2013 is bijna voorbij...
nog een paar dagen, maar in die dagen verwacht ik weinig spannends..
2013...
een jaar waarin weinig in mijn privéleven is veranderd...
een jaar waarin ik wel heel zeker ben van mijn veel stabielere levenswijze...
ik voel mij oprecht gelukkig
ik voel mij geliefd bij diegene die ik lief heb
IK VOEL!
Ik heb altijd veel gevoelens gehad, maar nooit de berusting en het vertrouwen in mijn gevoel.
Terugkijkend op mijn (voor)gevoelens mag ik me nog veel bewuster worden van de waarheid die daar in verborgen ligt...
Oda... mijn meisie, ons derde pupje van moeder Kelsey en wat is ze weer geweldig!
Oda was bijzonder... en bij haar heb ik hele speciale gevoelens gehad...
Ik had een consult voor Menno aangevraagd bij een dierentolk, maar stuurde (per ongeluk) een foto van Oda mee...
Maar hoe verrassend dat de reactie van de dierentolk zowel bij Oda als bij Menno past... alleen heeft Menno meer band met mij en wilde Oda meer band met Alicia...
Gelukkig ging dat vanaf die dag ook gebeuren!
Ook had ik bij Oda gevoelens dat ze het niet ging redden als geleidehond... ik zag haar niet in een tuig lopen.
Mijn rationele gedachte was logisch, want Menno en Nela hebben het ook niet gered en Oda was niet heel veel anders.
Maar een steeds weer terugkerend beeld was Oda in een grote rode vlek...
Dit gevoel stopte ik altijd heel snel weg... ik kon hier geen verklaring voor bedenken
Tot ik hoorde dat Oda was overleden bij de castratie nadat de DA haar slagader had geraakt.
Oda in een grote plas bloed....
Hierna gingen er meer voorgevoelens en onbewuste acties een hele nieuwe betekenis krijgen...
Vlak voor de eerste afspraak voor de castratie verloor Oda wat bloed, waardoor haar castratie werd uitgesteld...
Intussen mochten we op kraambezoek bij onze nieuwe pup in opleiding en mocht Oda mee... wat was ze een lieve mama voor die kleine pups en ik heb bij school gevraagd of het niet mogelijk was om haar als fokteefje door te laten gaan... dan mocht ze bij ons blijven!
Helaas wilde ze daar niets van horen en moest ze alsnog onder het mes, met de bekende gevolgen...
Had ik maar beter geluisterd en mijn gevoelens beter geïnterpreteerd!
Ook mijn gevoel bij Desudo zat me al tijden dwars...
Altijd als ik daar heen reed had ik een onbestemd gevoel... niet prettig!
Maar eenmaal binnen en bezig met de honden was dat weer weg en tja, mij gaat het toch echt om de honden!
Bij sommige medewerkers bleef ik liever uit de buurt, er werken gelukkig ook mensen die ik graag mocht.
Ik verklaarde dit onbestemde gevoel bij de personen waar ik weinig tot niets mee te maken had en richtte mijn positieve gevoelens op de honden en op diegene waar ik het wel mee kon vinden.
Het werk in de verzorging van de studenten vond ik een heerlijke afleiding van thuis... honden zijn zo dankbaar voor alles wat je ze geeft...
En het opvoeden van een pup in zijn eerste jaar blijft het allermooiste wat je als vrijwilliger kan doen...
Ik voelde me rijk!
Ik deed wat ik graag wilde!
Ik deed wat ik met al mijn beperkingen kon!
Ik schoof mijn onbestemde gevoelens telkens weer aan de kant....
Waarom zou ik die positieve (voor mezelf keer op keer gerationaliseerde) gedachten laten overschaduwen!
Ik, die in elk negatieve wel iets positiefs weet te vinden... dus hierin ook....
Terugkijkend op de laatste weken hoef ik dus helemaal niet te zoeken naar een antwoord waarom ik met een flinke trap na bij Desudo ben verwijderd...
Mijn (voor) gevoelens zeiden het al heel lang!
Ik kan treuren om het verlies van fijne, lieve honden en mooi werk... en dat doe ik ook!
Maar ik kan ook bouwen op de wetenschap dat mijn gevoelens wel degelijk een echte waarschuwing zijn voor wat er kan gebeuren...
Nu alleen nog leren hoe ik ze goed kan lezen en mijn leven daar naar kan leven...
Of blijft het een gevoel en zal het me gewoon moeten overkomen, zonder dat ik er iets aan kan veranderen?
Ik ga 2014 met goede gevoelens in en volg mijn weg zoals ik die denk te moeten gaan...
Ik laat me verrassen door wat er op mijn pad komt...
En volg mijn gevoel... al is dat soms doodeng!
