Yep, het is eerste kerstdag en we zitten te bloggen....
Eindelijk heb ik er na, voor mij, lange tijd weer eens de puf voor en aangezien ik nu toch alleen zit, er niets op radio of tv is en ik me eigenlijk stierlijk verveel doe ik wat ik eigenlijk veel vaker moet doen... schrijven!
Maar ja, dan moet er wel wat om over te schrijven zijn natuurlijk 😇
Ik was wel bezig met werk voor de stichting...
Want zo net voor kerst kopen veel mensen hun boodschappen, pakketjes, kleding, cadeautjes on-line en daar hebben wij de ultime mogelijkheid gevonden om kosteloos een donatie te doen aan Stichting Vom Falorie Hulphonden.
Alleen moest alles nog wel even in werking gezet worden en de banners op de sites en op mijn blogs geplaatst worden, zodat iedereen ook daadwerkelijk zijn boodschappen voor ons kan doen!
Schroom niet, we zijn echt een goed doel en alles is voor de honden en hun toekomstige baas! 😜
--------->>>>>>>>> banner -------->>>>>> banner --------->>>>>> banner ------->>>>>>>
Ik ben inmiddels verlost van de #essure, voor de operatie had ik al geen zin meer in schrijven en nu, 12 dagen later verplicht ik mezelf min of meer...
Tot zover dus weinig vooruitgang maar die had ik ook niet zo snel verwacht.
Op zich gaat het prima, de operatie is goed gegaan, geen bijzondere dingen te melden maar de revalidatie neemt z'n tijd...
Er staat 4-6 weken voor en ik doe al weer aardig m'n ding dus heb ik niets te klagen.
maar wat ik erg mis is het lopen met de honden... ik loop wel hoor, met een kruk, maar niet zover als ik zou willen... het zijn nog maar korte rondjes en dat staat me tegen.
In mijn beleving is lopen mijn enige manier om conditie op te bouwen, mijn benen mobiel te houden en nu loop ik na 100 meter met een sleepbeen, vandaar de kruk dus 😕
En daar baal ik van..
Maar goed, de nikkelveertjes zijn eruit en we gaan zien in hoeverre er andere klachten verdwijnen.
De eerste heb ik al gemerkt 😀 ik kan weer wijn drinken!!!
en lekker snoepen haha
zonder er ziek en misselijk van te worden of vette opvliegers te krijgen...
Dus die heb ik al weer binnen!
Dat is een voordeeltje van de kerst... er komen weer kerstpakketten binnen met allemaal lekkers wat ik zelf niet koop en die smul ik nu natuurlijk lekker op.
Wat weer een verwennerij...
Dat zijn de mooie dingen van kerst en ik weet nog altijd niet waarom ik ze krijg.... wel van wie op eentje na... die stond weer naamloos voor de deur, zucht... kan er zo slecht tegen dat ik niet weet wie die gulle gever is.
Maar ik laat het me allemaal smaken... de schaamte ruimschoots voorbij 😊
Kerstavond, alleen, maar heerlijk gegeten, met een wijntje en vandaag liggen er toastjes te wachten, met een wijntje en wie weet wat er allemaal nog bij komt... echt een dag van 'ik zie wel'.
Kindlief moest werken en de rest van de dag is ze bij haar pa dus het rijk voor mezelf.
Morgen gaan we samen eten, film kijken; Lord off the Rings, mijn kerstfilm haha.
Dé perfecte film om verder niets te hoeven doen 😃
En zo komen we kerst 2016 wel door... het blijven beladen dagen, maar elk jaar valt het me weer mee hoe fijn het is om ook deze tijd lekker voor mezelf te hebben en nergens een verplichting heb.
Wel de sfeer, niet de rest...
Fijne feestdagen!!
zondag 25 december 2016
dinsdag 29 november 2016
doorgaan, gewoon doorgaan
Het is het motto van de familie...
(Kindlief en ik, wel te verstaan 😉) Yeahhhhh, blogger heeft emoyoos!! 😊
Sorry, moest het even kwijt!
Terug op het onderwerp... doorgaan!
Kindlief is ook niet van het stilzitten, net goed en wel weer terug in eigen land alweer druk met het plannen van de toekomst.
Enige druk van de kostendelersnorm is er wel, eerlijk gezegd, maar daar kunnen we ons tot nu toe nog mee redden.
Het dierenpension weet kindlief al weer te vinden en na een babbeltje met een buur kwamen we er achter dat er postbezorgers werden gezocht, gesmeekt bijna!
Dus ook daar maar een sollicitatie naartoe en yesssss, aangenomen!
Dat is winst 1!
Nu wil ze verder... een eigen huisje. En de woningbouw heeft hier de boel omgegooid. In plaats van wachten op een toegewezen huisje, mag je nu elke week zelf inschrijven op een huisje.
En die kans wordt met beide handen aangegrepen.
Dus wie weet zit ik binnenkort wel weer alleen hier met Laika en Rocky als gezelschap.
Voor haar nieuwe job heeft ze een goeie fiets nodig en daar was (wederom) onze reddende engel in de vorm van mijn ouders, die nog een goeie, ongebruikte fiets hadden staan... mijn dank is groot!
Ik zag het al weer voor me dat ik weer zonder fiets zou komen... niet dat ik die veel gebruik, maar zonder hond in opleiding loop ik niet graag door een winkel en fiets er dan liever naar toe. Aangezien ik met de andere honden wel genoeg loop.
Het was ook nog wel even gaaf om de fiets te halen, hij paste namelijk niet in mijn auto en zonder trekhaak is een fietsendrager ook nutteloos...
Dus kwam het aanbod om pappies auto dan maar te gebruiken... yeahhhh!
Even de luxe van een mercedes te voelen is en blijft heerlijk haha
Zo'n mooie auto voor de deur leverde de buurman de opmerking 'patser' op 😂
Van hem kan ik het hebben hoor, hij is een hele goeie buur.
En toch groeit er heel even dat trotse hart om de bolide te showen.
Ach ja, zo zijn we toch allemaal wel...
Met hetzelfde gevoel bracht ik hem weer terug en in mijn eigen toetje voel ik me net, zo niet prettiger. Eigen spul is goud waard.
En nu met twee fietsen thuis kan ik weer denken aan het beginnen met fietstochtjes maken... je weet maar nooit.
En tussen alle beslommeringen van ons huishouden door ben ik, en niet alleen ik maar het hele bestuur en Sas en John, druk met het opstarten van Stichting Vom Falorie.
Sinds de zomer hebben we het bestuur vastgelegd en zijn de aanvragen voor de bankrekening etc. de deur uitgegaan.
Helaas met de nodige vertraging maar aan al het wachten komt een eind, dus nu kunnen we echt beginnen.
Marketing... een wereld op zich maar niet geheel onbekend dus we gaan ervoor!
Houdt ons in de gaten, deel met ons mee en help ons aan donaties en sponsors voor Stichting Vom Falorie, psychiatrische hulphonden.
http://psychiatrischehulphond.nl/
Ons doel is om met het geld de psychiatrische hulphond betaalbaar te maken voor iedereen!
En daar dragen wij graag ons steentje aan mee.
Wil je doneren?
NL43RABO0313788073 Stichting Vom Falorie Hulphonden
Bij voorbaat heel erg bedankt!
Petra Bijdevaate, penningmeester Stichting Vom Falorie Hulphonden
(Kindlief en ik, wel te verstaan 😉) Yeahhhhh, blogger heeft emoyoos!! 😊
Sorry, moest het even kwijt!
Terug op het onderwerp... doorgaan!
Kindlief is ook niet van het stilzitten, net goed en wel weer terug in eigen land alweer druk met het plannen van de toekomst.
Enige druk van de kostendelersnorm is er wel, eerlijk gezegd, maar daar kunnen we ons tot nu toe nog mee redden.
Het dierenpension weet kindlief al weer te vinden en na een babbeltje met een buur kwamen we er achter dat er postbezorgers werden gezocht, gesmeekt bijna!
Dus ook daar maar een sollicitatie naartoe en yesssss, aangenomen!
Dat is winst 1!
Nu wil ze verder... een eigen huisje. En de woningbouw heeft hier de boel omgegooid. In plaats van wachten op een toegewezen huisje, mag je nu elke week zelf inschrijven op een huisje.
En die kans wordt met beide handen aangegrepen.
Dus wie weet zit ik binnenkort wel weer alleen hier met Laika en Rocky als gezelschap.
Voor haar nieuwe job heeft ze een goeie fiets nodig en daar was (wederom) onze reddende engel in de vorm van mijn ouders, die nog een goeie, ongebruikte fiets hadden staan... mijn dank is groot!
Ik zag het al weer voor me dat ik weer zonder fiets zou komen... niet dat ik die veel gebruik, maar zonder hond in opleiding loop ik niet graag door een winkel en fiets er dan liever naar toe. Aangezien ik met de andere honden wel genoeg loop.
Het was ook nog wel even gaaf om de fiets te halen, hij paste namelijk niet in mijn auto en zonder trekhaak is een fietsendrager ook nutteloos...
Dus kwam het aanbod om pappies auto dan maar te gebruiken... yeahhhh!
Even de luxe van een mercedes te voelen is en blijft heerlijk haha
Zo'n mooie auto voor de deur leverde de buurman de opmerking 'patser' op 😂
Van hem kan ik het hebben hoor, hij is een hele goeie buur.
En toch groeit er heel even dat trotse hart om de bolide te showen.
Ach ja, zo zijn we toch allemaal wel...
Met hetzelfde gevoel bracht ik hem weer terug en in mijn eigen toetje voel ik me net, zo niet prettiger. Eigen spul is goud waard.
En nu met twee fietsen thuis kan ik weer denken aan het beginnen met fietstochtjes maken... je weet maar nooit.
En tussen alle beslommeringen van ons huishouden door ben ik, en niet alleen ik maar het hele bestuur en Sas en John, druk met het opstarten van Stichting Vom Falorie.
Sinds de zomer hebben we het bestuur vastgelegd en zijn de aanvragen voor de bankrekening etc. de deur uitgegaan.
Helaas met de nodige vertraging maar aan al het wachten komt een eind, dus nu kunnen we echt beginnen.
Marketing... een wereld op zich maar niet geheel onbekend dus we gaan ervoor!
Houdt ons in de gaten, deel met ons mee en help ons aan donaties en sponsors voor Stichting Vom Falorie, psychiatrische hulphonden.
http://psychiatrischehulphond.nl/
Ons doel is om met het geld de psychiatrische hulphond betaalbaar te maken voor iedereen!
En daar dragen wij graag ons steentje aan mee.
Wil je doneren?
NL43RABO0313788073 Stichting Vom Falorie Hulphonden
Bij voorbaat heel erg bedankt!
Petra Bijdevaate, penningmeester Stichting Vom Falorie Hulphonden
zondag 20 november 2016
zo snel kan het veranderen
Met kindlief weer thuis komen we al snel weer in ons eigen ritme... zij in het hare, ik in het mijne.
De boodschappen worden weer verdeeld in haar en mijn hahaha. en dat is maar goed ook, ik zou alle kilo's er zo weer bij snoepen als ik met haar mee zou snoepen!
Het samen zijn went snel, samen de honden uitlaten, samen boodschappen doen, samen naar opa en oma etc... toch stiekum wel weer heel gezellig.
Maar het is ook een stuk drukker...
Ik voel me direct weer meegenomen in haar energie en tja... dat heeft z'n weerslag :/
En ook dat voelt heel dubbel...
Aan de ene kant is het weer fijn om de druk te hebben meer te willen doen, aan de andere kant werkt het averechts omdat ik gewoon de energie niet heb om me die luxe te permitteren.
Dus.... ik kom mezelf weer fijn tegen en zal ergens pas op de plaats moeten maken...
(kutlijf!)
Het is niet anders...
Het eerste waar ik merk dat ik ver over mn grenzen ben is het niet willen schrijven en nu ik dan eindelijk toch begonnen ben weet ik meteen waarom.
Ik ben meer aan het verbeteren als aan het doorschrijven en dat is echt niet leuk meer...
En iets leuks heb ik ook niet echt te melden...
Afgelopen week is zeer onverwacht mijn oom overleden... Het jongste broertje van mijn vader met wie hij regelmatig op de snorfiets mee op pad was de afgelopen jaren.
Sinds mijn oom met pensioen was is hun broederband flink aangescherpt en waren ze vaak samen, genietend op de (snor)fiets van de natuur, een sigaar en hun samenzijn.
Nu is dat zomaar weg....
Dan wordt je weer eens heel hard met de werkelijkheid van het sterfelijk zijn geconfronteerd...
En ja, dat zet mij weer meteen aan het denken, want het kan ook mij zomaar gebeuren en dan wil ik niet dat alles aan kindlief overgelaten wordt... ik wil dat er een pakket klaar ligt zodat ze dat alleen maar rond hoeft te bezorgen.
Geen gebemoei van wie ook...
Mensen die je nauwelijks kennen zullen dan wel even vertellen wie je was....
No way!!!
De enige die weet wie ik ben is kindlief. Punt.
Dus ja, daar wil ik nu toch echt mee bezig.
Het overlijden van mijn oom heeft ook een positieve kant geopenbaard...
Mijn vader moest de dag nadat we het bericht hadden gehoord naar het ziekenhuis en was bij mijn moeder thuis. Ik had het idee om eerst bij moeders langs te gaan en daarna naar het ziekenhuis bij paps, maar paps mocht eind van de middag weer naar huis en zo kwam mijn schoonzus op het idee dat ik dan samen met mijn broer paps op zou halen.
Goed plan!
En zo kom je na 10 jaar weer eens in gesprek met je broer, opgesloten in een auto :p
Ik had er totaal geen probleem mee en het was gewoon goed, geen gedoe en vooral geen gezeik over wat, waarom en hoe u verder.
Nee, het was goed zo en we gaan ook gewoon weer verder. Punt.
Ook is mijn oudste broer weer met zijn vrouw bij onze ouders geweest....
Niet dat alles u koek en ei is, maar de scherpe randen zijn eraf, meer hoeft van mij ook niet.
Gewoon met elkaar kunnen communiceren is heel wat belangrijker als bij elkaar door de deur komen ;)
Soms heb je tijd nodig in plaats van een gesprek...
De boodschappen worden weer verdeeld in haar en mijn hahaha. en dat is maar goed ook, ik zou alle kilo's er zo weer bij snoepen als ik met haar mee zou snoepen!
Het samen zijn went snel, samen de honden uitlaten, samen boodschappen doen, samen naar opa en oma etc... toch stiekum wel weer heel gezellig.
Maar het is ook een stuk drukker...
Ik voel me direct weer meegenomen in haar energie en tja... dat heeft z'n weerslag :/
En ook dat voelt heel dubbel...
Aan de ene kant is het weer fijn om de druk te hebben meer te willen doen, aan de andere kant werkt het averechts omdat ik gewoon de energie niet heb om me die luxe te permitteren.
Dus.... ik kom mezelf weer fijn tegen en zal ergens pas op de plaats moeten maken...
(kutlijf!)
Het is niet anders...
Het eerste waar ik merk dat ik ver over mn grenzen ben is het niet willen schrijven en nu ik dan eindelijk toch begonnen ben weet ik meteen waarom.
Ik ben meer aan het verbeteren als aan het doorschrijven en dat is echt niet leuk meer...
En iets leuks heb ik ook niet echt te melden...
Afgelopen week is zeer onverwacht mijn oom overleden... Het jongste broertje van mijn vader met wie hij regelmatig op de snorfiets mee op pad was de afgelopen jaren.
Sinds mijn oom met pensioen was is hun broederband flink aangescherpt en waren ze vaak samen, genietend op de (snor)fiets van de natuur, een sigaar en hun samenzijn.
Nu is dat zomaar weg....
Dan wordt je weer eens heel hard met de werkelijkheid van het sterfelijk zijn geconfronteerd...
En ja, dat zet mij weer meteen aan het denken, want het kan ook mij zomaar gebeuren en dan wil ik niet dat alles aan kindlief overgelaten wordt... ik wil dat er een pakket klaar ligt zodat ze dat alleen maar rond hoeft te bezorgen.
Geen gebemoei van wie ook...
Mensen die je nauwelijks kennen zullen dan wel even vertellen wie je was....
No way!!!
De enige die weet wie ik ben is kindlief. Punt.
Dus ja, daar wil ik nu toch echt mee bezig.
Het overlijden van mijn oom heeft ook een positieve kant geopenbaard...
Mijn vader moest de dag nadat we het bericht hadden gehoord naar het ziekenhuis en was bij mijn moeder thuis. Ik had het idee om eerst bij moeders langs te gaan en daarna naar het ziekenhuis bij paps, maar paps mocht eind van de middag weer naar huis en zo kwam mijn schoonzus op het idee dat ik dan samen met mijn broer paps op zou halen.
Goed plan!
En zo kom je na 10 jaar weer eens in gesprek met je broer, opgesloten in een auto :p
Ik had er totaal geen probleem mee en het was gewoon goed, geen gedoe en vooral geen gezeik over wat, waarom en hoe u verder.
Nee, het was goed zo en we gaan ook gewoon weer verder. Punt.
Ook is mijn oudste broer weer met zijn vrouw bij onze ouders geweest....
Niet dat alles u koek en ei is, maar de scherpe randen zijn eraf, meer hoeft van mij ook niet.
Gewoon met elkaar kunnen communiceren is heel wat belangrijker als bij elkaar door de deur komen ;)
Soms heb je tijd nodig in plaats van een gesprek...
woensdag 9 november 2016
samen doen!
En net als ik mijn vorige blog on-line heb zie ik wat langs het raam gaan...
Yihaaaa!
Ja hoor, daar is het vrolijke gezicht van kindlief, dat net onder het raamplastic naar binnen gluurt :D
Snel de camera, snel de deur open en (je raad het nooit) de honden wakker maken!
Eenmaal met open voordeur en het horen van haar stem waren ze snel wakker en nog sneller buiten.
Chenna wist niet hoe hoog ze tegen haar op moest springen, Laika bleef op de grond maar werd zich steeds meer bewust wie er thuis gekomen was en Rocky liep zoals gewoonlijk weg... hij had geen idee wat er aan de hand was haha.
Koffers en tassen bij pa uit de auto en naar binnen...
Ondertussen was ik druk met het filmen wat niet lukte en ik toch graag wilde laten lukken maar de camera werkte niet mee, helaas...
Binnen hadden de honden pas echt door wie er binnen gekomen was. Ook Laika en Rocky werden steeds doller en het was een en al dollen.
Geweldig om te zien!
Filmen met de telefoon, schoot er door m'n hoofd, maar helaas die deed het helemaal niet!
Alsof de duvel er mee speelt.
Maar ach, het was leuk geweest om te delen maar ik heb het op mn netvlies staan :D
Kindlief is weer thuis en er is heel veel leven direct, de een is nog doller als de ander en ze willen niet voor elkaar onder doen.
Gelukkig blijft alles met vier poten op de grond en op kindlief hahaha, ze kan iet eens meer normaal op de stoel zitten. Jha, met drie honden op schoot!
Heel langzaam komt er wat rust en dan komen er echte verhalen en uiteraard... de foto's!
zucht.... die omgeving, ik wil er zó heen!
niets als ruimte en natuur... paarden, honden,schapen en koeien...
Ze heeft écht haar droom geleefd, een waanzinnig mooie tijd gehad!
Al snel voelt het weer heerlijk vertrouwd om haar in huis te hebben... even wennen met het eten, maar verder... tis zo weer als vanouds, vertrouwd en goed...
Nu op weg naar een goeie toekomst, nog even samen maar dan toch ook snel apart...
Op weg naar een eigen leven...
Weer een nieuwe fase
Yihaaaa!
Ja hoor, daar is het vrolijke gezicht van kindlief, dat net onder het raamplastic naar binnen gluurt :D
Snel de camera, snel de deur open en (je raad het nooit) de honden wakker maken!
Eenmaal met open voordeur en het horen van haar stem waren ze snel wakker en nog sneller buiten.
Chenna wist niet hoe hoog ze tegen haar op moest springen, Laika bleef op de grond maar werd zich steeds meer bewust wie er thuis gekomen was en Rocky liep zoals gewoonlijk weg... hij had geen idee wat er aan de hand was haha.
Koffers en tassen bij pa uit de auto en naar binnen...
Ondertussen was ik druk met het filmen wat niet lukte en ik toch graag wilde laten lukken maar de camera werkte niet mee, helaas...
Binnen hadden de honden pas echt door wie er binnen gekomen was. Ook Laika en Rocky werden steeds doller en het was een en al dollen.
Geweldig om te zien!
Filmen met de telefoon, schoot er door m'n hoofd, maar helaas die deed het helemaal niet!
Alsof de duvel er mee speelt.
Maar ach, het was leuk geweest om te delen maar ik heb het op mn netvlies staan :D
Kindlief is weer thuis en er is heel veel leven direct, de een is nog doller als de ander en ze willen niet voor elkaar onder doen.
Gelukkig blijft alles met vier poten op de grond en op kindlief hahaha, ze kan iet eens meer normaal op de stoel zitten. Jha, met drie honden op schoot!
Heel langzaam komt er wat rust en dan komen er echte verhalen en uiteraard... de foto's!
zucht.... die omgeving, ik wil er zó heen!
niets als ruimte en natuur... paarden, honden,schapen en koeien...
Ze heeft écht haar droom geleefd, een waanzinnig mooie tijd gehad!
Al snel voelt het weer heerlijk vertrouwd om haar in huis te hebben... even wennen met het eten, maar verder... tis zo weer als vanouds, vertrouwd en goed...
Nu op weg naar een goeie toekomst, nog even samen maar dan toch ook snel apart...
Op weg naar een eigen leven...
Weer een nieuwe fase
dinsdag 8 november 2016
#wachten
En wat duurt het lang!!
Vanaf vorige week dinsdag 'wacht' ik al op de thuiskomst van kindlief... Na 5 maanden Down Under en weinig bereik...
En zoals het cliché zegt; wachten duurt lang...
Al die dagen heb ik met haar mee gereisd, via de app en af en toe eens kijken op google maps waar ze ongeveer zou zitten.
Mijn inlevings- en verbeeldingsvermogen is groot, ik kon het allemaal best visualiseren
Maar nu ik weet dat ze weer terug is in Dronten en elk moment op de stoep kan staan duurt het wachten wel 10x zolang...
Geen idee hoe laat ze hier zal zijn dus tja...
Daar zit je dan met je goed gedrag...
De boel maar weer opgeruimd, de honden gekamd, Rocky z'n staartjes geprobeerd netjes te maken.
Ze worden ook al onrustiger...
Chenna trekt de staartjes van Rocky net zo snel weer krom als ik ze netjes maak... alhoewel, zij doet het sneller ;) haha
Buiten maar aan het opruimen dan, De stukken plant die (wederom) Chenna geplukt heeft kan in de container... zucht...
Binnen is alles schoon (genoeg, ik hoef niet te overdrijven hè)
Gelukkig heb ik daar mijn altijd welkome afleiding... bloggen.
Nu met een mooi onderwerp waar ik dankbaar gebruik van maak.
Nog even en het is tijd om de honden uit te laten.
Ik had zo gehoopt dat ik nu een keer niet met alle drie hoefde te lopen.
Ik kan het uitstellen natuurlijk... Chenna had al weer hoge nood en die is dus net geweest...
Naja... we zien wel..
Of zal ik appen?!
Hahaha
Een beetje stangen!
Maar nee, laat ik dat maar niet doen.
Zo lang zal het niet meer duren..
Al die maanden maakte het me niets uit, maar nu ik haar dichtbij weet is het heel anders.
Wat zit een mens toch raar in elkaar...
Maar goed, we wachten... en wie weet loop ik eerst nog met de honden, dan duurt het wachten ook niet zo lang.
(zul je zien dat ze net in die tussentijd komt)
Ik zit achter de pc, met m'n gezicht richting de weg als ze voor de deur stoppen zie ik het meteen.
Camera klaar voor het dolle welkom wat de honden in petto zullen hebben, daarover is geen enkele twijfel!
Kom kind! Kom!!
Vanaf vorige week dinsdag 'wacht' ik al op de thuiskomst van kindlief... Na 5 maanden Down Under en weinig bereik...
En zoals het cliché zegt; wachten duurt lang...
Al die dagen heb ik met haar mee gereisd, via de app en af en toe eens kijken op google maps waar ze ongeveer zou zitten.
Mijn inlevings- en verbeeldingsvermogen is groot, ik kon het allemaal best visualiseren
Maar nu ik weet dat ze weer terug is in Dronten en elk moment op de stoep kan staan duurt het wachten wel 10x zolang...
Geen idee hoe laat ze hier zal zijn dus tja...
Daar zit je dan met je goed gedrag...
De boel maar weer opgeruimd, de honden gekamd, Rocky z'n staartjes geprobeerd netjes te maken.
Ze worden ook al onrustiger...
Chenna trekt de staartjes van Rocky net zo snel weer krom als ik ze netjes maak... alhoewel, zij doet het sneller ;) haha
Buiten maar aan het opruimen dan, De stukken plant die (wederom) Chenna geplukt heeft kan in de container... zucht...
Binnen is alles schoon (genoeg, ik hoef niet te overdrijven hè)
Gelukkig heb ik daar mijn altijd welkome afleiding... bloggen.
Nu met een mooi onderwerp waar ik dankbaar gebruik van maak.
Nog even en het is tijd om de honden uit te laten.
Ik had zo gehoopt dat ik nu een keer niet met alle drie hoefde te lopen.
Ik kan het uitstellen natuurlijk... Chenna had al weer hoge nood en die is dus net geweest...
Naja... we zien wel..
Of zal ik appen?!
Hahaha
Een beetje stangen!
Maar nee, laat ik dat maar niet doen.
Zo lang zal het niet meer duren..
Al die maanden maakte het me niets uit, maar nu ik haar dichtbij weet is het heel anders.
Wat zit een mens toch raar in elkaar...
Maar goed, we wachten... en wie weet loop ik eerst nog met de honden, dan duurt het wachten ook niet zo lang.
(zul je zien dat ze net in die tussentijd komt)
Ik zit achter de pc, met m'n gezicht richting de weg als ze voor de deur stoppen zie ik het meteen.
Camera klaar voor het dolle welkom wat de honden in petto zullen hebben, daarover is geen enkele twijfel!
Kom kind! Kom!!
donderdag 3 november 2016
het werd wel weer tijd!
Tjee, het is lang geleden dat ik wat op mn blog geschreven heb, tenminste, voor mijn begrippen ;)
Maar zo heel veel is er niet te vertellen en om nou steeds in herhaling te vallen, das ook niets.
De kostendelersnorm is in rustiger vaarwater gekomen, we zien het allemaal wel... het is nu eenmaal zo geregeld en we hebben het maar te pikken.
Misschien maar eens uitzoeken welke partij dit onzinnige gedoe bedacht heeft haha
Dan kunnen we er rekening mee houden als we volgend jaar moeten stemmen.
Malina is intussen een stap verder in de opleiding gegaan en dat betekend voor mij even pas op de plaats...
Geen tig keer meer naar buiten met de honden, nee, gewoon de gebruikelijke rondjes.
Ik had gehoopt me dan wat fitter te voelen, maar tot nu toe voel ik me alleen niet meer zo uitgeput.
Ik mis het samen op pad gaan, een steun bij het lopen wel. Ik voel me weer alle kanten op swabberen, onvoorstelbaar hoeveel verschil een hond maakt. Maar ja, ik kan niet alles hebben en zeker geen 4 honden meer in m'n eentje.
Verder is het een wirwar met onbegrip en verkeerd begrijpen.... en dat is vervelend maar ik laat me niets aanpraten.
Ik voel me het best op me zelf, in mijn eigen omgeving in mijn eigen gevoel... en dat laat ik me door niemand meer afnemen, of ze daar nu zelf door in de problemen komen of niet.
dat is hun eigen probleem, niet het mijne en dat laat ik het niet (weer) worden...
En nu is het nog een paar dagen wachten... dan is kindlief weer thuis!!
We appen er al weer lekker op los nu ze niet meer in de busch busch zit, haha
Vanmorgen een uur aan de telefoon, via de app.
Heerlijk om haar stem weer te horen en bijkletsen.
We hebben zoveel te kletsen, maar om dat nu allemaal aan de telefoon te doen, nee... als ze thuis is met de foto's erbij is zoveel mooier!
Ik kan haast niet wachten!
Maar dat moet nog wel, nog 4 en als ze bij haar vader blijft slapen en dinsdag pas hier komt nog 5 dagen...
Haar vader haalt haar op en ze zal dan pas rond middernacht hier zijn, dus is het misschien net zo handig om de eerste nacht bij haar pa te slapen.
En ach, die halve dag kan er nog wel bij. Overdag is het ook beter om de begroeting tussen haar en de honden te filmen, want reken maar dat dát feest wordt!
Maar goed... nog even geduld...
Maar zo heel veel is er niet te vertellen en om nou steeds in herhaling te vallen, das ook niets.
De kostendelersnorm is in rustiger vaarwater gekomen, we zien het allemaal wel... het is nu eenmaal zo geregeld en we hebben het maar te pikken.
Misschien maar eens uitzoeken welke partij dit onzinnige gedoe bedacht heeft haha
Dan kunnen we er rekening mee houden als we volgend jaar moeten stemmen.
Malina is intussen een stap verder in de opleiding gegaan en dat betekend voor mij even pas op de plaats...
Geen tig keer meer naar buiten met de honden, nee, gewoon de gebruikelijke rondjes.
Ik had gehoopt me dan wat fitter te voelen, maar tot nu toe voel ik me alleen niet meer zo uitgeput.
Ik mis het samen op pad gaan, een steun bij het lopen wel. Ik voel me weer alle kanten op swabberen, onvoorstelbaar hoeveel verschil een hond maakt. Maar ja, ik kan niet alles hebben en zeker geen 4 honden meer in m'n eentje.
Verder is het een wirwar met onbegrip en verkeerd begrijpen.... en dat is vervelend maar ik laat me niets aanpraten.
Ik voel me het best op me zelf, in mijn eigen omgeving in mijn eigen gevoel... en dat laat ik me door niemand meer afnemen, of ze daar nu zelf door in de problemen komen of niet.
dat is hun eigen probleem, niet het mijne en dat laat ik het niet (weer) worden...
En nu is het nog een paar dagen wachten... dan is kindlief weer thuis!!
We appen er al weer lekker op los nu ze niet meer in de busch busch zit, haha
Vanmorgen een uur aan de telefoon, via de app.
Heerlijk om haar stem weer te horen en bijkletsen.
We hebben zoveel te kletsen, maar om dat nu allemaal aan de telefoon te doen, nee... als ze thuis is met de foto's erbij is zoveel mooier!
Ik kan haast niet wachten!
Maar dat moet nog wel, nog 4 en als ze bij haar vader blijft slapen en dinsdag pas hier komt nog 5 dagen...
Haar vader haalt haar op en ze zal dan pas rond middernacht hier zijn, dus is het misschien net zo handig om de eerste nacht bij haar pa te slapen.
En ach, die halve dag kan er nog wel bij. Overdag is het ook beter om de begroeting tussen haar en de honden te filmen, want reken maar dat dát feest wordt!
Maar goed... nog even geduld...
donderdag 13 oktober 2016
Jippie! 21 jaar! #kostendelersnorm
Afgelopen week werd kindlief 21 en ondanks dat ze in het verre Australië zit heb ik het toch gevierd ;)
Met een zelfgebakken appeltaart naar mijn ouders, want deze heugelijke dag laten we niet stilletjes voorbij gaan toch?
En met een lekkere fles wijn weer terug naar huis om 's avonds bij het eten het feestje nog even door te zetten.
21 worden is toch weer een mijlpaal, mijn kind volwassen... ik voel me zó trots!
En ja, het gaat vanzelf, maar toch... ;)
Tot op dat moment er geen seconde bij stil gestaan wat een 21 jarig kind, inwonend 21 jarig kind zonder baan in de praktijk betekend voor een moeder in de bijstand, volledig afgekeurd voor werk in de bijstand... en geloof me, je wordt niet zomaar afgekeurd, daar heb je wel een aantal beperkingen voor nodig :/
Toen ze 18 werd werd ik al gekort doordat de kinderbijslag verdween en was ik geen alleen staande ouder meer voor de bijstand maar een alleenstaande.
Dat was al even slikken maar ach, even een tandje terug en we redden het wel weer.
Kindlief werd niet meegerekend, dus ook haar eigendommen niet.
Lager als dit kan je niet, dus we wenden aan deze financiële situatie en we deden, doen het nog steeds, prima.
Ik zag geen donkere wolken meer, Kindlief zou na haar cursus en haar avontuur in Australië nog harder achter werk aan, want dat was tot nu toe nog niet gelukt, en na anderhalf jaar ingeschreven te staan bij de woningbouw zou er ook snel een huisje voor haar vrij komen.... zo dachten we aan de toekomst...
Tot er een dag na haar verjaardag, na aanleiding van een verzoek van de gemeente om haar stukken van de studie financiering in te dienen, een gesprek is met de consulente en ze me doodleuk verteld dat ik voor bijna €300,- per maand gekort ga worden.
Enkel en alleen omdat mijn kind 21 is geworden.
Dat ze geen studie financiering krijgt en door haar cursus geen kans op een baan maakt, maakt niet uit.
Omdat ze nu niet kan aantonen dat ze heel actief naar werk zoekt maar nergens wordt aangenomen heeft ze ook geen recht op een eigen bijstandsuitkering.
Dit financiële gat hebben we maar te vullen, met spaargeld bijvoorbeeld.
Uiteraard heb ik een hele vette spaarrekening! Want je houd echt zoveel over van die uitkering joh! Als alleenstaande met inwonend kind...
Niet dus!!
Dat beetje wat ik spaar, wat ik bewust op de spaarrekening zet, is voor het betalen van mijn eigen risico voor de zorg... want anders kan ik die straks niet betalen.
Maar goed, ondanks dat deze nieuwe uitdaging eerst wel even wat paniek veroorzaakte komt ook mijn strijdlust al weer naar boven.
Waarom wist ik hier niets van?
Hadden ze mij hier niet een paar maand eerder op moeten wijzen? Ze weten toch alles? Ze wisten me toch ook te bereiken toen ik een dag na haar verjaardag die brief kreeg voor haar studiefinanciering?
Ze wisten dat ze 21 werd en dat ik gekort ging worden, waarom dan niet even een berichtje sturen?
Waarom hebben ze mij na mijn inschrijving nooit meer op een gesprek uitgenodigd?
Dan hadden ze namelijk ook kunnen wijzen op deze aanstaande verandering en hadden we actie kunnen ondernemen.
Nu kunnen we niets.
Kindlief kan vanuit Australië niet solliciteren, ze kan zich niet van mijn adres uitschrijven en ik kan en mag dat ook niet voor haar doen.
Ze is tenslotte volwassen en dan kan je als ouder niets meer voor haar wijzigen.
Dus eerst maar eens een brief richting de consulente die mijn financieringen bij houdt, met het verzoek om uitstel en haar gewezen op haar nalatigheid....
Want dit is geen menselijke manier om iemand op z'n plichten te wijzen...
Het zal me benieuwen wat ik voor reactie terug krijg en anders gaan we een stapje verder met een klacht, of een juridische aanpak....
Een paar maanden de tijd om iets te regelen is toch wel het minste wat ik kan krijgen!
Regels begrijp ik, en zoals elke andere Nederlander heb ik daar maar mee te leven, maar even een berichtje vooraf, zodat je niet voor onverwachte verrassingen komt te staan en daardoor in de problemen dreigt te komen is niet te veel gevraagd toch?
Dus, vanavond een proost op geluk en recht... met appeltaart en wijn ;)
Met een zelfgebakken appeltaart naar mijn ouders, want deze heugelijke dag laten we niet stilletjes voorbij gaan toch?
En met een lekkere fles wijn weer terug naar huis om 's avonds bij het eten het feestje nog even door te zetten.
21 worden is toch weer een mijlpaal, mijn kind volwassen... ik voel me zó trots!
En ja, het gaat vanzelf, maar toch... ;)
Tot op dat moment er geen seconde bij stil gestaan wat een 21 jarig kind, inwonend 21 jarig kind zonder baan in de praktijk betekend voor een moeder in de bijstand, volledig afgekeurd voor werk in de bijstand... en geloof me, je wordt niet zomaar afgekeurd, daar heb je wel een aantal beperkingen voor nodig :/
Toen ze 18 werd werd ik al gekort doordat de kinderbijslag verdween en was ik geen alleen staande ouder meer voor de bijstand maar een alleenstaande.
Dat was al even slikken maar ach, even een tandje terug en we redden het wel weer.
Kindlief werd niet meegerekend, dus ook haar eigendommen niet.
Lager als dit kan je niet, dus we wenden aan deze financiële situatie en we deden, doen het nog steeds, prima.
Ik zag geen donkere wolken meer, Kindlief zou na haar cursus en haar avontuur in Australië nog harder achter werk aan, want dat was tot nu toe nog niet gelukt, en na anderhalf jaar ingeschreven te staan bij de woningbouw zou er ook snel een huisje voor haar vrij komen.... zo dachten we aan de toekomst...
Tot er een dag na haar verjaardag, na aanleiding van een verzoek van de gemeente om haar stukken van de studie financiering in te dienen, een gesprek is met de consulente en ze me doodleuk verteld dat ik voor bijna €300,- per maand gekort ga worden.
Enkel en alleen omdat mijn kind 21 is geworden.
Dat ze geen studie financiering krijgt en door haar cursus geen kans op een baan maakt, maakt niet uit.
Omdat ze nu niet kan aantonen dat ze heel actief naar werk zoekt maar nergens wordt aangenomen heeft ze ook geen recht op een eigen bijstandsuitkering.
Dit financiële gat hebben we maar te vullen, met spaargeld bijvoorbeeld.
Uiteraard heb ik een hele vette spaarrekening! Want je houd echt zoveel over van die uitkering joh! Als alleenstaande met inwonend kind...
Niet dus!!
Dat beetje wat ik spaar, wat ik bewust op de spaarrekening zet, is voor het betalen van mijn eigen risico voor de zorg... want anders kan ik die straks niet betalen.
Maar goed, ondanks dat deze nieuwe uitdaging eerst wel even wat paniek veroorzaakte komt ook mijn strijdlust al weer naar boven.
Waarom wist ik hier niets van?
Hadden ze mij hier niet een paar maand eerder op moeten wijzen? Ze weten toch alles? Ze wisten me toch ook te bereiken toen ik een dag na haar verjaardag die brief kreeg voor haar studiefinanciering?
Ze wisten dat ze 21 werd en dat ik gekort ging worden, waarom dan niet even een berichtje sturen?
Waarom hebben ze mij na mijn inschrijving nooit meer op een gesprek uitgenodigd?
Dan hadden ze namelijk ook kunnen wijzen op deze aanstaande verandering en hadden we actie kunnen ondernemen.
Nu kunnen we niets.
Kindlief kan vanuit Australië niet solliciteren, ze kan zich niet van mijn adres uitschrijven en ik kan en mag dat ook niet voor haar doen.
Ze is tenslotte volwassen en dan kan je als ouder niets meer voor haar wijzigen.
Dus eerst maar eens een brief richting de consulente die mijn financieringen bij houdt, met het verzoek om uitstel en haar gewezen op haar nalatigheid....
Want dit is geen menselijke manier om iemand op z'n plichten te wijzen...
Het zal me benieuwen wat ik voor reactie terug krijg en anders gaan we een stapje verder met een klacht, of een juridische aanpak....
Een paar maanden de tijd om iets te regelen is toch wel het minste wat ik kan krijgen!
Regels begrijp ik, en zoals elke andere Nederlander heb ik daar maar mee te leven, maar even een berichtje vooraf, zodat je niet voor onverwachte verrassingen komt te staan en daardoor in de problemen dreigt te komen is niet te veel gevraagd toch?
Dus, vanavond een proost op geluk en recht... met appeltaart en wijn ;)
zaterdag 8 oktober 2016
8 oktober...
De computer is opgestart en het eerste waar mijn oog op valt is de datum... 8 oktober...
Het is ook nog eens zaterdag en om alles rond te maken, rond 10 uur in de ochtend...
39 jaar geleden had ik op dat moment paardrijles en reden we met een groep in het bos rond de manege in Emmeloord.
Me totaal niet bewust wat er me 2 uur later verteld zou worden wat mijn leven totaal heeft veranderd.
En niet alleen het mijne, maar van mijn hele familie...
Op dat moment verongelukte mijn broer, 19 jaar oud en als oudste de enige met een rijbewijs en een eigen auto.
Een dag die tot op de minuut nog in mijn geheugen staat, waar ik was, hoe ik me voelde.
Het beseffen van de impact die het overlijden van Rene had kwam pas vele jaren later.
Op dat moment was ik 11, ik zat nog op de lagere school en zoals het nu eenmaal gaat, ga je door met je eigen leven al mis je altijd wel die ene broer die toch anders was als de andere 4 broers.
Er waren altijd wel triggers die me in tranen uit lieten barsten en waar ik pas later van besefte waarom die tranen kwamen.
Ik stond toen zo heel anders in het leven als nu, ik leefde, niet meer en niet minder.
Maar wat wil je op die leeftijd....
De onschuld zelf en zo lekker zorgeloos!
Een tijd geleden was ik begonnen met mijn levensverhaal op te schrijven, alles wat ik nog weet of van mijn ouders heb gehoord of door foto's uit mijn jeugd weet te herleiden.
Vanaf mijn geboorte tot nu, was de bedoeling...
Toen ik op het punt kwam om deze dag, 8 oktober, te herleven wist ik pas echt welke impact zijn overlijden heeft gehad op mijn leven.
Het zorgeloze leven was ineens weg... niets en niemand kun je vertrouwen, ze kunnen zo uit je leven verdwijnen...
Deze dag, 8 oktober, heeft een levende herinnering, met de altijd terugkomende vraag...
Hoe zou het nu geweest zijn als hij had mogen blijven leven....
Gone to soon.... forever in our heart...
https://www.youtube.com/watch?v=HpJ6gkI-bXw
Het is ook nog eens zaterdag en om alles rond te maken, rond 10 uur in de ochtend...
39 jaar geleden had ik op dat moment paardrijles en reden we met een groep in het bos rond de manege in Emmeloord.
Me totaal niet bewust wat er me 2 uur later verteld zou worden wat mijn leven totaal heeft veranderd.
En niet alleen het mijne, maar van mijn hele familie...
Op dat moment verongelukte mijn broer, 19 jaar oud en als oudste de enige met een rijbewijs en een eigen auto.
Een dag die tot op de minuut nog in mijn geheugen staat, waar ik was, hoe ik me voelde.
Het beseffen van de impact die het overlijden van Rene had kwam pas vele jaren later.
Op dat moment was ik 11, ik zat nog op de lagere school en zoals het nu eenmaal gaat, ga je door met je eigen leven al mis je altijd wel die ene broer die toch anders was als de andere 4 broers.
Er waren altijd wel triggers die me in tranen uit lieten barsten en waar ik pas later van besefte waarom die tranen kwamen.
Ik stond toen zo heel anders in het leven als nu, ik leefde, niet meer en niet minder.
Maar wat wil je op die leeftijd....
De onschuld zelf en zo lekker zorgeloos!
Een tijd geleden was ik begonnen met mijn levensverhaal op te schrijven, alles wat ik nog weet of van mijn ouders heb gehoord of door foto's uit mijn jeugd weet te herleiden.
Vanaf mijn geboorte tot nu, was de bedoeling...
Toen ik op het punt kwam om deze dag, 8 oktober, te herleven wist ik pas echt welke impact zijn overlijden heeft gehad op mijn leven.
Het zorgeloze leven was ineens weg... niets en niemand kun je vertrouwen, ze kunnen zo uit je leven verdwijnen...
Deze dag, 8 oktober, heeft een levende herinnering, met de altijd terugkomende vraag...
Hoe zou het nu geweest zijn als hij had mogen blijven leven....
Gone to soon.... forever in our heart...
https://www.youtube.com/watch?v=HpJ6gkI-bXw
donderdag 29 september 2016
een mooi inzicht
Af en toe kom ik tot inzichten die me verbazen, maar me eigenlijk wel heel vertrouwd voorkomen...
Ik las een blog van iemand die zichzelf en daardoor door anderen altijd bestempelde als introvert.
Ze kon zich daardoor niet op een eigen manier in het leven mengen, altijd voerde ze een toneelstukje op... omdat iedereen dat van haar verwachtte, anders hoorde ze er niet bij... ze moest zich meer extrovert gedragen..
Ik heb dit ook een tijdje gedaan, meedoen in de massa omdat je er anders niet bij hoorde.
Ik trouwde, kreeg een kind en dacht oud te worden met huisje, boompje beestje.
Maar dat was niet zoals ik diep in mijn hart wilde leven.
Ik leefde, zoals het van me verwacht werd en zoals ik dacht dat ik het zou moeten leven.
In die tijd kreeg ik na 5 jaar tobben met rugklachten, een rugoperatie. Mijn leven in en met de paarden hield op, ik kon het fysiek niet meer volhouden.
Als ik op dat moment mijn huidige ex-man leer kennen met een boerderij en paarden, met ook de goeie humor etc. was het niet zo moeilijk om om te schakelen... op dat moment niet!
Ik kon met een eigen paard en jonge paarden op de boerderij in mijn eigen tijd in mijn eigen tempo aan de gang.
Daarnaast hadden wij het heel fijn samen.
Dit ging jaren goed, maar uiteindelijk komt toch dat moment waarbij je bij jezelf denkt... waar ben ik mee bezig!
Ik voelde me levend dood gaan... ik was ik niet meer en herkende diegene die me in de spiegel aan keek ook niet.
Het roer ging om en van iemand die leefde voor de buitenwereld werd ik weer steeds meer diegene die ik echt was... iemand die leeft voor zichzelf!
Zonder bemoeienissen van anderen, alles wat ik doe, doe ik voor mezelf en uiteraard voor mijn kind ;)
Maar nu zij op eigen benen staat, komt er steeds meer Petra naar boven.
Ik heb geen behoefte aan mensen om me heen, wel af en toe aanspraak, sociaal ben en blijf ik wel. Maar in mijn privé-leven ben ik het liefst alleen.
Lekker alleen in mijn eigen huis, met mijn beesies, mijn eigen spullen en niemand die me ergens in de weg zit, zich bemoeid met hoe en wanneer ik iets doe.
Heel egoïstisch!
Maar zo heel erg mijzelf!
Dit is iets wat ik de afgelopen tijd, met kindlief in het buitenland heb ontdekt, ik vind het heerlijk in mn uppie, maar ik kan ook niet wachten tot kindlief weer thuis is...
De moeder in mij is echt niet weg en zal ook nooit weg gaan, ze is en blijft mijn meisie!
In deze tijd heb ik van anderen wel veel bemoeienissen gekregen in mijn privé-leven en die stoorden mij, stoorden mij heel erg zelfs.
Dat heeft mij wakker geschud... ik dreigde weer meegesleept te worden en dat mag echt niet meer gebeuren.
Alsof mijn leven en wie ik ben niet goed genoeg is, alsof ik niet goed genoeg ben.
Hoe ik leef is aan mij en aan niemand anders. Punt.
Het geeft wel strubbelingen, maar tja... dan kunnen ze kiezen, dealen met wie ik ben of wegblijven, zo simpel is het.
Soms pakt het niet goed uit, uit je comfort-zone gaan :/
Je moet op tijd de rem erop zetten en je eigen pad weer opzoeken....
Ik zat al weer op mijn eigen spoor, maar nu wordt het tijd om me daar ook weer stevig op te settelen...
Zoals zoveel dingen in het leven, zal ook dit echt wel weer gaan lukken en zal ik ook weer dingen tegen komen waaruit blijkt in welk stadium ik zit.
Het blijft mooi, om je eigen leven zo uit te pluizen en op het spoor te zetten ;)
Ik las een blog van iemand die zichzelf en daardoor door anderen altijd bestempelde als introvert.
Ze kon zich daardoor niet op een eigen manier in het leven mengen, altijd voerde ze een toneelstukje op... omdat iedereen dat van haar verwachtte, anders hoorde ze er niet bij... ze moest zich meer extrovert gedragen..
Ik heb dit ook een tijdje gedaan, meedoen in de massa omdat je er anders niet bij hoorde.
Ik trouwde, kreeg een kind en dacht oud te worden met huisje, boompje beestje.
Maar dat was niet zoals ik diep in mijn hart wilde leven.
Ik leefde, zoals het van me verwacht werd en zoals ik dacht dat ik het zou moeten leven.
In die tijd kreeg ik na 5 jaar tobben met rugklachten, een rugoperatie. Mijn leven in en met de paarden hield op, ik kon het fysiek niet meer volhouden.
Als ik op dat moment mijn huidige ex-man leer kennen met een boerderij en paarden, met ook de goeie humor etc. was het niet zo moeilijk om om te schakelen... op dat moment niet!
Ik kon met een eigen paard en jonge paarden op de boerderij in mijn eigen tijd in mijn eigen tempo aan de gang.
Daarnaast hadden wij het heel fijn samen.
Dit ging jaren goed, maar uiteindelijk komt toch dat moment waarbij je bij jezelf denkt... waar ben ik mee bezig!
Ik voelde me levend dood gaan... ik was ik niet meer en herkende diegene die me in de spiegel aan keek ook niet.
Het roer ging om en van iemand die leefde voor de buitenwereld werd ik weer steeds meer diegene die ik echt was... iemand die leeft voor zichzelf!
Zonder bemoeienissen van anderen, alles wat ik doe, doe ik voor mezelf en uiteraard voor mijn kind ;)
Maar nu zij op eigen benen staat, komt er steeds meer Petra naar boven.
Ik heb geen behoefte aan mensen om me heen, wel af en toe aanspraak, sociaal ben en blijf ik wel. Maar in mijn privé-leven ben ik het liefst alleen.
Lekker alleen in mijn eigen huis, met mijn beesies, mijn eigen spullen en niemand die me ergens in de weg zit, zich bemoeid met hoe en wanneer ik iets doe.
Heel egoïstisch!
Maar zo heel erg mijzelf!
Dit is iets wat ik de afgelopen tijd, met kindlief in het buitenland heb ontdekt, ik vind het heerlijk in mn uppie, maar ik kan ook niet wachten tot kindlief weer thuis is...
De moeder in mij is echt niet weg en zal ook nooit weg gaan, ze is en blijft mijn meisie!
In deze tijd heb ik van anderen wel veel bemoeienissen gekregen in mijn privé-leven en die stoorden mij, stoorden mij heel erg zelfs.
Dat heeft mij wakker geschud... ik dreigde weer meegesleept te worden en dat mag echt niet meer gebeuren.
Alsof mijn leven en wie ik ben niet goed genoeg is, alsof ik niet goed genoeg ben.
Hoe ik leef is aan mij en aan niemand anders. Punt.
Het geeft wel strubbelingen, maar tja... dan kunnen ze kiezen, dealen met wie ik ben of wegblijven, zo simpel is het.
Soms pakt het niet goed uit, uit je comfort-zone gaan :/
Je moet op tijd de rem erop zetten en je eigen pad weer opzoeken....
Ik zat al weer op mijn eigen spoor, maar nu wordt het tijd om me daar ook weer stevig op te settelen...
Zoals zoveel dingen in het leven, zal ook dit echt wel weer gaan lukken en zal ik ook weer dingen tegen komen waaruit blijkt in welk stadium ik zit.
Het blijft mooi, om je eigen leven zo uit te pluizen en op het spoor te zetten ;)
maandag 26 september 2016
helemaal terug op 't spoor!
Tja, terug op 't spoor is ook echt en helemaal terug op 't spoor!
Niet alleen in het goede, ook in het minder goede...
Na 10 x B12 prikken moest ik terug komen op het spreekuur, dus, braaf als ik ben doe ik dat netjes.
Malina mee, want ze was vanochtend al niet mee geweest en dat is bij haar nog wel een dingetje...
Kreeg ik als eerste onbehoorlijk commentaar dat ik een hulphond mee had...
Lekkere start weer dokter! grrrr
Hij had ook patiënten die allergisch zijn, héél erg allergisch, dus geen hond mee de spreekkamer in.
Ik wees hem nog even op de wettelijke verplichting, maar dacht er het mijne van.
Malina is in opleiding en normaal gesproken laat ik de honden in opleiding thuis als ik naar de arts moet.
Maar, Malina kan niet goed alleen thuis zijn en voor haar is dit enkel maar extra goede training, dus voor haar maak ik een uitzondering. Daarbij is ze superbraaf!
De opmerking over allergie schoot mij heel erg in het verkeerde keelgat.
Ik ben zelf allergisch, voor honden, maar nog meer voor parfum!
Enig idee hoeveel mensen er met parfum/luchtjes op in een spreekkamer komen?
Dus nee, doktertje... hier kom je niet mee weg...
Was ik maar niet zo moe om hem dit meteen te zeggen... maar daar kom ik juist voor en die B12 prikken helpen totaal niets.
Dus ook op medisch gebied zitten we op het oude spoor... klachten blijven, niets helpt en wat moet je doen als je het niet meer weet en de dokter ook niet?
Hij wilde me in een revalidatie traject hebben, om te leren om te gaan met pijn en vermoeidheid... dit heb ik al gedaan en ik weet heel goed hoe ik er mee om moet gaan. Maar waarom verergeren de klachten? Dat wil ik graag weten!
We gaan eerst die essure er maar eens uit laten halen, daarna zien we wel verder... wie weet welke klachten er verdwijnen en wie weet welke ik ervoor terug krijg!
Tis wel weer een operatie natuurlijk.
Maar het zou mooi zijn als ik weer iets meer energie zou krijgen, iets minder pijn en me weer kan richten op leuke dingen.
Al zal dat puppy straks wonderen verrichten :D Daar ben ik zeker van!
Alleen het idee al dat zo'n klein pluizebolletje hier straks rondloopt... héérlijk!
Niet alleen in het goede, ook in het minder goede...
Na 10 x B12 prikken moest ik terug komen op het spreekuur, dus, braaf als ik ben doe ik dat netjes.
Malina mee, want ze was vanochtend al niet mee geweest en dat is bij haar nog wel een dingetje...
Kreeg ik als eerste onbehoorlijk commentaar dat ik een hulphond mee had...
Lekkere start weer dokter! grrrr
Hij had ook patiënten die allergisch zijn, héél erg allergisch, dus geen hond mee de spreekkamer in.
Ik wees hem nog even op de wettelijke verplichting, maar dacht er het mijne van.
Malina is in opleiding en normaal gesproken laat ik de honden in opleiding thuis als ik naar de arts moet.
Maar, Malina kan niet goed alleen thuis zijn en voor haar is dit enkel maar extra goede training, dus voor haar maak ik een uitzondering. Daarbij is ze superbraaf!
De opmerking over allergie schoot mij heel erg in het verkeerde keelgat.
Ik ben zelf allergisch, voor honden, maar nog meer voor parfum!
Enig idee hoeveel mensen er met parfum/luchtjes op in een spreekkamer komen?
Dus nee, doktertje... hier kom je niet mee weg...
Was ik maar niet zo moe om hem dit meteen te zeggen... maar daar kom ik juist voor en die B12 prikken helpen totaal niets.
Dus ook op medisch gebied zitten we op het oude spoor... klachten blijven, niets helpt en wat moet je doen als je het niet meer weet en de dokter ook niet?
Hij wilde me in een revalidatie traject hebben, om te leren om te gaan met pijn en vermoeidheid... dit heb ik al gedaan en ik weet heel goed hoe ik er mee om moet gaan. Maar waarom verergeren de klachten? Dat wil ik graag weten!
We gaan eerst die essure er maar eens uit laten halen, daarna zien we wel verder... wie weet welke klachten er verdwijnen en wie weet welke ik ervoor terug krijg!
Tis wel weer een operatie natuurlijk.
Maar het zou mooi zijn als ik weer iets meer energie zou krijgen, iets minder pijn en me weer kan richten op leuke dingen.
Al zal dat puppy straks wonderen verrichten :D Daar ben ik zeker van!
Alleen het idee al dat zo'n klein pluizebolletje hier straks rondloopt... héérlijk!
vrijdag 23 september 2016
terug op het spoor
Terug op het spoor, mijn spoor wel te verstaan.
Al kost dat nog wel de nodige moeite.
Ik hou er wel van, lekker buiten mijn comfort zone experimenteren of het wel of niet bij me past en of ik er mee verder wil.
Misschien toch iets mee wil doen maar dan meer bij mij passend en mij niet laat leiden door de ander.
Het koste even tijd en inzicht maar uiteindelijk, door schade en schande denk ik nu dat ik ben waar ik weer zijn wil.
Vorig jaar, of was het al eerder? nam ik een grote stap buiten mijn comfort zone door buddie/aanspreekpunt van mijn buurvrouw te worden.
Ik was me heel bewust van mijn keuze en kon een beetje inschatten wat me te wachten stond.
Maar dat was niet het enige...
Het leven gaat namelijk gewoon door met alle voors en tegens en ik ben iemand die altijd verder wil... nieuwe dingen doen of oude dingen nieuw leven inblazen, hopend dat het nu beter uitpakt.
Dus, ik melde me weer aan bij datingssites!
Want ja, zeg nou eerlijk, een goeie relatie is nooit weg natuurlijk en met Alicia op dit moment in het verre Australië leek het mij een geschikt moment.
Maar die moeite had ik me kunnen besparen, laat mij maar lekker gaan, zonder bemoeienissen van een ander.
Alleen al die vraag; 'wat heb jij gedaan vandaag?'
Wat gaat een ander dat aan!!
En ik weer met mijn toch al wankele gevoel van nuttig zijn in de maatschappij met de feiten op de neus gedrukt. Nee dank je...
Direct na de afmeldingen bij de verschillende sites, begint m'n buuf...
Oeiiii, ophouden nu dacht ik bij mezelf, maar dat kan ik haar natuurlijk niet zo op die manier zeggen.
Dit moet subtiel en tjeee, dat kan ik ook! haha
Uiteraard komen alle niet gewenste acties samen in een tijd waar je van het ene naar het andere wordt gesleurd... ouders, ziekenhuis, huisarts, dierenarts, buufje 1, buufje 2.
Achteraf zou ik het niet anders willen, vooral nu blijkt dat ik alles prima kan handelen, ondanks dat ik soms dacht dat ik gillend gek zou worden!
Ik was even op een zijspoor, maar nu weer terug op mijn eigen goede spoor, waar uiteraard nog vele zijsporen op te vinden zijn en die ik ook nog wel eens zal nemen, bewust of onbewust...
Voor nu weer even de rust pakken, genieten van de bende hier en wachten op de thuiskomst van kindlief... toch stiekum wel een heel lekker gevoel!
Al kost dat nog wel de nodige moeite.
Ik hou er wel van, lekker buiten mijn comfort zone experimenteren of het wel of niet bij me past en of ik er mee verder wil.
Misschien toch iets mee wil doen maar dan meer bij mij passend en mij niet laat leiden door de ander.
Het koste even tijd en inzicht maar uiteindelijk, door schade en schande denk ik nu dat ik ben waar ik weer zijn wil.
Vorig jaar, of was het al eerder? nam ik een grote stap buiten mijn comfort zone door buddie/aanspreekpunt van mijn buurvrouw te worden.
Ik was me heel bewust van mijn keuze en kon een beetje inschatten wat me te wachten stond.
Maar dat was niet het enige...
Het leven gaat namelijk gewoon door met alle voors en tegens en ik ben iemand die altijd verder wil... nieuwe dingen doen of oude dingen nieuw leven inblazen, hopend dat het nu beter uitpakt.
Dus, ik melde me weer aan bij datingssites!
Want ja, zeg nou eerlijk, een goeie relatie is nooit weg natuurlijk en met Alicia op dit moment in het verre Australië leek het mij een geschikt moment.
Maar die moeite had ik me kunnen besparen, laat mij maar lekker gaan, zonder bemoeienissen van een ander.
Alleen al die vraag; 'wat heb jij gedaan vandaag?'
Wat gaat een ander dat aan!!
En ik weer met mijn toch al wankele gevoel van nuttig zijn in de maatschappij met de feiten op de neus gedrukt. Nee dank je...
Direct na de afmeldingen bij de verschillende sites, begint m'n buuf...
Oeiiii, ophouden nu dacht ik bij mezelf, maar dat kan ik haar natuurlijk niet zo op die manier zeggen.
Dit moet subtiel en tjeee, dat kan ik ook! haha
Uiteraard komen alle niet gewenste acties samen in een tijd waar je van het ene naar het andere wordt gesleurd... ouders, ziekenhuis, huisarts, dierenarts, buufje 1, buufje 2.
Achteraf zou ik het niet anders willen, vooral nu blijkt dat ik alles prima kan handelen, ondanks dat ik soms dacht dat ik gillend gek zou worden!
Ik was even op een zijspoor, maar nu weer terug op mijn eigen goede spoor, waar uiteraard nog vele zijsporen op te vinden zijn en die ik ook nog wel eens zal nemen, bewust of onbewust...
Voor nu weer even de rust pakken, genieten van de bende hier en wachten op de thuiskomst van kindlief... toch stiekum wel een heel lekker gevoel!
maandag 19 september 2016
de #essure, vervolg
De keus is gemaakt....
Op de foto was duidelijk nog een achtergebleven fragment te zien en dan kun je haast niet anders als de boel er maar uit laten halen.
Shit!!
Al had ik me voor de uitslag al bedacht om de boel eruit te laten halen, nu is het echt en gaat het gebeuren...
Stiekum had ik gehoopt dat de gynaecoloog zou zeggen dat het niet nodig zou zijn maar helaas...
Als de tijd toch eens terug gedraaid kon worden hè... dat zou me twee operaties gescheeld hebben...
Ik baal, en niet zo'n beetje...
Nu maar hopen dat er klachten mee verdwijnen en we daarna een wat fitter leventje kunnen gaan draaien, dan is het in elk geval nog ergens goed voor geweest ;)
Klein detail... de arts die de essure heeft geplaatst heeft het over de rechter die geplaatst is, maar op de foto was het de linker die er nog helemaal zit.
Ik heb rechts wel pijn, maar omdat dit dus volgens die arts klopte met de geplaatste essure heb ik daar nooit aandacht aan besteed.
Nu blijkt dus de pijn met de verwijderde en zoals nu blijkt een achter gebleven deeltje te maken te hebben...
Want die pijn kwam direct na het plaatsen van de essure, niet na de latere plaatsing van de clip en het branden...
Wat moet je met zo'n arts??
Ik ben allang blij dat hij met pensioen is, daar werd in de plaatselijke krant een hele pagina aan besteed... maar owwww, wat zou ik hem deze ellende nog even graag voor de voeten gooien... grrrr.
Maar goed, we gaan ons dus maar rustig voorbereiden op een operatie, heftiger als de laatste keer, dat is al wel duidelijk :(
Op de foto was duidelijk nog een achtergebleven fragment te zien en dan kun je haast niet anders als de boel er maar uit laten halen.
Shit!!
Al had ik me voor de uitslag al bedacht om de boel eruit te laten halen, nu is het echt en gaat het gebeuren...
Stiekum had ik gehoopt dat de gynaecoloog zou zeggen dat het niet nodig zou zijn maar helaas...
Als de tijd toch eens terug gedraaid kon worden hè... dat zou me twee operaties gescheeld hebben...
Ik baal, en niet zo'n beetje...
Nu maar hopen dat er klachten mee verdwijnen en we daarna een wat fitter leventje kunnen gaan draaien, dan is het in elk geval nog ergens goed voor geweest ;)
Klein detail... de arts die de essure heeft geplaatst heeft het over de rechter die geplaatst is, maar op de foto was het de linker die er nog helemaal zit.
Ik heb rechts wel pijn, maar omdat dit dus volgens die arts klopte met de geplaatste essure heb ik daar nooit aandacht aan besteed.
Nu blijkt dus de pijn met de verwijderde en zoals nu blijkt een achter gebleven deeltje te maken te hebben...
Want die pijn kwam direct na het plaatsen van de essure, niet na de latere plaatsing van de clip en het branden...
Wat moet je met zo'n arts??
Ik ben allang blij dat hij met pensioen is, daar werd in de plaatselijke krant een hele pagina aan besteed... maar owwww, wat zou ik hem deze ellende nog even graag voor de voeten gooien... grrrr.
Maar goed, we gaan ons dus maar rustig voorbereiden op een operatie, heftiger als de laatste keer, dat is al wel duidelijk :(
vrijdag 9 september 2016
wat een week....
Soms is het gewoon even niet anders, dan komen alle dingen tegelijk... deze week was zo'n week.
Drie afspraken stonden gepland en ik dacht tussendoor genoeg bij te kunnen komen maar dat liep toch net even anders...
Het begon al met weer een terugval in de vermoeidheid... die B12 prikken lijken wel averechts te werken, heb ik weer :/
Maar goed, we kunnen niet minder doen als dat we doen, dus met een big smile gewoon doorrrrr.
Een gelukkie dat de drie dames gezellig samen willen wandelen, dat scheelt een loopje.
Dinsdag een afspraak in Schagen, Stichting Vom Falorie is een feit!! Als penningmeester de handtekening gezet, we kunnen niet meer terug!
Alsof we dat willen, haha, nee, we gaan ervoor!!
Maar daarover later meer, er moet nog heet een en ander gebeuren voor we echt kunnen draaien :)
Maar zo'n dagje Schagen is natuurlijk niet zomaar even op en neer, nee, we zijn daar met een clubje van Vom Falorie dus we gaan eerst in het centrum gezellig wat drinken en bijkletsen en Malina kon mooi haar kunsten laten zien ;) Waar ze glansrijk voor slaagde.
Daarna naar het kantoor van de notaris, het officiële gedeelte, wat uiteraard weer gevierd moest worden in het centrum haha, wat een ellende!
Al met al een heel dagje op pad maar het waas zeer gezellig en meer dan de moeite waard.
Malina heeft zich echt super netjes gedragen, er zijn nog verbeter puntjes, gelukkig! Maar ze doet het zoveel beter als verwacht.. ongekend!
Onderweg heeft ze languit op de achterbank haar gedachte er nog eens over laten gaan, ver in dromenland, ons toppertje!
Thuis had ze weer energie over en dan maar even met de blonde dames mee op hun ronde, die waren ook weer dolblij dat we er waren.
Daarna, eindelijk, voetjes omhoog en hangen... tijd om op te laden...
Woensdag was papa jarig, dus weer op pad, nu zonder Malina... ze zat in de laatste dagen van haar loopsheid, maar ik wilde niet bij mijn ouders met haar geur Rocky onrustig maken, die zich daar in luilekkerland waant.
Dus, voor deze keer maar in de bench...
Tot ik anderhalf uur later door de buuf wordt gebeld dat de honden zo tekeer gaan... owjee...
Tja, Malina kan heel irritant keffen, maar ze is wel vaker thuis gebleven.
Ik dus maar naar huis en oeiiiii, wat een concert! Ik hoorde ze al bij het begin van de straat...
Malina keft en Chenna doet er een schepje bovenop, wat zou ik op dat moment graag willen weten wat de Nederlandse vertaling zou zijn!
Maar 1 keer mijn EEJ! roepen en het is weer stil in de straat.
Stelletje mutsen.
Meteen de ronde maar lopen en verder met de dag...
Kopje thee zetten, pang! kortsluiting!
Dit is de derde keer al dat dit gebeurt, na eerder nieuwe snelkokers te hebben gekocht mag nu de woningbouw eens kijken wat er met dat stopcontact is...
Dan moet Malina gewassen worden, het is warm buten dus dat kan met de tuinslang... lekker pûh,
Fluffy behandelen, die gaat ook niet zo lekker...
Hokken schoonmaken want hij blijft maar nat...
Ik moet nog een en ander uitprinten, dus maar achter de pc gaan zitten... herkent de pc de printer niet meer!
En dan ben ik wel klaar met de dag, morgen is er weer een nieuwe, dan heb ik alle tijd.
's Morgens fijn trainen met Malina in het centrum en bij de dierspeciaalzaak. Tja, moet ik nog zeggen dat ze het supergoed doet?
Ik had eerder de ochtend de dierenarts al weer gebeld voor Fluffy, want ik weet echt niet meer hoe ik hem schoon kan houden, hij is zo zielig... en vies :(
Ze zou overleggen en later terugbellen...
Nadat ik hem wat had drooggewreven met een handdoek belde ze alweer, ik had weer bloedplekjes gezien bij Fluffy dus dat was een mooie timing...
Afgesproken dat ik diezelfde middag nog op spreekuur moest komen.
Dan appt de buuf... en het gesprek komt op Fluffy. Ik baal zo dat ik hem niet schoon kan houden door die rottige angoravacht van hem.
Dan was en knip je hem toch?
Ik denk, dat doe ik maar het lukt me niet verder meer...
Afijn, ik zeg, kijk eerst maar eens en oordeel dan maar...
Komt er op neer dat we hem hebben gewassen en vrijwel kaal hebben geknipt bij zijn achterpoten en buik... met z'n tweeën gaat dat een stuk makkelijker, dat wel.
Maar het arme beest was volledig in de stress, hij bewoog niet en was volgens de buuf aan het genieten...
Sorry buuf, een konijn dat zich zo stil houd denkt dat je hem gaat vermoorden en opeten, hij houd zich dood...
Tja... buufje is hondjes gewend hè :)
Maar omdat dit toch noodzaak was moest het maar even gebeuren...
Net op tijd bij de dierenarts, Malina ook weer mee na het concert van de dag ervoor, en daar weten ze het ook niet meer.... ondanks dat hij erg veel urine smet heeft was hij nu wel schoon en heeft geen wonden, dus pijnstiller er in, want hij kan nauwelijks lopen en dat zou van de pijn kunnen komen en weer naar huis...
Thuis de poten met gelly ingesmeerd en zijn medicatie geven, hij kon eindelijk weer in z'n hok, bijkomen van deze middag...
Weg rustige bijkommiddag... ach ja, shit happens zeggen we dan maar...
Wederom een gelukkie dat de dames samen kunnen lopen!
Dan de vrijdag....
Ik was zo slim om een afspraak om kwart voor 9 te maken, in Emmeloord, dus half 7 het bed uit.
Met honden lopen, eten geven, konijnen voeren, Fluffy medicatie, hok schoonmaken en zelf ook ff wat eten... lekker bezig op de vroege ochtend.
Maar de rest van de dag gaat super!
Malina mee naar het ziekenhuis, ik verwachte alleen een gesprek dus dat was wel te doen had ik ingeschat.
Na het concert van woensdag had ik het ziekenhuis gevraagd of ze mee mocht en dat was geen enkel probleem, sterker nog, ze was bijna verbaasd dat ik het vroeg!
In het ziekenhuis ook, ze werd nog net niet met onthaald haha
In de wachtkamer kwam een verpleegster bij me zitten, ze vond het zo geweldig dat Malina mee was!
Dus de wachttijd werd ook nog eens leuk, al liep het natuurlijk uit ;)
Daarna mee naar de arts, Malina ging weer rustig naast me liggen en ik was alleen maar trots haha.
Maarrr, toen zegt ze ineens dat ze een echo wilde maken... oei, en wat doet Malina?
Nou, Malina gaat gewoon liggen waar ik haar neerleg en bleef daar liggen zolang als de arts met mij bezig was... geen omkijken naar!
Alleen toen ik naar de kleedkamer liep en de arts naar de spreekkamer liep ze achter de arts aan, al was ze snel weer terug bij mij.
Daarna kon ik meteen een foto laten maken, dus tjee.... ik zat alweer te denken, wat moet ik met Malina?
Nou, ze kan wel in het kleedhokje blijven en dat deed ze dus ook, rustig wachten tot ik terug kwam.
Nog even bijgekletst met de röntgenologe, want ook zij vond het geweldig.
Dus tja, alles weer langer dan verwacht en dan ook maar weer direct naar huis... Fluffy moet nog verder behandeld worden, de honden moeten weer lopen...
Soms!!
Maar als dat allemaal weer is gebeurt kan ik mijn weekend beginnen... Er is de komende dagen niets wat ik moet doen dus ff lekker niks doen.
Maandag gaan we nog even door met ziekenhuizen en verdere afspraken enzo... maar nu ff niet
Deze week is officieel voorbij, wat mij betrtefd ;)
Fijn weekend
Drie afspraken stonden gepland en ik dacht tussendoor genoeg bij te kunnen komen maar dat liep toch net even anders...
Het begon al met weer een terugval in de vermoeidheid... die B12 prikken lijken wel averechts te werken, heb ik weer :/
Maar goed, we kunnen niet minder doen als dat we doen, dus met een big smile gewoon doorrrrr.
Een gelukkie dat de drie dames gezellig samen willen wandelen, dat scheelt een loopje.
Dinsdag een afspraak in Schagen, Stichting Vom Falorie is een feit!! Als penningmeester de handtekening gezet, we kunnen niet meer terug!
Alsof we dat willen, haha, nee, we gaan ervoor!!
Maar daarover later meer, er moet nog heet een en ander gebeuren voor we echt kunnen draaien :)
Maar zo'n dagje Schagen is natuurlijk niet zomaar even op en neer, nee, we zijn daar met een clubje van Vom Falorie dus we gaan eerst in het centrum gezellig wat drinken en bijkletsen en Malina kon mooi haar kunsten laten zien ;) Waar ze glansrijk voor slaagde.
Daarna naar het kantoor van de notaris, het officiële gedeelte, wat uiteraard weer gevierd moest worden in het centrum haha, wat een ellende!
Al met al een heel dagje op pad maar het waas zeer gezellig en meer dan de moeite waard.
Malina heeft zich echt super netjes gedragen, er zijn nog verbeter puntjes, gelukkig! Maar ze doet het zoveel beter als verwacht.. ongekend!
Onderweg heeft ze languit op de achterbank haar gedachte er nog eens over laten gaan, ver in dromenland, ons toppertje!
Thuis had ze weer energie over en dan maar even met de blonde dames mee op hun ronde, die waren ook weer dolblij dat we er waren.
Daarna, eindelijk, voetjes omhoog en hangen... tijd om op te laden...
Woensdag was papa jarig, dus weer op pad, nu zonder Malina... ze zat in de laatste dagen van haar loopsheid, maar ik wilde niet bij mijn ouders met haar geur Rocky onrustig maken, die zich daar in luilekkerland waant.
Dus, voor deze keer maar in de bench...
Tot ik anderhalf uur later door de buuf wordt gebeld dat de honden zo tekeer gaan... owjee...
Tja, Malina kan heel irritant keffen, maar ze is wel vaker thuis gebleven.
Ik dus maar naar huis en oeiiiii, wat een concert! Ik hoorde ze al bij het begin van de straat...
Malina keft en Chenna doet er een schepje bovenop, wat zou ik op dat moment graag willen weten wat de Nederlandse vertaling zou zijn!
Maar 1 keer mijn EEJ! roepen en het is weer stil in de straat.
Stelletje mutsen.
Meteen de ronde maar lopen en verder met de dag...
Kopje thee zetten, pang! kortsluiting!
Dit is de derde keer al dat dit gebeurt, na eerder nieuwe snelkokers te hebben gekocht mag nu de woningbouw eens kijken wat er met dat stopcontact is...
Dan moet Malina gewassen worden, het is warm buten dus dat kan met de tuinslang... lekker pûh,
Fluffy behandelen, die gaat ook niet zo lekker...
Hokken schoonmaken want hij blijft maar nat...
Ik moet nog een en ander uitprinten, dus maar achter de pc gaan zitten... herkent de pc de printer niet meer!
En dan ben ik wel klaar met de dag, morgen is er weer een nieuwe, dan heb ik alle tijd.
's Morgens fijn trainen met Malina in het centrum en bij de dierspeciaalzaak. Tja, moet ik nog zeggen dat ze het supergoed doet?
Ik had eerder de ochtend de dierenarts al weer gebeld voor Fluffy, want ik weet echt niet meer hoe ik hem schoon kan houden, hij is zo zielig... en vies :(
Ze zou overleggen en later terugbellen...
Nadat ik hem wat had drooggewreven met een handdoek belde ze alweer, ik had weer bloedplekjes gezien bij Fluffy dus dat was een mooie timing...
Afgesproken dat ik diezelfde middag nog op spreekuur moest komen.
Dan appt de buuf... en het gesprek komt op Fluffy. Ik baal zo dat ik hem niet schoon kan houden door die rottige angoravacht van hem.
Dan was en knip je hem toch?
Ik denk, dat doe ik maar het lukt me niet verder meer...
Afijn, ik zeg, kijk eerst maar eens en oordeel dan maar...
Komt er op neer dat we hem hebben gewassen en vrijwel kaal hebben geknipt bij zijn achterpoten en buik... met z'n tweeën gaat dat een stuk makkelijker, dat wel.
Maar het arme beest was volledig in de stress, hij bewoog niet en was volgens de buuf aan het genieten...
Sorry buuf, een konijn dat zich zo stil houd denkt dat je hem gaat vermoorden en opeten, hij houd zich dood...
Tja... buufje is hondjes gewend hè :)
Maar omdat dit toch noodzaak was moest het maar even gebeuren...
Net op tijd bij de dierenarts, Malina ook weer mee na het concert van de dag ervoor, en daar weten ze het ook niet meer.... ondanks dat hij erg veel urine smet heeft was hij nu wel schoon en heeft geen wonden, dus pijnstiller er in, want hij kan nauwelijks lopen en dat zou van de pijn kunnen komen en weer naar huis...
Thuis de poten met gelly ingesmeerd en zijn medicatie geven, hij kon eindelijk weer in z'n hok, bijkomen van deze middag...
Weg rustige bijkommiddag... ach ja, shit happens zeggen we dan maar...
Wederom een gelukkie dat de dames samen kunnen lopen!
Dan de vrijdag....
Ik was zo slim om een afspraak om kwart voor 9 te maken, in Emmeloord, dus half 7 het bed uit.
Met honden lopen, eten geven, konijnen voeren, Fluffy medicatie, hok schoonmaken en zelf ook ff wat eten... lekker bezig op de vroege ochtend.
Maar de rest van de dag gaat super!
Malina mee naar het ziekenhuis, ik verwachte alleen een gesprek dus dat was wel te doen had ik ingeschat.
Na het concert van woensdag had ik het ziekenhuis gevraagd of ze mee mocht en dat was geen enkel probleem, sterker nog, ze was bijna verbaasd dat ik het vroeg!
In het ziekenhuis ook, ze werd nog net niet met onthaald haha
In de wachtkamer kwam een verpleegster bij me zitten, ze vond het zo geweldig dat Malina mee was!
Dus de wachttijd werd ook nog eens leuk, al liep het natuurlijk uit ;)
Daarna mee naar de arts, Malina ging weer rustig naast me liggen en ik was alleen maar trots haha.
Maarrr, toen zegt ze ineens dat ze een echo wilde maken... oei, en wat doet Malina?
Nou, Malina gaat gewoon liggen waar ik haar neerleg en bleef daar liggen zolang als de arts met mij bezig was... geen omkijken naar!
Alleen toen ik naar de kleedkamer liep en de arts naar de spreekkamer liep ze achter de arts aan, al was ze snel weer terug bij mij.
Daarna kon ik meteen een foto laten maken, dus tjee.... ik zat alweer te denken, wat moet ik met Malina?
Nou, ze kan wel in het kleedhokje blijven en dat deed ze dus ook, rustig wachten tot ik terug kwam.
Nog even bijgekletst met de röntgenologe, want ook zij vond het geweldig.
Dus tja, alles weer langer dan verwacht en dan ook maar weer direct naar huis... Fluffy moet nog verder behandeld worden, de honden moeten weer lopen...
Soms!!
Maar als dat allemaal weer is gebeurt kan ik mijn weekend beginnen... Er is de komende dagen niets wat ik moet doen dus ff lekker niks doen.
Maandag gaan we nog even door met ziekenhuizen en verdere afspraken enzo... maar nu ff niet
Deze week is officieel voorbij, wat mij betrtefd ;)
Fijn weekend
de #essure Vervolg....
Tja, daar is de dag dan dat de afspraak met de gynaecoloog is gepland...
Ik heb er absoluut geen zin in, het plaatsen was een behoorlijk drama en ik was echt in de volle veronderstelling dat, nu de boel daar dichter dan dicht zit, ik er nooit meer mee te maken zou hebben.
Maar helaas...
Gelukkig een arts die weet over de verhalen die tegenwoordig over de essure rondgaan en er geen vooroordelen over heeft.
Zelf was ik duidelijk, de vage klachten heb ik al veel langer, dat die erger zijn geworden lag ook in de planning, maar de buikpijn en de steken in mn lies niet. Net als de overgangsklachten...
Daarnaast was mijn angst dat er met het weghalen van de een en het branden bij de ander niet zo dramatisch als de info deed vermoeden,
Maar na het inwendig onderzoek.. altijd weer 'leuk'... dus niet... begon ze toch over het weghalen van de eileiders te praten.
Ik was er eigenlijk al vanuit gegaan dat het die kant op zou gaan, maar na haar eerste praatje was er een beetje hoop dat het niet nodig was.
Maar ik heb nog bedenktijd...
Alle ins en outs heeft ze meegeven om te overdenken, het is niet zonder risico, er zit wat verkleving dat zou de operatie langer doen duren, het is geen garantie op minder klachten...
Ik weet hoe het gaat, helaas, en dat was geen pretje :/
Dus tja... wat moet ik!
Er is nog een foto gemaakt waarop de essure goed te zien zou moeten zijn, net als de deeltjes die misschien achtergebleven zijn bij het uitpunniken van de ene.
Maandag de vervolg afspraak en dan zal ik mijn keus maken...
Zoals ik er nu nog over denk laat ik de boel eruit halen...
Maar zoals gezegd, maandag weten we weer wat meer...
Ik heb er absoluut geen zin in, het plaatsen was een behoorlijk drama en ik was echt in de volle veronderstelling dat, nu de boel daar dichter dan dicht zit, ik er nooit meer mee te maken zou hebben.
Maar helaas...
Gelukkig een arts die weet over de verhalen die tegenwoordig over de essure rondgaan en er geen vooroordelen over heeft.
Zelf was ik duidelijk, de vage klachten heb ik al veel langer, dat die erger zijn geworden lag ook in de planning, maar de buikpijn en de steken in mn lies niet. Net als de overgangsklachten...
Daarnaast was mijn angst dat er met het weghalen van de een en het branden bij de ander niet zo dramatisch als de info deed vermoeden,
Maar na het inwendig onderzoek.. altijd weer 'leuk'... dus niet... begon ze toch over het weghalen van de eileiders te praten.
Ik was er eigenlijk al vanuit gegaan dat het die kant op zou gaan, maar na haar eerste praatje was er een beetje hoop dat het niet nodig was.
Maar ik heb nog bedenktijd...
Alle ins en outs heeft ze meegeven om te overdenken, het is niet zonder risico, er zit wat verkleving dat zou de operatie langer doen duren, het is geen garantie op minder klachten...
Ik weet hoe het gaat, helaas, en dat was geen pretje :/
Dus tja... wat moet ik!
Er is nog een foto gemaakt waarop de essure goed te zien zou moeten zijn, net als de deeltjes die misschien achtergebleven zijn bij het uitpunniken van de ene.
Maandag de vervolg afspraak en dan zal ik mijn keus maken...
Zoals ik er nu nog over denk laat ik de boel eruit halen...
Maar zoals gezegd, maandag weten we weer wat meer...
zondag 4 september 2016
wat doe je op een regendag?
Op een regendag doe je dingen die je anders niet zou doen... tenminste, ik wel :) en al helemaal als het ook nog eens zondag is.
Zo stond ik later op als anders en ging alles een versnelling langzamer.. heerlijk wakker worden.
Dus de ochtend was al bijna voorbij voor ik aan m'n ontbijt zat, de dag wordt er alleen maar beter van!
Met de regen in het vooruitzicht en er twee keer door te moeten bedacht ik dat dit het uitgelezen moment was om te kijken of Malina al een stukje met de andere honden mee zou kunnen.
Zo gezegd, zo gedaan.
En ja hoor... verbazingmomentje nummer zoveel!
Alsof ze niet anders kent, zo makkelijk loopt ze mee, opgesloten tussen Chenna en mij, wat ik niet had bedacht maar Chenna wilde percé links lopen ... muts dat ze is... liep madam mee en dan ook maar de gewone, grote ronden.
Gelukkig bleef het droog en kwam de bui pas toen we weer binnen waren.
Aan de toast met crackers en de honden aan m'n voeten... zo hoort een zondag te zijn!
Nog wel even het dagboek van Malina bijwerken en ach, als ik dan toch bezig ben, ook nog even terug lezen...
En dan zie ik dat ze hier precies een maand is... niet te geloven hoe groot de stappen zijn die ze heeft gemaakt, van bang, schuw meisie, naar stoere chick!
Bizar! in zo'n korte tijd.
Er is bijna geen uitdaging meer te bedenken... pfffft...
Bericht van Alicia gehad, is altijd goed :D
Bericht van Rocky gehad, was helemaal goed :D
Bericht van pa gehad, is iets minder goed, maar we blijven positief dus is ook goed :D
Ik zeg; op een regenachtige zondag tel ik m'n zegeningen!
Ik pak nog een tast met salade en duik m'n boek weer in.
Fijne dag!!
Zo stond ik later op als anders en ging alles een versnelling langzamer.. heerlijk wakker worden.
Dus de ochtend was al bijna voorbij voor ik aan m'n ontbijt zat, de dag wordt er alleen maar beter van!
Met de regen in het vooruitzicht en er twee keer door te moeten bedacht ik dat dit het uitgelezen moment was om te kijken of Malina al een stukje met de andere honden mee zou kunnen.
Zo gezegd, zo gedaan.
En ja hoor... verbazingmomentje nummer zoveel!
Alsof ze niet anders kent, zo makkelijk loopt ze mee, opgesloten tussen Chenna en mij, wat ik niet had bedacht maar Chenna wilde percé links lopen ... muts dat ze is... liep madam mee en dan ook maar de gewone, grote ronden.
Gelukkig bleef het droog en kwam de bui pas toen we weer binnen waren.
Aan de toast met crackers en de honden aan m'n voeten... zo hoort een zondag te zijn!
Nog wel even het dagboek van Malina bijwerken en ach, als ik dan toch bezig ben, ook nog even terug lezen...
En dan zie ik dat ze hier precies een maand is... niet te geloven hoe groot de stappen zijn die ze heeft gemaakt, van bang, schuw meisie, naar stoere chick!
Bizar! in zo'n korte tijd.
Er is bijna geen uitdaging meer te bedenken... pfffft...
Bericht van Alicia gehad, is altijd goed :D
Bericht van Rocky gehad, was helemaal goed :D
Bericht van pa gehad, is iets minder goed, maar we blijven positief dus is ook goed :D
Ik zeg; op een regenachtige zondag tel ik m'n zegeningen!
Ik pak nog een tast met salade en duik m'n boek weer in.
Fijne dag!!
woensdag 31 augustus 2016
en we gaan door....
Ja, zo is het nu wel een beetje...
De wekelijkse prik B12 zou iets toe moeten voegen, dacht ik, maar helaas... ik merk geen verschil.
ik ben nog steeds moeier dan moe, heb nergens zin in, slaap weinig maar ga wel gewoon door...
Want wat moet je anders...
Het warme weer maakt het er allemaal niet beter op, nu beginnen mijn benen ook meer zeer te doen en omdat het 's morgens en 's avonds afkoelt zijn mijn handen/ polsen ook weer onbetrouwbaar.
Maar ach, we gaan gewoon door!
Want ondanks dat is het verder gewoon leuk om bezig te zijn.
De honden doen het super! Laika is gewoon Laika, een heerlijke muts!
Chenna is gewoon Chenna en in huis steeds meer volwassen, buiten de gewoonlijke draak met vreselijke golden eigenschappen...
En Malina, owwww Malina... je bent een ware topper!
Trainen met haar is gewoon geweldig!
Wat doet ze het goed en wat kan ik van haar genieten.
Alleen het loops zijn mag van mij wel over zijn, de hormonen houden goed huis... Chenna heeft Rocky zn werk over genomen en denkt aan puppies!
Hahahaha, oftewel... ze zit steeds op Malina :/
Nog een week, en dan zou het over moeten zijn...
Verder verspil ik tijd aan chatten op een datingssite... ach ja... je moet wat over hebben om een onderwerp te hebben om over te schrijven, maar het is echt mijn ding niet.
Wat een gelul over niets, wat een zielige mannekes die een vrouwtje zoeken...
Maar, zoals altijd zit er wel iets leuks tussen en die proberen we dan maar wat verder uit... je weet het maar nooit hè ;)
En het is een gratis site, ook heel belangrijk! haha
Dus zo komen we de dagen door... gewoon lekker door gaan, alles komt zoals het komt en soms geven we iets een kans en zien we wel hoe het verder loopt ;)
De wekelijkse prik B12 zou iets toe moeten voegen, dacht ik, maar helaas... ik merk geen verschil.
ik ben nog steeds moeier dan moe, heb nergens zin in, slaap weinig maar ga wel gewoon door...
Want wat moet je anders...
Het warme weer maakt het er allemaal niet beter op, nu beginnen mijn benen ook meer zeer te doen en omdat het 's morgens en 's avonds afkoelt zijn mijn handen/ polsen ook weer onbetrouwbaar.
Maar ach, we gaan gewoon door!
Want ondanks dat is het verder gewoon leuk om bezig te zijn.
De honden doen het super! Laika is gewoon Laika, een heerlijke muts!
Chenna is gewoon Chenna en in huis steeds meer volwassen, buiten de gewoonlijke draak met vreselijke golden eigenschappen...
En Malina, owwww Malina... je bent een ware topper!
Trainen met haar is gewoon geweldig!
Wat doet ze het goed en wat kan ik van haar genieten.
Alleen het loops zijn mag van mij wel over zijn, de hormonen houden goed huis... Chenna heeft Rocky zn werk over genomen en denkt aan puppies!
Hahahaha, oftewel... ze zit steeds op Malina :/
Nog een week, en dan zou het over moeten zijn...
Verder verspil ik tijd aan chatten op een datingssite... ach ja... je moet wat over hebben om een onderwerp te hebben om over te schrijven, maar het is echt mijn ding niet.
Wat een gelul over niets, wat een zielige mannekes die een vrouwtje zoeken...
Maar, zoals altijd zit er wel iets leuks tussen en die proberen we dan maar wat verder uit... je weet het maar nooit hè ;)
En het is een gratis site, ook heel belangrijk! haha
Dus zo komen we de dagen door... gewoon lekker door gaan, alles komt zoals het komt en soms geven we iets een kans en zien we wel hoe het verder loopt ;)
donderdag 25 augustus 2016
soms blijven de herhalingen gewoon herhalingen...
Het was weer eens een waardeloze en vooral zeer lange nacht... oftewel een slapeloze nacht... ach ja, die heb ik soms. Gewone tijd eruit en we komen de dag wel weer door.
Ik loop dus met een redelijk duffe kop met Chenna en Laika over het loslooppad als de irritante bordercollies en een mega irritante, achterbaks van achter bijtende kruising aan komen lopen... shit, denk ik...
Gister had die kruising Chenna in de billen gehapt, net voor ik hem weg kon schoppen... niet hard hoor en de eigenaar die 10 meter verderop liep maar zeggen dat ie niet beet... zucht...
Afijn, vanochtend was ik sneller en weet dit te voorkomen... krijg ik me toch een lading ellende naar mn hoofd geslingerd!
Ik zou geen honden mogen hebben! Ik ben een waardeloze hondenbezitter! Dat ze mij honden laten trainen! Hij zou de school wel eens bellen!
Ik was een beetje overdonderd, maar wist hem nog te vragen of hij het nummer moest hebben..
Kolere zeg.... wat een lul! een andere benaming heb ik niet voor hem.
Zijn loslopende hond, bijt mijn aangelijnde hond en ja, ik bescherm mijn hond...
Deze bordercollies hadden een jaar eerder al eens achter Chenna aangezeten, Chenna in paniek en de eigenaren doen alsof er niets aan de hand is.
Wat moet je in vredesnaam met zulke mensen... zucht...
De eerstvolgende keer dat ik ze tegenkom hoop ik dat ik Malina mee heb, die weet wel raad met billenbijters... al is dat weer heel erg slecht voor haar socialisatie :/
Maar goed... het is weer zo'n ***opmerking waar ik echt niet weet waar ze op gebaseerd zijn..
behalve het gekrenkte ego van een ander kan zoiets verzinnen en uitkramen volgens mij...
Waarom, waarom is iemand zo boos op mij?
Verderop lagen gratis pompoenen, wat een heerlijke verrassing op de vroege ochtend, dank je wel!
Dat maakt de dag weer goed.
En ook een blog die ik heb gelezen, van iemand die de doffe blik in haar ogen in haar spiegelbeeld zag, door opmerkingen van anderen veranderde door zichzelf even toe te spreken en zodoende de doffe blik uit haar ogen kreeg en weer een sprankel zag!
Ja, dat kan ik ook!
Weg met het gezeur van anderen, zeker als ze er niet toe doen en lekker gaan doen waar ik goed in ben... honden opvoeden!! hahaha
Geen betere spiegel als Malina! 3 weken geleden kwam ze binnen als een zeer schuchtere, angstige hond. Niet zindelijk, kende helemaal niets. Behalve aan de riem lopen, dankzij Vom Falorie!
Nu is ze zindelijk, vind haar rust in huis, is buiten vrijwel nergens meer bang voor, ik kan haar overal aaien en ze komt zelfs al voor een aai. Gister ging ze spontaan op haar rug liggen om op haar buik geaaid te worden... Ik sta paf, maar hier haal ik meer dan genoeg vertrouwen uit.
Het warme weer gooit een beetje roet in het eten... ik kan er echt niet tegen...
Gelukkig had ik een afspraak met de buurvrouw voor vandaag al afgezegd, het was gister al warm, vandaag nog warmer en ik zou eigenlijk met haar mee naar therapie.. ze heeft haar enkel gebroken dus tja, zelf autorijden zit er niet in. Maar met deze hitte voor mij ook niet!
Ze snapte het gelukkig en heeft een andere oplossing gevonden... ik kan me met een gerust hart in huis, achter de gesloten gordijnen verschuilen vandaag ;).
Rocky is bij mijn ouders, aangezien Malina loops is en de hormonen op die manier wel erg op de proef gesteld worden en heeft het daar prima naar zijn zin. Geen zorgen over hem!
Even met de honden naar buiten, daarna lekker gordijnen dicht, zonnetje buiten, boek erbij en niets doen.. deze dag gaat ook wel weer voorbij...
Ik loop dus met een redelijk duffe kop met Chenna en Laika over het loslooppad als de irritante bordercollies en een mega irritante, achterbaks van achter bijtende kruising aan komen lopen... shit, denk ik...
Gister had die kruising Chenna in de billen gehapt, net voor ik hem weg kon schoppen... niet hard hoor en de eigenaar die 10 meter verderop liep maar zeggen dat ie niet beet... zucht...
Afijn, vanochtend was ik sneller en weet dit te voorkomen... krijg ik me toch een lading ellende naar mn hoofd geslingerd!
Ik zou geen honden mogen hebben! Ik ben een waardeloze hondenbezitter! Dat ze mij honden laten trainen! Hij zou de school wel eens bellen!
Ik was een beetje overdonderd, maar wist hem nog te vragen of hij het nummer moest hebben..
Kolere zeg.... wat een lul! een andere benaming heb ik niet voor hem.
Zijn loslopende hond, bijt mijn aangelijnde hond en ja, ik bescherm mijn hond...
Deze bordercollies hadden een jaar eerder al eens achter Chenna aangezeten, Chenna in paniek en de eigenaren doen alsof er niets aan de hand is.
Wat moet je in vredesnaam met zulke mensen... zucht...
De eerstvolgende keer dat ik ze tegenkom hoop ik dat ik Malina mee heb, die weet wel raad met billenbijters... al is dat weer heel erg slecht voor haar socialisatie :/
Maar goed... het is weer zo'n ***opmerking waar ik echt niet weet waar ze op gebaseerd zijn..
behalve het gekrenkte ego van een ander kan zoiets verzinnen en uitkramen volgens mij...
Waarom, waarom is iemand zo boos op mij?
Verderop lagen gratis pompoenen, wat een heerlijke verrassing op de vroege ochtend, dank je wel!
Dat maakt de dag weer goed.
En ook een blog die ik heb gelezen, van iemand die de doffe blik in haar ogen in haar spiegelbeeld zag, door opmerkingen van anderen veranderde door zichzelf even toe te spreken en zodoende de doffe blik uit haar ogen kreeg en weer een sprankel zag!
Ja, dat kan ik ook!
Weg met het gezeur van anderen, zeker als ze er niet toe doen en lekker gaan doen waar ik goed in ben... honden opvoeden!! hahaha
Geen betere spiegel als Malina! 3 weken geleden kwam ze binnen als een zeer schuchtere, angstige hond. Niet zindelijk, kende helemaal niets. Behalve aan de riem lopen, dankzij Vom Falorie!
Nu is ze zindelijk, vind haar rust in huis, is buiten vrijwel nergens meer bang voor, ik kan haar overal aaien en ze komt zelfs al voor een aai. Gister ging ze spontaan op haar rug liggen om op haar buik geaaid te worden... Ik sta paf, maar hier haal ik meer dan genoeg vertrouwen uit.
Het warme weer gooit een beetje roet in het eten... ik kan er echt niet tegen...
Gelukkig had ik een afspraak met de buurvrouw voor vandaag al afgezegd, het was gister al warm, vandaag nog warmer en ik zou eigenlijk met haar mee naar therapie.. ze heeft haar enkel gebroken dus tja, zelf autorijden zit er niet in. Maar met deze hitte voor mij ook niet!
Ze snapte het gelukkig en heeft een andere oplossing gevonden... ik kan me met een gerust hart in huis, achter de gesloten gordijnen verschuilen vandaag ;).
Rocky is bij mijn ouders, aangezien Malina loops is en de hormonen op die manier wel erg op de proef gesteld worden en heeft het daar prima naar zijn zin. Geen zorgen over hem!
Even met de honden naar buiten, daarna lekker gordijnen dicht, zonnetje buiten, boek erbij en niets doen.. deze dag gaat ook wel weer voorbij...
zaterdag 13 augustus 2016
we gaan lekker!
Met de komst van Malina kreeg ik weer een doel, ik ben weer bezig met iets wat toegevoegde waarde heeft.
Nou hebben de andere honden dat ook natuurlijk op hun manier, zelfs Rocky, de kleine zeikerd... jaja, nog altijd zo af en toe en altijd te vaak tegen de stoel aan pissen bij elke verandering die hij niet kan bolwerken... Maar het daadwerkelijk bezig zijn met een hond die nog veel moet leren blijft toch de leukste hobby die ik heb.
Of ze nou geleide-hulp-of huishond gaat worden is voor mij niet belangrijk... als ze maar vertrouwen en regels meekrijgen en zich weten te gedragen zodat een ander haar een mooi verder leven kan geven.
En Malina maakt grote stappen, ze doet erg haar best en is echt een lieverd. Dat maakt het werk nog mooier.
Maar naast de komst van Malina was er nog een verassing, die ik pas bevestigd kreeg toen ik toegezegd had dat Malina mocht komen... onze Laika is weer thuis!
Dat was sneller dan we verwacht hadden, maar zeker niet minder welkom en tja... dat dit nu samenvalt met de komst van Malina... ach, ik moet sowieso vier keer per dag twee keer lopen of die ene keer dan met twee of met drie honden is, dat maakt mij niet uit.
Malina kan sowieso niet samen met de anderen... een keertje met Rocky, dat wil wel, maar liever gewoon met haar alleen.
En zo zitten we nu dus met drie dames en onze meneer, die overigens niets met die doodenge herder te maken wil hebben... tot ze loops wordt waarschijnlijk :/
Een mooi roedeltje, een rustig roedeltje, al moet ik de jeugd nog wel af en toe zeggen dat ze van elkaar af moeten blijven. Maar het is goed te doen en ik heb er lol in.
Vanmiddag liep ik met Malina met haar Vom Falorie dekje langs het speelveld en de winkels en dan besef ik weer wat ik het afgelopen jaar miste... mensen vinden het mooi als je zo bezig bent met een hond! Tenminste, de reacties naar mij toe zijn allemaal heel positief!
Waren ze altijd al, maar nu valt het me het weer op.
En positieve reacties maken mij ook weer positief :D
Er zullen altijd zeikerds bij zitten, maar die gunnen we geen aandacht.
Over mijn vermoeidheid en alle andere klachten kan ik kort zijn... geen verbetering en nee, de extra wandelingen hebben er weinig mee te maken... ik doe naast het wandelen gewoon nog minder als voorheen. Wel werkt mijn dieet, daar ben ik heel blij mee. Geen buikklachten meer en het kleed nog mooi af ook ;)
Kortom... life is goooood... als de nachten maar in slaap doorgebracht kunnen worden, dat scheelt de wereld!
Nou hebben de andere honden dat ook natuurlijk op hun manier, zelfs Rocky, de kleine zeikerd... jaja, nog altijd zo af en toe en altijd te vaak tegen de stoel aan pissen bij elke verandering die hij niet kan bolwerken... Maar het daadwerkelijk bezig zijn met een hond die nog veel moet leren blijft toch de leukste hobby die ik heb.
Of ze nou geleide-hulp-of huishond gaat worden is voor mij niet belangrijk... als ze maar vertrouwen en regels meekrijgen en zich weten te gedragen zodat een ander haar een mooi verder leven kan geven.
En Malina maakt grote stappen, ze doet erg haar best en is echt een lieverd. Dat maakt het werk nog mooier.
Maar naast de komst van Malina was er nog een verassing, die ik pas bevestigd kreeg toen ik toegezegd had dat Malina mocht komen... onze Laika is weer thuis!
Dat was sneller dan we verwacht hadden, maar zeker niet minder welkom en tja... dat dit nu samenvalt met de komst van Malina... ach, ik moet sowieso vier keer per dag twee keer lopen of die ene keer dan met twee of met drie honden is, dat maakt mij niet uit.
Malina kan sowieso niet samen met de anderen... een keertje met Rocky, dat wil wel, maar liever gewoon met haar alleen.
En zo zitten we nu dus met drie dames en onze meneer, die overigens niets met die doodenge herder te maken wil hebben... tot ze loops wordt waarschijnlijk :/
Een mooi roedeltje, een rustig roedeltje, al moet ik de jeugd nog wel af en toe zeggen dat ze van elkaar af moeten blijven. Maar het is goed te doen en ik heb er lol in.
Vanmiddag liep ik met Malina met haar Vom Falorie dekje langs het speelveld en de winkels en dan besef ik weer wat ik het afgelopen jaar miste... mensen vinden het mooi als je zo bezig bent met een hond! Tenminste, de reacties naar mij toe zijn allemaal heel positief!
Waren ze altijd al, maar nu valt het me het weer op.
En positieve reacties maken mij ook weer positief :D
Er zullen altijd zeikerds bij zitten, maar die gunnen we geen aandacht.
Over mijn vermoeidheid en alle andere klachten kan ik kort zijn... geen verbetering en nee, de extra wandelingen hebben er weinig mee te maken... ik doe naast het wandelen gewoon nog minder als voorheen. Wel werkt mijn dieet, daar ben ik heel blij mee. Geen buikklachten meer en het kleed nog mooi af ook ;)
Kortom... life is goooood... als de nachten maar in slaap doorgebracht kunnen worden, dat scheelt de wereld!
maandag 8 augustus 2016
tijd voor mezelf? of heb ik teveel gewenst?
Soms gaan de dingen heel anders dan je verwacht.
Vorige week was Cross hier te logeren en met de vermoeidheid en de terugval daarin dacht ik weer helemaal terug te moeten met mijzelf en mijn lijf... maar het loopt allemaal even anders....
Die terugval was gelukkig niet heel erg en met het stoppen met fietsen voelde ik me eigenlijk wel weer, voor mijn beleving, redelijk goed.
Maar toch wilde ik het fietsen wel weer oppakken. Maandagochtend naar de huisarts en dinsdag naar het centrum voor een boodschap, maar toen was ik het eigenlijk al wel weer zat.
Fietsen is gewoon niet goed voor mijn energie, ik voel me er gewoon niet beter van. Dat is niet nu ineens, dat is al jaren zo... opbouwen en uitvallen nemen behoorlijk toe zolang ik met fietsen bezig ben, maar ik zie dat altijd pas achteraf.
Maar gelukkig kwam mijn redding via de mail...
Saskia vroeg mij om een jonge herder te socialiseren, voor waarschijnlijk de komende 3 maanden.
Jippie! Daar zeg ik geen nee tegen natuurlijk!
Ze moest alleen nog geröntgend worden en als ze goed was werd ze meteen doorgebracht hierheen.
En zo stond John hier donderdag op de stoep met Malina, vanaf nu in opleiding voor blindengeleidehond.
Uiteraard is de eerste dag alles nieuw en spannend, ze wil niets en tegelijk van alles, dus we laten haar maar een beetje.
Behalve met Chenna en Rocky, die moet ze negeren, maar aangezien Chenna en Rocky weinig lol hebben in haar is dit al snel het minste probleem.
Een eerste dag is altijd moeilijk, maar 's avonds ligt toch alles in rust en kan ik gewoon mn tv programma kijken ;)
De dames en heer lijken het prima te vinden zo met elkaar.
En ik? Ach, als ze zich zo makkelijk aanpassen heb ik weinig te doen.
Alleen alle uitlaatrondes twee keer, want Malina samen met de anderen? nee, die uitdaging is niet leuk en Malina heeft alle tijd en rust nodig tijdens haar wandelingen.
Dus zo kan de fiets weer in de schuur blijven en lopen we weer lekker rond, als vanouds met de een een rondje wandelen, met de ander lekker trainen.
Ik heb weer een doel en dat geeft meer energie dan B12 prikken of fietsen ooit kunnen doen!
En dan is er nog een verrassing, maar daarover hebben we het een andere keer :D
Uiteraard hou ik de groei en nieuwtjes rond Asjeh-Meh-Nouh ook nog een beetje bij.. die kleine kerel had met 8 dagen de ogen al open!
Nou zijn shih tzu's vlot, met normaal 12 dagen, maar dit slaat alles!
Hij groeit en de fokster is idolaat, zo mooi als zijn bouw is en een prachtige rode kleur... ik zie sowieso niets moois in een shih tzu maar het maakt me niet minder trots op Rocky, die schijnbaar een goeie stempel op z'n kids zet.
Ik kan niet wachten tot dit ventje gaat lopen, rennen en spelen!
Vorige week was Cross hier te logeren en met de vermoeidheid en de terugval daarin dacht ik weer helemaal terug te moeten met mijzelf en mijn lijf... maar het loopt allemaal even anders....
Die terugval was gelukkig niet heel erg en met het stoppen met fietsen voelde ik me eigenlijk wel weer, voor mijn beleving, redelijk goed.
Maar toch wilde ik het fietsen wel weer oppakken. Maandagochtend naar de huisarts en dinsdag naar het centrum voor een boodschap, maar toen was ik het eigenlijk al wel weer zat.
Fietsen is gewoon niet goed voor mijn energie, ik voel me er gewoon niet beter van. Dat is niet nu ineens, dat is al jaren zo... opbouwen en uitvallen nemen behoorlijk toe zolang ik met fietsen bezig ben, maar ik zie dat altijd pas achteraf.
Maar gelukkig kwam mijn redding via de mail...
Saskia vroeg mij om een jonge herder te socialiseren, voor waarschijnlijk de komende 3 maanden.
Jippie! Daar zeg ik geen nee tegen natuurlijk!
Ze moest alleen nog geröntgend worden en als ze goed was werd ze meteen doorgebracht hierheen.
En zo stond John hier donderdag op de stoep met Malina, vanaf nu in opleiding voor blindengeleidehond.
Uiteraard is de eerste dag alles nieuw en spannend, ze wil niets en tegelijk van alles, dus we laten haar maar een beetje.
Behalve met Chenna en Rocky, die moet ze negeren, maar aangezien Chenna en Rocky weinig lol hebben in haar is dit al snel het minste probleem.
Een eerste dag is altijd moeilijk, maar 's avonds ligt toch alles in rust en kan ik gewoon mn tv programma kijken ;)
De dames en heer lijken het prima te vinden zo met elkaar.
En ik? Ach, als ze zich zo makkelijk aanpassen heb ik weinig te doen.
Alleen alle uitlaatrondes twee keer, want Malina samen met de anderen? nee, die uitdaging is niet leuk en Malina heeft alle tijd en rust nodig tijdens haar wandelingen.
Dus zo kan de fiets weer in de schuur blijven en lopen we weer lekker rond, als vanouds met de een een rondje wandelen, met de ander lekker trainen.
Ik heb weer een doel en dat geeft meer energie dan B12 prikken of fietsen ooit kunnen doen!
En dan is er nog een verrassing, maar daarover hebben we het een andere keer :D
Uiteraard hou ik de groei en nieuwtjes rond Asjeh-Meh-Nouh ook nog een beetje bij.. die kleine kerel had met 8 dagen de ogen al open!
Nou zijn shih tzu's vlot, met normaal 12 dagen, maar dit slaat alles!
Hij groeit en de fokster is idolaat, zo mooi als zijn bouw is en een prachtige rode kleur... ik zie sowieso niets moois in een shih tzu maar het maakt me niet minder trots op Rocky, die schijnbaar een goeie stempel op z'n kids zet.
Ik kan niet wachten tot dit ventje gaat lopen, rennen en spelen!
donderdag 28 juli 2016
Asjeh-Meh-Nouh
Jaja, het kleine inimini wondertje is geboren... nu nog donkerbruin met wat wit aan de pootjes en op de borst. Een mooie brede kop, lange sterkte staart... de raskenmerken die een shih-tzu mooi maken, heb ik me laten vertellen...
Rocky (Chocolate Man off the Willacks) zijn zoon... Asjeh-Meh-Nouh. geboren op 23 juli.
Wat een droppie en wat vind ik het leuk!
Maneh-Fieh-Kah is een hele goede moeder, vol zorgen om haar kleine spruit en haar kleine spruit groeit als kool met al deze liefde.
En uiteraard niet alleen de liefde, ook de complete melkfabriek die hij tot zijn beschikking heeft zorgt er voor dat meneer niets te kort komt haha.
Asjeh-Meh-Nouh, je spreekt het uit als Asjemenou... ik ben er helemaal weg van en tja... het gemis aan puppies is aanwezig.
Steeds vaker heb ik de wens om zelf ook een fokteefje te hebben en er leuke nestjes mee te fokken.
Het lijkt me waanzinnig leuk, al besef ik me heel goed dat het ook heel veel en zwaar werk zal zijn.
Gelukkig is er voorlopig totaal geen plek voor een fokteef, dus die kriebels zal ik weg moeten krabben, en heb ik tijd om goed na te denken wat ik wil en kan.
Voorlopig kan ik zo ff naar Asjeh-Meh-Nouh...
De eerste week pillen en prik zit er al op, het dieet voldoet zeer goed en het bewegen gaat vanzelf...
Nooit geweten dat avocado's echt vies zijn, maar met een gekookt ei, zout en chili op een (spelt)boterham met komkommer zeer smakelijk worden!
Zo worden we steeds wijzer ;)
Het ging dus goed, tot gister...
Gister kwam ineens alle vermoeidheid weer dubbel zo hard opzetten en vandaag is het nog erger...
Nu zullen de pillen en prik nog geen grote verandering brengen op zo'n korte termijn, maar waarom nu al weer inklappen?
Ik heb geen idee, maar we doen het er maar mee.
Ff gas terug, lekker lui met de auto naar het centrum en tevreden zijn met de pc, tv of een boek ;)
Niemand die daar problemen mee heeft toch?
Ik niet in elk geval haha.
Al voelde ik me wel prima met het rondje fietsen in de ochtend en een stukje minder op de pc.
Maar zoals gezegd, ff rustig aan en straks weer opnieuw proberen.
Rocky (Chocolate Man off the Willacks) zijn zoon... Asjeh-Meh-Nouh. geboren op 23 juli.
Wat een droppie en wat vind ik het leuk!
Maneh-Fieh-Kah is een hele goede moeder, vol zorgen om haar kleine spruit en haar kleine spruit groeit als kool met al deze liefde.
En uiteraard niet alleen de liefde, ook de complete melkfabriek die hij tot zijn beschikking heeft zorgt er voor dat meneer niets te kort komt haha.
Asjeh-Meh-Nouh, je spreekt het uit als Asjemenou... ik ben er helemaal weg van en tja... het gemis aan puppies is aanwezig.
Steeds vaker heb ik de wens om zelf ook een fokteefje te hebben en er leuke nestjes mee te fokken.
Het lijkt me waanzinnig leuk, al besef ik me heel goed dat het ook heel veel en zwaar werk zal zijn.
Gelukkig is er voorlopig totaal geen plek voor een fokteef, dus die kriebels zal ik weg moeten krabben, en heb ik tijd om goed na te denken wat ik wil en kan.
Voorlopig kan ik zo ff naar Asjeh-Meh-Nouh...
De eerste week pillen en prik zit er al op, het dieet voldoet zeer goed en het bewegen gaat vanzelf...
Nooit geweten dat avocado's echt vies zijn, maar met een gekookt ei, zout en chili op een (spelt)boterham met komkommer zeer smakelijk worden!
Zo worden we steeds wijzer ;)
Het ging dus goed, tot gister...
Gister kwam ineens alle vermoeidheid weer dubbel zo hard opzetten en vandaag is het nog erger...
Nu zullen de pillen en prik nog geen grote verandering brengen op zo'n korte termijn, maar waarom nu al weer inklappen?
Ik heb geen idee, maar we doen het er maar mee.
Ff gas terug, lekker lui met de auto naar het centrum en tevreden zijn met de pc, tv of een boek ;)
Niemand die daar problemen mee heeft toch?
Ik niet in elk geval haha.
Al voelde ik me wel prima met het rondje fietsen in de ochtend en een stukje minder op de pc.
Maar zoals gezegd, ff rustig aan en straks weer opnieuw proberen.
zondag 24 juli 2016
druk met jezelf bezig zijn...
Ja, het kan en soms moet het gewoon.
Lekker met jezelf bezig zijn.
Jezelf eens goed onder de loep nemen en bekijken wat je veranderen wilt of wat niet
Kijken wat je veranderen kan en wat niet.
Mijn basis gedachte als iemand commentaar op mij heeft, in welke vorm dan ook, is dat het aan mij ligt.
Ik moet veranderen, iets wat ik vroeger direct deed...
Nu ga ik eerst eens nadenken en uitzoeken in hoeverre ik er beter van word :D
En op dit moment moet er wel degelijk wat veranderen om er beter van te worden.
Het gaat mij lichamelijk namelijk ff wat minder...
Last van eten, voel me dik en zwaar en daar helpen maar twee dingen bij in mijn beleving.
Voeding aanpassen en meer bewegen.
Ojaa, en het bloedonderzoek gaf een tekort aan vitamine D, B11 en B12. Ook een goeie reden voor nog gezonder eten!
Voeding aanpassen vind ik niet zo moeilijk.
Ik ga op een groente en fruit dieet, met vlees en ik mag van mezelf best wel wat lekkers op een krekker of rijstwafel. Hagelslag, pindakaas, penotti, het moet kunnen.
Maar mijn voorkeur gaat ook uit naar honing met geitenkaas... zó lekker!
Het zijn meer de producten die ik echt niet meer wil eten die de verandering moeten maken.
Koekjes, snoep, aardappelen, tarwe en E-nummers.... die komen er niet meer in!
Jha, oké, er zal echt wel eens gezondigd worden met een frietje ofzo, ik ben tenslotte ook maar een mens en het is geen drama :)
Naast het dieet ga ik meer bewegen... de oefeningen in huis zijn alleen maar wat rek, strek en balansoefeningen, daar kom ik niet verder mee.
Ik wil meer lopen en fietsen...
Meer lopen lukt maar beperkt... Rocky redt met temperaturen onder de 20 wel 2 keer per dag een half uurtje, maar zoals nu boven de 20, kan hij dat echt niet... daar zijn de shih tzu's niet op gemaakt.
Chenna is ook niet van het warme weer, dus afgelopen week heb ik mezelf aangezet om na het ontbijt de fiets te pakken.
Het weer nodigt uit, weinig wind en lekker zonnig, ik kan het!
En ja, het ging echt super. Even konijnenvoer halen in west, 7 km, boodschappen in het centrum halen en met een omweg heen en terug, dan zit je ook zo op die 7 km. Een rondje langs de boerderijen in de buurt. Het gaat prima.
Voor ik te druk werd met het opvoeden van de geleidehonden fietste ik veel, Met Nimo samen door de polder. Overal ging ik op de fiets naar toe. Heerlijk vond ik dat.
Maar geleidelijk aan ging mijn lopen slechter. Mijn benen werden slapper en op de fiets was er altijd wel 1 been dat sterker was dus trapte ik gewoon door.
Tot op een gegeven moment ik echt niet meer kon lopen na het fietsen, sindsdien ging ik meer met de auto en de boodschappen deed ik samen met de pup, lopend naar de buurtsuper.
Aangezien de pup niet naast de fiets mee kon en we toch in het centrum moesten trainen werd de fiets steeds meer verbannen.
Maar nu is alles anders... ik heb alle tijd tussen het uitlaten van de honden door.
De honden mogen niet mee de winkel in, dus op de fiets boodschappen doen werd al weer een feit.
Heel langzaam aan nam ik steeds vaker de fiets, als die thuis was dan, want ook Alicia gebruikt deze fiets.
En nu vind ik het wel tijd worden om de fiets weer als eerste te pakken... deze week ging goed, al merk ik het wel in mijn benen, komende week ga ik minder fietsen omdat Cross er is te logeren en ik dus meer moet lopen omdat Rocky niet elke keer mee kan op de lange wandelingen.
Maar het begin is gemaakt, nu doorzetten!
Ik kán het! YESSS!
Lekker met jezelf bezig zijn.
Jezelf eens goed onder de loep nemen en bekijken wat je veranderen wilt of wat niet
Kijken wat je veranderen kan en wat niet.
Mijn basis gedachte als iemand commentaar op mij heeft, in welke vorm dan ook, is dat het aan mij ligt.
Ik moet veranderen, iets wat ik vroeger direct deed...
Nu ga ik eerst eens nadenken en uitzoeken in hoeverre ik er beter van word :D
En op dit moment moet er wel degelijk wat veranderen om er beter van te worden.
Het gaat mij lichamelijk namelijk ff wat minder...
Last van eten, voel me dik en zwaar en daar helpen maar twee dingen bij in mijn beleving.
Voeding aanpassen en meer bewegen.
Ojaa, en het bloedonderzoek gaf een tekort aan vitamine D, B11 en B12. Ook een goeie reden voor nog gezonder eten!
Voeding aanpassen vind ik niet zo moeilijk.
Ik ga op een groente en fruit dieet, met vlees en ik mag van mezelf best wel wat lekkers op een krekker of rijstwafel. Hagelslag, pindakaas, penotti, het moet kunnen.
Maar mijn voorkeur gaat ook uit naar honing met geitenkaas... zó lekker!
Het zijn meer de producten die ik echt niet meer wil eten die de verandering moeten maken.
Koekjes, snoep, aardappelen, tarwe en E-nummers.... die komen er niet meer in!
Jha, oké, er zal echt wel eens gezondigd worden met een frietje ofzo, ik ben tenslotte ook maar een mens en het is geen drama :)
Naast het dieet ga ik meer bewegen... de oefeningen in huis zijn alleen maar wat rek, strek en balansoefeningen, daar kom ik niet verder mee.
Ik wil meer lopen en fietsen...
Meer lopen lukt maar beperkt... Rocky redt met temperaturen onder de 20 wel 2 keer per dag een half uurtje, maar zoals nu boven de 20, kan hij dat echt niet... daar zijn de shih tzu's niet op gemaakt.
Chenna is ook niet van het warme weer, dus afgelopen week heb ik mezelf aangezet om na het ontbijt de fiets te pakken.
Het weer nodigt uit, weinig wind en lekker zonnig, ik kan het!
En ja, het ging echt super. Even konijnenvoer halen in west, 7 km, boodschappen in het centrum halen en met een omweg heen en terug, dan zit je ook zo op die 7 km. Een rondje langs de boerderijen in de buurt. Het gaat prima.
Voor ik te druk werd met het opvoeden van de geleidehonden fietste ik veel, Met Nimo samen door de polder. Overal ging ik op de fiets naar toe. Heerlijk vond ik dat.
Maar geleidelijk aan ging mijn lopen slechter. Mijn benen werden slapper en op de fiets was er altijd wel 1 been dat sterker was dus trapte ik gewoon door.
Tot op een gegeven moment ik echt niet meer kon lopen na het fietsen, sindsdien ging ik meer met de auto en de boodschappen deed ik samen met de pup, lopend naar de buurtsuper.
Aangezien de pup niet naast de fiets mee kon en we toch in het centrum moesten trainen werd de fiets steeds meer verbannen.
Maar nu is alles anders... ik heb alle tijd tussen het uitlaten van de honden door.
De honden mogen niet mee de winkel in, dus op de fiets boodschappen doen werd al weer een feit.
Heel langzaam aan nam ik steeds vaker de fiets, als die thuis was dan, want ook Alicia gebruikt deze fiets.
En nu vind ik het wel tijd worden om de fiets weer als eerste te pakken... deze week ging goed, al merk ik het wel in mijn benen, komende week ga ik minder fietsen omdat Cross er is te logeren en ik dus meer moet lopen omdat Rocky niet elke keer mee kan op de lange wandelingen.
Maar het begin is gemaakt, nu doorzetten!
Ik kán het! YESSS!
zaterdag 16 juli 2016
elke dag een les...
Na alle gedoe met huisarts en anderen ben ik tot inzicht gekomen.
Dat inzicht komt natuurlijk niet aanvliegen, dat kom je tegen.
En of ik dat tegen gekomen ben zeg!
Overal waar ik keek zag ik aanwijzingen.
Teksten op twitter, reacties van mensen of zomaar een opmerking die voorbij kwam.
Uiteraard, je moet ze zien en aanvoelen... en de 5555 was denk ik wel de meest waardevolle.
5555 staat voor verandering, maar die komt niet vanzelf.
Je moet er zelf wel iets mee doen.
Dus ja, ik stond, of sta nog steeds open voor teksten, opmerkingen etc. die ik kan gebruiken.
Sommige zijn in mijn verleden al heel waardevol geweest, sommigen zijn nieuw.
Ik moet aan de bak en ga dat doen ook.
De eerste stap is gezet, de rest volgt.
Of het de bedoelde uitwerking heeft is niet te voorspellen, maar daar gaat het niet om.
Ik heb mijn best gedaan en wat een ander daar mee doet is niet aan mij.
Ik kan daar wel weer op reageren, dat zien we dan wel weer.
Voor nu voelt het allemaal wel goed...
Bij mijn laatste frustratie bij de huisarts kwam steeds die brief naar boven... Ja, maar die had ik mee en daar ging het niet om. Maar met die brief bleef ik in mijn hoofd zitten. Daar moet ik iets mee.
Maar wat?
Dan een simpele tekst op twitter... ik weet de tekst niet precies meer maar het kwam er op neer dat je wel eens iemand tegen kan komen die jou verkeerd begrijpt, maar als dat regelmaat wordt moet je eens bij jezelf gaan kijken...
Die schoot me in eerste instantie in het verkeerde keelgat, want ik wil mij niet meer aanpassen bij mensen die commentaar op mij hebben.
Maar nadat de tekst was ingezakt besef ik dat ik niet hoef te veranderen, maar misschien de ander duidelijk maken wat ik wel en niet wil.
En zo volgden meerder teksten...
En viel bij mij eindelijk dat kwartje....
Ik moet duidelijker zijn en aangezien die wattenkop van mij zich niet goed in woorden weet te uiten doe ik dat in schrift...
Alleen aan diegene waarvan ik het nodig vind, gelukkig zijn dat er niet veel en weet ik bij de meesten mijzelf wel te vinden.
Dus wees gerust als je niets krijgt, dan zit het wel goed :D
Dat inzicht komt natuurlijk niet aanvliegen, dat kom je tegen.
En of ik dat tegen gekomen ben zeg!
Overal waar ik keek zag ik aanwijzingen.
Teksten op twitter, reacties van mensen of zomaar een opmerking die voorbij kwam.
Uiteraard, je moet ze zien en aanvoelen... en de 5555 was denk ik wel de meest waardevolle.
5555 staat voor verandering, maar die komt niet vanzelf.
Je moet er zelf wel iets mee doen.
Dus ja, ik stond, of sta nog steeds open voor teksten, opmerkingen etc. die ik kan gebruiken.
Sommige zijn in mijn verleden al heel waardevol geweest, sommigen zijn nieuw.
Ik moet aan de bak en ga dat doen ook.
De eerste stap is gezet, de rest volgt.
Of het de bedoelde uitwerking heeft is niet te voorspellen, maar daar gaat het niet om.
Ik heb mijn best gedaan en wat een ander daar mee doet is niet aan mij.
Ik kan daar wel weer op reageren, dat zien we dan wel weer.
Voor nu voelt het allemaal wel goed...
Bij mijn laatste frustratie bij de huisarts kwam steeds die brief naar boven... Ja, maar die had ik mee en daar ging het niet om. Maar met die brief bleef ik in mijn hoofd zitten. Daar moet ik iets mee.
Maar wat?
Dan een simpele tekst op twitter... ik weet de tekst niet precies meer maar het kwam er op neer dat je wel eens iemand tegen kan komen die jou verkeerd begrijpt, maar als dat regelmaat wordt moet je eens bij jezelf gaan kijken...
Die schoot me in eerste instantie in het verkeerde keelgat, want ik wil mij niet meer aanpassen bij mensen die commentaar op mij hebben.
Maar nadat de tekst was ingezakt besef ik dat ik niet hoef te veranderen, maar misschien de ander duidelijk maken wat ik wel en niet wil.
En zo volgden meerder teksten...
En viel bij mij eindelijk dat kwartje....
Ik moet duidelijker zijn en aangezien die wattenkop van mij zich niet goed in woorden weet te uiten doe ik dat in schrift...
Alleen aan diegene waarvan ik het nodig vind, gelukkig zijn dat er niet veel en weet ik bij de meesten mijzelf wel te vinden.
Dus wees gerust als je niets krijgt, dan zit het wel goed :D
donderdag 14 juli 2016
5555 weergaven...
hoe bijzonder!
5555... een magisch getal, al moet ik even googlen wat het precies betekend..
Zie je dit of valt deze combinatie van cijfers je op dan is dat een teken van een levensveranderende gedachte of gebeurtenis die net gebeurd is. Het kan zijn dat je het niet leuk vind of juist wel. Je Spirituele Gidsen vertellen je dat er een verandering in je levenspad is gebeurd en dat het tijd is om mee te veranderen. Ga mee met deze flow en gedachtenstroom.
Oké!
Nu dus even gaan uitpluizen wat die verandering dan wel gaat worden, of misschien al is. Het is op de korte termijn gebeurt dus dan hoef ik niet lang na te denken.
Ik denk wel te weten wat het is en ja, ik was al bezig met een verandering.
Of die leuk gaat worden, of misschien niet voor iedereen dat zal de toekomst uitwijzen.
Altijd mooi, die spirituele wereld! I love it!
En ja, ik doe er ook wat mee, niet altijd en soms heel bewust juist niet.
Jaren geleden was ik er veel te diep in geraakt en dat maakte mij heel verward.
Alles klopte wat ik voorvoelde, maar wat moest ik ermee?
Ik werd bang voor mijn gevoelens en heb ze bewust naar de achtergrond gedrukt.
Ik wil niet bang leven, ik wil net als ieder ander overkomen wat er gebeurt en er dan mee dealen.
Ik leer wel naar bepaalde gevoelens te luisteren, ze komen tenslotte niet voor niets en een enkele keer roep ik ze op.
Maar dat laatste gaat niet meer zo makkelijk als een paar jaar terug en daar ben ik ook wel tevreden mee.
Maar als ze zo weer op mijn pad komen, met een nummer en dan ook nog in combinatie met mijn blog... 5555 weergaven, een mooi getal!
5555... een magisch getal, al moet ik even googlen wat het precies betekend..
Zie je dit of valt deze combinatie van cijfers je op dan is dat een teken van een levensveranderende gedachte of gebeurtenis die net gebeurd is. Het kan zijn dat je het niet leuk vind of juist wel. Je Spirituele Gidsen vertellen je dat er een verandering in je levenspad is gebeurd en dat het tijd is om mee te veranderen. Ga mee met deze flow en gedachtenstroom.
Oké!
Nu dus even gaan uitpluizen wat die verandering dan wel gaat worden, of misschien al is. Het is op de korte termijn gebeurt dus dan hoef ik niet lang na te denken.
Ik denk wel te weten wat het is en ja, ik was al bezig met een verandering.
Of die leuk gaat worden, of misschien niet voor iedereen dat zal de toekomst uitwijzen.
Altijd mooi, die spirituele wereld! I love it!
En ja, ik doe er ook wat mee, niet altijd en soms heel bewust juist niet.
Jaren geleden was ik er veel te diep in geraakt en dat maakte mij heel verward.
Alles klopte wat ik voorvoelde, maar wat moest ik ermee?
Ik werd bang voor mijn gevoelens en heb ze bewust naar de achtergrond gedrukt.
Ik wil niet bang leven, ik wil net als ieder ander overkomen wat er gebeurt en er dan mee dealen.
Ik leer wel naar bepaalde gevoelens te luisteren, ze komen tenslotte niet voor niets en een enkele keer roep ik ze op.
Maar dat laatste gaat niet meer zo makkelijk als een paar jaar terug en daar ben ik ook wel tevreden mee.
Maar als ze zo weer op mijn pad komen, met een nummer en dan ook nog in combinatie met mijn blog... 5555 weergaven, een mooi getal!
Abonneren op:
Posts (Atom)