Leven zonder masker: wat een feest!

Duidelijker kon de dag niet beginnen, een mail met de tekst 'leven zonder masker, wat een feest!'  en later op facebook een plaatje met de tekst,  'bij het schrijven van jou leven, laat niemand anders de pen vasthouden'...

Dit na aanleiding van een bezoekje van iemand gisteravond, die het nodig vond om mij min of meer te vertellen wat en waarover ik in mijn blogs mag schrijven.

Want mijn blog werd gelinkt met de naam van .... en daar waren ze niet blij mee. Zeker niet omdat er een sollicitatie was..

Hmmm, tjee... ja, daar heb ik nooit aan gedacht... de naam kwam in een blog voor, zodoende kwam mijn blog naar boven...

Aiii, nou, je naam mag er uit hoor, geen probleem.

Maar waarom?

Je wordt positief genoemd, wat is het probleem?

En toen kwam de aap uit de mouw....

Zoals ik schrijf... dat kan toch niet!

Weet je wel wie je allemaal pijn doet met je schrijven?  Weet je wel welke wonden je hierdoor open houdt?

Uhhhh, ja, maar voor wie is dat een probleem?

Het is mijn blog, het gaat over mij en over mijn gevoelens, mijn visie en tja... problemen.

Dat mijn problemen niet leuk zijn om te lezen snap ik, begrijp ik, maar hé, ze horen er wel bij hoor!

Door al die problemen ben ik geworden wie ik ben en sta ik eindelijk met twee benen stevig op de grond, zelfs als die keer op keer onder mijn voeten wordt weggeslagen.

Door dit voorval ben ik wel beter na gaan denken over wat ik schrijf, als ik dat al niet deed en ik kom tot de conclusie... ik had het niet anders gedaan.

Oké, zonder namen, dat was een lesje... maar de onderwerpen en hoe ik daar over denk?

Geen denken aan dat ik daar iets in wijzig.

Ik schrijf, ik blog en dat is wat ik doe.

Als iemand daar problemen mee heeft, moet die vooral niet verder lezen.

Is het te confronterend?   

Misschien moet je je eigen leven eens onder een loep leggen.. wat is er wat jou zo raakt dat je denkt mij te moeten zeggen wat ik wel of niet mag zeggen?

Ik denk dat het vooral een gevalletje was van 'tjee, ik dacht dat je een nietszeggend typje was', door mijn blogs ben ik ineens iemand met een mening.

En ja, een ongezouten mening soms, maar ook dat ben ik als je me echt kent... zo ben ik altijd al geweest!

Ik ga geen onderwerp uit de weg en verschuil me nergens achter. ik houd me vooral niet stil.

Niet in mijn blogs, wel als ik ergens op visite ben... dan wordt er niet gepraat. vooral doen alsof er niets tot weinig aan de hand is. Anders ben ik niet eens welkom  :/

Zo kom je ook af en toe voor verrassingen te staan ja.

Mensen.... het is nu eenmaal zo dat er wel iets aan de hand is en dat zet mij aan tot schrijven.

Jammer, dat dit nu zo opgepakt is en geen aanleiding was tot een goed gesprek... 

Mij zeggen wat ik moet doen werkt niet, heeft ook nooit gewerkt, al vanaf dat ik kind ben...

Ik ben wie ik ben, ik schrijf en houd geheel eigenhandig die pen vast...

Ik leef zonder masker en het is een feest!!

Ik zou zeggen, probeer het ook eens  :D