Dit keer was het het beste wat me in lange tijd is overkomen
Naja, naast Mannus en de nestjes met Bliss dan 😉
De buuf vroeg mij nl. of ik mee wilde naar de show van Tisjeboy Jay in Nunspeet.
Wij volgen hem op fakeboek (wie niet 😅) en dit zou toch een kadootje zijn!
Maarrrrr zoals gewoonlijk had ik al weer meer dan genoeg excuses klaar om nee te zeggen..
Ik en mensen massa, of massa mensen, gaan niet erg goed samen.
Al helemaal niet in de voorbereiding ernaar toe...
Na mijn afzeggen bij de buuf kwam er een post van Jay op zijn fakeboek voorbij... Niets bijzonders, een opname na een show met de woorden 'voel de vibe' daarbij...
En toen ging ik om...
Want wat houd je in deze tijd op de been? Juist! Gelijkgestemden!
En Jay! Als gelijkgestemde met een goed gevoel voor humor en een puur mens..
(Onder ons gezegd... Ik zou verliefd kunnen worden haha en dát wil wat zeggen!)
Dus buufje maar weer terug geappt en gezegt dat we gaan... hoe dan ook!
De eerste stap is gezet...
Waarom ik zoveel moeite heb om ergens heen te gaan?
Dat is niet zomaar uit te leggen.. Het komt van ver... Heeft alles te maken met vertrouwen in mensen, het altijd afgeschaald worden door anderen en dat loopt als een rode draad door mijn leven, al van kinds af aan...
Nu heb ik het geluk dat ik jaren geleden al heel veel van mijzelf en mijn trauma's geleerd heb. Vooral op spiritueel vlak.
Daarbij heb ik ook het geluk dat ik al jaren als gastgezin betrokken ben bij de hulphonden.
Eerst jaren bij de blinden, van hen leerde ik hoeveel een hond kan betekenen voor iemand... Alsof ik dat met mijn ervaringen met honden al niet wist, maar als je je verdiept in de hulphond gaat dat nog een forse stap verder...
Nu ik de laatste jaren gastgezin ben voor de psychiatrische hulphond in opleiding is het besef van dat belang van de hond nog groter geworden.
Maar wat de pups in opleiding mij ook geleerd hebben is dat ik in mijn eentje helemaal niet zo zeker ben...
In de tijd dat ik geen pup in opleiding had en dus in mijn eentje op pad moest voor boodschappen etc. ging dat niet zo soepel.
In het begin deed ik het af met 'het is even wennen' maar hoe meer ik 'tussen 2 pups in' alleen de boodschappen moest doen, hoe meer het mij opviel dat ik bijna terug vlucht naar huis.. Veilig tussen mijn eigen muren..
Een pup in opleiding om mee te nemen werd dus essentieel.
Gelukkig had ik die kans en mogelijkheid, dus werd mijn angst weer wat op de achtergrond geschoven...
Maar toen kwam er een verandering... Geen pup in opleiding maar een moederhondje!
En tja, die kon in eerste instantie ook mee, dus ik zag nog steeds geen drama...
Ook niet toen ze drachtig was en niet meer mee kon, want tja... Snel even op en neer verbloemde mijn vluchtgedrag
Tot (en daar is tie weer) er problemen kwamen met de school, mijn angst dat de hond mij van de een op de andere dag zou worden afgepakt gaf de opening voor alle trauma's... Ik was weer terug bij af...
Dag vertrouwen! Hallo onzekerheid, paniek en angst..
Ik moest een eigen hond hebben zodat dit nooit weer zou gebeuren!
Gelukkig was de drama met school snel op opgelost en bleven de honden (moeder en pup in opleiding) gewoon bij me... maar ik was gewaarschuwd, die eigen hond moest er komen!
En gelukkig kwam Mannus op mijn pad... Meteen vanaf het eerste moment liefde op het eerste gezicht.. Ik kreeg hem in mijn armen en hij sloeg zijn pootjes om mijn hals, als in een echte knuffel, recht mijn ❤️ in...
En nog gelukkiger dat hij als pup in opleiding mee mag!
En owww, wat heb ik hem nodig gehad met de tweedeling in ons 'ow zo gave land'... Ik had een hele andere energie gehad als hij er niet altijd voor mij was geweest! Geen van de andere honden kon doen wat hij deed...
En zo komen we weer terug bij Jay, zijn show en de beslissing om daarheen te gaan...
Mannus is nog in opleiding en behalve de gewoonlijke activiteiten heeft hij nog niets groots meegemaakt. Maar zonder hem gaan is eigenlijk geen optie.
Hij moet er dus aan geloven, ik vertrouw op mijn onderbuikgevoel dus het moet goed gaan...
Het theater werkte heel fijn mee om voor ons een mooie en veilige plek te vinden.. Helemaal vooraan met alle ruimte voor Mannus
Holy shit! Ik met mijn hond in het volle zicht van groot hondenliefhebber Jay...
Mannus gedroeg zich gelukkig héél netjes (op de eerste schrik van hard geluid en applaus na 🙈)
En Jay liet zien dat hij een echte hondenliefhebber is en liet Mannus ook met rust... Tot het laatste filmpje van het publiek 😅(👇)
Dus zo kwam ik uiteindelijk toch terecht bij de show van de man die door zijn puurheid, zijn humor en vooral zijn zelfdenkend vermogen en daar voor te staan veel betekend voor veel mensen...
Dankzij wie hij is en Mannus deed de rest
Ennuuuh, de knuffel achteraf bij de meet en greet gaf mij het bewijs dat hij puur is... Nog maar 1 keer eerder had ik zo'n fijn gevoel bij iemand... 2 pootjes om mijn hals, recht mijn hart in...
En nee, geen romantische ideeën in je hoofd halen, komop hij is echt te jong!
(al zou ik hem nooit weigeren 😎)
Dat gevoel pakt niemand mij af, net als de fluisterende vraag of ik genoten had.. (vroeg hij vast aan iedereen 😅)
Uiteraard heb ik genoten! Nogmaals mijn dank hiervoor!
Mijn aanwezigheid bij de show was veel meer dan een uitje, voor mij was het een stap over een drempel, herkenning in zijn woorden, teksten, verhalen...
Ik ben zo dankbaar dat ik de kans heb gekregen en gepakt... al ging het met een zijweg...
En weet je, dit gevoel wat ik had met de knuffel van Jay geeft mij ook de hoop dat er misschien toch nog wel ergens een menselijke liefde voor mij rond loopt... I just haven't met him jet ❤️
Mijn houten hart is misschien gewoon een omhulsel van het goud...
