het vervolg...

Het vervolg van ' ik wil wel maar weet niet wat'  is er... en hoe!
Ga er maar eens stevig voor zitten...

Allereerst de bonje met de buurman, of eigenlijk zijn bonje met mij...
Zijn begeleidster is hier geweest om er over te praten, alleen viel er niet veel te praten...
Ze wist niets van de brief, die had hij duidelijk niet zelf geschreven en schijnbaar is er iemand die nog meer hekel heeft aan mij.
Naja, als ze me met rust laten maakt het mij allemaal niet uit.
De buurman wil geen gedoe en in mijn beleving ontwijkt hij mij al jaren, rookt voornamelijk bij het bezigheidscentrum, zijn andere buren of gaat wandelen.
Ik heb na de aanvaring 2,5 jaar geleden geen last meer gehad en zo kan het dus blijven.
Het grote verschil met 2,5 jaar geleden is de begeleiding van de buurman.
Hij gaf mij 2,5 jaar geleden, gewoon terug dat de buurman mag roken waar hij wil en ik daar niets over te zeggen had. het feit dat ik astma heb kon hem niets schelen en vergat hij gewoon.. Dat maakte mij pissig dus tja, daar was de buurman wel een beetje de dupe van...
Dit heb ik deze nieuwe begeleidster ook gezegd... de buurman wordt wel een beetje opgestookt.
Deze nieuwe begeleidster vind ook dat mijn astma wel een reden is om rekening met elkaar te houden, ze is dus wat je noemt een betere buur.
Ik klaag ook niet over elk wolkje rook dat ik ruik, maar wel als het de hele dag bij mij naar binnen waait.
Afijn, ze zou het met de buurman bepreken, hij doet goed zijn best en ik heb niets te klagen. Laten we het vooral zo houden.
Hopelijk heeft ze intern ook uitgepuzzeld wie hem beïnvloed, dan kan daar ook een eind aan gemaakt worden.
Wat mij betreft is het opgelost al blijft in mn achterhoofd wel dat spookje dat er een tijdbom naast me woont....

Dan is er de uitslag van de ziekenhuis bezoekjes... de MRI voor mn enkels en voeten en een botdichtheidsmeting... pffft, wat duren 2 weken dan lang. Ik had het komende jaar al helemaal ingepland want tja, je kunt wel willen dat er op de MRI niets te zien is, als er op de foto's al ellende zichtbaar is verwacht je toch duidelijkheid hè!
Nou, daar was dan het bezoek aan de orthopeed... met steun en toeverlaat Pepsi aan mijn zijde kon het me niet erger worden dan ik al had bedacht...
Ellende kan je hebben als je het zelf hebt bedacht!
Nou had ik deze uitslag wel benoemd, maar absoluut niet bedacht!
Er was namelijk niets aan ellende te zien op de MRI... een minimale slijtage, maar dat mocht geen naam hebben...
Pfffffft... nou vraag ik je! Wat moet ik hiermee??
Ik ben er stil van... en ja, het is fijn om geen ellende te hebben maar tegelijk wordt er ook niets opgelost. De pijn gaat er echt niet weg van..
Haar advies was om misschien een stevigere steun in de zooltjes te zetten, zodat ik minder afdraai... maar dan loop ik met stijve voeten dus lijkt mij geen oplossing... en zo dacht de podotherapeut er ook over. De huisarts dacht aan aangepaste schoenen... dat is ook geen oplossing volgens de podotherapeut...
Met andere woorden, we gaan door zoals we deden... ibuprofen blijft mijn oplossing, al is die geminderd naar 1 pilletje in de ochtend en alleen in nood later op de dag nog 1. Zo kom ik de dag wel door en kan ik de pijn wel verdragen... iets van mindsetting ofzo...

Dan was er de uitslag van het botdichtheidsonderzoek nog...
Die was niet goed, niet heel erg slecht maar het begin van osteoporose is er en die moet dus wel gestopt worden. Daar is een pil voor en uiteraard de nodige aandacht voor gezonde voeding met calcium (groene groentes, zuivel verdraag ik niet) en een pilletje calcium erbij
Over 5 jaar gaan we de stand van zaken weer bekijken.
Vooral geen dingen doen waar ik bij kan vallen en de minste botdichtheid zit in mn onderrug... daar ben ik sowieso al voorzichtig mee

Al met al niets opgeschoten al heb ik wel een pilletje erbij, alleen merk ik niets van enige werking daarvan...

Ik dacht echt dat ik nu dan eindelijk iets had dat opgelost kon worden, al had dat geen voorkeur... pijn krijgen en dan te horen krijgen dat ze niets kunnen verklaren is zó frustrerend!
Niet om de laatste plaats dat die gedachte dat het tussen je oren zit bijna op de gezichten is af te lezen grrrrr
Alleen al het idee dat ik die dokters zo graag aandacht wil geven met iets wat mij in mijn dagelijkse bewegingen beperkt, dan verzin ik echt niet iets wat met lopen te maken heeft... ik bedoel; hoe moet dat met de honden dan??
Die zijn mijn dagelijkse doel in het leven, het opvoeden, het socialiseren, het lopen met hen...
Ik WIL lopen!
Ik wil alleen graag pijnloos lopen....
Opgelucht dat het hele rampscenario van de baan is... deze pijn kan gewoon aansluiten bij al die andere onopgeloste pijn... een kwestie van mindsetting... als je er niets aan kan veranderen, verander je zelf... oftewel, de pijn wordt niet anders dus loop gewoon en denk er niet aan...
                                                   

#Ajax

Jaja, ik heb ook gekeken en ik moet zeggen, met plezier!
Voetbal, van huis uit meegekregen en in de tijd dat ik maar 3 zenders op tv had in mijn vakantiewoning in 2003, de draad en de competities weer opgepikt.. (tot grote frustratie van kindlief LOL)
Voetbal is leuk om naar te kijken, als ze tenminste een beetje pittig spelen en ik hou van competitief spel, het houd je lekker alert en op zijn tijd ook fel of gefrustreerd. Met andere woorden; je kunt er heel wat in kwijt enkel om er naar te kijken.
Nu is mijn ploegje al jaren PSV, en ben ik dus altijd voor de tegenstander van Ajax... gewoon omdat iedereen altijd voor die club is... ik dus niet.
Maar tja, nu ze de enige Nederlandse club in de Champions League zijn ga ik toch kijken... al ben ik toch onbewust of misschien toch gewoon bewust, voor de tegenstander.
Was het de vorige keer Real Madrid, dit keer Juventus.
Ze hebben het geflikt om Madrid naar huis te sturen en dat ook nog in Madrid... hoe arrogant kun je zijn!  Maar ze hebben het toch maar gedaan.
Ook toen had ik iets van;  oké, dat is toch best wel goed gedaan... hmmmm
Maar nu tegen Juventus en niet te vergeten Ronaldo dat zal toch niet lukken...
Maar tot mijn stomme verbazing begint Juventus al met zulke stomme ballen... volledig naar niets  een bal weg  trappen, lekker dan!
Ronaldo weten ze niet te vinden en Ajax krijgt kans op kans en is veel en pittig aan de bal... wel leuk om te kijken zal ik eerlijk bekennen.
Als dan vlak voor rust de wereldspeler zich eindelijk laat zien is het meteen raak, yes!
Maar in de eerste minuut na rust komt Ajax al weer terug met een doelpunt haha
Dit is leuk om te kijken en ondertussen ben ik een klein beetje om en begin ik het Ajax te gunnen, al durf ik het bijna niet hardop te zeggen en zal me er ook altijd tegen blijven verzetten hahaha
Afijn, het was een spelletje waar ik veel meer van verwacht had, vooral van Juventus, maar het was een leuk potje om naar te kijken. Volgende week de return en eens kijken hoe ze het er dan afbrengen
Het fanatieke van Ajax mag er zijn, daar hou ik wel van en ach, als ze nu hun focus op deze competitie houden laten ze in de Eredivisie misschien een steekje vallen, kunnen wij (PSV) ze weer voorbij hahaha
                                                        

Ik wil wel maar weet niet wat...

Er is zoveel aan de gang tegenwoordig en tegelijkertijd is er niets waar ik echt over kan schrijven...
Maar al die ellende zit wel in mn koppie en dan is schrijven juist zo'n heerlijke uitlaatklep om de spoken een beetje weg te jagen...
Dus begin ik maar... er komt sowieso een vervolg ;)

De verhuizing van kindlief is voorbij, alles uit het vorige huis is in het nieuwe huis, het vorige huis is terug bij de woningbouw en ze hebben zelf een heerlijk paleisje, een hele zorg minder!
De verhuizing en het helpen daarbij was wel een beetje confronterend voor mijn persoontje... ik wil helpen en kan ook wel wat maar owee.... daarna hè haha
De pijn in mn voeten helpt daar ook niet echt aan mee... dan besef je maar weer hoe belangrijk ledematen zijn en dat ze vooral pijnloos meedoen...
Zonder pijnstillers is het geen doen, met gelukkig wel en verder maar doorbijten.
Ik wil lopen, Pepsi moet lopen dus samen slepen we ons er wel doorheen.
Intussen is het eerste bezoek bij de orthopeed een feit en de uitkomst was niet om erg vrolijk van te worden... Artrose, osteoporose en een vergroeiing in de tenen... en dat was enkel op de foto te zien.
Een MRI en een botdichtheidsmeting moeten meer duidelijkheid geven, afwachten dus maar.
Maar ik zou mezelf niet zijn als ik het een en ander op internet ging uitzoeken... dáár word ik helemaal niet vrolijk van!
Operatie, in 6 weken in het gips zonder dat je er op mag lopen en daarna 6 weken loopgips... en dat voor beide voeten!
Ik zie de krukken en rolstoelen al komen! 
Naja, krukken heb ik al haha
En hoe moet het met mn beestjes?  De hond kan naast de rolstoel, die zal de minste problemen geven maar de cavia's en konijn?   Die moeten 2 x per dag eten, dan moet ik het hok in... dat wordt stunten! hahaha
Ach ja, voor elk probleem is een oplossing en ik heb het doemscenario in mn hoofd, dan kan het alleen nog maar meevallen. Gewoon wat prikjes met pijnstiller ofzo.
De orthopeed was geen fan van mijn pijnstiller, ibuprofen... die moest ik minderen, dat kon zo niet... oeps...
Ik heb geluisterd, ik neem de helft minder dan kan ik de 1e 2 rondjes netjes lopen, de latere rondjes bijten we op wat paracetamol die volgens mij niets doen, of maar heel kort..
De medicatie van de huisarts hielp ook al niet veel en ik ga niet aan de tramadol ofzo...
Maar goed, we moeten in elk geval nog 2 weken wachten tot we echt weten wat er aan de hand is en hoe het aangepakt gaat worden.
Dan gaat het nog uitgesteld worden want ik ga eerst een nestje puppies hier in huis krijgen en die laat ik me niet afnemen. Jhaaaaa, ik weet het, ik ben eigenwijs en dat laat ik me ook niet afnemen hahaha

Naast het hele fysieke gedoe is mijn buurman een mentaal spelletje met mij begonnen....
Ik kreeg vorige week een brief van hem...
Zoals hij schrijft kunnen we niet met elkaar praten, bepaal ik waar, of en wanneer hij rookt en hij is het zat! Als ik er nog 1 keer over begin staat hij niet voor zichzelf in. Hij is namelijk woedend.
Dit kwam wel even heel bizar bij mij binnen...
Het feit is dat ik 2,5 jaar geleden hem gevraagd heb om zijn sigaar ergens anders te roken, in elk geval zo dat ik niet de hele dag die rook in mijn huis had...
Het was zomer, warm en de ramen staan open. Hij had vakantie en rookte echt de hele dag sigaren naast zijn voordeur, en dus bijna naast de mijne en mijn openstaande keukenraam en boven een slaapkamerraam...
Ik heb astma en kan niet tegen rook, dan begin ik te hoesten. Het laatste waar ik op zat te wachten is de rook van een buurman die niet met me wil praten.
Moet ik ook nog zeggen dat deze buurman onder begeleiding woont en dus beperkt is... is geen probleem voor mij, zolang we elkaar niet in de weg zitten...
Maar deze rook zat mij wel degelijk in de weg dus heb ik er wat van gezegd, gevraagd of het anders kon maar meneer werd boos..
Dus met zijn begeleiding gepraat, alles uitgelegd maar helaas die vond dat ik niet moest zeuren en hij op eigen terrein mag roken waar hij wil...
Voor mij was dit klaar zo.... alleen in mijn hoofd had ik al wel zoiets van 'als jullie geen rekening met mij houden hoef ik dat ook niet meer' dus de honden mogen nu gewoon de hele dag met hun speelgoed spelen, lekker laten vallen, want dat klinkt door en daar had hij last van... (doen ze niet vaak hoor en daarbij heb ik daar zelf ook een hekel aan als dat te lang duurt LOL)
Hierna heb ik eigenlijk nergens geen last meer van gehad, een enkele keer als hij naast zijn deur rookte en ik in een walm net naar buiten ging, dan hoest ik... en loop door.
Hij ging wel vaker ergens anders zitten om te roken, heeft coniferen geplaatst tussen onze voordeuren, ik kon weer verder met mijn leven, hij ook dacht ik...
Tot afgelopen vrijdag waarin hij zichzelf als tijdbom bestempeld en ik zijn trigger ben...
Al 2,5 jaar dus!
En ik ben me nergens van bewust... behalve dat ik moet hoesten, maar ja... kan ik het helpen...
Die brief heb ik even laten sudderen, ik had geen idee wat ik er mee moest.... ik kan me niet voorstellen dat hij het zelf geschreven heeft en het zal toch niet dat zijn begeleiding hiervan weet?
Alsnog maar een mail naar de instantie gedaan, met het verzoek voor een gesprek...
Ik hoor niets alleen dat het doorgestuurd is naar de betreffende persoon....
Dan maar eens bij de woningbouw informeren wat ik moet...
Die schrok en maakte er meteen melding van en adviseerde melding te doen bij de politie...
Oef!  Jha, ik had het al wel in mn hoofd, maar ik wil toch eerst die begeleiding spreken...
Afijn, de buurtagent van de woningbouw belde de volgende dag en samen werden we het eens dat de begeleiding eerst gesproken moest worden, hij zou er ook nog achteraan.
Intussen weer een mail naar de instantie dat ik nog niets gehoord had, daar kreeg ik op terug dat hij nu een dringend verzoek had gestuurd naar die persoon.... dit voelt niet erg lekker meer...
Afijn, eindelijk een mail van de begeleiding met data waar zij kon praten.... pfffffft
Ik hoop echt dat ze niets weet van deze brief, als ze er wel van wist gaat de brief alsnog naar de politie en er gaat een verslag naar het hoofdkantoor....
Maar ook voor dit gedoetje moet ik nog geduld hebben tot ik tot daden over kan gaan...

Adem in, adem uit en doooorrrrrrrrrrrrrrrrrrr
wordt vervolgd....