Kerst 2018

Jawel, het is weer zover.... het meest geliefde... of juist niet... blog van het jaar.
Luisterend naar All I want For Christmis van Mariah Carey kan ik het toch niet laten
Het de 2e kerstdag en ik zit lekker mn ding te doen.
Kerstmuziek op radio 10, het is best lekker relaxt zo!

Kerstavond lekker gegeten bij kindlief en haar lief, dus al een fikse bodem gelegd. Kerstochtend bij moeders op de koffie. Ik vind dat wel voldoende.
Kindlief heeft er nog een familie bij dus ze mag veel op pad, Chenna mag gezellig bij mij blijven, heeft kindlief een zorg minder en ik gezelligheid meer haha
Chenna zit in de verwen status, dus ze ligt 's avonds lekker naast me op de bank... zo luxe haha, dat mag ze thuis niet en eerder bij mij ook niet. Maar nu ze rustig naast me gaat liggen slapen vind ik het wel gezellig... even terug in het gevoel met Menno.. mn manneke...
Een dvd opgezocht die ik nog niet had gezien en daarna nog maar 1, een enge dacht ik, maar hij was slaapverwekkend helaas. Ach ja, films en ik gaan niet altijd goed samen en een enge film is niet gauw echt eng bij mij.
De eerste film was een feelgood movie, een weduwnaar waarvan de 4 zoons door de kinderbescherming worden afgepakt en in tehuizen worden geplaatst, daar worden mishandeld en wijsgemaakt dat ze geen vader hadden... uiteindelijk komt alles natuurlijk goed. Gewoon lekker kijkplezier

Ik had mijn kerstdagen al goed voorbereid met voldoende lekkers in huis zodat ik ook alleen kan genieten van lekker eten en alles op zn tijd of gewoon de hele dag door...
Maar al mijn plannen konden al snel de vriezer in...
Een lekker pakket van de stichting, de buuf stond ineens voor de deur met een doos vol eten en lekkers en vlak voor kerst ook een andere buuf met een doos met nog veel meer eten en lekkers. Zelfs voor Pepsi was er een doos vol lekkers en kauwstaven...
Je zou denken dat je went aan al de vrijgevigheid van sommige mensen maar niets is minder waar.... ik ben enorm geraakt door deze gebaren van deze verschillende mensen... dat went niet, gelukkig!
Tot het voorjaar kreeg ik ook nog van een kerk een kerstpakket (met kerst natuurlijk) en met Pasen een bloemstuk met een gift.... maar die had ik dus van het voorjaar opgezegd. Ik voel mij niet meer in nood om dit aan te nemen, er zijn mensen die het veel meer nodig hebben als ik.
Ik was dus deze kerst ingegaan met enkel mijn eigen interpretatie van lekker eten.. niet meer en niet minder...
Maar alsnog kan ik de komende weken de buurtsuper voorbij lopen!
Maar de opmerking die ik kreeg van de buuf, dat ik nu wel voor mezelf kan zorgen betekend niet dat je al reserves hebt en een tegenslag kan opvangen, dus komt een pakketje met kerst echt wel goed van pas, je spaart boodschappen uit en je kunt toch genieten van wat extra luxe.
En ook dat is helemaal waar...
Mijn tijd om te geven komt wie weet ook nog eens, tot nu toe zijn dat meer de kleine dingen...
Even mee naar dokter of dierenarts, even tijd voor een praatje, gewoon er zijn als het nodig is.. het stelt niets voor en zo voelt het ook, dit doet toch iedereen?!
Maar dit jaar kon ik toch ook een kleine bijdrage leveren aan wat eetgenot haha
De herontdekking van mijn ijsmachine!
Ik was helemaal vergeten dat ik die nog had!
Met het werken met de oven en de verschillende dingen uitproberen kwam ik ook weer op zelf ijs maken, en hoe lekker is dat!
Nou, ik kan je vertellen; Héél lekker!!
Kindlief en de buuf hebben al meegeprofiteerd en aangezien er enkel eidooiers in gaan zitten er nu opgeklopte eiwitten in de oven, mijn eigengemaakte schuimkoekies.
voor het bakken was het al super lekker, dus denk dat dat wel goed zit :D

De rest van deze 2e kerstdag ga ik denk ik weer met een film uitzitten, of lekker onderuit met een boek, ik ben bezig met een serie van Nicci French, wijntje erbij, hapje erbij.
De kalkoenbiefstuk die ik heb gekregen is al uit de vriezer...
Ik heb een hele goeie kerst, die hoeft niet samen met anderen en met overdaad... die kan ook gewoon in je eentje met wat je zelf fijn vind zeer geslaagd voorbij gaan.

Elvis zingt op dit moment Lonely at Christmas, daar gaan we niet in mee... Eenzaam ben je niet enkel met kerst...
Gelukkig geld dit het hele jaar niet voor mij... maar er zijn er genoeg die dit wel ervaren, helaas...
En ik heb ook echt mijn slechte kerst- en andere dagen wel gehad, dat ik me Remie voelde.
Voor mij is die tijd wel voorbij en het gevoel laat ik niet meer toe...
Leven in het verleden is nergens goed voor, herinneringen zijn er genoeg en die zullen ook echt niet vergeten worden maar leven doe je in het heden, in het 'nu'.
Geniet van wat je hebt en leef voor wat je wilt...
Kerstdagen zijn, als je het nuchter bekijkt, gewoon 2 dagen in het jaar, die door de media opgeblazen worden alsof je leven ervan afhangt hoe je deze dagen doorkomt...

betrokken of toch liever niet...

Gister een evaluatiegesprek met de gemeente consulent gehad...
In al die jaren dat ik in de bijstand zit is dit de eerste keer dat ik zonder duidelijke reden, behalve die van haar dat ze wil weten hoe het gaat, een gesprek heb gehad met mijn consulente.
Dat is toch best wel bijzonder vind ik...
Zij is de 5e consulente die mij hoort te begeleiden en de 1e die daar ook werkelijk wat mee doet.
Vorig jaar begon het al met een kennismakingsgesprek, misschien wel na een vraag van mij, dat weet ik niet meer. Maar ik moest op gesprek komen.
Geen probleem, leuk uitje om de honden op het gemeentehuis te trainen met draaideur enzo ;)
Een prettig gesprek met een belofte om het later in het jaar nog eens te herhalen...
Prima, eerst zien dan geloven.. dat dan weer wel...
De uitnodiging bleef uit, maar dat bleek achteraf met een goede reden.
Wel trok ik zelf weer aan de bel omdat de GBTL wederom zat te klieren en ik er iets aan wil doen om geklier het komende jaar te voorkomen..
Hier kwam dus de afspraak uit, ditmaal bij mij thuis... ze wilde weten hoe ik woonde, leefde.
Prima hoor... ik heb niets te verbergen.
Dus daar zat ze gister bij me op de bank.
Een gezellig gesprek over van alles en nog wat, het stappenplan ondertekend en een dikke veer in mn reet omdat ik zo goed bezig ben haha... pups opvoeden enzo ;)
Alleen mijn sociale kant zou beter kunnen.. ahum... dus heb ik een afspraak bij een sociale groep die zorgt dat je meer beweegt en je wat meer onder de mensen komt... laagdrempelig en gratis en Pepsi mag mee.. anders kom ik niet.
Bewegen doe ik samen met haar en niet ook nog eens tussendoor... ik had al last met 2 honden, de 1 trainen en de ander daarna nog eens uitlaten en dan was Ayla nog een makkie met lopen.
Dus als dit wat wordt is het sowieso ook een leuke training voor Peps.
We gaan het in het nieuwe jaar allemaal meemaken
En leuk detail... ze komt zelf ook! 
Hoe betrokken kun je zijn!
Ze bestaan echt nog wel, mensen die meedenken en zich daar ook echt wat bij voorstellen en in praktijk willen zien.
Eerder was ik een nummer, een stil nummer... ik hoefde geen aandacht ik moest me maar redden en zelf alles oplossen en tot die keer dat ze van de ene op de andere dag mijn uitkering korten omdat kindlief 21 was geworden was dat prima.
Maar ik ben van mening dat de gemeente nog wel een soort van zorgplicht heeft tegenover zijn burgers zodat ze niet door hun toedoen in de problemen komen.
Dus misschien is deze consulente wel iets te betrokken, de tijd zal het leren... de eerdere versies kwamen duidelijk iets tekort.

Voorlopig voel ik me weer iemand... of dat prettig is gaan we nog ontdekken haha
Al die jaren onder de radar leven maakt ook een leven en ook dat vind/vond ik prima.
Wie weet wat de groep me straks nog brengt! 

bron foto; google

                                                                                                                                       

Een pup in opleiding.. het onvermijdelijke afscheid

Weer een hoofdstuk afgesloten, weer een pup ingeleverd.
Dit keer was het toch wat intenser als normaal, niet omdat de andere pups niet bijzonder waren maar Ayla was nog een beetje meer...
Net als Menno...
Pups die niets voor je willen doen als ze het niet voor jou willen doen. Dat brokje nemen ze wel aan, maar om echt iets voor elkaar te krijgen dat ze je zouden vertrouwen moest je connecten. Anders had je een jaar lang problemen.
Bij Menno was dat uitvallen naar mensen en andere honden.. Hij was zo onzeker maar uitte dat op zijn manier.
Ayla blokkeert als ze niet overtuigd is van wat ze moet. Dus ook met haar moest ik mezelf open stellen. 

Elke pup die hier in huis wordt opgevoed krijgt wat ze nodig heeft, ze hebben allemaal een plekje in mijn hart en zijn me allemaal zeer dierbaar. 

Maar omdat je weet dat je na een jaar afscheid moet nemen stel je jezelf niet helemaal open, er blijft altijd een soort van afstand... dat is nodig om elke keer weer je pupje uit handen te moeten geven... tenminste, zo voelt het voor mij...
Het inleveren is sowieso elke keer een dingetje, ik ken de pup door en door en zullen ze in de training daar wel rekening mee houden?  Ik ben blij dat ik dat niet echt mee kreeg!
Ik wilde dat ook nooit weten... en tot Menno is dat goed gelukt...
Toen Menno op school in de kennel zat werkte ik daar elke week om de honden te verzorgen, borstelen en even nakijken... en elke week zag ik Menno verder terugvallen... hij was niet meer mijn stoere man en de opmerkingen van de trainers waren niet leuk... 

En ik had nog zo gezegd dat hij niet tegen een harde aanpak kan..... !!!  Mijn hart huilde en ik kon niets doen voor mijn manneke... 

Gelukkig zagen ze eindelijk in dat hij geen geleidehond ging worden en ik liet ze niet eens uitpraten... Menno kwam weer terug bij mij... Hij heeft genoeg geleden en verdiend het om in alle rust bij te komen en zijn plekje bij mij, in mn hart, weer terug te krijgen...
Sindsdien heb ik meer moeite om mijn pups over te dragen, ik moet ze loslaten, het is niet anders... en het vertrouwen naar de trainers toe moet er zijn.

Nou was ik met Ayla meteen al verkocht.. ze was meteen al zo'n schatje en zo lekker eigenzinnig.
Eerst zelf de boel ontdekken op haar eigen afwachtende manier.
Voor hulphond in spe is dat natuurlijk niet handig en daar begon mijn werk dus mee.

Mijzelf open stellen heeft Ayla open gemaakt voor de buitenwereld en kan ze nu doen waar ze goed in is..
Het is dus wel weer even een dingetje om alles los te laten.

Maar in deze trainers heb ik alle vertrouwen, al wil ik nog steeds niet alles weten haha
Gelukkig heb ik Pepsi om me op te focussen en zonder Ayla is zij makkelijker te trainen. Zo heeft elk nadeel wel weer een voordeel.
Is het er niet dan maken we wel een positieve draai haha
Pepsi geeft genoeg afleiding, de tegenpool van Ayla.
Na een jaartje lekker makkelijk trainen kan ik nu echt aan de bak.

Met over een aantal maanden weer een afscheid maar ook weer een nieuw begin!
Want zonder hond is mijn huis en lege kist... 

keuzes maken :)

Ik kijk mn blogpost eens na en schrik... het aantal lezers is ver onderuit gegaan!
Tja, eigen schuld hè... moet ik maar blijven schrijven.
Door de andere post te lezen komt er wel weer wat bovendrijven... wat is er veel gebeurt in het verleden en wat een andere emotie en gevoel was er toen.
Wat ben ik blij met de tegenwoordige tijd waar ik gewon mezelf ben, me tegenover niemand meer hoef te bewijzen en het leven neem zoals het me komt.
Er zijn uiteraard altijd wel dingetjes die beter kunnen, dingetjes die tegenvallen maar die stap ik tegenwoordig toch veel makkelijker over als jaren geleden.

Zou ik eindelijk de rust die ik jarenlang als grootste wens had gevonden hebben?

Voor het grootste gedeelte wel denk ik, nu resten er enkel nog wat onrustige momenten als ik keuzes moet maken haha.
Leuke keuzes!

Zo was ik bezig met diamond painting, mijn gekleurde paarden, die moest en zou ik aan de muur hebben. Alleen de achtergrond van mijn muur vond ik daar niet mooi bij passen dus volgde er een hele lange periode van welke kleur? hoe dan?
Er staan nog een pot zilververf.. kindlief had die op haar slaapkamer, waar ik tegenwoordig slaap en die kleur vind ik best gaaf...
Maar zal ik dat wel durven? 
Tot ik op een dag gewoon met 1 deel ben begonnen.
Ik heb namelijk meerdere verschillende behang stroken op de muren en 1 deel was heel afwijkend van de rest, dus die eerst maar geverfd...
Ik vind het mooi!
En zo heel veel verschil is het niet... maar nu de rest...
Elke dag tegenover die muur mijn kopje thee nuttigen en bedenken... wel of niet?
Uiteindelijk is de painting af en begint de tijd te dringen.  De  lijst is voor de painting is ook al zo'n dingetje.. nauwelijks de goeie maten te vinden, dan misschien laten maken?  Veels te duur!!
Gelukkig heeft de oude vertrouwde Bol.com er wel 1, betaalbaar en nog een mooie ook. Past er prachtig bij!
Nu die muur nog!
Weet je... ik doe het gewoon...
Geen energie, geen plan gewoon doen.
En het resultaat is super.
Het is niet veel wennen, het past gewoon prima.
Nu was er nog een dingetje... mijn poster van meisje met kat en vogel, heel kunstig door elkaar verweven in een prachtig beeld die voor mij symboliek stond... vraag me niet waarvoor maar het hoort bij me, al vanaf mijn jonge jaren.. ik weet alleen niet meer hoe jong...
De paarden wilde ik op haar plek hebben maar wat te doen met mijn poster?
Eerst maar eens aan de overkant gehangen... maar daar paste het niet... pffffft
Weet je, als ik toch zo bezig ben met verandering in huis is het gewoon tijd om haar uit de kamer te doen, dus hangt ze nu boven.
De paarden boven de bank passen er heel mooi, al vind ik ze eigenlijk te klein en had het van mij wel een maatje groter gemogen..
Maar overall is mijn muur nu wel zoals ik hem hebben wil...
Leger en met nieuwe kunst.

Wat een luxe om je nu druk te maken om een plaatje aan de muur en hoe je dat in wilt vullen!
Heel wat anders als je druk maken over de invulling van je leven.

De keuze voor de invulling van mijn leven wórdt voor mij gemaakt.... het lot van een gastgezin zijn voor pups in opleiding...
Ayla gaat naar school... er is dus een einde gekomen aan onze tijd samen...
Een intense tijd moet ik zeggen...
Geen enkele pup heeft zich zo in mijn hart genesteld als deze dame.
Alhoewel... Menno was er ook één...
Maar Ayla is een heel ander kaliber als Menno.
Zo lief en makkelijk heb ik ze niet eerder gehad en tegelijk zo eigenwijs haha
Maar om haar bij je te krijgen moet je je wel openstellen, anders komt ze niet en blijft ze bij je uit de buurt...
Deze dame gaat iemand heel erg blij maken en daar ben ik dan ook mega trots op...
Vanaf dinsdag staan Pepsi en ik er alleen voor en hopelijk wordt zij iets rustiger zonder de aanwezigheid van een andere hond... wel zo prettig voor mij haha
Een herder of een Eurasier, daar zit een wereld van verschil in!

Het leven staat nooit stil, met grote en kleine keuzes, of je ze zelf maakt of dat ze voor je gemaakt worden.
Het is allemaal goed zo en ik ben enkel maar benieuwd wat er nog meer op mijn pad gaat komen.

we praten te weinig

We praten te weinig, ik in elk geval wel....
Maar gister was ik een dagje bij mijn moeder en dan praten we dus wel!
We kwamen dus ook samen op het onderwerp, we praten te weinig.
Vooral omdat moeders zich elke keer afvraagt wat ik op mijn woensdag schrijfdag ga posten en er de laatste tijd maar weinig zinnigs op het blog komt...
Of helemaal niets...
De oorzaak?
Ik kan achter de pc gaan zitten en een onderwerp nemen, dan volgen er 4 zinnetjes en dan wordt het stil... ik weet niets meer te verzinnen er komt niets in mijn hoofd er komt niet eens flauwekul naar boven drijven.  Het is huilen met de pet op!

En al pratend komen we tot de conclusie dat ik zo leeg ben omdat er niet meer gepraat wordt!
Nou moet ik eerlijk zeggen dat mij dat zelf niet zo veel kan schelen maar er zit wel een kern van waarheid in denk ik...
Ik gaf de schuld meer aan mijn vermoeidheid, een drukker pup die energie vreet en het slecht of nauwelijks herstellen na een , altijd leuk, uitstapje.
Maar als ik er zo verder over nadenk is het ook wel logisch dat de onderwerpen die ik bedenk gewoon wegvloeien omdat ik nergens meer over praat.
Als er eens iets gebeurt in huis of onderweg dan gebeurt het en beleef ik het in gedachten maar ik uit het niet.
Vorig jaar was kindlief nog bij me en toen werd er wel veel meer gepraat, dat houd je hersenen veel meer bezig... lijkt wel...
Onbewust blijf je in gedachten antwoord geven op onderwerpen die je hebt aangeboord, omdat praten en overleggen nog in het systeem zit.
Ik vind daar best een soort van logica in zitten.

Het heeft in elk geval wel gezorgd voor dit blog haha
Samen met moeders gepraat en nagedacht over mijn writers block en thuis ben ik dan toch dit onderwerp verder uit gaan spitten... dat is de bedoeling van schrijven ;)
Bedenken, nadenken en uitspitten... dan volgt er iets wat te lezen is.

misschien moet ik voortaan ook maar gaan bellen in plaats van appen... oeps...
Dat is dan weer een tegenwoordigetijds luxe hè...
Of toch eens vaker op de koffie....
Onderwerpen verzamelen en uitwerken...

Jullie zijn gewaarschuwd!

#woensdag #schrijfdag

Jaja, het is woensdag en ik schrijf...

Ik had me voorgenomen om over chronische vermoeidheid te gaan schrijven omdat ik daar de laatste tijd veel in blogs over lees en de herkenning daarin best fijn vind... maar het schrijven daarover valt me vies tegen dus ga ik het maar weer over uhhhhh, niets houden.

Het is gewoon woensdag en ik schrijf... het is lekker winderig buiten, lekker fris, niet koud en ik heb nergens zin in haha

Toch heb ik blad geruimd en is mn opritje weer schoon.

En toch ga ik een poging doen om iets te schrijven, aangezien de eerste poging over CVS mislukt is en dat geen onderwerp voor vandaag gaat worden, moet ik ter plekke weer wat verzinnen.

En dan kijk ik naar buiten.... er komt niets...

Ik kijk op de klok... nog een half uur voor de honden weer naar buiten moeten...

Verder komt er niets...

Tja... daar gingen nou juist die blogs die ik las over chronische vermoeidheid ook over...

Je zit maar te zitten en te bedenken en er komt... niets...

De dagelijkse sleur blijft wel gaan, maar op dagen dat die klok zo traag loopt en het woensdag schrijfdag is wíl je iets!   en dan komt er niets...

Het frustreert maar tegelijkertijd voel ik de berusting al wel weer komen

Wat maakt het uit, er is niemand die me controleert, niemand die het in de gaten heeft en het duurt ondertussen al zo lang dat ik dit heb... (denk in jaren.. )  Het kan me allemaal ook niet meer schelen.
Op een dag ben ik zelfs oud genoeg om het leven te leven wat ik nu leef. Dan is er eindelijk een reden die iedereen begrijpt. Het is gewoon mijn leeftijd!

Tot die tijd ben ik 80 min, klinkt ook best wel leuk  ;)

Zo passen alle stukjes weer van mijn puzzel

                                                  

het is woensdag, schrijfdag!

Ik heb het geroepen maar mezelf er niet echt aan gehouden... de woensdag schrijfdag.
Ach ja... ik zal maar meteen bekennen dat ik me nooit aan regels heb gestoord, niet om ze op te volgen en niet omdat ze er zijn.
Maar mijn moeder herinnerd mij er wel zo af en toe aan en dus dacht ik vandaag op tijd aan het feit dat het woensdag is en ik wel iets heb te schrijven.

Vandaag is het namelijk de dag voordat ik moeder werd haha
Een niet zo heel erg leuke dag, de hele dag in het ziekenhuis om de bevalling op te wekken wat in eerste instantie niet lukte maar wel de nodige ellendige behandelingen vroeg...
Maar gelukkig later op de avond ging alles spontaan en in sneltrein vaart...

Net als de sterfdag van mijn broer is enkele dagen later weer zo'n memorabele dag alleen dan de andere kant van het leven...
Nu is het begin van het leven wat mij elk jaar weer tot mooie gedachten aanzet...
En dit jaar is het extra bijzonder omdat ik er dit jaar niets voor hoef te doen, enkel aanwezig zijn... alhoewel we vanmiddag wel samen op stap gaan voor wat voorbereiding haha.
Maar dat is alleen maar leuk.

Net als 23 jaar geleden, op de 10e van de 10e het voorbereidend werk, morgen is het feest!

                                     

afscheid zonder afscheid...

Minstens 1 keer per dag loop ik langs zijn huis.. het huis dat elke keer stiller en leger lijkt...

Jaren geleden leerde ik Erik kennen via de fitness fysio, we zaten samen in een groepje van vier.
Hij moest vanwege zijn ms bewust blijven bewegen en ik moest leren mn balans te vinden.
We hadden met ons 4en meteen al een leuk groepje en een leuke fysiotherapeut die ons begeleide.
Omdat deze therapie voor mij niet werkte ben ik na een jaar proberen ermee gestopt maar toen kwam ik ineens Erik op straat tegen, tijdens het wandelen met de honden.
Toen bleek dat hij vlakbij woont, in een straat waar ik vrijwel dagelijks loop.

Na deze hernieuwde kennismaking volgden meerdere toevallige gesprekken, nooit zo lang want ik kan niet zo lang stil staan en hij liep op krukken en bleef dus ook nooit zo lang staan.
Ik had groot respect voor Erik, hij was heel vastberaden om niet in de rolstoel te komen, of eigen niet weer in de rolstoel terecht te komen. Hij wilde naast zijn vrouw blijven lopen en met zijn doorzettingsvermogen en juiste therapieën is hem dat ook gelukt.
Tot voor hem het noodlot toesloeg....
Zijn vrouw was ook ziek, maar elke keer krabbelde ook zij weer op, maar deze keer niet.. en Erik moest dus fysiek veel meer doen, niet te vergeten welke aanslag dit mentaal voor hem betekende.
Hij ging zijn grenzen ver voorbij, maar dat deerde hem niet...
Na het overlijden van zijn vrouw kwam hij alsnog in de rolstoel terecht, maar stoer als hij was... hij redde zich prima. Hij kocht een bus zodat hij zelf met rolstoel en al via de achterklep achter het stoel kon komen. Ging overal heen en leefde weer op... voor zover als dat ging.
Altijd bekeek hij de wereld positief, niets leek hem klein te krijgen.

Onze gesprekjes werden gesprekken... altijd toevallig en altijd op straat. Soms liep ik hem bewust voorbij als voor mij het lopen niet zo lekker ging en daar was altijd begrip voor... als de ene chronisch zieke tegen de ander...
En zo nodigde hij me ook eens uit op de koffie.... oeiiiii
Dat is voor mij een van hele orde, niet omdat hij, een nu vrijgezelle, man is maar ik ga nergens op de koffie. Dat is echt heel zelden...
Maar toch bleef het altijd in mijn achterhoofd rommelen... waarom niet? er zit niets achter en hij is een gezellige man.
Maar het kwam er nooit van... Als ik met mijn honden langsloop denk ik er aan maar als ik dan thuis kom ben ik het alweer vergeten.. tja, zo werkt het nu eenmaal bij mij, die wattenboel hierboven werkt minimaal.
Maar toch bleven onze gezellige gesprekjes toevallig en op straat, altijd leuk en altijd positief... een pracht mens.

Afgelopen zomer hadden we weer 1 van onze toevallige gesprekjes, maar met een total andere lading...
Uitgezaaide kanker, niets meer aan te doen...
Alsof er een ballon in mij leegliep...
Tja, zegd hij dan ook nog tegen mij... 'wat zeg je dan hè'...
Inderdaad, wat zeg je dan nog...
Nou ja, we zijn niet in cliché's gevallen en ik zeg stoer dat we dan nu die koffie maar eens moeten halen.
Afscheid heb ik niet van hem genomen, ik zou immers nog langskomen.

Dus vanaf die dag bedenk ik elke keer als ik langs zijn huis loop wanneer ik die afspraak na ga komen en elke keer is er een excuus.
Eerst de hitte, daarna de logee, goeie excuses echt waar want als ik dan op de koffie kom wil ik er niet bij zitten alsof het me allemaal teveel wordt en ik honden thuis heb zitten die wachten of dat ik me beroerd voel door de hitte... en ja, hij begrijpt me wel, zover kent hij me wel.
Maar als dan de hitte weg is en de logee bijna zie ik veranderingen in en rondom het huis...
Thuiszorg?  Veel stilte, het lijkt allemaal zo anders als anders?
Tot ik een ziekenhuisbed in de kamer zie en de volgende dag is het er wel heel erg stil....

Ik ben te laat... en dat wringt in mijn hoofd...
Had ik nu toch maar eerder langs gegaan...
Diep in mijn hart wist ik dat het niet lang zou duren...
Hij vertelde dat zijn dochter in september zou komen, die woont in het buitenland, en ik kreeg meteen info dat die dat niet zou redden... maar dat vertel je niet want hoop doet leven!
En ik wilde dat hij zou leven!
Buiten dat... wie geloofd die info zoals ik die krijg, als je niet weet dat ik info op die manier krijg en we het er nooit over gehad hebben....
Een advertentie in de krant heeft mijn vermoeden bevestigd... net als de stilte in zijn huis...

Het is niet anders...
En nog loop ik elke dag langs zijn huis en denk... zal ik?  misschien heb ik het wel mis...
Want tja, buiten Erik zelf heb ik nooit iemand uit zijn omgeving gesproken, weet niemand van onze gesprekjes, weet niemand dat we elkaar kenden.
En ondanks dat onze gesprekjes altijd toevallig waren en op straat, en soms heel lang niet zal ik ze missen...
Hij was een inspirerende man, zoals hij in het leven stond...
tegenslag?  ach joh, gewoon een hobbel die je moet nemen...

Rust zacht lieve Erik, en wees blij en vrij samen met jou Petra, ik denk dat ze niet langer op je wilde wachten...

#schrijven... het moet toch gewoon weer eens lukken!

Ik was zo positief, ik had mijn eigen #woensdagschrijfdag in het leven geroepen en kijk eens wie de eerste is die zich er niet aan houd?  ce moi..
En dan het excuus, ik heb geen inspiratie, ik weet gewoon niets, ik ben leeg zo gauw als ik achter de pc ga zitten om te schrijven... geklets!
Wat was er mis met die tip van mijzelf om te schrijven om het schrijven? Maakt neit uit waar je over schrijft, ALS je maar schrijft!
Ik weet het zo goed te vertellen maar doen is tegenwoordig een heel ander verhaal..
Maar vandaag dus toch mijn eigen tips maar eens opgepakt en zie hier... we schrijven weer eens haha

Maar eerlijk is eerlijk... ik heb niet echt iets om over te schrijven, mijn leventje draait soepeltjes door ( niet fysiek denken hoor) maar er gebeurt gewon weinig interessants en wat er gebeurt is al eens eerder gebeurt en beschreven.
Moet ik het nog steeds over mn honden in opleiding hebben?
Ze beheersen mijn leven wel natuurlijk, elk jaar weer een nieuwe uitdaging, een nieuw karakter een nieuwe ervaring. Dat is nooit saai.
Maar er altijd over schrijven? nou nee... we weten het intussen wel.
De rest van mijn dagindeling is niet zo erg bijzonder... eten, drinken, lezen, schrijven maar vooral kijken zijn de hoogtepunten en af en toe een stukje diamond painting...
Ook al saai haha
Of mijn andere dieren.. cavia's en 1 konijn. Dat was tot voor kort niet heel erg saai. We hebben (kindlief en ik) bedacht dat we met 1 van haar cavia's een nestje willen en aangezien zij een beertje had aangeschaft, die overigs sinds hun vakantie bij mij woont, hebben we Mella en Rambo samen gezet. Ze kenden elkaar al via het gaas, dat als voorbehoedsmiddel prima werk heeft gedaan dus nu konden ze de daad bij het woord voegen.
Ik heb ze extra in de gaten gehouden, want we wilden wel weten hoe en vooral of er iets zou gebeuren maar behalve wat pirren en spelen gebeurde er in het zicht weinig.. ze waren gewoon een heel leuk koppeltje hahaha.
Wat ik wel zag is dat Mambo achter Mella aan ging en dat zij dan de kont omhoog gooide en het daarna weer rustig was.
Dus ze gaan ons verrassen!
Gister was er een grote verhuizing...
Een van mijn andere cavia's is niet zo fit meer en ik merkte al langere tijd dat ze niet zo vlot meer liep, maar zolang het nog warm was kon ze het beste bij haar maatje blijven, anders zat die weer alleen. Maar nu met de weersomslag moest ze toch naar binnen.
Kindlief kwam om te kijken hoe het met haar Mella was, die zou dan weer bij mijn Painted komen en Mambo, tja helaas voor de mannen met ballen... die moest weer alleen zitten. Net als mijn konijn met ballen. Maar ze hebben wel contact door het gaas ;)
Maar tot onze verbazing voelde Mella wel erg dik en niet dik van veel eten... zou het dan toch?  en zou het dan misschien al meteen gelukt zijn? 
Mella kan de jonkies niet buiten krijgen dus die ging mee met kindlief... Dan zit Painted alleen, Mambo alleen, Woody alleen en Astid  in haar eentje binnen.
Tja, dan moeten we nadenken... Astrid met Mella mee... samen binnen... maar dan moet Mella toch waarschijnlijk al snel afscheid nemen van Astrid, die leeft niet zo lang meer...
We hadden ook al bedacht dat als er jongen zijn de meisje hier komen en de jongens bij kindlief, dus dan moeten de dames die kindlief heeft ook hierheen.
Dan moeten die maar meteen verhuizen en zit Painted niet meer alleen.
Gaan we uit van een groot nest en kan Mambo straks met zijn zonen oud worden, Mella met een dochters hier heen en houden we eindelijk eens op met alle verhuizingen hahaha
Waar je al druk mee kan zijn hè
En ik kan iedereen geruststellen dat alle verhuizingen prima zijn verlopen, ze vinden elkaar leuk, eten en drinken allemaal goed en Astird heeft het niet meer koud... gister was mooi op tijd, het was misschien net een uurtje te koud voor haar.

Dus nu gaan we afwachten welke beauty's Mella en Mambo voor ons hebben geproduceerd.... en óf ze wel wat hebben geproduceerd! haha
Over een maand weten we het ;)

En helaas... fotogeniek zijn ze ook niet... ze duiken allemaal weg voor de camera                                 

dank je wel #GBTL

Vorig jaar was ik al de pineut... het GBTL heeft mij geen kwijtschelding toegekend voor de gemeentebelasting, die kreeg ik tot vorig jaar altijd wel, zonder probleem.
Maar nu zijn ze van mening dat iemand met een bijstands-uitkering dan ook echt 0,0 spaargeld mag hebben.
Ik ben een spaarder... ik wil geld op mijn rekening hebben om onvoorziene kosten te betalen, een kapotte wasmachine, een kapotte auto en niet te vergeten het eigen risico van de zorgverzekering.
Ik spaar daarvoor en tja... dat mag nu niet meer.
Ik moet nu mijn rekeningen leeg maken, wil ik kunnen sparen voor de onvoorziene kosten... hoe krom is dit!
Helaas kwam voor dit jaar die tip te laat en kan ik dit jaar weer dokken.... weg vakantie geld, weg nieuw fornuis waar ik al jaren op hoop nog eens aan te kunnen schaffen... weg extraatje dit jaar...
Nu maar hopen dat mijn klachten binnen mijn  acceptatie blijven zodat ik ome dokter dit jaar weer over kan slaan, helaas komen er steeds meer dingetjes bij maar tja... we zoeken maar op internet of er een oplossing voor is hè.
Het enige voordeel is dat die gemeentebelasting dan weer betaald wordt door de gemeente uitkering... ik moet toch ergens iets positiefs uit halen.
En aangezien ik dit al een beetje verwacht had is het geld er en blijf ik nog maar weer wat knijpen in de uitgaven... shit happens
Eens kijken hoeveel we voor het eind van het jaar nog kunnen sparen, wie weet zit er dit jaar wel een leuk kerstkado voor mezelf in haha
Geld moet rollen niet waar?
Maar dan nu ook eens voor mezelf of is dat teveel gevraagd?
Ik vraag niet veel, ik hoef niet veel maar deze regeling van het GBTL vind ik laag.... heel laag.... en het gaat niet om een paar eurootjes... vorig jaar ruim €600,-   dit jaar bijna €500,-   ook daar moet ik voor sparen, dat ligt niet zomaar even klaar.
Maar het recht op kwijtschelding heb ik wel, datzelfde bedrag moet ik namelijk ook sparen voor mijn gezondheid en/of een onvoorziene kostenpost....

Maar we moeten het er maar weer doen, in beroep gaan heeft geen zin volgens de expert van de maatschappelijke dienst.
Maar belachelijk blijf ik het vinden

Zo, ik heb gezegd... ik ben van mn frustratie en mn geld, af... ik ga flierefluiten 😂

                                    

bijna vergeten!

Oh jha!  Woensdag schrijfdag!
Haha, ik was de schrijfdag niet vergeten maar wel dat het vandaag woensdag is. Tja als je nergens rekening mee hoeft te houden gaan de dagen soms te snel en soms te langzaam.
Welke dag het is haal ik meestal uit een televisieprogramma ofzo, dat ik de dag ervoor heb gekeken.. je moet wat hè ;)
Maar omdat deze dag eigenlijk best wel snel kwam heb ik dus niet echt nagedacht over een onderwerp, das dan wel weer jammer en om het nu net als de rest van bloggend Nederland over de hitte te hebben en het hitteplan dat hier in werking is lijkt me geen goed plan
Daarbij loop ik leeg met hitte dus was er weinig te plannen.
Maar wel mn favoriete serie Mclauds Daughters afgekeken... en ik mis ze nu al. Wat een jankserie maar wat een heerlijke beelden vanuit het prachtige Australië. Elke keer zag ik mezelf daar op mijn paard rondcrossen, hondje mee en genieten. Heerlijke mannen om me heen... yeahhhh, ik wil wel!
Eens mens moet toch iets te dromen hebben hè
Maar ja, nu dus zonder deze serie de dagen doorkomen.
Ik ben maar begonnen met klussen... moet ook een keer hè en als je niets te doen hebt omdat het voor de honden gewoon te warm is om iets te doen, doen we dat op ons gemakkie lekker binnen... heet is het toch overal.
Dus de hal is van groen naar bijna wit met een vleugje groen, de keuken moet nog en misschien een deel van de kamer...
Ik heb alle tijd vooral geen haast ;)
Ook het populaire diamond painting is bij mij binnen geslopen. dat is wel waardeloos met die hitte.
Maar na de eerste probeersels van de action een mooie van Ali gekocht en die is nog leuker om te maken dus nog maar een van Ali besteld haha.
Andere kunst aan de muur... het wordt wel eens tijd.
Weg met de oude meuk die er al tig jaar hangt... zelfs nog van voor ik alleen was komt...
Beetje bij beetje... langzaam maar zeker...

Daar zit wel weer een les in ook... het oude loslaten, zelfs als het niet verkeert voelt maar gewoon om ál het oude los te laten.
Goed nadenken wat wel en wat nóg niet...
Andere tijden, maar het blijft mijn tijd 

woensdag schrijfdag

Vandaag hebben we een #woensdagschrijfdag.
Eigenlijk zou ik de dinsdag daarvoor gebruiken maar gister is het er niet van gekomen.
Dus ... woensdag schrijfdag... die houden we erin, tenminste dat is mijn plan!

Aangezien ik in mijn laatste blog vertelde dat schrijven echt veel voor me betekend en me helpt om de boel een beetje op de rit te houden had ik me voorgenomen om maar een dag in de week te nemen om als schrijfdag te gebruiken.
Maakt niet uit wat ik schrijf, als ik maar schrijf!
Het hoeft niet lang, het mag kort, het hoeft nergens over te gaan of juist over van alles.
De eerste les die een schrijfcursus geeft is;  schrijf!
Zet woorden achter elkaar en doe het zonder na te denken.Dan volgt er vanzelf wel een keer iets wat de moeite waard is.
Dus vandaag beginnen we met schrijven zonder reden
De enge reden is schrijven! 
Of het lezers gaat trekken is een tweede vraag haha.
Maar lange tijd niet schrijven zorgt sowieso voor weinig lezers zag ik aan mijn statistiek... gekelderd van gemiddeld rond de honderd lezers naar nog geen 50
Tja, verdwijnen is nooit goed hè.

Ik ben er weer en hopelijk blijf ik nu een tijdje doorgaan.
De wil is er wel, nu nog even doorzetten maar met de eerste stap is er in elk geval een begin gemaakt en wordt de tweede stap vast makkelijker.
Ik zal het op de kalender zetten.... #woensdagschrijfdag.
Met hopelijk een onderwerp!

(foto van google)

Schrijven... ik heb het echt nodig!

   




"Ik schrijf omdat ik niet weet wat ik denk totdat ik lees wat ik wil zeggen"
Ik ben weer eens met mijn neus op de feiten gedrukt...
Het begint met een ontstemd gevoel en ik heb dan geen idee wat er aan de hand is. Allerlei excuses worden verzonnen en ik kan er niets mee.
Het ontstemde gevoel groeit enkel.
Ik kan er over praten, het helpt niets!
En dus zit ik maar te sjagerijnen en tja... je kunt wel raden wie daar de meeste last van hebben.
Tot ik mezelf eens flink onder handen neem en dan gaan er balletjes rollen...
Meteen komen ook de onderliggende redenen tevoorschijn door gesprekken met anderen die vragen stellen, niet om mij aan het praten te krijgen maar gewoon om een gesprek te beginnen.
En dan valt echt het kwartje...
Het is gewoon weer tijd om alles op orde te zetten.
En hoe doen we dat het meest effectief?  Juist!  Door alles op te schrijven, van A tot Z.
En dat heb ik gedaan dus leven we weer vrolijk verder haha

Waarom vergeet ik dat schrijven voor mij gewoon echt belangrijk is?  Past het ook gewoon bij mij zoals ik zoveel vergeet?
En nee, het hele verhaal wat mij dwars zat komt niet on-line... ik vertel veel maar niet alles < lekker puh >
Het gaat enkel mij aan, het gaat over niemand anders dus niemand hoeft zich ergens schuldig over te voelen het was enkel IK
Heerlijk zoals je jezelf dwars kunt zitten zonder het echt te weten maar goed te merken en als je dan begint te schrijven ineens alles op zn plek valt..

Schrijven... wat is het toch mooi en wat ben ik blij dat ik me er ooit eens goed in heb verdiept
Nu moet ik weer de knop vinden om door te zetten en vaker te schrijven... gewoon, omdat het werkt en omdat het leuk is.
Schrijven zoals ik in mn lessen heb geleerd. Elke dag heeft iets om over te schrijven dus doe het dan!
Ik ga mn best doen... misschien eens met een verplichte schrijfdag beginnen
Ik zeg doen!

jippie! zon! of toch niet....

Het is al weer een tijd geleden dat ik mn laatste blog schreef... eigenlijk niet zo mooi want ik schrijf toch graag...
Maar aan de andere kant schrijf ik sneller als ik iets van me af moet schrijven en als het zo lang duurt betekend het eigenlijk dat ik weinig of niets te zeuren heb haha

Maar nu dan toch maar weer eens wat proberen neer te schrijven.

Wat me nu al een tijdje door mn hoofd dwaalt is mijn eigen beeld van mezelf... en tja, das niet zo best...
Niet best omdat de jaren gaan tellen, het steeds minder fysiek kunnen en vol kunnen houden begint zichtbaar te worden...
Oftewel in de strakke zomer shirts is elke rimpel zichtbaar en door de zwaartekracht is de rimpel inmiddels een ware golf geworden whahahaha
Naja... laten we eerlijk zijn... het is echt niet alleen de zwaartekracht het is ook echt wel wat ik naar binnen schuif.
Ik let wel op wat ik eet maar dat betekend niet dat ik lekkere dingen laat staan, zeker niet als de lekkere losse winterkleding alles keurig verbloemd.
Maar met de eerste lekkere zondagen en de kast nog vol strakke, inmiddels tè strakke, shirts is het wel even slikken en weer doorgaan!
Ik kan moeilijk zwetend over straat omdat niemand mn zelf ontworpen nieuwe lijn mag zien!
Dus loop ik over straat met het gevoel dat iedereen mij kritisch bekijkt en vooral die golven rond mn heupen... ai, ai, ai... waar ben ik mee bezig!
Het slaat gewoon nergens op en ik ben zelf mn grootste criticus wat dit betreft...  het wordt tijd dat ik daar eens mee op houd.
Ik ben wie ik ben en ik wordt nu eenmaal ouder en ik kan niet zoveel aan mn lijf doen als ik zou willen.
Lekker eten is gewoon een must... véél eten niet.
Dus een beetje nadenken wat ik op een dag eet zal wel lukken, verder moet ik gewoon mn zelfbeeld bijstellen.
Het is wat het is en nieuwe shirts koop ik dan maar een maatje groter, lekker los om het lijf.

Ik las het  blog   op 'hoe vrouwen denken'  en voelde me meteen helemaal begrepen. Nix niet diëten, maar mn denken veranderen. Niet meteen eten als je er aan denkt maar netjes wachten tot de honger komt, dat het lichaam er om vraagt.
Hoe moeilijk kan het zijn!
Nou, best lastig als je lichaam niet gaat zeggen dat er wel eens wat te vullen is en je hoofd alleen nog maar kan denken 'ik wil eten'!
Je moet toch ook om de pitamientjes denken hè.
Maar zorgen dat de kasten leeg zijn en je in de winkel je verstand erbij kunt houden werkt.
Ik ben nog net niet erg genoeg om speciaal voor de lekkere hap naar de winkel te rennen.
En lang leve mn slechte geheugen, als ik in de winkel ben en aangesproken wordt omdat Ayla zo ontzettend mooi en lief is, weet ik alleen nog te bedenken wat ik voor avond eten mee moet nemen.
Zo moet het wel te redden zijn...
Dus niet! grrrr.... toch weer een zwak moment en ik neem chocola mee
Ach tja... dan ook maar chips...
Errug!!!!   hahaha
Naja, nieuwe week nieuwe kansen.
Als de zomer voorbij is en de alles bedekkende kleding weer zonder problemen aan kan zal ik wel gewend zijn aan minder kopen... en mn golfjes...  of ik ga dan lekker los.
Ondertussen genieten we van de voordelen van het ouder worden :p


  

alweer een jaar later

Je weet het, de dag komt... de dag dat het een jaar later is...
Vorig jaar deze tijd rookte mijn vader zijn laatste sigaar, ging nog een keer buiten zitten, zag de wereld nog eenmaal vanuit zittende positie.
Zag nog eenmaal al zijn kinderen....
De dag dat alles anders werd en niet meer terug gedraaid zou worden...

Een dag die veel impackt heeft gehad, niet alleen voor mij maar ook voor mijn familie, vooral voor mijn moeder.
Weten dat die dag komt en het diep in je hart niet willen maar weten dat het wel het beste is... loslaten....
De dag die moeilijker is als het overlijden zelf... wanneer je weet dat het loslaten het enige was wat je nog kon doen...

Die dag is het vandaag...
Morgen is het mijn vaders sterfdag...


Ik voel me vandaag niet zo lekker, ik ben snotterig, voel me slapjes en moe... Nergens zin in en ik heb niet eens een bank waar ik lekker onderuit op kan gaan liggen, opgerold in een deken met een boek in mn handen.
Als ik me niet zo slapjes zou voelen ging ik nu meteen een bank halen...
En met dat ik dat bedenk, bedenk ik me ook waar ik vorig jaar deze dag was en hoe ik toen ik het leven stond...
Bezig met mijn vader en ondertussen mijn moeder in de gaten houden... ze is sterk maar iedereen heeft een zwak moment. Al hebben we die niet gezien...
Ondertussen overleggen, bespreken met mijn broers en schoonzussen die ik heel lang niet meer gezien of gesproken had.
Het was of ik in een ander zn schoenen stond, alles ging me rustig en goed af.
Tijd om er toen over na te denken was er niet... dat nadenken komt nu... een jaar later...
Wat is er veel veranderd en wat is er veel hetzelfde gebleven...
Gelukkig maar!
Als pappa dit mee had gemaakt had hij er beslist van genoten, maar ook dan was er weinig anders uit voortgekomen.
Wat me nu het meest bijstaat is de avond en nacht die ik samen met mijn moeder wakend bij mijn vader heb doorgebracht... allebei liggend op een bank (daar staan er zelfs twee 😊)  of zittend op de stoel bij pappa...
Slapen doe je zo'n nacht toch niet...
Weinig woorden maar het samen zijn was ondanks alles toch een sterk moment...

Nu dan maar op mijn te kleine bank verder snotteren, met een boek in mn handen... net niet ziek maar fit is wat anders...

                        

oefening korte verhalen

Restafval

 Ik zucht, ik kreun en ik piep...
Ik probeer het al zo lang uit te stellen, maar nu moet het dan toch... met mijn zak restafval over straat om die naar de gezamenlijke, ondergrondse container te brengen...
Hoe erg is dat!
Het was al langer bekend maar dit jaar moeten we er aan geloven. Geen container meer voor je restafval, nee, die is nu voor het plastic afval.
Wat wel een verbetering is ten opzichte van vorig jaar... die hingen we met plastic zak aan de lantaarnpaal waar ze een keer per week opgehaald werden.
Niet dat iedereen zich hield aan die ene keer per week, nee vaak hing er al weer een zak als de anderen net waren opgehaald... die dan de hele week bleef hangen wel of niet kapot getrokken en aangevuld werd door meer volle zakken met plastic afval die dan ook bleven hangen of, jawel, kapot getrokken. Het was een zooitje in de straat.
Maar nu mogen we dus met ons zakje restafval naar de ondergrondse container. Een weinig charmant beeld moet ik zeggen.
En het voelt ook net zo charmant als het beeld dat ik erbij heb...
Uiteraard heb ik er nog niet aan gedacht om zwarte zakken te kopen en kan dus iedereen die mij ziet lopen zien wat ik weg ga gooien.
Om het nog maar iets charmanter te maken...
Gelukkig zit er geen gebruikt maandverband in!
Om het beeld nog maar wat charmanter te maken.
Maar vandaag was het dus zover, gewapend met pas en zak vol afval op pad naar de dichtstbijzijnde container, blik op het doel gericht en verstand op nul, snel weg met die zak!
Gelukt!
Het werkt simpel en snel maar owww, die weg er naar toe.
Ik let voortaan wel op wat er aan de buitenzijde van de zak te zien is en die zwarte zakken zijn van levensbelang!
Goeie actie gemeente, duim omhoog!
Dus niet!

het begint weer...

Het is nog maar net 2018 en tjeeeee, wat een begin...
Zo op het eerste gezicht is er niets mis mee maar onder achter mijn muurtje is het onrustig... en dat heeft een reden...
Het duurt altijd even voor ik besef wat de reden nu weer is van de ontrust maar afgelopen week werd ik me er weer van bewust...
De altijd en eeuwige strijd om me te moeten bewijzen...

Zoals het normaal is ga je begin januari langs bij familie om de nieuwjaarswens over te brengen, dit jaar niet alleen bij moeders maar ook bij de broers.
Leuk en gezellig! (al heb ik ze nog niet allemaal gehad, maar geen twijfel dat die ook nog gezellig gaat worden)
Maar ondanks dat het nu leuk en gezellig was, ga ik onbewust toch terug naar de tijd dat het allemaal heel wat minder leuk en gezellig was.. het is onomkoombaar...
Je kan niet verder zonder terug te denken aan het verleden, al hoeft dat verleden niet mee het heden in..

Dan volgt er deze week een evaluatie gesprek met de consulente van de gemeente..
We kenden elkaar nog niet, eerdere consulentes hadden geen behoefte om mij op gesprek te vragen en waren schijnbaar ook al weer weg.
Deze dame wilde echter alles weten en zo beland je weer in het verleden... vooral medisch..
Nu is de angst er sowieso als ik op een evaluatiegesprek moet komen hoe ze deze keer mijn ziekte inschatten.
Ik bedoel, de herkeuringen van het UWV gingen van 100% afgekeurd naar 100% goedgekeurd, zonder reden en zeker zonder dat ik ook maar enig idee had dat ik met mijn (toentertijd) sleepbeen en vallen in zijn ogen prima lopend werk kon verrichten... en geen advocaat die me kon helpen..
Ik snap er tot op heden nog niets van... behalve dat ik flink besodemieterd ben..
Maar goed... die angst zit er dus diep in..
Gelukkig geheel ongegrond, ze heeft geen twijfel bij mijn medisch dossier.
Maar ondertussen moet ik wel vertellen over wat ik heb, wat ik heb gedaan en wat de artsen zeggen...
Hoe mijn huisarts reageert en hoe mijn band met hem is...
Tja... die is niet best helaas.
Volgens haar moet ik toch terug om meer te weten te komen wat ik wel of niet heb... nou, na zo'n 12 jaar zoeken en niets vinden en artsen die tegenwerken en er duidelijk een heel andere kijk op hebben als ik ben ik het wel zat...
Als de huisarts blijft geloven in mijn mentale zwakte, ik hem al heel vaak heb verteld dat dat niet zo is,  heb ik geen idee meer hoe ik verder moet.
En het is mij onderhand ook om het even... wat ik héb is niet interessant meer, wat ik kán is interessant.

En wat ik nu na deze eerste 3 weken van januari heb doorgemaakt ga ik ombuigen naar wat meer positiviteit.
Al dat gewroet in het verleden is voor mij geen oplossing om er mee om te gaan, het brengt me enkel weer terug in een tijd waar ik niet weer in wil.
Die tijd was leerzaam en schijnbaar nodig maar nu is het tijd om verder te gaan.
Ik ben niet van plan om 2018 te laten verpesten door gebeurtenissen die toch niet meer te veranderen zijn.
Alleen de toekomst kan ik veranderen door keuzes die ik nu maak, gebaseerd om de lessen die ik in het verleden heb geleerd.