terug kijkend op 2013

2013 is bijna voorbij...
nog een paar dagen, maar in die dagen verwacht ik weinig spannends..
2013...
een jaar waarin weinig in mijn privéleven is veranderd...
een jaar waarin ik wel heel zeker ben van mijn veel stabielere levenswijze...
ik voel mij oprecht gelukkig
ik voel mij geliefd bij diegene die ik lief heb
IK VOEL!

Ik heb altijd veel gevoelens gehad, maar nooit de berusting en het vertrouwen in mijn gevoel.
Terugkijkend op mijn (voor)gevoelens mag ik me nog veel bewuster worden van de waarheid die daar in verborgen ligt...

Oda... mijn meisie, ons derde pupje van moeder Kelsey en wat is ze weer geweldig!
Oda was bijzonder... en bij haar heb ik hele speciale gevoelens gehad...
Ik had een consult voor Menno aangevraagd bij een dierentolk, maar stuurde (per ongeluk) een foto van Oda mee...
Maar hoe verrassend dat de reactie van de dierentolk zowel bij Oda als bij Menno past... alleen heeft Menno meer band met mij en wilde Oda meer band met Alicia...
Gelukkig ging dat vanaf die dag ook gebeuren!
Ook had ik bij Oda gevoelens dat ze het niet ging redden als geleidehond... ik zag haar niet in een tuig lopen.
Mijn rationele gedachte was logisch, want Menno en Nela hebben het ook niet gered en Oda was niet heel veel anders.
Maar een steeds weer terugkerend beeld was Oda in een grote rode vlek...
Dit gevoel stopte ik altijd heel snel weg... ik kon hier geen verklaring voor bedenken
Tot ik hoorde dat Oda was overleden bij de castratie nadat de DA haar slagader had geraakt.
Oda in een grote plas bloed....

Hierna gingen er meer voorgevoelens en onbewuste acties een hele nieuwe betekenis krijgen...
Vlak voor de eerste afspraak voor de castratie verloor Oda wat bloed, waardoor haar castratie werd uitgesteld...
Intussen mochten we op kraambezoek bij onze nieuwe pup in opleiding en mocht Oda mee... wat was ze een lieve mama voor die kleine pups en ik heb bij school gevraagd of het niet mogelijk was om haar als fokteefje door te laten gaan... dan mocht ze bij ons blijven!
Helaas wilde ze daar niets van horen en moest ze alsnog onder het mes, met de bekende gevolgen...

Had ik maar beter geluisterd en mijn gevoelens beter geïnterpreteerd!

Ook mijn gevoel bij Desudo zat me al tijden dwars...
Altijd als ik daar heen reed had ik een onbestemd gevoel... niet prettig!
Maar eenmaal binnen en bezig met de honden was dat weer weg en tja, mij gaat het toch echt om de honden!
Bij sommige medewerkers bleef ik liever uit de buurt, er werken gelukkig ook mensen die ik graag mocht.
Ik verklaarde dit onbestemde gevoel bij de personen waar ik weinig tot niets mee te maken had en richtte mijn positieve gevoelens op de honden en op diegene waar ik het wel mee kon vinden.
Het werk in de verzorging van de studenten vond ik een heerlijke afleiding  van thuis... honden zijn zo dankbaar voor alles wat je ze geeft...
En het opvoeden van een pup in zijn eerste jaar blijft het allermooiste wat je als vrijwilliger kan doen...
Ik voelde me rijk!
Ik deed wat ik graag wilde!
Ik deed wat ik met al mijn beperkingen kon!

Ik schoof mijn onbestemde gevoelens telkens weer aan de kant....

Waarom zou ik die positieve (voor mezelf keer op keer gerationaliseerde) gedachten laten overschaduwen!

Ik, die in elk negatieve wel iets positiefs weet te vinden... dus hierin ook....

Terugkijkend op de laatste weken hoef ik dus helemaal niet te zoeken naar een antwoord waarom ik met een flinke trap na bij Desudo ben verwijderd...
Mijn (voor) gevoelens zeiden het al heel lang!

Ik kan treuren om het verlies van fijne, lieve honden en mooi werk... en dat doe ik ook!

Maar ik kan ook bouwen op de wetenschap dat mijn gevoelens wel degelijk een echte waarschuwing zijn voor wat er kan gebeuren...
Nu alleen nog leren hoe ik ze goed kan lezen en mijn leven daar naar kan leven...
Of blijft het een gevoel en zal het me gewoon moeten overkomen, zonder dat ik er iets aan kan veranderen?

Ik ga 2014 met goede gevoelens in en volg mijn weg zoals ik die denk te moeten gaan...
Ik laat me verrassen door wat er op mijn pad komt...
En volg mijn gevoel... al is dat soms doodeng!

ik mag niet klagen... mijn leventje loopt de laatste maanden rustig, geen spannende acties, geen interessante details. Bijna saai te noemen als het niet zo heel hard nodig was om zulke momenten te koesteren :)

Pieter en Menno merk ik bijna niet, lekker rustige honden, Pieter doet zijn werk in de opleiding prima, Menno is de rust zelf... heerlijk!

Alicia is goed bezig met haar stages, ook met haar heb ik weinig te stellen, gewoon eten, de was draaien, gezellig onderhouden... het is bijna niet te geloven!

Bij Desudo zijn er wat veranderingen, een nieuwe trainer en mn 'maatje' PJ gaat vertrekken... dit is wel even een zure appel, maar voor hem veel beter... hopelijk zie ik hem nog weer eens
voor de stichting hebben we weer een paar demo's gelopen en meegewandeld met de sponsorwandeling, wat ik altijd super gezellig vind!
meteen weer nieuwe plannen gemaakt om met een groepje naar het strand te gaan.. wát willen we nog meer!

klein minpuntje is de kou die in het najaar weer komt en op mijn spieren slaat... :(   mijn kuiten voelen aan alsof er elk moment een flinke kramp in kan komen en zolang het wandelen gaat probeer ik verder maar niets uit. Wat dus wel betekend dat ik voorlopig de praktijkspeurlessen af moet zeggen.... Menno is zo fanatiek, en die kracht komt op mijn kuiten terug... héél jammer!  maar mijn benen zijn me heilig...
tijdens de sponsorwandeling heb ik ook een tekenbeet opgelopen, dom genoeg dacht ik dat het gewoon een wondje was en heb ik er geen aandacht aan besteed, tot ik drie dagen later pootjes aan dat korstje zag bewegen... de teek snel verwijderd, maar of er een lyme besmetting achterweg komt moet nog blijken...
we gaan ervan uit van niet, maar ik zal het in de gaten houden..

de komende maand heb ik erg veel te doen... ik ga weer 12 uur in een kennel zitten in Amsterdam, met een groepje van Desudo gaan we een bosrit te paard maken, Alicia wordt 18, dus een extra feestelijke dag dit jaar! een strandwandeling aan zee en tussendoor onze nieuwe donatiepup van Desudo bezoeken voor het verslag en natuurlijk omdat dit gewoon superleuk is!

ondanks dat het een voor mij hele drukke maand wordt heb ik overal superveel zin in
al zal het schrijven wel even op een wat rustiger watertje blijven dobberen, maar zinken laat ik het niet dus daar komen we echt wel op terug ;)

het is al weer even geleden dat ik geschreven heb... life is good!!!   dat blijkt wel!

het weekje uit huis was prettig, even los van alles en zelfs van internet hahaha
de lessen en mijn 1000 woorden opdracht heb ik kunnen maken, al was het in klad.. en een dag later valt het internet eruit.
naja... een laatste dagje nog prettig ingeplant met een etentje met Jannie en Fons, daarna maar weer naar huis.
de minder leuke dingen namen de overhand... slecht bed, geen pc, geen internet, boek uit... het is tijd om weer naar mijn eigen stekkie te gaan
en dat was weer heerlijk!
lekker in mn eigen bed, de honden in hun eigen mand... alles weer terug op normaal
Alicia heeft zich prima vermaakt alleen thuis, al was het zonder honden wel minder leuk... mij miste ze niet behalve als schoonmaakster en kok, ach ja... wat kun je anders verwachten hahaha

terug in het ritme en de dagen gaan zo ook voorbij, rustig en in hetzelfde ritme
weinig spannends, er is rust...
mijn schrijfcursus is beloont met een mooie 9 als afsluiter op de 1000 woorden opdracht, het is nu tijd om voor mijzelf aan het werk te gaan op dit gebied
de plannen zijn er wel... nu de uitvoering nog

korte verhalen, uit het leven gegrepen zijn de leukste
de onderwerpen zijn de honden en met name de pups in opleiding en daarnaast wil ik bazen van geleidehonden vragen voor leuke, spannende, interessante verhalen...
daarnaast mijn eigen verhalen met alles wat ik meemaak, beleef, gevoelens kortom alles wat ik kwijt wil en goed leesbaar over kan schrijven.
de wil is er, de kennis en het kunnen ook

we gaan ervoor!!

ik word een beetje gek van mezelf

na de email reading/healing die ik samen met Menno heb gehad dacht ik de rust weer te hebben gevonden, maar nee hoor... het spookt weer in mijn hoofd
ik heb ook 2 edelstenen gekocht... pietersiet en rookkwarts... beiden voor betere ademhaling, meer loslaten, innerlijke rust...
maar wat er gebeurt... de rust is er niet echt...in elk geval niet genoeg

de reading gaf  aan dat ik mij minderwaardig voel, vooral vanuit mijn opvoeding... de 'woede' van mijn vader werd gesust door moeder om de lieve vrede te bewaren. Ik heb mij nooit 'goed genoeg' gevoelt en snapte ook niet waarom iemand zich anders gedraagt dan hij wil...

dit laatste kan ik prima plaatsen, dat mijn ouders zich aan pasten of moesten aanpassen klopt ook wel... zo leven ze nog steeds...
dat mijn gevoel al vanaf baby tijd is meegekregen vind ik erg verwarrend en confronterend
ze gaf ook aan dat ik van mijn moeder nog veel meer los moet komen, maar ik wil eigenlijk niet meer met familie geconfronteerd worden... de afgelopen 10 jaar heb ik gezien dat ze even meedenken om dan weer vol tegen me aan te schoppen... dus nee, laat maar

maar ja, als deze onrust steeds weer terug komt zal ik toch wat moeten...
dus mijn spirituele steun en toeverlaat die ik sowieso blind vertrouw, Henk Jan Akse voor een consult gevraagd... en ja, het zal niet zo wezen... via email, de goedkoopste optie... want geld is en blijft een probleem anders had ik echt wel vaker bij hem op de stoep gestaan... zucht ....

en toen ging ineens Menno in huis poepen, plassen en braken... owow... wat is dit nu weer!!
ziek? allergisch? ik kon er geen touw aan vast knopen...
de ene keer wel, de andere keer niet... geen idee wat de oorzaak was.
uiteindelijk de stoute schoenen maar aangetrokken en een on-line healing/reading consult voor hem aangevraagd
ach ja... en als je dan toch bezig bent... ook maar voor mezelf, ik wilde toch wel eens van pijnlijke nek af..

en dan blijkt dat ineens alles vanuit mijn allervroegste kind-zijn komt...
zowel Menno zijn klachten, als de mijne...
nou zijn er wel een paar punten waar ik dit in kan terug vinden...
Menno reageert heel erg op mijn gemoedstoestand, zonder dat echt te uiten, maar ik merk het altijd wel aan hem...
en niet helemaal onbelangrijk... zijn klachten waren meteen over!!
hij werd weer de ouwe trouwe Menno... van de een op de andere dag... ongelooflijk!!

bij mij was het een heel ander verhaal... weer even terug gezet naar de emoties die ik al zo lang ken... het gevoel alsof ik nergens goed genoeg voor ben... tja, daar had ik de afgelopen maanden wel last van ja.. Nela afgekeurd en al het gedoe eromheen, PJ die me ineens uit zn bestand heeft gezet en natuurlijk broerlief die ernstig ziek was en daarmee weer de hele familie ellende naar boven haalde...

maar deze reading/healing was zeer nuttig
ik ben weer terug bij mijn eigen ik, of in elk geval weer opzoek... het boek de gewijde reis helpt me goed op weg en ik voel me in elk geval alweer een stuk prettiger
ik weet weer waar ik op moet letten... maar het zou wel heel prettig zijn om niet steeds weer terug te vallen in deze cirkel... maar hoe??!!!

ik kan via die reading verder terug in mijn familie trauma, maar dan komt er een hele beerput los waarschijnlijk... en nee, daar heb ik geen zin in...
de familie zal echt niet veranderen, zelf zal ik er wel beter mee om kunnen gaan , maar wanneer ik weer in dezelfde situatie terecht kom zal ik toch met mijzelf en door mijzelf weer op het goede pad moeten komen of zorgen dat ik er niet af ga...
lastig... erg lastig... want ik denk niet dat ik het alleen kan, maar voor nu heb ik ook niet de financiën over om verder hiermee aan de slag te gaan
of met Henk Jan Akse, het medium in Dronten die me eerder ook geholpen heeft vragen of hij hiermee kan helpen... ik weet het nog niet...

ik heb wel 2 edelstenen gekocht met genezende werking... kijken of dat al wat rust brengt... dat is eerst het belangrijkste....

maar nu is na Menno ook Nela uit de opleiding gehaald en om hetzelfde probleem, beiden zijn onbetrouwbaar aan de riem, ze kunnen uitvallen naar andere honden, katten oid..
van Menno wist ik dit en ik heb dat in zijn jeugd niet kunnen omdraaien... ik was een heel eind, maar gaf ik hem het vertrouwen was het meteen weer mis, voor mij was het bij hem dus geen verrassing dat hij niet als geleidehond aan het werk zou
maar met Nela was het een heel ander verhaal...
ja, het was een ware diva, maar uitvallen naar andere honden nee, en al helemaal niet zo dat het niet te corrigeren was!
aan de kennis van de trainer ligt het niet, aan mijn opvoeding.. naar mijn weten... ook niet... maar wat wel??
ik vind het zelf wel een uitdaging om daar achter te komen en dan kom je niet alleen uit op bepaalde genen die vast en zeker in deze 3 aanwezig zijn en het gedrag verklaren, maar ook aan de manier van aanpakken...

van Menno had ik geleerd dat hem op de 'normale' manier corrigeren als hij aanviel, niet werkte.
dwz. hij valt uit, je corrigeert via de riem, dat helpt niet hij gaat door en dan corrigeer je eens flink op de riem. dan had ik hem weer naast me, maar de eerst volgende keer dat hij uitviel was hij veel feller en sneller!!
dit hield ik niet lang vol! ik moest dus iets totaal anders verzinnen
doordat ik een slecht willend lijf heb, dat weinig kracht heeft en zeker weinig als het bij herhaling gebruikt moet worden heb ik mij al met paardrijden ( heel lang geleden) aangeleerd om vanuit de rust en met logisch handelen problemen op te lossen.
Menno was sterk en vlug en heel erg gefixeerd op anderen (honden,katten,mensen) een echte uitdaging dus :)
als ik met hem ging lopen deed ik dat heel bewust, ik zocht mijn rust en liep op plekken waar ik niemand verwachte, langs het fietspad is het erg rustig, overdag door de wijken en ik liep echt.. niet stilstaan om te snuffelen.. alleen maar lopen. tot we weer thuis waren.
op die manier leerde hij op mij te letten tijdens het lopen...
dit breide ik uit, paste mijn tijden aan zodat we wel anderen zagen, als hij dan weer een focus opzocht hield ik mijn hand ervoor zodat hij recht vooruit bleef kijken en dit beloonde ik...
tot dit zonder hand kon... hij bleef strak vooruit kijken als we iemand tegen kwamen
eindelijk kon ik redelijk normaal lopen, maar aangelijnd vlak langs een andere hond bleef lastig.
ik ging stilstaan, wachtte tot ik weer aandacht had en liet hem naast komen.
in het begin ging dit stap voor stap, maar het resultaat was wel dat ik hem steeds makkelijker langs anderen kon krijgen...
helaas voor onze combinatie moest ik hem toen inleveren bij Desudo... tja, het enige nadeel van het opvoeden van een pup in opleiding!!

maar deze methode zat er bij mij nog goed in en na Menno kwam Nela al snel!
haar heb ik dus al veel eerder op deze manier getraind, met goed resultaat, want ik heb geen enkele herinnering aan een Nela die uitvalt aan de riem!!

maar nu ik weet hoe goed dit werkt... nu ken ik ook meteen het grote nadeel van deze methode als je het niet voor jezelf doet!
eenmaal bij Desudo komt er een heel andere Nela tevoorschijn... die er bij mij wel was (zie haar verhalen) maar niet in die mate dat het problemen zou geven
in mijn beleving heb ik een goed te trainen hond in geleverd...
nou kunnen we van een school niet verwachten dat ze urenlang met een hond bezig gaan, terwijl je eigenlijk zeker bent dat dit bij een (blinde) volgende baas weer terugkomt... dus ik sta zeker achter het besluit om haar uit de opleiding te halen

maar nu heb ik Oda ook nog, met diezelfde genen en diezelfde aandacht voor bewegende levende wezens...
maar nu zag ik viavia een video met een BAT training...
dit lijkt enigszins wel op wat ik bij Menno heb toegepast... met dat verschil dat ik wel altijd mijn doel wil bereiken en niet steeds weg ga van de uitdaging..
en eigenlijk leren we dit ook al als een pup het vertikt om 'af' te gaan... je zegt het 1 keer en wacht dan net zolang tot hij 'af' gaat... hij mag intussen niets anders gaan doen natuurlijk en moet het commando al wel kennen...
dit heb ik met Desudo besproken, ook met mijn verhaal over de opvoeding van Menno en Nela
met deze kennis kan het met Oda nog wel eens een stuk makkelijker worden als ze op school komt...
ik ga in elk geval de uitdaging aan!

inmiddels zijn we een paar maanden later
de BAT methode heb ik een paar keer gedaan, en ja, het werkt, maar op langere termijn koste het veel te veel tijd. ik verwacht veel sneller resultaat! en gehoorzaamheid!
voor mij is een combinatie het beste... de rust bij het corrigeren is het belangrijkste. nou is Oda heel anders als Nela, Oda duikt meteen in elkaar bij een correctie om direct daarna weer door te gaan met focussen... het gaat meestal om een vogel, kat, andere hond... maar langzaam maar zeker komt er wat rust in bij haar.

---

het is bijna niet te geloven maar mijn leven sukkelt heerlijk door...
niets in mijn leven heeft een vieze smaak, niets wat ik anders zou willen.. ik ben niet op zoek naar verbeteringen... nee, eigenlijk ben ik sinds lange tijd weer eens tevreden over mijn leven en zoals het rustig aan voortkabbelt...

en dat mag ook wel eens gezegd worden!
want al jaren gaat het alleen maar over de negatieve aspecten
vervelende personen
ongebruikelijke acties van mij of anderen

nee, het is echt tijd voor positiviteit en daar mee doorgaan!!

ik voel me prima, ik zit lekker in mijn vel en heb al lange tijd geen extra klachten of beperkingen...
mijn dochter loopt stage op een heel mooi (paarden) bedrijf, bij Gerdia Dolfsma... dat kan haast niet beter...
en alle 3 mijn honden doen geweldig goed hun best
Otis van 12 maanden, om geleidehond te worden, hij doet het zelfs zo goed dat ik vorige week een dag met hem en Marko en Laika ben wezen treinen door Nederland... hij werkt keurig! zonder angst, zonder schroom... ik ben razend trots op hem
Oda is met haar 7 maanden een drukke puber maar luistert prima en leert makkelijk... ze heeft alleen energie voor 10! maar dat uit ze alleen als ze los loopt, dan rent ze en rent en rent... heerlijk!
Menno mijn eigen stoere vent wordt steeds rustiger, krijgt zijn vertrouwen naar mij steeds meer terug en is al een heel enkele keer NIET agressief als hij een andere hond tegenkomt...

wat wil ik nog meer!!

het is alweer even terug dat ik geschreven heb en inmiddels is 2012 over gegaan in 2013...
de voorspellingen van de Maya's dat de wereld een nieuwe dimensie in zou gaan en dat dit gepaard zou gaan met sterkte innerlijke gevoelens heb ik geweten!
december 2012 stond bij mij heel duidelijk in het teken van afscheid nemen en drastische acties.

mijn broer is opgeknapt van zijn alvleesklierontsteking en dit gaf voor mij aanleiding om mijn gevoelens richting mijn broers eens duidelijk op papier int te zetten.
omdat ik geen woonadressen heb via de facebookmail... niet helemaal zoals het hoort misschien, maar een prater ben ik niet en een schrijver wel... en omdat het hier om mij gaat en niet om wie dan ook kies ik voor mezelf en hoe ik het aan kan...
ik heb ze verteld, zoals ik al eerder schreef, dat ik was geschrokken van mijn reactie op Johan zn ziek zijn en dat het me eigenlijk niets deed. dat het nu wel tijd wordt om misschien iets te doen aan het niet hebben van contact, open kaart spelen en elkaar vertellen wat er mis is en waarom we eigenlijk geen contact hebben
ik weet, ik ben nog wel eens iets te direct, maar ook duidelijk... lijkt mij
maar helaas... geen reacties, al hebben ze de mail wel gelezen!
zo jammer dit!!
scheld me verrot, zeg dat je gewoon niets met me te maken wilt hebben maar zeg IETS!!
dit niets doen is zo belachelijk en in mijn eentje kan ik ook niets beginnen

maar goed, het leven gaat gewoon door en er veranderd dus niets... behalve dat ik via mijn ouders ook niets meer over Johan te horen krijg... hahaha... zou er onderling dan toch over gesproken zijn???
dan is de brief in elk geval niet voor niets verstuurt!!
maar richting mij komt er nog niets.
we wachten maar rustig af of er nog een keer een reactie komt... of wie weet ga ik nog eens iets ondernemen, al is het alleen al om te weten waarom ze me negeren....
(lastig zusje :D )

de 2e drastische actie heb ik naar iemand gemaakt die me al jaren de nekharen overeind doet staan
een verschrikkelijk achterbaks mens... zegt mijn intuïtie...
stront sjagerijnig kwam ik op les en daar stond ze ook ineens.... kon er ook nog wel bij
afijn, zo snel mogelijk weer weg na de les en vergeten dat mens...
helaas... krijg ik een paar dagen later een mail van haar waarom ik zo raar deed tijdens de les
pfffffft... dom wijf! hoe kan zij weten dat ik raar deed? ze was er voor 1x bij... er is dus geklets en de enige die met haar praat is een goeie bekende van mij.
ik heb madame even fijn, zonder schroom en zonder over gevolgen na te denken terug gemailt hoe ik over haar denk en dat ze maar beter ver bij mij uit de buurt kan blijven.... oeiiiii!!
hahahaha... maar het luchtte enorm op!!!
die kennis heb ik direct gemeld dat ik er niet van hou dat er achter me rug om over mij wordt geklets... hij geeft natuurlijk direct de schuld naar mij terug en maakt er een heel drama van... en verbreekt alle contacten verder met mij!!
nou ja!! whahaha...
eigenlijk te zielig voor woorden maar owwwww wat heb ik me in deze persoon vergist
er is geen zinnig woord mee te spreken en vind vooral zichzelf erg zielig... ach ja... maar goed dat hij zich van mij verwijderd heeft, hier kan ik echt niet tegen en dat had ik hem anders ook vast en zeker gezegt...

mijn gevoel zei al maanden dat ik afstand van hem moest nemen, maar ik had geen idee hoe... ik had hem al beperkt geblokkeerd op facebook zodat hij niet steeds in beeld kwam maar alsnog kwam ik hem regelmatig tegen.
dit was blijkbaar nodig en ook dit voelt goed!
al spijt het me enorm dat hij niet die vriend voor me mag zijn die ik oww zo nodig heb... en die hij lang voor me was....

2012 is voorbij en heeft geen sporen nagelaten, slechts nieuwe deuren geopend

mooie deuren!
deze eerste maand in 2013 voelen heerlijk
ik voel me vrij, maak leuke afspraken met leuke, lieve mensen... laat het vooral zo doorgaan! en daar zal ik zeker aan mee werken :D