en ik dus die pijn voel.
Omdat ik ook een dagje ouder word trekt het oog minder goed bij en zie ik dus wazig...

Nu de behandeling...
Ik kan mijn rechteroog gaan trainen of ik neem een bril....
Dat kan dan alleen als de bijzondere bijstand die vergoed, die kost nl. een paar centen.

Maar ik weet nu iig dat ik niets verzin, mijn klachten reëel zijn en er gewoon niet verder is gekeken dan hun neus lang is....

Weer wat geleerd!

Mijn #orakelkaart....

Mijn orakelkaart is weer eens getrokken... elke week gebeurt dat bij Paravisie op facebook en een enkele keer doe ik mee... wanneer het goed voelt bij 1 van de kaarten.

Deze keer voelde ik me aangetrokken tot kaart 1, precies de goede, als ik het zo lees..

AUGUR

MEESTERSCHAP

In oude beschavingen werd vaak een wijze, zoals een augur, geëerd om inzichten en boodschappen te krijgen, zodat ze de juiste daden konden stellen. Jij hoeft dat echter niet te doen, want de Geest roept je op om in je eigen heilige ruimte te stappen en de augur daar op te roepen. Hier zal je de kracht en de wijsheid vinden om meesterschap over jezelf te krijgen. Aanaard de gaven die je aangeboden worden als je als een van de weinige uitverkorenen deze weg volgt. Ontwikkel je natuurlijke vermogens om de boodschap te delen die de Geest voor jou en voor anderen heeft. Dit is jouw roeping. Het is tijd om de strijd te staken en te erkennen wie je bent. De augurs verstaat het meesterschap van de aanvaarding – het is tijd voor jou om hetzelfde te doen.

SPREUK

Eindelijk laat ik mijn ego gaan!

Het heeft geen nut, ik heb verstaan:

Mijn trots komt eerdaags voor de val.

Dit inzicht komt nu voor al.

 

ANDERE BETEKENISSEN

Je bent een getalenteerd medium. Wees niet bang voor je natuurlijke verbintenis met de Geest. Luister naar je roeping. Het is tijd voor zelfontplooiing. Beoefen transcendente meditatie. Je hebt een natuurlijke zesde zintuig en het is tijd om daarop te vertrouwen.

 

Vooral de spreuk vind ik heel mooi...

En als ik me dan bedenk welke stappen ik op dit moment doe, tja... dan past het precies..

Ik heb mijn ego nu echt laten gaan... al dacht ik al dat die weg was

en tja... dat medium, dat heeft iemand (een paragnost)  mij ook al eens verteld.. en ik luister steeds meer naar mijn gevoel, zo bereik ik steeds meer en komt er steeds meer op zn plek..

Het blijft prachtig als dingen zo mooi bij elkaar komen, zonder dat je daar enig invloed op hebt...

                                                    

Ik zit weer eens in zo'n periode waar ik zelf eigenlijk niet weet wat ik allemaal wil, moet of ga doen....
Geen inspiratie, geen motivatie, geen energie...
En dat, terwijl er zoveel goeds om me heen gebeurt.
Het contact met de familie voelt gewoon weer goed... al schrikt het me nog wel af om in groot gezelschap erbij te gaan zitten...
Maar dat geld niet alleen voor de familie, dat geld voor elke uitnodiging.. de buuf stuurde een uitnodiging voor haar 60e verjaardag. 35 man!  Dan denk ik meteen 'ik blijf wel thuis!'  Haha

Ik ben een beetje mensenschuw geworden geloof ik haha
Ik hou er gewoon niet van, tussen al die mensen leuk en vrolijk doen...
Maar goed, wat ik daarmee ga doen is aan mij... ik zie wel

Maar afgelopen week ben ik toch naar een verjaardag geweest, weliswaar niet met alle familie en vrienden, maar gewoon, 's morgens op de koffie.
Niet dat ik ervan uit gegaan was dat er niemand anders zou zitten, dat was dus ook niet zo, maar het was goed zo... je moet ergens beginnen hè.
Maar de quality-time hadden we toen iedereen weg was en we aan het praten gingen.
De tijd vloog om en zo zat ik er om 3 uur nog.
Eigenlijk moest ik broerlief ook nog spreken en aangezien hij onderweg waas naar huis, nog maar even gebleven.
Zo ben ik een hele dag onder de pannen en bij familie geweest!
Hoe kan alles ineens anders lopen als verwacht...

Maar ja... nu is die dag geweest en komen de herinneringen die ik zo ver mogelijk weg had gedrukt toch weer naar boven.
Je kunt de jaren wel overleven, beleven en verder gaan met je leven... vergéten doe je ze niet.
Ook al heb ik alles verwerkt, het een plek gegeven en maak ik me er niet druk meer om er zijn in die jaren echt dingen gebeurt die op het randje goed gingen, of heel erg fout en die vergeet je niet.
Die komen dan weer boven drijven, nu ik daar totaal geen boodschap meer aan heb...

Ik zie de afgelopen jaren vooral als een hele goeie les. Ik heb zoveel geleerd over mezelf. Voor mezelf en aan mezelf.
Ik ben mezelf tegengekomen, heb met haar samen gewerkt, haar een spiegel voorgehouden,we zijn samen terug gegaan naar ons verleden en hebben daar zoveel moois uit gehaald.
Zonder die tijd en soms strijd, was ik nooit geworden wie ik nu ben.
Ik voel me alsof ik de wereld aan kan... welke ellende kan me nu nog om blazen?... en nee, ik zoek geen uitdaging!!
Ik weet gewoon, dat wát er ook op me af komt ik daar wel weer mee door weet te gaan...
Het komt goed, hoe dan ook!

En dat motto neem ik voor de rest van mijn leven mee en geef ik mee aan diegenen die dat nodig hebben...

Ik heb nu zelfs een hele andere uitdaging, die begon al te leven toen het slechter ging met mijn vader...
Want tja... dan zit je toch ineens op ruim een half uur rijden. Je kunt niet even om het hoekie kijken en weer weggaan...
Kindlief wil het huis uit, wat moet ik met dit 'grote' huis in mn eentje...
Wat moet ik in dit gat?
Ik heb wel wat te peinzen ja....
Wat wil ik?
Wat kan ik?
Neemt een andere gemeente me zomaar op?
Dusssss.....
Gaat hier nu die slechte inspiratie, motivatie en energie in zitten?  hahaha
Ik ga maar eens een mailtje naar de gemeente sturen, eens kijken wat die me aan wijsheid mee kunnen geven  😇  

met het oog op de toekomst

En zo gebeurt het dat ik ineens op de koffie/thee ben bij mn schoonzus, na elkaar 10 jaar niet gesproken te hebben.... op de intensieve week met papa na...
Heel bijzonder en eigenlijk was het alsof we elkaar pas nog gesproken hadden...
Alleen dat we beiden wel heel wat info over elkaars leven misten.
Het voelde goed, als vanouds...

Het is inmiddels al 2 weken geleden, maar het gevoel om er weer bij te horen voelt nog steeds heel goed...
Wat een verschil met 10 jaar terug, dat niemand iets te bespreken had... alleen maar oordelen en aannames
En ik niet minder als de anderen hoor, ik ga mezelf echt niet vrijpleiten.
Dat gebeurt gewoon als je niet praat met elkaar...
Ik had ook mijn best kunnen doen door mezelf niet terug te trekken en ieder maar in zn eigen wereld te laten.
Ik had iedereen kunnen betrekken bij mijn leven...
Maar nu ik het zo opschrijf denk ik meteen.... Dat hadden ze nooit gewild! hahaha
Nee, die ellende van toen wil je niet weten en je wilt er vooral niet bij betrokken worden en ik ben achteraf wel blij dat ik zelf moest nadenken hoe ik alles in het vat moest gieten.
Zelf nadenken en handelen om mijn leven weer op de rail te krijgen en volgens mij is me dat wel aardig goed gelukt.

Op de achtergrond hoor ik Christina Aquilera, Hurt  zingen... wat een passende tekst...

I'm sorry for blaming youFor everything I just couldn't doAnd I've hurt myself by hurting you

Meestal gaat het zoals het gaat en achteraf bedenk je dat het heel anders had kunnen gaan.
Dat zijn de lessen die we meekrijgen in het leven en als we die lessen dan meenemen komen er alleen maar mooie dingen uit voort.

Voor nu gaan wij er als familie weer iets moois van maken, de toekomst is voor ons en het verleden ligt achter ons, daar kunnen we alleen nog maar naar kijken en zeg nou zelf... we kijken toch allemaal het liefst naar iets moois, met vrolijke kleuren en een stralende zon!


                                       

                                                          Leef, Leer en Geniet!

zoveel lezers.... het maakt me bijna bang

Mijn blog over mijn pappie is echt heel veel gelezen, als ik de blogger statistieken mag geloven...
En daar moet ik als schrijver eigenlijk wel wat mee doen.
Wat leer ik hieruit?
Mijn allereerste liefde natuurlijk!  Schrijven vanuit je hart...
Hoe je het ook bekijkt, recht vanuit je hart schrijven doet wat met de lezer... mij wel in elk geval.
Een echt goede schrijver kan elk gevoel vanuit zijn hart opschrijven, zo ben ik niet... ik schrijf zoals ik me op dat moment voel, uit mijn hart maar nauwelijks technisch ondersteund...
Het zou samen moeten kunnen...
Ik voel een leermomentje!

Aan de andere kant benauwen mij al die lezers, al zal een volgend blog echt niet weer zoveel lezers geven  ;)
Maar omdat ik zo dicht bij mezelf blijf met wat ik schrijf en nu namen bij lezers heb vind ik het behoorlijk confronterend worden om uit mezelf te schrijven.
Die drempel zal ik dus over moeten en net als de bloggers die ik lees, doorgaan met wat ik doe.
Niet nadenken over het oordeel wat anderen over mij zullen hebben, gewoon schrijven zoals ik het voel en het persoonlijk en dicht bij mezelf houden..
Als de lezer zich er niet in kan vinden, kan ik alleen maar zeggen.... lees het dan niet...
Het is en blijft mijn blog, mijn gevoel, mijn inzichten en dat moet ik gewoon tegen mijzelf blijven zeggen... hoeveel lezers ik ook krijg, of juist niet...

Ik heb deze uitlaatklep nodig en moet me niet (weer) laten leiden door oordelen van anderen...
Die tijd moet definitief voorbij zijn...

Een gewaarschuwd mens telt voor twee, dus wil je mijn waarheid niet lezen moet je nu stoppen en dit blog afsluiten... Ik heb daar geen enkel probleem mee!

Want ik zit nog wel met wat vragen die mijn hoofd uit  en weg geschreven moeten worden, anders blijf ik maar malen en dat is niet de bedoeling...

In de afgelopen weken is er nogal een rollercoaster van emoties door mij heen gegaan namelijk en die beginnen langzaamaan hun plekkie op te eisen en ik zet ze graag direct op de goeie plek.
Geen gezoek wat ik er nou wel of niet mee moet.
Ik heb mij voor het eerst in heel lange tijd weer eens belangrijk en nuttig gevoeld, alsof ik er ineens wél toe doe.
En ik heb dat op dat moment gewoon toegelaten en er weinig tot geen aandacht aan besteed, slechts gemerkt.
Maar nu weet ik niet of dat iets was waar ik meer mee moet doen of dat ik eigenlijk weer lekker terug wil, blijven in mijn eigen, veilige eigen haventje waar ik precies weet wat me te wachten staat.

Ik las vanmorgen een mooi artikel;

Wat doe je als je beseft dat je bewust afstand houdt, omdat je bang bent om weer volledig lief te hebben?

Toegeven dat je angst hebt om weer door dezelfde kenmerken als de vorige keer geraakt te worden en te vallen en de strijd ermee aangaan.

Toegeven dat de angst om weer iemand kwijt te raken jou dit keer misschien onherstelbaar kan doen breken in het kwetsbaar durven zijn.   ~Mitch Peters~

Tja... wat doe ik?

Ik geef toe dat ik bang ben dat ik weer gekwetst wordt, niet op dezelfde manier, wel op een manier dat mij liever veilig in mijn eigen haventje houdt...
Ik durf geen verwachting te hebben omdat die wel eens heel erg tegen zou kunnen vallen...
Ik weet niet eens of ik wel verwachtingen wil hébben, want het gaat eigenlijk/eindelijk gewoon goed met me.
Ik had geen verwachtingen meer, maar nu staat die deur weer open die ik voor mezelf juist had afgesloten. Sleutel omgedraaid en knip erop.

Maar als ik dan heel eerlijk tegen mezelf ben weet ik ook dat ik bij het evenement van de sjamaan mijn ritueel heb gedaan met de woorden 'mijn deur staat weer open'... 

http://eenonderwerpmetverhaal.blogspot.nl/2016/04/24-april-was-het-zover.html

Met waarschijnlijk in mijn achterhoofd dat die toch niet gebruikt zou worden.
Maar waarom zou ik het zeggen als ik niet de hoop zou hebben om die deur weer open te kunnen zetten en dat er wél gebruik van zou worden gemaakt?
Ik weet zeker dat ik mijn gevoel toen heb gevolgd en dat me dat een heel goed gevoel gaf.

Dus eigenlijk zeg ik nu dat ik die deur lekker open moet houden en zien wie er daadwerkelijk doorheen gaat komen....

Pffffft, weg dus zekerheid van het onder controle staande leventje van mij...

Ik zal nog wel even in dilemma blijven waar ik goed aan doe... de tijd zal het leren.

En of dit blog mij iets geholpen heeft vandaag?  Nou nee... ik voel me net zo warrig als dit hele stuk geschreven is

in ieder geval, geschreven vanuit mijn hart :p

mijn pappie

Niet te bevatten, maar vorige week hebben wij als familie en gezin een knop om moeten zetten....
Het gaat al langere tijd niet goed met mijn pappie, maar hij heeft nog altijd zijn goede momenten en samen met mama ploegen ze door...
Het is net zo zwaar als dat het mooi is...
Twee mensen die tot het laatst er voor elkaar zijn en dat met alles in hen willen blijven, maar het lot beslist heel anders....
Wanneer het leven lijden wordt is er een moment én een beslissing die de waardigheid van de mens in takt houd.
Hoe zwaar die voor de nabestaanden ook is....
Net zo zwaar als dat het mooi is....

Het gaat niet langer zo, pappie wil slapen, rusten....
Nog een laatste keer naar het overdekte terras, waar het bijna 20 graden is, om een sigaar te roken, nog even samen zitten, een kop soep, een smakelijk toetje en nog wat laatste foto's samen met mama ... omdat het moment gewoon heel mooi was.

Dan is het moment daar....
Hij mag slapen, hij mag rusten....

Die dag ga ik nergens heen en blijf bij hem en bij mijn moeder, samen met mijn broers en schoonzussen.
De nacht blijf ik ook om samen met mijn moeder bij pappie te blijven... we laten ze nu niet alleen.
Dinsdagmiddag is hij in alle rust overleden...
Net zo mooi als dat het zwaar is....

We wassen hem, we trekken hem mooie kleren aan en brengen hem naar een bed in de slaapkamer, hij ligt er mooi en vredig bij... hij is en blijft mijn pappie...

's Avonds zitten we allemaal bij elkaar en komen de herinneringen al boven...
Pa, die vorige week nog een uitje had naar de loods om de nieuwe zaaimachine van Nico te bekijken, trots en met kennis heeft hij die bekeken, hij genoot!
Wat mooi dat hij dat nog heeft mogen meemaken!
Papa, met al zijn herkenbare karaktereigenschappen, die hem maakten wie hij was.
Zijn eigen loonbedrijf heeft opgestart met een zwager, later alleen heeft gehad en overgedragen aan zijn zoons....
Papa, die altijd op gezette tijden bij mama kwam voor koffie en het eten, altijd om dezelfde tijden... 9 uur koffie, 12 uur warm eten, kwart voor 6 eten en 8 uur koffie... die tijden zijn nooit veranderd...
Er kwam alleen om 11 uur een soepje bij...
Papa, die heerlijk kon genieten in zijn stoel in de serre, met een sigaar in de mond...
Papa die zo smakelijk kon genieten van een visje...
In de zomer lange fietstochten maakte met mama, of samen met zijn jongste broertje op de scooter rondreed....
Papa, die altijd thuis was als ik kwam...

Papa, de herinneringen zullen zich nog wel veel meer gaan uitbreiden....

Jou kadootje aan mij toen ik nog een klein meisje was, een Spaanse danseres, is mijn hele leven met mij mee verhuisd en staat nu al jaren bij mijn bed...
Nooit zal je vergeten worden...

Ik ben dankbaar voor wat ik de afgelopen week voor jou en mama heb mogen doen....
Mijn pappie, met niemand te vergelijken...
Het fysieke afscheid, de uitvaart is prachtig geweest...
Het is goed zo, al zal het gemis er zijn....

Het is net zo zwaar als dat het goed is.....

(dank voor de foto Mirq)

Orakelkaart 1: Zelfvernieuwing

---

Ik vind het fijn om rommel in mijn leven op te ruimen en mijn huis schoon te maken en te zuiveren.
Ik haal er voordeel uit om mijn kasten en laden op te ruimen en dingen los te laten
die niet langer voor me werken. Ik zoek manieren om relaties af te sluiten
en verbindingen te beëindigen die niet langer mijn hoogste goed dienen.

Opruimen is voor mij een heilige handeling, een moment om opnieuw te starten
en me te vernieuwen, een moment om oude instellingen en gedateerde overtuigingen los te laten.
Ik waardeer deze periodieke momenten van schoonmaken en opruimen:
het zijn bijzondere momenten waarop ik oude identiteiten vaarwel zeg
en mezelf opnieuw geboren laat worden door ruimte te maken voor het nieuwe. 

Ik laat mijn intuïtie toe om me te leiden in wat ik houd en wat ik loslaat.
Op die manier wordt het een moeiteloos aangenaam proces.

Vanmorgen kon ik een kaart kiezen via de facebook pagina van Paravisie.Dat deze kaart eruit kwam was op het eerste gezicht niet helemaal zoals ik het voelde maar nu hij even ingewerkt is klopt ie precies...
Ik kan niet tegen rommel, dus ik ruim direct op... niet dat ik een mega strak huishouden heb, maar rommel... nee, dat ligt er niet.
Ook als ik de diepere betekenis neem van het opruimen past dat bij mij, ik laat mijn verleden daar waar het hoort, in het verleden... wat ik eruit kan leren neem ik mee maar verder is het geweest en doet er niet meer toe.
Ik leef in het heden en dan blijft het dus opgeruimd in mijn hoofd...
Een enkele keer ga ik nog wel eens terug en ik heb natuurlijk ook moeten leren om het verleden los te laten maar mijn gevoel zegt me dat het nu goed gaat.

Daarnaast zijn er vernieuwingen in mijn leven aanstaande en zal ik ook weer los moeten laten en anderen hun leven zelf moeten laten leven... ook daarbij komt een hoop opruimen en schoonmaken bij kijken. 

In het aardse als wel in het in hiernamaals....

Mooi om dat op dit moment mee te krijgen.... Ik zie het als hulp van boven 

yeahhh, weer een leuke uitdaging!

Nadat Malina terug was naar school kwam ik weer in een levensstijl die me tot mezelf moest brengen.
Met de nodige afleiding natuurlijk.
Kindlief kwam terug uit Australië, we moesten ons eigen ritme weer vinden samen. De honden werden weer verdeeld, net als de boodschappen in de kasten haha.
De feestdagen met de daarbij horende sfeer en niet geheel onbelangrijk, de operatie die de nodige invloed zou hebben.
Zoveel zelfs dat we Rocky hebben herplaatst!
De gebruikelijke emmer liep over, vooral met zijn gezeik, daar waren we nu echt helemaal klaar mee.

Nu, maanden later voel ik me weer prima, kan weer heel wat aan en toen kwam dat gat waar ik niet naar op zoek was maar steeds weer op mijn pad komt.
Maar zoals dat gaat met sommige gaten, worden die ook weer gevuld en dit keer is dat met Bolle.
Een jonge Australian Shepherd, druk en lief... we hebben weer een doel!
Zo heel anders als de dames, waar ik bijna bij in slaap zou vallen op hun dagelijkse rondjes.
En nu met Bolle erbij weet ik pas hoe rustig die twee zijn haha
Maar ook hij zal wel rustiger worden, hij is er nog maar een paar dagen dan kun je nog geen goed oordeel geven behalve dat het wel goed komt.

Eindelijk mijn zorgen, die ik toch altijd wel ergens over heb, ik moet toch ergens mijn gedachten over kwijt! weer op een goeie manier een plek geven.
Geen gezeur over een buurtbewoner die m'n deur ongevraagd open zet, of een ander die het nodig vind z'n sigaar naast mijn deur op te paffen... dat is gezeur die geen naam mag hebben en alleen de sfeer beïnvloed.
Daar zit ik absoluut niet op te wachten!
Op die buurtbewoners ook niet hoor en ze hoeven al helemaal niet zo prominent aanwezig te zijn.
Met Bolle zijn komst kunnen die in elk geval naar de achtergrond en ga ik me weer op de mooie dingen in het leven richten.
Want wat is er mooier als een hond zo te krijgen dat hij een belangrijke plek in het leven van iemand kan zijn!
En aangezien hij na een druk begin van de dag nu uitgestrekt op een kussen ligt, zal het met tijd en ervaringen opdoen wel lukken.
Ik heb er alle vertrouwen in!

Ik baal...

Sinds een paar maanden, denk ik, woont er een vrouwtje bij ons in de wijk onder begeleiding schijnt, die de wijk doorwandeld. Tijdens de wandeling in huizen en tuinen loert, deuren opent, autodeuren openen wil, al met al, heel irritant.
M'n buuf had haar al betrapt bij haar tuin waar ze de hondjes zat te begluren
Nou hadden we zelf gezien dat ze aan auto's zat, maar we hebben (nog) geen bewijs dat ze ook aan onze tuindeur zit te morrelen.
Onze tuindeur kan alleen van binnenaf afgesloten worden en als ze dan wil gluren zien we dat dus doordat de klinkt omhoog staat.
Als we zelf via de tuindeur weggaan staat ie soms open als we terugkomen... net als de schuurdeur laatst.
en dat geeft mij een erg onprettig gevoel....
We hebben de hokken van de cavia's en konijnen open en bloot in de tuin staan, en als de deur gewoon dicht is gaan we er vanuit dat niemand de tuin binnenkomt.
Heel naïef, ik weet het!
Maar zo woon ik hier al 12 jaar!

Nu dachten we een simpele, goedkope oplossing te hebben door 2 schroeven met ook in de deur en de paal te draaien, die verbinden met een hangslotje en zo komt er niemand meer in als we weg zijn....
Maar helaas worden die schroeven er gewoon uitgedraaid als we de deur van binnen weer afgesloten hebben.... zucht...
Dus voor deze persoon die niet van mijn deur af kan blijven en ik helaas nog niet heb kunnen betrappen moet ik een duur slot gaan aanschaffen om de deur ook van buitenaf af te kunnen sluiten.

Ik heb er zo'n hekel aan om mij aan te passen bij types die niet met hun poten van mijn spullen af kunnen blijven!
Maar het zal wel moeten wil ik onbezorgd op de fiets de deur uit...
En hopelijk is het een beetje simpel te plaatsen.... er zit gelukkig al een gat voor in de deur maar verder is het allemaal een beetje een niet echt passend geheel haha

Ooit heb ik gezegd dat ik het niet zo'n punt vond om naast Triade te wonen, maar ik kom langzaam maar zeker terug op die woorden :/
En nee, ik heb geen bewijs dat dit vrouwtje de oorzaak is, ze doet het alleen wel bij anderen....

mijn doel is....

Tja, daar vraag je me wat...

Ik weet het, om vooruit te blijven gaan heb je een doel nodig en ik zoek me rot maar ik kan me nu even niet opladen om een doel te zoeken...
Behalve dan mijn goede doel Stichting Vom Falorie Hulphonden  😃

Daarbij vind ik het niet kloppen om een doel te moeten zoeken, je moet een doel hébben!

Nu ben ik iemand die altijd vooruit wil, niet of zo min mogelijk terug kijkt en altijd meer wil dan ik kan.
Maar op het moment ben ik inspiratieloos...
Ik doe niets wat ik eigenlijk altijd als doel had.
Ik doe wel wat ik eerder nooit deed!
Wat ik eerder als onbelangrijk of een leuke bezigheid zag doe ik nu.
Is dat ook een doel?
In mijn beleving wel...
Ik lees zoveel over het 'moeten' zoeken naar een doel om je leven zin te geven dat ik er een beetje tegendraads van wordt (ook een hele duidelijke eigenschap van mij 😋 )

Ik ga dus niet op zoek naar een doel, maar pak mijn doel zo gauw als ik die zie.
Gister waas dat shoppen, maandag een boswandeling, vandaag bloggen...
Zo heb ik elke dag een nieuw doel of uitdaging en ze komen gewoon op m'm pad, ik hoef er geen moeite voor te doen.
Wie weet ga ik vanmiddag wel iets bedenken wat ik wil doen met als rode draad op dit moment... weinig energie en lust om ook maar iets te bedenken.

Het afgelopen jaar ben ik te lang buiten mijn comfortzone gegaan, dat heeft zo zijn littekens nagelaten.
Om een keer buiten je comfortzone te gaan vind ik helemaal top, maar om het te verweven met je eigen leefstijl is een ander verhaal.
Dat kan zeker goed gaan, maar in mijn geval niet.
Op zoek naar een doel is voor mij misschien wel op zoek naar mijn comfortzone...

En al schrijvend kom ik dus toch weer uit op mijn doel.
Wat is schrijven toch mooi!
En het is tijd om met de honden te gaan lopen... heerlijk in mijn eigen buurt en in mijn eigen comfortzone

back to basic... tis zoals het is 😏

#vrijdagde13e

Normaal ben ik niet zo bijgelovig, maar vandaag is het gewoon zo...
Vrijdag de 13e en alles wat ik begin of te horen krijg is bagger...
Lekker begin van de dag!  Dus niet!

Buiten vieze blubbersneeuw en niks niet genieten van een wonderschoon wit winterlandschap.
Het voordeel zit um dan wel meteen in het nadeel, het is niet glad, alleen vies...
En koud...
Ik lijk niet warm te kunnen worden de afgelopen dagen.
Dus lekker ingepakt in een deken, dik vest aan, sjaal om... de handschoenen laat ik nog maar even achterwege al zijn mn handen steenkoud.
Ik denk dat ik maar een dipdag neem...
Niets doen, alleen in die warme deken kruipen en verstand op nul.

Afijn, de pc wordt toch opgestart en in de mailbox is weer genoeg te lezen... maar weinig leuks...
Weer niet automatisch kwijtschelding van de gemeentebelasting... ik zit ver onder basisinkomen en kindlief verdiend bijna niets.
Wat is hun probleem! grrrrr
En de gemeente wil nog niet met mij over werk zoeken praten, nóg niet! Verwachten ze verbetering dan?
Nou ja, ik hoop met ze mee. Tot die tijd mag ik met mijn vrijwilligerswerk bij Vom Falorie doorgaan.

En nu sneeuwt/regent het buiten... nog viezer als wanneer het ligt...
En het is koud... en de verwarming geeft pas warmte als de buren de kachel ook aan gaan zetten.
Dus weet je... ik kruip lekker in mn warme deken en néém die dipdag

Dit keer heeft vrijdag de 13e gewonnen... tot nu in elk geval
De dag is nog jong en wie weet komt red bull nog langs met een dosis goede energie om de dag goed af te sluiten.
Nu bedenk ik me net dat ik gister de zwarte kat van de buren heb zitten pesten toen die naast me ging liggen op de bank. Ze wilde niet dat ik haar over de buik aaide en beet en klauwde mij. Een heerlijk nostalgisch moment naar onze eerste kat die dat vele malen harder deed en we daar een spelletje van maakten haha
Deze kat kon het echt niet waarderen en ging weg.

Misschien moet ik iets meer oppassen met zwarte katten en vrijdag de 13e... ik ga in elk geval de ladders uit de weg 😊

En voor de positieve noot;  de honden zijn lief, de knagers altijd gezellig, een kleine afwas, de pc startte in 1 x op, geen kruk nodig met lopen en een heerlijke mok warme thee in het vooruitzicht.
Buiten is het inmiddels weer droog en de zon komt zelfs door.
En mn dipdag is ingepland.
Mens! Tel je zegeningen!
Zelfs met een slechte start komt het toch weer goed.

Have a nice day!

een goed begin....

We zijn het jaar bijzonder gestart... het is nog maar 8 januari, maar het voelt alsof ik al zoveel stappen heb gezet dat een half jaar me al reëel lijkt.
Maar dat zal meer met mijn geheugen te maken hebben hahaha  😂

Maar er zijn wel degelijk drastische veranderingen!
Allereerst ben ik, na anderhalf jaar bijna dagelijks mijn tv en modem resetten dankzij de draadloze verbinding, eindelijk geholpen aan een goede, vaste oplossing... pfffft.
Wat een luxe ineens om gewoon de tv aan te zetten en meteen beeld te hebben.
En ja, ik had veel eerder een vast lijntje kunnen leggen, ware het niet dat ik daar een hele lange kabel voor nodig heb, die langs allerlei hoekjes gelegd moest worden, mij dat de nodige fysieke problemen en klachten oplevert en het geen gezicht is.
Nu kreeg ik de kabel terug betaald en tjee... in de winkel zie ik een veel mooiere oplossing om de kabel langs de muur te krijgen. Verder hielp een kleine verhuizing van wat spulletjes ook mee om de draad weg te werken 😊
De fysieke klachten had ik toch al, dus het viel niet heel erg op dat die na het leggen weer wat verergerden. Ik ben immers nog aan het herstellen.

Het gevoel van luxe werd nog eens versterkt door het besluit om Rocky te laten verhuizen.
Het heeft me bijna een jaar gekost om het daadwerkelijk te doen, maar nu was mijn grens met hem wel bereikt.
Erg jammer, want ondanks dat hij klein en lelijk is, is het ook een grappig en sociaal hondje waar ik naast zijn gepies in huis weinig last van had.
Zijn gepies had niets te maken met zindelijk zijn... maar alles met, tja met wat eigenlijk...
Soms dacht ik onzekerheid, soms gewoon omdat hij het er niet mee eens was of gewoon omdat hij overal lak aan had en het zo gewend was...
Het maakt ook geen verschil, hij pieste in huis en nooit waar we bij waren en dat is zo ongelooflijk frustrerend!
Bij een pup zit er een logica achter, bij een herplaatser ook. Ik heb zwerfhonden in huis gehad die binnen een week gewoon zindelijk waren, dus waarom kon dit kleine ventje dat niet?
Ik heb echt vreselijk de pest aan pissen in huis...
En sinds mijn operatie had meneer zijn poot weer vaker omhoog en aangezien niet ik maar kindlief het eerst beneden was waren we nu allebei wel klaar met hem.
Ook begon hij weer achter de meiden aan te lopen en onder de staart te likken, zelfs zij werden er vervelend van.
Dus op een goede maandag, de eerste van het jaar, maar naar de buuf gegaan met de shih-tzu's.
Ze wist van de irritaties en aangezien Rocky bij mij was om haar teefjes te dekken moesten we samen een oplossing bedenken.
Ik uitte mijn beslissing op facebook en ineens kwamen er reacties van mensen die hem wel wilden.
Wow... Die heb ik uiteraard warm gehouden, maar tot ik met de buuf tot een goede beslissing was gekomen kon ik nog niets echt doorzetten.
Uiteindelijk gaf het belang om hem als dekreu te blijven gebruiken toch de doorslag, hij schijnt zeer mooi te zijn voor een shih-tzu, dus heeft ze besloten om hem zelf in huis te nemen.
Ze heeft er lang genoeg over nagedacht, ze kent het ras als geen ander en heeft alle kennis in huis die nodig is om het goed te laten verlopen.
Dus, meneer ligt nu prinsheerlijk op stoelen en bank, voelt zich prima tussen de andere soortgenoten en zo lijkt het nu de ideale oplossing.
Hij heeft het jaar hier blijkbaar nodig gehad om in te zien dat hij tussen zijn eigen soort thuis hoort. Alle ellende die we met hem hebben gehad was ergens goed voor en nu het voor mij klaar was, was het bij de buuf rustig genoeg om hem daar tussen te zetten.
Zo kan hij zijn roedelgedrag zoals wij het hier ervaarden gewoon voortzetten, wordt hij gecorrigeerd zoals hij het begrijpt en verder mag hij gewoon een lief klein schatje zijn...
De eerste berichten zijn heel goed, dus ik heb er alle vertrouwen in dat het goed blijft gaan.

En voor ons?
Wat een rust....
Gewoon de kamer uit kunnen gaan en weer binnen komen zonder eerst de vloer af te scannen of er weer ergens een plas ligt.
Niet meteen als je dat ziet uit je dak gaan en voor de rest van de dag sjagereinig zijn omdat je niet weet of hij, als je even de boodschappen gaat doen, weer de boel (lees stoel) onder piest.
Geen gepoep op straat, al vond ik dat niet heel erg, dat ruimt veel makkelijker op als in het gras 😉
En geen gesleur omdat hij die ene paal zeer zeker moest besnuffelen en natuurlijk beplassen.

Afgelopen jaar, met hem, was een goed leerjaar... zo een wil ik nooit weer!
Ik verhuis niet snel een hond die mij niet echt past, als ik er voor gekozen heb blijft hij, hoe dan ook maar wat ben ik blij dat ik met Rocky toch de keus heb gemaakt.
Lekker verder met Laika en voor nu Chenna nog zolang kindlief nog thuis woont.
Er komt vanzelf wel weer iets op m'n pad.
Een maatje of een hondje in opleiding... ze zijn zeer welkom!