#hetperfecteplaatje week 2

(bron foto; uitgeknipt uit de aflevering op videoland)

Deze week een lastigere opdracht om iets te schrijven over de foto's uit de aflevering.

Uit de foto's van de roofvogels kon ik niets kiezen waar ik een verhaal van kan maken, dus toch de historische foto maar gebruikt en dan met name deze duistere, spannende foto van Stefano.

Als het buiten donker is en de stroom is uitgevallen zit ik met de kaarsen aan op de bank, opgesloten in mijn huis want naar buiten durf ik niet.
Buiten voelt het alsof er iets rondloopt wat ik niet kan zien.
Wanneer een windvlaag plots om het huis giert duik ik met mijn hoofd onder de deken die ik angstvallig vast houd. Wat ik niet zie kan mij ook niet pakken!
De vlammen van de kaarsen gaan bijna uit van de windvlaag... ik heb het niet meer!
Dan wordt alles rustig, de kaarsen zijn blijven branden en staan nu vier rechtop in al hun glorie te branden, ik zucht opgelucht... 

Het is voorbij, ik heb het zwaarste moment doorstaan.
De deken laat ik voorzichtig zakken...

Ja, het is echt rustig, er beweegt niets meer...

Dan zie ik vanuit een ooghoek ineens iets bewegen achter het raam... een man met een brandende kaars voor zijn gezicht staat ineens voor mijn raam...

Ik gil en duik onder de tafel, wachtend op wat komen gaat...

Het blijft stil, maar ik durf niets meer...