doorgaan, gewoon doorgaan

Het is het motto van de familie...
(Kindlief en ik, wel te verstaan 😉)   Yeahhhhh, blogger heeft emoyoos!! 😊
Sorry, moest het even kwijt!

Terug op het onderwerp... doorgaan!
Kindlief is ook niet van het stilzitten, net goed en wel weer terug in eigen land alweer druk met het plannen van de toekomst.
Enige druk van de kostendelersnorm is er wel, eerlijk gezegd, maar daar kunnen we ons tot nu toe nog mee redden.
Het dierenpension weet kindlief al weer te vinden en na een babbeltje met een buur kwamen we er achter dat er postbezorgers werden gezocht, gesmeekt bijna!
Dus ook daar maar een sollicitatie naartoe en yesssss, aangenomen!

Dat is winst 1!

Nu wil ze verder... een eigen huisje. En de woningbouw heeft hier de boel omgegooid. In plaats van wachten op een toegewezen huisje, mag je nu elke week zelf inschrijven op een huisje.
En die kans wordt met beide handen aangegrepen.
Dus wie weet zit ik binnenkort wel weer alleen hier met Laika en Rocky als gezelschap.

Voor haar nieuwe job heeft ze een goeie fiets nodig en daar was (wederom) onze reddende engel in de vorm van mijn ouders, die nog een goeie, ongebruikte fiets hadden staan... mijn dank is groot!
Ik zag het al weer voor me dat ik weer zonder fiets zou komen... niet dat ik die veel gebruik, maar zonder hond in opleiding loop ik niet graag door een winkel en fiets er dan liever naar toe. Aangezien ik met de andere honden wel genoeg loop.
Het was ook nog wel even gaaf om de fiets te halen, hij paste namelijk niet in mijn auto en zonder trekhaak is een fietsendrager ook nutteloos...
Dus kwam het aanbod om pappies auto dan maar te gebruiken... yeahhhh!
Even de luxe van een mercedes te voelen is en blijft heerlijk haha
Zo'n mooie auto voor de deur leverde de buurman de opmerking 'patser' op 😂
Van hem kan ik het hebben hoor, hij is een hele goeie buur.
En toch groeit er heel even dat trotse hart om de bolide te showen.
Ach ja, zo zijn we toch allemaal wel...
Met hetzelfde gevoel bracht ik hem weer terug en in mijn eigen toetje voel ik me net, zo niet prettiger. Eigen spul is goud waard.
En nu met twee fietsen thuis kan ik weer denken aan het beginnen met fietstochtjes maken... je weet maar nooit.

En tussen alle beslommeringen van ons huishouden door ben ik, en niet alleen ik maar het hele bestuur en Sas en John, druk met het opstarten van Stichting Vom Falorie.
Sinds de zomer hebben we het bestuur vastgelegd en zijn de aanvragen voor de bankrekening etc. de deur uitgegaan.
Helaas met de nodige vertraging maar aan al het wachten komt een eind, dus nu kunnen we echt beginnen.
Marketing... een wereld op zich maar niet geheel onbekend dus we gaan ervoor!

Houdt ons in de gaten, deel met ons mee en help ons aan donaties en sponsors voor Stichting Vom Falorie, psychiatrische hulphonden.
http://psychiatrischehulphond.nl/

Ons doel is om met het geld de psychiatrische hulphond betaalbaar te maken voor iedereen!
En daar dragen wij graag ons steentje aan mee.

Wil je doneren?
NL43RABO0313788073  Stichting Vom Falorie Hulphonden

Bij voorbaat heel erg bedankt!
Petra Bijdevaate, penningmeester Stichting Vom Falorie Hulphonden

zo snel kan het veranderen

Met kindlief weer thuis komen we al snel weer in ons eigen ritme... zij in het hare, ik in het mijne.
De boodschappen worden weer verdeeld in haar en mijn hahaha. en dat is maar goed ook, ik zou alle kilo's er zo weer bij snoepen als ik met haar mee zou snoepen!
Het samen zijn went snel, samen de honden uitlaten, samen boodschappen doen, samen naar opa en oma etc... toch stiekum wel weer heel gezellig.
Maar het is ook een stuk drukker...
Ik voel me direct weer meegenomen in haar energie en tja... dat heeft z'n weerslag :/
En ook dat voelt heel dubbel...
Aan de ene kant is het weer fijn om de druk te hebben meer te willen doen, aan de andere kant werkt het averechts omdat ik gewoon de energie niet heb om me die luxe te permitteren.
Dus.... ik kom mezelf weer fijn tegen en zal ergens pas op de plaats moeten maken...
(kutlijf!)
Het is niet anders...

Het eerste waar ik merk dat ik ver over mn grenzen ben is het niet willen schrijven en nu ik dan eindelijk toch begonnen ben weet ik meteen waarom.
Ik ben meer aan het verbeteren als aan het doorschrijven en dat is echt niet leuk meer...
En iets leuks heb ik ook niet echt te melden...

Afgelopen week is zeer onverwacht mijn oom overleden... Het jongste broertje van mijn vader met wie hij regelmatig  op de snorfiets mee op pad was de afgelopen jaren.
Sinds mijn oom met pensioen was is hun broederband flink aangescherpt en waren ze vaak samen, genietend op de (snor)fiets van de natuur, een sigaar en hun samenzijn.
Nu is dat zomaar weg....
Dan wordt je weer eens heel hard met de werkelijkheid van het sterfelijk zijn geconfronteerd...
En ja, dat zet mij weer meteen aan het denken, want het kan ook mij zomaar gebeuren en dan wil ik niet dat alles aan kindlief overgelaten wordt... ik wil dat er een pakket klaar ligt zodat ze dat alleen maar rond hoeft te bezorgen.
Geen gebemoei van wie ook...
Mensen die je nauwelijks kennen zullen dan wel even vertellen wie je was....
No way!!!
De enige die weet wie ik ben is kindlief. Punt.
Dus ja, daar wil ik nu toch echt mee bezig.

Het overlijden van mijn oom heeft ook een positieve kant geopenbaard...
Mijn vader moest de dag nadat we het bericht hadden gehoord naar het ziekenhuis en was bij mijn moeder thuis. Ik had het idee om eerst bij moeders langs te gaan en daarna naar het ziekenhuis bij paps, maar paps mocht eind van de middag weer naar huis en zo kwam mijn schoonzus op het idee dat ik dan samen met mijn broer paps op zou halen.
Goed plan!
En zo kom je na 10 jaar weer eens in gesprek met je broer, opgesloten in een auto :p
Ik had er totaal geen probleem mee en het was gewoon goed, geen gedoe en vooral geen gezeik over wat, waarom en hoe  u verder.
Nee, het was goed zo en we gaan ook gewoon weer verder. Punt.
Ook is mijn oudste broer weer met zijn vrouw bij onze ouders geweest....

Niet dat alles u koek en ei is, maar de scherpe randen zijn eraf, meer hoeft van mij ook niet.
Gewoon met elkaar kunnen communiceren is heel wat belangrijker als bij elkaar door de deur komen ;)
Soms heb je tijd nodig in plaats van een gesprek...

samen doen!

En net als ik mijn vorige blog on-line heb zie ik wat langs het raam gaan...
Yihaaaa!
Ja hoor, daar is het vrolijke gezicht van kindlief, dat net onder het raamplastic naar binnen gluurt  :D
Snel de camera, snel de deur open en (je raad het nooit)  de honden wakker maken!
Eenmaal met open voordeur en het horen van haar stem waren ze snel wakker en nog sneller buiten.
Chenna wist niet hoe hoog ze tegen haar op moest springen, Laika bleef op de grond maar werd zich steeds meer bewust wie er thuis gekomen was en Rocky liep zoals gewoonlijk weg... hij had geen idee wat er aan de hand was haha.
Koffers en tassen bij pa uit de auto en naar binnen...
Ondertussen was ik druk met het filmen wat niet lukte en ik toch graag wilde laten lukken maar de camera werkte niet mee, helaas...
Binnen hadden de honden pas echt door wie er binnen gekomen was. Ook Laika en Rocky werden steeds doller en het was een en al dollen.
Geweldig om te zien!
Filmen met de telefoon, schoot er door m'n hoofd, maar helaas die deed het helemaal niet!
Alsof de duvel er mee speelt.

Maar ach, het was leuk geweest om te delen maar ik heb het op mn netvlies staan :D

Kindlief is weer thuis en er is heel veel leven direct, de een is nog doller als de ander en ze willen niet voor elkaar onder doen.
Gelukkig blijft alles met vier poten op de grond en op kindlief hahaha, ze kan iet eens meer normaal op de stoel zitten. Jha, met drie honden op schoot!

Heel langzaam komt er wat rust en dan komen er echte verhalen en uiteraard... de foto's!
zucht.... die omgeving, ik wil er zó heen!
niets als ruimte en natuur... paarden, honden,schapen en koeien...
Ze heeft écht haar droom geleefd, een waanzinnig mooie tijd gehad!

Al snel voelt het weer heerlijk vertrouwd om haar in huis te hebben... even wennen met het eten, maar verder... tis zo weer als vanouds, vertrouwd en goed...

Nu op weg naar een goeie toekomst, nog even samen maar dan toch ook snel apart...
Op weg naar een eigen leven...
Weer een nieuwe fase

#wachten

En wat duurt het lang!!
Vanaf vorige week dinsdag 'wacht' ik al op de thuiskomst van kindlief... Na 5 maanden Down Under en weinig bereik...
En zoals het cliché zegt; wachten duurt lang...
Al die dagen heb ik met haar mee gereisd, via de app en af en toe eens kijken op google maps waar ze ongeveer zou zitten.
Mijn inlevings- en verbeeldingsvermogen is groot, ik kon het allemaal best visualiseren

Maar nu ik weet dat ze weer terug is in Dronten en elk moment op de stoep kan staan duurt het wachten wel 10x zolang...
Geen idee hoe laat ze hier zal zijn dus tja...
Daar zit je dan met je goed gedrag...
De boel maar weer opgeruimd, de honden gekamd, Rocky z'n staartjes geprobeerd netjes te maken.
Ze worden ook al onrustiger...
Chenna trekt de staartjes van Rocky net zo snel weer krom als ik ze netjes maak... alhoewel, zij doet het sneller ;) haha
Buiten maar aan het opruimen dan, De stukken plant die (wederom) Chenna geplukt heeft kan in de container... zucht...
Binnen is alles schoon (genoeg, ik hoef niet te overdrijven hè)
Gelukkig heb ik daar mijn altijd welkome afleiding... bloggen.
Nu met een mooi onderwerp waar ik dankbaar gebruik van maak.
Nog even en het is tijd om de honden uit te laten.
Ik had zo gehoopt dat ik nu een keer niet met alle drie hoefde te lopen.
Ik kan het uitstellen natuurlijk... Chenna had al weer hoge nood en die is dus net geweest...
Naja... we zien wel..
Of zal ik appen?!
Hahaha
Een beetje stangen!
Maar nee, laat ik dat maar niet doen.
Zo lang zal het niet meer duren..
Al die maanden maakte het me niets uit, maar nu ik haar dichtbij weet is het heel anders.
Wat zit een mens toch raar in elkaar...

Maar goed, we wachten... en wie weet loop ik eerst nog met de honden, dan duurt het wachten ook niet zo lang.
(zul je zien dat ze net in die tussentijd komt)
Ik zit achter de pc, met m'n gezicht richting de weg als ze voor de deur stoppen zie ik het meteen.
Camera klaar voor het dolle welkom wat de honden in petto zullen hebben, daarover is geen enkele twijfel!

Kom kind! Kom!!

het werd wel weer tijd!

Tjee, het is lang geleden dat ik wat op mn blog geschreven heb, tenminste, voor mijn begrippen ;)
Maar zo heel veel is er niet te vertellen en om nou steeds in herhaling te vallen, das ook niets.

De kostendelersnorm is in rustiger vaarwater gekomen, we zien het allemaal wel... het is nu eenmaal zo geregeld en we hebben het maar te pikken.
Misschien maar eens uitzoeken welke partij dit onzinnige gedoe bedacht heeft haha
Dan kunnen we er rekening mee houden als we volgend jaar moeten stemmen.

Malina is intussen een stap verder in de opleiding gegaan en dat betekend voor mij even pas op de plaats...
Geen tig keer meer naar buiten met de honden, nee, gewoon de gebruikelijke rondjes.
Ik had gehoopt me dan wat fitter te voelen, maar tot nu toe voel ik me alleen niet meer zo uitgeput.
Ik mis het samen op pad gaan, een steun bij het lopen wel. Ik voel me weer alle kanten op swabberen, onvoorstelbaar hoeveel verschil een hond maakt. Maar ja, ik kan niet alles hebben en zeker geen 4 honden meer in m'n eentje.

Verder is het een wirwar met onbegrip en verkeerd begrijpen....  en dat is vervelend maar ik laat me niets aanpraten.
Ik voel me het best op me zelf, in mijn eigen omgeving in mijn eigen gevoel... en dat laat ik me door niemand meer afnemen, of ze daar nu zelf door in de problemen komen of niet.
dat is hun eigen probleem, niet het mijne en dat laat ik het niet (weer) worden...

En nu is het nog een paar dagen wachten... dan is kindlief weer thuis!!
We appen er al weer lekker op los nu ze niet meer in de busch busch zit, haha
Vanmorgen een uur aan de telefoon, via de app.
Heerlijk om haar stem weer te horen en bijkletsen.
We hebben zoveel te kletsen, maar om dat nu allemaal aan de telefoon te doen, nee... als ze thuis is met de foto's erbij is zoveel mooier!
Ik kan haast niet wachten!
Maar dat moet nog wel, nog 4 en als ze bij haar vader blijft slapen en dinsdag pas hier komt nog 5 dagen...
Haar vader haalt haar op en ze zal dan pas rond middernacht hier zijn, dus is het misschien net zo handig om de eerste nacht bij haar pa te slapen.
En ach, die halve dag kan er nog wel bij. Overdag is het ook beter om de begroeting tussen haar en de honden te filmen, want reken maar dat dát feest wordt!

Maar goed... nog even geduld...