afscheid zonder afscheid...

Minstens 1 keer per dag loop ik langs zijn huis.. het huis dat elke keer stiller en leger lijkt...

Jaren geleden leerde ik Erik kennen via de fitness fysio, we zaten samen in een groepje van vier.
Hij moest vanwege zijn ms bewust blijven bewegen en ik moest leren mn balans te vinden.
We hadden met ons 4en meteen al een leuk groepje en een leuke fysiotherapeut die ons begeleide.
Omdat deze therapie voor mij niet werkte ben ik na een jaar proberen ermee gestopt maar toen kwam ik ineens Erik op straat tegen, tijdens het wandelen met de honden.
Toen bleek dat hij vlakbij woont, in een straat waar ik vrijwel dagelijks loop.

Na deze hernieuwde kennismaking volgden meerdere toevallige gesprekken, nooit zo lang want ik kan niet zo lang stil staan en hij liep op krukken en bleef dus ook nooit zo lang staan.
Ik had groot respect voor Erik, hij was heel vastberaden om niet in de rolstoel te komen, of eigen niet weer in de rolstoel terecht te komen. Hij wilde naast zijn vrouw blijven lopen en met zijn doorzettingsvermogen en juiste therapieën is hem dat ook gelukt.
Tot voor hem het noodlot toesloeg....
Zijn vrouw was ook ziek, maar elke keer krabbelde ook zij weer op, maar deze keer niet.. en Erik moest dus fysiek veel meer doen, niet te vergeten welke aanslag dit mentaal voor hem betekende.
Hij ging zijn grenzen ver voorbij, maar dat deerde hem niet...
Na het overlijden van zijn vrouw kwam hij alsnog in de rolstoel terecht, maar stoer als hij was... hij redde zich prima. Hij kocht een bus zodat hij zelf met rolstoel en al via de achterklep achter het stoel kon komen. Ging overal heen en leefde weer op... voor zover als dat ging.
Altijd bekeek hij de wereld positief, niets leek hem klein te krijgen.

Onze gesprekjes werden gesprekken... altijd toevallig en altijd op straat. Soms liep ik hem bewust voorbij als voor mij het lopen niet zo lekker ging en daar was altijd begrip voor... als de ene chronisch zieke tegen de ander...
En zo nodigde hij me ook eens uit op de koffie.... oeiiiii
Dat is voor mij een van hele orde, niet omdat hij, een nu vrijgezelle, man is maar ik ga nergens op de koffie. Dat is echt heel zelden...
Maar toch bleef het altijd in mijn achterhoofd rommelen... waarom niet? er zit niets achter en hij is een gezellige man.
Maar het kwam er nooit van... Als ik met mijn honden langsloop denk ik er aan maar als ik dan thuis kom ben ik het alweer vergeten.. tja, zo werkt het nu eenmaal bij mij, die wattenboel hierboven werkt minimaal.
Maar toch bleven onze gezellige gesprekjes toevallig en op straat, altijd leuk en altijd positief... een pracht mens.

Afgelopen zomer hadden we weer 1 van onze toevallige gesprekjes, maar met een total andere lading...
Uitgezaaide kanker, niets meer aan te doen...
Alsof er een ballon in mij leegliep...
Tja, zegd hij dan ook nog tegen mij... 'wat zeg je dan hè'...
Inderdaad, wat zeg je dan nog...
Nou ja, we zijn niet in cliché's gevallen en ik zeg stoer dat we dan nu die koffie maar eens moeten halen.
Afscheid heb ik niet van hem genomen, ik zou immers nog langskomen.

Dus vanaf die dag bedenk ik elke keer als ik langs zijn huis loop wanneer ik die afspraak na ga komen en elke keer is er een excuus.
Eerst de hitte, daarna de logee, goeie excuses echt waar want als ik dan op de koffie kom wil ik er niet bij zitten alsof het me allemaal teveel wordt en ik honden thuis heb zitten die wachten of dat ik me beroerd voel door de hitte... en ja, hij begrijpt me wel, zover kent hij me wel.
Maar als dan de hitte weg is en de logee bijna zie ik veranderingen in en rondom het huis...
Thuiszorg?  Veel stilte, het lijkt allemaal zo anders als anders?
Tot ik een ziekenhuisbed in de kamer zie en de volgende dag is het er wel heel erg stil....

Ik ben te laat... en dat wringt in mijn hoofd...
Had ik nu toch maar eerder langs gegaan...
Diep in mijn hart wist ik dat het niet lang zou duren...
Hij vertelde dat zijn dochter in september zou komen, die woont in het buitenland, en ik kreeg meteen info dat die dat niet zou redden... maar dat vertel je niet want hoop doet leven!
En ik wilde dat hij zou leven!
Buiten dat... wie geloofd die info zoals ik die krijg, als je niet weet dat ik info op die manier krijg en we het er nooit over gehad hebben....
Een advertentie in de krant heeft mijn vermoeden bevestigd... net als de stilte in zijn huis...

Het is niet anders...
En nog loop ik elke dag langs zijn huis en denk... zal ik?  misschien heb ik het wel mis...
Want tja, buiten Erik zelf heb ik nooit iemand uit zijn omgeving gesproken, weet niemand van onze gesprekjes, weet niemand dat we elkaar kenden.
En ondanks dat onze gesprekjes altijd toevallig waren en op straat, en soms heel lang niet zal ik ze missen...
Hij was een inspirerende man, zoals hij in het leven stond...
tegenslag?  ach joh, gewoon een hobbel die je moet nemen...

Rust zacht lieve Erik, en wees blij en vrij samen met jou Petra, ik denk dat ze niet langer op je wilde wachten...