Een pup in opleiding.. het onvermijdelijke afscheid

Weer een hoofdstuk afgesloten, weer een pup ingeleverd.
Dit keer was het toch wat intenser als normaal, niet omdat de andere pups niet bijzonder waren maar Ayla was nog een beetje meer...
Net als Menno...
Pups die niets voor je willen doen als ze het niet voor jou willen doen. Dat brokje nemen ze wel aan, maar om echt iets voor elkaar te krijgen dat ze je zouden vertrouwen moest je connecten. Anders had je een jaar lang problemen.
Bij Menno was dat uitvallen naar mensen en andere honden.. Hij was zo onzeker maar uitte dat op zijn manier.
Ayla blokkeert als ze niet overtuigd is van wat ze moet. Dus ook met haar moest ik mezelf open stellen. 

Elke pup die hier in huis wordt opgevoed krijgt wat ze nodig heeft, ze hebben allemaal een plekje in mijn hart en zijn me allemaal zeer dierbaar. 

Maar omdat je weet dat je na een jaar afscheid moet nemen stel je jezelf niet helemaal open, er blijft altijd een soort van afstand... dat is nodig om elke keer weer je pupje uit handen te moeten geven... tenminste, zo voelt het voor mij...
Het inleveren is sowieso elke keer een dingetje, ik ken de pup door en door en zullen ze in de training daar wel rekening mee houden?  Ik ben blij dat ik dat niet echt mee kreeg!
Ik wilde dat ook nooit weten... en tot Menno is dat goed gelukt...
Toen Menno op school in de kennel zat werkte ik daar elke week om de honden te verzorgen, borstelen en even nakijken... en elke week zag ik Menno verder terugvallen... hij was niet meer mijn stoere man en de opmerkingen van de trainers waren niet leuk... 

En ik had nog zo gezegd dat hij niet tegen een harde aanpak kan..... !!!  Mijn hart huilde en ik kon niets doen voor mijn manneke... 

Gelukkig zagen ze eindelijk in dat hij geen geleidehond ging worden en ik liet ze niet eens uitpraten... Menno kwam weer terug bij mij... Hij heeft genoeg geleden en verdiend het om in alle rust bij te komen en zijn plekje bij mij, in mn hart, weer terug te krijgen...
Sindsdien heb ik meer moeite om mijn pups over te dragen, ik moet ze loslaten, het is niet anders... en het vertrouwen naar de trainers toe moet er zijn.

Nou was ik met Ayla meteen al verkocht.. ze was meteen al zo'n schatje en zo lekker eigenzinnig.
Eerst zelf de boel ontdekken op haar eigen afwachtende manier.
Voor hulphond in spe is dat natuurlijk niet handig en daar begon mijn werk dus mee.

Mijzelf open stellen heeft Ayla open gemaakt voor de buitenwereld en kan ze nu doen waar ze goed in is..
Het is dus wel weer even een dingetje om alles los te laten.

Maar in deze trainers heb ik alle vertrouwen, al wil ik nog steeds niet alles weten haha
Gelukkig heb ik Pepsi om me op te focussen en zonder Ayla is zij makkelijker te trainen. Zo heeft elk nadeel wel weer een voordeel.
Is het er niet dan maken we wel een positieve draai haha
Pepsi geeft genoeg afleiding, de tegenpool van Ayla.
Na een jaartje lekker makkelijk trainen kan ik nu echt aan de bak.

Met over een aantal maanden weer een afscheid maar ook weer een nieuw begin!
Want zonder hond is mijn huis en lege kist... 

keuzes maken :)

Ik kijk mn blogpost eens na en schrik... het aantal lezers is ver onderuit gegaan!
Tja, eigen schuld hè... moet ik maar blijven schrijven.
Door de andere post te lezen komt er wel weer wat bovendrijven... wat is er veel gebeurt in het verleden en wat een andere emotie en gevoel was er toen.
Wat ben ik blij met de tegenwoordige tijd waar ik gewon mezelf ben, me tegenover niemand meer hoef te bewijzen en het leven neem zoals het me komt.
Er zijn uiteraard altijd wel dingetjes die beter kunnen, dingetjes die tegenvallen maar die stap ik tegenwoordig toch veel makkelijker over als jaren geleden.

Zou ik eindelijk de rust die ik jarenlang als grootste wens had gevonden hebben?

Voor het grootste gedeelte wel denk ik, nu resten er enkel nog wat onrustige momenten als ik keuzes moet maken haha.
Leuke keuzes!

Zo was ik bezig met diamond painting, mijn gekleurde paarden, die moest en zou ik aan de muur hebben. Alleen de achtergrond van mijn muur vond ik daar niet mooi bij passen dus volgde er een hele lange periode van welke kleur? hoe dan?
Er staan nog een pot zilververf.. kindlief had die op haar slaapkamer, waar ik tegenwoordig slaap en die kleur vind ik best gaaf...
Maar zal ik dat wel durven? 
Tot ik op een dag gewoon met 1 deel ben begonnen.
Ik heb namelijk meerdere verschillende behang stroken op de muren en 1 deel was heel afwijkend van de rest, dus die eerst maar geverfd...
Ik vind het mooi!
En zo heel veel verschil is het niet... maar nu de rest...
Elke dag tegenover die muur mijn kopje thee nuttigen en bedenken... wel of niet?
Uiteindelijk is de painting af en begint de tijd te dringen.  De  lijst is voor de painting is ook al zo'n dingetje.. nauwelijks de goeie maten te vinden, dan misschien laten maken?  Veels te duur!!
Gelukkig heeft de oude vertrouwde Bol.com er wel 1, betaalbaar en nog een mooie ook. Past er prachtig bij!
Nu die muur nog!
Weet je... ik doe het gewoon...
Geen energie, geen plan gewoon doen.
En het resultaat is super.
Het is niet veel wennen, het past gewoon prima.
Nu was er nog een dingetje... mijn poster van meisje met kat en vogel, heel kunstig door elkaar verweven in een prachtig beeld die voor mij symboliek stond... vraag me niet waarvoor maar het hoort bij me, al vanaf mijn jonge jaren.. ik weet alleen niet meer hoe jong...
De paarden wilde ik op haar plek hebben maar wat te doen met mijn poster?
Eerst maar eens aan de overkant gehangen... maar daar paste het niet... pffffft
Weet je, als ik toch zo bezig ben met verandering in huis is het gewoon tijd om haar uit de kamer te doen, dus hangt ze nu boven.
De paarden boven de bank passen er heel mooi, al vind ik ze eigenlijk te klein en had het van mij wel een maatje groter gemogen..
Maar overall is mijn muur nu wel zoals ik hem hebben wil...
Leger en met nieuwe kunst.

Wat een luxe om je nu druk te maken om een plaatje aan de muur en hoe je dat in wilt vullen!
Heel wat anders als je druk maken over de invulling van je leven.

De keuze voor de invulling van mijn leven wórdt voor mij gemaakt.... het lot van een gastgezin zijn voor pups in opleiding...
Ayla gaat naar school... er is dus een einde gekomen aan onze tijd samen...
Een intense tijd moet ik zeggen...
Geen enkele pup heeft zich zo in mijn hart genesteld als deze dame.
Alhoewel... Menno was er ook één...
Maar Ayla is een heel ander kaliber als Menno.
Zo lief en makkelijk heb ik ze niet eerder gehad en tegelijk zo eigenwijs haha
Maar om haar bij je te krijgen moet je je wel openstellen, anders komt ze niet en blijft ze bij je uit de buurt...
Deze dame gaat iemand heel erg blij maken en daar ben ik dan ook mega trots op...
Vanaf dinsdag staan Pepsi en ik er alleen voor en hopelijk wordt zij iets rustiger zonder de aanwezigheid van een andere hond... wel zo prettig voor mij haha
Een herder of een Eurasier, daar zit een wereld van verschil in!

Het leven staat nooit stil, met grote en kleine keuzes, of je ze zelf maakt of dat ze voor je gemaakt worden.
Het is allemaal goed zo en ik ben enkel maar benieuwd wat er nog meer op mijn pad gaat komen.

we praten te weinig

We praten te weinig, ik in elk geval wel....
Maar gister was ik een dagje bij mijn moeder en dan praten we dus wel!
We kwamen dus ook samen op het onderwerp, we praten te weinig.
Vooral omdat moeders zich elke keer afvraagt wat ik op mijn woensdag schrijfdag ga posten en er de laatste tijd maar weinig zinnigs op het blog komt...
Of helemaal niets...
De oorzaak?
Ik kan achter de pc gaan zitten en een onderwerp nemen, dan volgen er 4 zinnetjes en dan wordt het stil... ik weet niets meer te verzinnen er komt niets in mijn hoofd er komt niet eens flauwekul naar boven drijven.  Het is huilen met de pet op!

En al pratend komen we tot de conclusie dat ik zo leeg ben omdat er niet meer gepraat wordt!
Nou moet ik eerlijk zeggen dat mij dat zelf niet zo veel kan schelen maar er zit wel een kern van waarheid in denk ik...
Ik gaf de schuld meer aan mijn vermoeidheid, een drukker pup die energie vreet en het slecht of nauwelijks herstellen na een , altijd leuk, uitstapje.
Maar als ik er zo verder over nadenk is het ook wel logisch dat de onderwerpen die ik bedenk gewoon wegvloeien omdat ik nergens meer over praat.
Als er eens iets gebeurt in huis of onderweg dan gebeurt het en beleef ik het in gedachten maar ik uit het niet.
Vorig jaar was kindlief nog bij me en toen werd er wel veel meer gepraat, dat houd je hersenen veel meer bezig... lijkt wel...
Onbewust blijf je in gedachten antwoord geven op onderwerpen die je hebt aangeboord, omdat praten en overleggen nog in het systeem zit.
Ik vind daar best een soort van logica in zitten.

Het heeft in elk geval wel gezorgd voor dit blog haha
Samen met moeders gepraat en nagedacht over mijn writers block en thuis ben ik dan toch dit onderwerp verder uit gaan spitten... dat is de bedoeling van schrijven ;)
Bedenken, nadenken en uitspitten... dan volgt er iets wat te lezen is.

misschien moet ik voortaan ook maar gaan bellen in plaats van appen... oeps...
Dat is dan weer een tegenwoordigetijds luxe hè...
Of toch eens vaker op de koffie....
Onderwerpen verzamelen en uitwerken...

Jullie zijn gewaarschuwd!